1. RENDIN E MUHABETIT E PRISH KRYET
Anton Çetta shkon mysafir në Llaushë. Kish pas ecur këmbë prej Skenderajt deri në Llaushë e ishte lodhur shumë. Kur hyn në odë e ulet, i shtrin këmbët për t’i pushuar. Kur e sheh një plak që Antoni i ka shtrirë këmbët, i thotë: - Mos e prish renin e odës, o Anton Çetta! - Jo, more burrë, unë mendoj se kamtë s’e prishin as renin e odës, as muhabetin, po e prish kryet, - i thotë Anton Çetta.
2. PER BEGUN E KALLI EDHE ODËN
Bajram Curri kishte shkuar mysafir n’Vranoc. Vranoci e kishin pas pritur mirë e i kishin bërë muhabet edhe si burrë i njohur, po edhe si të fisit të vet. Për të bërë hyzmet në odë, i zoti i shtëpisë e kishte pas caktuar Ali Murtezin. U bënte hyzmet Aliu pa përtesë. Mirëpo, kur ia dha gacën Begit, për me e ndez cigaren, e shtrëngoi mashën fort e i shpëtoi gaca e i ra në qilim. Kur e pa i zoti i shtëpisë se Aliut i ra gaca në qilim e u djeg pak qilimi, i bërtiti: - Eu Ali, eu, po unë t’zgedha me ba hyzmet si ma t’zotin, e ti a po e sheh se çka bane, e kalle qylymin. - Aiii, po unë për Begin e kalli edhe odën, e le ma ni qylym, - i tha Aliu.
3. UNË JAM SALLATË
Një Xheladini, kur e merrte fjalën, në odë, më nuk linte kurrkënd të fliste. Në një odë, ku kishte qenë edhe Mulla Sherifi, i Kërzharekës, ia nis të flasë Xheladini edhe e zgjat muhabetin shumë. Dikur, kur e tepron, Mulla Sherifi i thotë: - Xhelë, l’sho pak ren, se oda asht e tanve, edhe muhabeti duhet me pasë karar. - Hoxhë, unë jam sallatë, ia kthen Xheladini, demek me kimet. - Po, n’kofsh sallatë, duhet me e ditë se sallata nuk qitet me kazan, po me sahan, - i tha hoxha.
4. KAM ME E BLE NI DHEN
Një sheherli i Pejës kishte shkuar mysafir te një katundar në Rugovë. E presin mirë e i bëjnë muhabet. Për darkë, pos të tjerave, qesin pite edhe kos të kulluar të dhenve. Kur e kërkon kosin sheherliu, i pëlqen shumë e e ha një kalanicë kos. Mbasi e hëngër sheherliu kosin, po e pyet të zotin e shtëpisë: - Çfarë kosi asht ky kaq i shishëm? - Ky asht kos i dhene, - i tha rugovasi. - Si t’shkoj n’Pejë, pa e ble ni dhen s’e la, - i tha sheherliu. - Jo, miko, duhet me pasë shumë dhen, se me ni delme nuk bahet kosi, - i tha rugovasi.
5. ZJARMI EDHE VERËS E KA SHYHRETIN E VET
Kishin qenë tre vëllezër, të martuar. Dy vëllezërit e mëdhenj i rrihnin gratë shpesh, i vogli nuk e rrihte kurrë. Një ditë, kur shkuan në arë, për të prashitur, dy vëllezërit e mëdhenj i thanë të voglit: - Pse ti nuk po e rrehë gruen kurrë? - Nuk po e ban punën me e rrehë, se e kisha rrehë, - u tha ky. - Qe, na po t’msojmë me e ba punën për me e rrehë, e po e kqyrum a po guxon, - i thanë ata. Masi sot e ka renin me e pru bukën, kalle nji zjarm, e ajo sigurisht t’qorton, e ti rrehe. I dëgjoi ky, e kalli zjarrin e po pret se çka do t’i thotë gruaja. Si erdhi gruaja, e lëshoi bukën e u tha kunetërve: - Puna e marë, - e u afrua te burri i vet, ngat zjarrit, e po i thotë: - Po mirë e paske kallë këtë zjarm, se zjarmi edhe verës e ka shyhretin e vet. Ata vëllezërit nuk bënë zë, po, kur shkoi gruaja, ata i thanë vëllait: - S’paske faj që s’po e rrehshe, se nuk p’e bajka punën me rrehë.
6. BANI EDHE JU GAJRET
I kishte pas vdekur gruaja një të Dunavit të Gjilanit. Kur i shkonin gratë e fisit për ta parë për vdekje, i thoshin: - A po mun ban gajret? - se asht zor pa grue. Ati i ishte tekur e u thoshte: - Qashtu asht, e di që asht zor për mu, veç edhe ju bani gajret.