Hyqmet Hasko

DO TA THAJ LOTIN E MALLIT

Fëshfërin përmbi lastarë,
fllad i ëmbël i mëngjesit,
për mbi faqe një lot si ar,
malli yt këngën më ndezi,

Për mbi lule kundërmon,
malli yt që më shëron,
ai lot malli që më drithëron,
bëhet valë që dallgëzon,

Do ta thaj lotin e mallit,
me zjarrin e dashurisë
do t’ia marr flladin malit,
t’i jap krahë lumturisë.

Të përkundësh përmbi djepe,
një dashuri pa salltanete,
se kur qan e qesh fëmija,
përkulet dhe perëndia.

Malli i yt dhe malli im,
Të flakëroj qiejt me vetëtimë,
të thaj lotin e hidhërimit,
t’i jap syrit lotin e gëzimit

Do thaj lotin tënd të mallit,
përmbi buzë e përmbi faqe,
do ndez flakërimat e zjarrit,
pa lëshuar tym përmbi oxhaqe.



NE TË DY DHE DIELLI

Diellit ia mora rrezet dhe u bëra shpuzë,
për ty këngë do bëhem, të më mbash në buzë!
Erën do ndjek pas, për tek ti do të vi,
trëndafil do të bëhem të më mbash në gji!

Nga ëndrra me zgjon, lule Tepelene,
fjalës i dhashë udhë zjarrin e kësaj pene,
ne zemër me dogje, etjen do ta shuaj,
puthje do të bëhem përmbi buzë të luaj!

Nga drita e syrit tënd u trëndafilova,
me aromën e shpirtit dashurinë të zgjova.
Pranvera kësaj radhe çeli lule vetëm ty,
Henës do t’i marr dritën të të rri në sy.

Eja mos më lodh, me naze me fjalë,
se nuk duroj dot, syri më lëshon zjarr,
zjarri tij do të djege tokën edhe qiellin
në këtë botë të mbesim ne të dy dhe dielli!



TË THËRRET KJO ZEMËR MALLI

Duke të pritur qendroj i vetëm
për ty hënë me mall i tretur,
mike që vrapon thua me thua,
ti je erë që shket mbi mua.

Të sodis dhe më lë pa fjalë,
pulëbardhë bëhesh mbi dallgë,
dallandyshe gushbardhë,
vjen përqark nëpër mëhallë.

Për ty zogjtë gjumë s’flenë,
flladi për ty shkon e vjen,
zemrën time ma shpërthen,
bëhesh këngë me dy refrenë.

Hedh një fjalë e bëhesh erë,
çel si lulja dimër dhe vere,
dhe buis në zemrën time,
dashuri plot vezullime.

Më shetit si yll në qiell
merr rreze lart në diell,
dhe në zemër ato m’i zbret,
më bën të të kërkoj mbi retë.

Të prita deri në mëngjes,
loti syrit m’u bë vesë,
një jet të tërë të kam pritur,
zemra më digjet e zhuritur.

Eja o fllad në zemrën time,
të kam ëndërr në ëndërrime,
mos ma fshi lotin e vesuar,
të dua për jetë të mbretëruar!

Po të thërret kjo zemër malli,
pret si shkrepsja të ndez zjarrin,
drithëron çdo çast duke pritur,
pret si toka diellin për të lindur.



LISI I DHA LAJMIN DIELLIT...

Lisi i dha lajmin diellit se në tok vdiq ai,
që të dy na përjetësoi shpesh ne poezi,
rrënjëve të mia me vargje u dha madhështi,
dhe tek ti e tek unë ai do mbetet në përjetësi.

Dhe pse nuk do e shohim në rrugët ku gjallonte,
ne do ia ndjemë hapin poetik të gjëmojë,
por në fluturim ai do të jetë veç shqiponjë,
e një arti që piedestalin përherë i kërkojë.

Dhe shpirti i tij, në arte dhe shkolla,
dritëson rreze të fuqishme luftëtare,
dhe mbeti aty ku e kërkon koha,
tek liria e madhështisë kosovare.

Ai vdiq në një tokë ku kultura lulëzon,
në shekuj simotra e vjetër e tokës sonë,
ai vdiq në kryeqytetin me emrin Paris,
dhe mbeti një yll që përherë do llamburis.




MOSHA E PJEKUR E BURRIT

Tani kam moshën e pjekur të burrit,
Mundohem mos përplasem me cepat e gurit,
por ç’e do shpirti im i varfër më mbeti
 se  një mike të mirë për zemrën s'gjeti.

Shpesh më shqetëson varfëria e fjalëve,
që s’di të bëj për vete një dashuri.
Kur shikoj një mike, vërshëllej pas gardheve,
fjalë të ëmbla dhe joshëse t’i them nuk di.

Unë kurrë s’mund ta mësoj stilistikën e fjalëve,
nuk shtirem si i mençur të them fjalë të mëdha,
me një puthje prej burri dashurisë i jap dritën,
dhe bëj të gjitha përpjekjet ta pushtoj këtë kala.
 


S’KA FAJ ZEMRA QË TË DO

Kënga buzën ma ngacmon,
vargu im fillon e flet,
vjen një flutur dhe me zgjon,
nis një ditë e nis një jetë.

Nis një jetë mbetur në pritë,
S’ka faj zemra që të do fort,
çelur lule margaritë,
derdhur syrit një pik lot.

Nuk ka faj dashuria,
tek një zemër si një flutur,
margaritë emrin s’ta dija,
dhe pse je kaq e bukur.

S'ka faj zemra qe të do,
me thua ik, por s’më iket,
drit’ e syrit thotë, mos shko,
zemra ndizet kurrë s'më fiket.

Me ato buzët e tua,
pse më bën kaq të vuaj,
zjarrin zemrës mos ia shuaj,
aman, ik, mos me thuaj.

Këmbën mbaj të mos ngutet,
zemra ime tek ti futet,
dashurisë i them të rritet,
nuk ka kohë, me ikën vitet.

Nuk kam kohe me ikën vitet,
mos më thuaj prit dhe pak,
margaritë lulja që rritet,
ma hap zemrën, ta ndez flakë.

S’ka faj zemra që të do,
kënga buzën ma ngacmon,
margaritë zemrën dëgjo,
kush do jetën, dashuron.

 

LINDA PËR DASHURINË

S’i kam parë buzët që më puthen sot.
Ndjeva duart që zemrën ma flakërinë.
Syrin që me joshi, mbushur me dritë plotë,
...Në këtë jetë unë linda veç për dashurinë.

Për zërin muzikor, për të bukurën melodi,
Rroj me ndjenjën tënde e diellta dashuri.
Pa fshehtësira dhe pa të errëtin mister,
Linda për dashurinë dhe të bukurin diell.

Në këtë zemrën time, kaltërsi qiellore,
Rron dhe nuk vdes një dashuri njerëzore.
Në korale vese ti qëndron si magjepsje,
Për ty dashuri linda dhe nuk kam vdekje

 
TI JE POEZI - BUKURIA, O SHQIPËRI !

Ti je madheshtia perendia zot,
Ti je kenga qe kendohet perher.
Bukuria e një shpirti që duam fort,
 Me të gjitha lulet që çelin në pranverë.

Ti je kaq e bukur, sa veten përherë pyes,
mos je thesari mbushur me art ?
Të ngjaj nga ti, qiellin do te ngjise,
 Se kur të kam ty, zemra me ndizet flak.

Ti qëndron në gjithë qenien time,
tek ti unë botës, të fshehtat ia mësoj,
se ti je ëndërr e një zemre,
 që se rrahuri kurrë s’do  pushojë.

Ti je motivi i bukur që unë kërkova,
liria e shpirtit që përherë më dhe,
shkëlqimi i një emri me madhështi,
 Ti je poezi - bukuria ime, o Shqipëri!

 

NËNË - EMËR QË PUSHTON GLOBIN

 Është e pakët dashuria në tokën ku jetojmë,
S’ka peshën e duhur fjala, kur shprehemi për ty,
Të dua nëna ime, por këto fjalë nuk mjaftojnë,
 I treta gjithë ndjenjat dhe më mbeti jotja dashuri.

Kur ti fjalën nxjerr, ajo ka bekimin e zotit ,
Para saj fjalët e tjera  nuk kanë kuptim. 
Nënë, emri yt që ka pushtuar gjithë globin,
Ngulur në rrënjët e jetës ka madhështinë.

Na mbërthen shpesh një shqetësim,
O nënë, je e vetmja, dashuri e arrirë,
Për gjithë të lindurit je i vetmi sublim
Që ti bën në emër të jetës me dëshirë.

Ti je buzëqeshja e madhe që sjell gëzim,
Në  shpirtin tonë, më e shtrenjta dashuri,
Kush thotë: “Nënë” ka tërë gjithësinë,
Sepse te çdo  fjalë jotja, lumturia rri.

Në çdo moshë të jetës për ty jemi fëmijë,
 Në çdo frymëmarrje tonën, jotja frymon,
Në çdo pulsim zemre, je brenda dhe ti,
Shqetësim i shqetësimeve, që s’pushon.

Kur themi, “Nënë” gjithë kohërat mbajnë vesh,
Të gjithë detet, oqeanet, dallgët pushojnë.
Nënë, ti je dielli që përherë buzëqesh,
 Je mbretëria, ku ne fëmijët mbretërojmë.