Rrugës së gjyshërve për liri dhe atdhe

ASIP EMRULLAHU

DËSHMOR I KOMBIT

 

Shkruan: Nehat Jahiu

                                       

Asip Emrullahu u lind në fshatin Hotël të komunës së Likovës më 6 mars të vitit 1961. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, por në vazhdimësi ai nuk mundi tivijoj mësimet  për arsye ekonomikeedhepse kishte një dëshirë të madhe për shkollim të mëtutjeshëm. Ai këtë nukmundi ta bënte, sepse babai i tij Muhameri kishte vdekur në një moshë të re dhekështu që Asipi si djali më i madh i nënës Sevdije dhe babait Muhamerit duhejtë kujdesej për anëtarët tjerë të familjes, kështuqë si shumë shqiptarë edhe ainjë ditë u detyrua të marrë rugën e kurbetit për të siguruar kafshatën e bukëspër vete dhe për familjen e tij. Edhepse u largua përkohësisht nga familja dhenga vendlindja e tij Asipi kurr nuk u shkëput prej tyre, por gjithnjë punoi përta dhe jetoi me to.

Mallin dhe dashurinë për familjen,vendlindjen, atdheun e tij ai e kishte ngulitur thell në shpirt dhe gjithnjëmendonte që një ditë të kthehej përsëri për të jetuar dhe kontribuar mu aty nëvendlindjen e tij Hotël të cilën e kishte dashur shumë, sepse këtë e kishte synimkryesor se gjëja më e shtrenjtë nga vetvetja duhej ti falej vendlindjes,atdheut dhe lirisë, kështu dhe ate që ia kishte dhënë vetes për obligim se pasnjë kohe do i thotë lamtumirë kurbetit dhe ashtu edhe bëri.

Duke u kthyer në vendlindjen e tij nëfshatin Hotël dhe për të vazhduar jetën në vatrën e tij shekullore ku kishtelind vet ai, prindrit, gjyshërit , stërgjyshërit dhe të gjithë të parët e tij  mu në këto vatra të trojeve tona të lashtashekullore. Aty ku me shekuj ishte derdhur djerësa dhe gjaku për ti ruajtur den–babaden si sytë e ballit. Asip Emrullahu këtë e kishte trashëguar edhe nga familja e tij që nga fëmijëria ehershme, sepse ai rrjedhte nga një familje shumë bujare, fisnike, besnike dheatdhetare. Babai i tij Muhameri ishte shumë punëtor, bujar dhe besnik që njihejsi njëri ndër banorët më të ndershëm dhe i respektuar në vendlindje dhe mëgjërë ndër miq dhe farefisëri që edhe sot e kësaj dite emri i  tij përmendet në të mirë për të dhe familjene tij.

Asipi kishte fat të madh që pas vdekjes sëbabait të jetoj në mbikqyrjen e së ëmës së tij Sevdijes një nënë bujare,fisnike dhe shumë e edukuar familjarisht që kujdesej me të madhe për familjen esaj dhe për rritën e fëmijëve, tre djemve Asipin, Isamedinin, Nizamedinin dhevajzat Zejnepen, Fatimen dhe Zubejden të cilët mbetën që herët pa babain etyre, por në përkujdesjen e saj.

Asipi pas vdekjes së babait Muamerit nëpërkujdesje kishte edhe gjyshin e tij Tasimin i cili përkujdesej për mbesat dhenipërit që kishin mbetur të një moshe shumë të re pa babain e tyre.

Tasim Asip Emrullahu ishte një njeri shumëi njohur në vendlindje dhe më gjërë me  bujarinëe tij që si familje e kishin trashigimi nga të parët e tyre.  Konaku i tyre ishte gjithnjë i hapur dhesofra e shtruar me bukë, kripë e zemër për miq, por edhe për çdo udhëtar që ezinte nata nga malësia e kësaj ane të Karadakut, Kosovës e më gjërë.

Ai pos që ishte një punëtor i vyeshëm,human, bujar dhe njeri besnik, ishte edhe një atdhetar që gjithnjë në shpirt,atdhedashurinë e mbante dhe vepronte për të. Ai ishte një përkrahës i madh iOrganizatës Nacional- Demokratike Shqiptare, e quajtur shkurt si  NDSH  dhe njërin ndër atdhetarët e mëdhenj dhe udhëheqësin e çështjes kombëtareSulë Hotlën ose siç e quante populli i kësaj ane Aga Sulë. Qëllimi i kësajorganizate pjesë e së cilës ishte edhe gjyshi i Asipit, Tasim Emrullahu ishteçlirimi dhe bashkimi i trojeve etnike shqiptare.

Kontaktet dhe kontributi i gjyshit tëAsipit, Tasimit dhe familjes së tij me këtë organizatë dhe me prijësin e sajSulë Hotlën dhe me shokët e tij nuk kishin munguar asnjëherë duke u ndihmuar nëçdo aspekt për të mos kursyer asgjë për çështjen kombëtare. Gjysh  i Asipit, Tasimi që në moshën e re bashkëpunoidhe dha kontributin e tij kombëtar të një atdhetari , kështuqë familjaEmrullahu ishte një çerdhe dhe një vendstrehim i atdhtarëve shqiptarë duke indihmuar ata si në aspektin moral, ideal, ushqimor, veshmbathje dhe vendstrehimnë konakun e tyre..

Mu për këtë edhe Tasimi gjyshi i Asipitpërcillet rregullisht dhe do të maltretohet vet ai personalisht sëbashku mefamiljen e tij dhe së fundi do të burgoset dhe do të dënohet me  vuajtje dënimi të rëndë me burg, por gjthnjëduke qenë besnik, i paluhatshëm dhe i pathyer dhe ideali i tij nga presionet  dhe maltretimet që i bëheshin. Ai i përjetoitë gjitha këto tortura dhe presione vet dhe familjarisht, por gjithnjë qëndroibesnik dhe stoikisht në idealet e tia ndaj çështjes kombëtare duke ua pecjellsi trashëgimi edhe brezërave më të reja të familjes së tij, që në këtë do tëvërtertetohemi edhe gjatë vitit 2001.

Trashëgimtari i kësaj familje Asip MuhamerEmrullahu me të dal në skenë Ushtria Çlirimtare Kombëtare gjatë vitit 2001 dovishet me uniformën e kësaj ushtrie të lavdishme dhe do ta bart me krenari ëmblemën,nismën e luftës për liri e barazi në iliridën Shqiptare.

Ai do të rrok armët dhe do ti bashkangjitetshokve të luftës për të luftuar për atdhe e liri. Familja e Asip Emrullahukishte një gjenezë edhe më të lashtë me një taban të fortë kombëtar dhe liridashës.Edhe vëllai më i madh i gjyshit të tij Tasimit, Shaip Asip Emërllau ishte njënjeri me emër në fshatin Hotël  dhe mëgjërë si njeri punëtor, bujar, besnik , i mençur dhe gjithnjë kishte kontribuarpër çështjen kombëtare, kështu që ai dhe shumë mendimtarë të tillë të këtijfshati do të përcillen nga UDB-ja e atëhershme dhe në vazhdimësi do të jetë nëpërcjellje, kështuqë më vonë ai do të ketë shumë presione që të heq dorë ngakjo ide duke i dhënë presione nga më të ndryshmet duke e maltretuar fizikishtdhe psiqikisht, por ai asnjëherë nuk u largua nga ideja e tij që veç tani më nëkëtë familje po trashigohej dhe po çelikosej për të dhënë çdo gjë nga vetvetjapër çështjen kombëtare në mënyra të ndryshme.

Nga presionet, brutaliteti, maltretimet qëdo të përdorin njerëzit e UDB-së dhe bashkëpunëtorëve të saj, atij dita – ditësdo i keqësohej gjendja shëndetësore, kështuqë do të shtrihet dhe do të dirgjetnë shtrat që edhe të sëmurë deri në vdekje nuk do e lënë të qetë.

 Ideali për liri në këtë familje nuk kishtemunguar, sepse ishte përcjellur brez pas brezi. Edhe Salim Emrullahu axha igjyshit te Asipit, Tasimit sikurse shumë qytetarë nga vende të ndryshme edheshumë shqiptarë gjatë perandorisë Osmane ishin dërguar ushtarë për të marrëpjesë në shumë luftëra që i zhvilloi kjo perandori si në Hergjaz, Batum eJemen. Shumë luftëtarë ranë viktima gjatë këtyre luftërave. Kjo kishte ndodhurgjatë viteve 1879, 1880, 1890, 1895, 1900, ku shumë shqiptarë ishin mobilizuarnë ushtrinë turke dhe që dërgoheshin në këto luftëra (konflikte) të Turqisë mearabët. Një numër i madh prej tyre do të vriten dhe asnjëherë nuk do të dihetasnjë gjurmë për ta, Nuk do ju dihet as varri në shumë vende të Jemenit ku atau vranë. Në këto luftëra do të vritet edhe Salim Emërullahu nga fshati Hotël  i cili kishte lënë gruan me një foshnje (vajzë)6 mujore.

I lindur në një familje atdhetare dhe irritur në një frymëzim patriotik në gjirin e një famije me një bagazh dhe menjë taban të rrafsh të idealit kombëtar.

Asipi asnjëherë nuk ndejti duarkryq dukemos punuar dhe duke mos dhënë kontributin e tij personal dhe familjar për tadërguar në vend amanetin e të parëve të tij sa herë që kishte nevojë kombi dheatdheu. Kontributi i kësaj familje nuk mungoi asnjëherë duke kontribuar përçështjen kombëtare në çdo aspekt, por për të nëse ia vlen dhe ka nevojë tëjepet edhe ajo më e shtrenjta siç është gjaku dhe jeta. Edhe këto do të jepenpa e llogaritur kur çmimin e tyre kur është në pyetje atdheu dhe liria. Edhe Asip Emrullahu do të ndjek rrugën e tëparëve të familjes së tij dhe gjithnjë që nga rinia e hershme e tij do të jetëi frymëzuar me një dashuri të madhe për liri e atdhe dhe se për to nuk do tëkursej edhe ate më e shtrenjtën jetën.

Siç përmendëm edhe më lart në hyrje të këtij shkrimi Asipi ishte djali ibabait Muhamerit dhe nënës Sevdijes dhe vëlla i dy vëllezërve Nizamedinit dheIsamedinit dhe motrave Zejnepes, Fatimes dhe Zubejdes dhe, pra prindrit eAsipit gjithësejt kishin gjashtë fëmijë. Asipi që në moshën e tij rinore do të paiset në shpirtin e tij njomarakme vyrytet e një djali të besës dhe të një karakteri burrërorë me vyrtyte tëvërteta tipike të një shqiptari të vërtet. Këto vyrtyte ate e bënin që të jetëi dashur dhe i sjellshëm jo vetëm në gjirin e tij familjar, por  edhe në fshatin e lindjes mes shokëve,banorëve të vendlindjes së tij dhe më gjerë.

Siç kemi përmendur edhe më lart se Asip Emrullahu disa vite ishte larguarnga vendlindja përkohësisht pët të punuar në Zvicër për të mirëmbajtur familjene tij. Ai edhe në mërgim gjithnjë ishte i preokupuar me çështjen e fatit të kombit tonë në të gjitha trojetShqiptare.

Ai gjithnjë përpiqej dhe nuk kursente asgjë që të jap nga vetja për zgjidhjene çështjes kombëtare duke qenë në shumë raste iniciator që rreth vetës të tubojedhe shumë shokë të idealit për të kontribuar për çështjen kombëtare. Ndihma etij morale dhe materiale asnjëherë nuk kishte munguar nga ai për të dhënë përçështjen kombëtare që një ditë të arrij që atdheun dhe popullin e tij tëshumëvuajtur ta shoh të lirë. Ndihma dhe kontributi i tij ishte i madh nëaspektin moral dhe matrial për ta ndihmuar luftën e  Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës dhe ishte nëgjendje që çdo gjë të jepte nga vetja për këtë luftë të shenjtë dhe për tindihmuar bijtë dhe bijat më të dashur të kësaj ushtrie të lavdishme që luftoninme armikun me vulën e kësaj ëmbleme të shenjtë çlirimtare. Për kontributin dheveprimtarinë e tij sot flasin shokët e tij të idealit të cilët kishin bashkëpunuar,kontribuar dhe vepruar në interes të çështjes kombëtare për tokën e shenjtë tëKosovës. Kur kulminacioni i nëpërkëmbjes së dinjitetit kombëtar shqiptar kishtearritur të padurueshmërinë.   

Edhe në vendlindjen e Asip Emrullahut me brutalitetin dhe sjelljet të jobarazisë nga pushtetarëtsllavomaqedonas, tani më edhe ai nuk mund të rrinte duarkryq dhe me daljen nëskenë të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare, Asipi me një dëshirë, vullnet dhekrenari të madhe veshi këtë uniformë të kësaj ushtrie të lavdishme dhe nënëmblemën e kësaj ushtrie u rreshtua në rradhët e saj dhe iu bashkangjit bijavedhe bijve  më të dashur të këtij populli.Ai do të jetë në detyrën e një ushtari të lirisë i cili do të luftojë me njëdinjitet dhe vullnet të madh kombëtar të një atdhetari ku edhe do të udhëheqshokët e tij të luftës si komandant Togu.

 Asip Emrullahu do të jetë çdoherë në vijën e frontit për liri dhe gjithnjëme shpirt hapronte nëpër beteja drejt fitoreve duke mos e kursyer aspak edhe mëtë shtrenjtën jetën. Është për tu veçuar njëra ndër betejat më të vështira, poredhe ndër më të lavdishmet të trimave të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare që uzhvillua në fshatin Mateç ballë për ballë me forcat  sllavomaqedonase ku në këtë betejë bindshëmngadhnjyen trimat e Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare.

Në këto aksione të kësaj beteje nuk mungoi edhe Komandanti i Togut Asip Emrullahu- Komandant Rrufeja meshokët e tij duke luftuar drejt fitores së shumëpritur jo vetëm nga shokët etij të luftës, por edhe nga e tërë popullata e Karadakut e më gjërë të tëgjitha trojeve tona dhe të diasporës shqiptare.

Kurorëzimi i kësaj beteje ishte një fitore e madhe, e krushqve të lirisë qëderdhën gjakun dhe dhanë jetën për liri e barazi, në trojet Shqiptare tëIliridës

Trimi i lirisë Asip Emrullahu- Komandant Rrufeja duke përqafuar fushat emalet e Karadakut të lashtë dhe legjendar dhe duke e ujitur me gjakun e tij tënjë dëshmori të kombit, të lirisë dhe të atdheut, duke i puth dhe duke i ujiturkëto fusha e male me gjakun e tij dhe të shokve,  do ia fal më të shtrenjtën jetën atdheut dhelirisë duke ra dëshmor më 23 qershor të vitit 2001 në fshatin Mateç.

Ra dëshmor për të mos vdekur asnjëherë Asip Emrullahu- Komandant Rrufeja.

Ai u varros me nderime të larta në fshatin e tij të lindjes Hotël të cilën aq shumë e deshti. Trupi i Dëshmorit të Kombit Asip Emrullahut- KomandantRrufejës sot pushon në Kompleksin e Varrezave të Dëshmorëve të Kombit nëfshatin Hotël të komunës së Likovës.

Dëshmori i kombit Asip Emërllai nga martesa e tij me Zejniaren si trashigimtarë dhe pasardhës të tij pas vete la dy djemtë e tij të cilët shumë ideshti e ata janë Irfani dhe Ajhani. Që sot bijtë e tij janë krenarë që patënnjë baba i cili ia fali gjakun dhe jetën atdheut dhe lirisë dhe u nderua meçmimin më të lartë që ekziston Dëshmor i Kombit.

Ai sa ishte gjallë gjatë jetës së tij kishte një përkushtim të posaçëm ndajfamiljes së tij e sidomos ndaj edukimit të drejtë të djemve Irfanit dhe Ajhaniqë sot këta dy djem në shpirtin e tyre bartin një bujari, një krenari, njëatdhetarizëm të trashëguar nga babai i tyre dëshmor Asip Emrullahut dhe nga familjae tyre atdhetare e të parëve.   

Lavdi jetës dhe veprës së Dëshmorit të Kombit Asip Emrullahut – KomandanrtRrufejës!     

Le të mbetet i përjetshëm dhe i paharruar kujtimi për trimërinë e tij dhepër gjakun dhe jetën që ia fali lirisë dhe atdheut! LAVDI !

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                  

 Dy poezi kushtuar dëshmorit

 

Tri shkreptina një rrufe

Hije e zezë ka zënë atdheun
vendlindjen time dhe mëmëdheun
po ushtojnë male e fusha,
kushtrimin ka dhënë Karadaku e Tanusha.

UÇK-ja shtatin me rrethatore ka stolisur
amblemën me tri shkronja ka qëndisur
është tërbuar sllavi, gjaku i është prishur
ushtarët trima me gjak tokën kanë ujitur.

Armiku është armik 
dhe kurrë nuk bëhet mik,
jemi të fortë zjarr e çelik
për atdheun, nuk luajmë qerpik.

Shqiptaritokën me gjak ka la
kurrë për të pabesin besë nuk ka!
këto fjalë Asipi i thonte pa nda
kishte zemër të madhe,sa një kala.

Mos mendoni se vdes Ilirida
s'vdes shqiptari as shqiptaria,
për trojet e mia asnjëherë su bëra urë
atdheu mbetet atdhe,i huaji s'bëhet kurrë.

Emri yt Asip,ka lënë gjurmë e po lartësohet
ky emër,në faqet e lavdisë po shënohet.
gjith shqiptarët kanë një atdhe
tri shkreptina një Rrufe.

 

                                          Zeqirja Latifi

Më thërret vatani

Tek ngritet shqiponja larë megjak

në maje të larta atje në Karadak,

ngrihet në këmbë Asip trimi

i thot nënës më thërret kushtrimi.

Më thërret nëna ime fusha e mali

pasha besën më thërret VATANI,

mi jep rrobat e ushtrisë sot ti veshi

edhe armët  fort në brez ti ngjeshi.

Trup e shpirt  për liri duhet tretur

për trojet e mia duhet vdekur,

eh, nëna ime sa më ka marr malli

atdheut gjakun  e jetën të ia fali.

Shpirti flakë nënë po më digjet

të shoh se si për liri e atdhevdiset,

ta shoh si do bëhem dasmor ilirisë

në tokën time të ëmbël tëArbërisë.

                                      Nehat Jahiu