Mihal Hanxhari

Mihal HANXHARI

(1930-1999)

Mihal Hanxhari u lind më 1930 në Kentaki (SHBA) dhe u rrit në Tiranë. Studimet e mesme i kreu në gjimnazin e Tiranës, ndërsa të lartat në Universitetin e Budapestit. Në vitet ‘60-‘75 kryen një punë të shquar për ngritjen në nivele evropiane të bibliotekës së Universitetit të Tiranës. Në vitet ‘94-‘95 mban leksione në Institutin e Gjuhëve dhe Qytetërimeve Orientale në Paris. Mihal Hanxhari për shumë vjet me radhë pati shkruar një numër të madh poezish, prozë dhe përkthime, të cilat u gjetën pas vdekjes së tij në qershor të 1999, që u botuan nga familjarët dhe shokët. Ato përbëhen nga dy vëllime me poezi, tri vëllime me proza poetike dhe gjashtë vëllime me përkthime të poetëve të mëdhenj botëror, si: Shakespeare, Tagore, Wild, Baudelaire, Gide etj. Kritikët shqiptarë e kanë vlerësuar lartë këtë krijimtari. Këto vlerësime janë botuar në një vëllim të veçantë të titulluar: “Mihal Hanxhari. Njeriu dhe vepra”.

Mihal Hanxhari

Elegji për Kosovën

Zot nëse njerëzit s’dinë të shohin sot
Dhe nesër askush s’do ketë më sy
Shpëto o Zot vetëm sytë e fëmijve të Kosovës
O Zot shpëto ata sy të kaltërt të peshqëve blu
Që flenë në shi dhe ëndërrojnë engjëjt e tu

Zot nëse zërat e çmendur s’do pushojnë
Dhe tamtamet do përplasen në k upën e qiellit
Dhe klithmat e marra do qeshin e do thërrasin
Zot shpëto ato heshtje të pleqve të Kosovës
Që flasin me brazdat e baltës plot ujë të vjetër
Ujë nga shiu i parë i botës që njomi këtë dhe

Zot nëse s’do ketë më vend në botë ku të lindin nënat
Oh lere o zot atë rrugë të gjatë ku nuset e Kosovës
Po lindin yjet e Yllnajës së Mjellmës
O Zot ato janë foshnjat e tua

Dhe në s’do ketë shenjë delyzhi ku pirgu do bëhet
Gropë dhe gropa kodër mbill nëpër rrugët e Kosovës
Dyqind qiparisa dy mijë qiparisa dyqind mijë qiparisa
Dhe dy millionë rrape o Zot
Dhe ai do jetë pylli i parë i Lirisë në botë

Tiranë, Prill 1999.


Kaq jetë

Kaq dritë e stërlashtë
E kthyer sëreish
E mbledhur në bukurinë e pranverës
Zgjim
O zemër s’e ndjen vallë
Që asgjë s’ka vdekur


Stuhia

Stuhia pushoi retë ikën nata u qetua
Yjet shpërndarë andej këndej u kthyen sërish
Vetëm tek rrapi i vjetër
Në degët pa gjethe
Harusha e Madhe e hedhur nga era
Ka ngecur aty si balonë fëmije


Dajtit

Dajt djalosh që s’plakesh kurrë
Zmerald lëndinat flori në drurë

Një re rreth qafës posi një shall
Një re e vogël si yll në ballë

Si yll i bardhë si lule borë
Era ta sjell ta merr me dorë

Princ i bukur veshur në blu
Kadife blu si sytë e tu

Princ i bukur në të bardha veshur
Qeleshen borë në kokë ngjeshur

Pranvera vjen të puth në faqe
Të hedh narcise e manushaqe

Tirana shtrirë në këmb’t e tua
Tirana e bukur shtrir’si një grua

Grua e lumtur grua e mjerë
Sa herë qeshi qau sa herë

Tirana nuse Tirana nënë
Tirana e ve me djem të rënë

Tirana e vojtur Tirana e vrarë
Varre pa emër se sa ka qarë

Tirana baltë kalldrëm e gurë
Kalldrëm shekujsh përmbi një urë

Urë me harqe gjysmë varrosur
O kohë motesh që s’kanë të sosur

Kalldrëm shekujsh gjurma mbi urë
O këmbë burrash që s’shuhen kurrë

Qeleshebardhë e xhokezi
Te manazgjaja plot selvi

Brekushe borë jelek bojgjake
Tiranë Tiranë se ç’hije pate

Se ç’hije pate ç’far’fati pate
Dajt dëshmitar i burrëris’ sate


____________
Biografia u mor nga WIKIPEDIA