Sinan Sadiku

Sinan Sadiku u lind në fshatin Gjyrishec të komunës së Dardanës, më 12.11.1961. Shkollën fillore e kreu në vendlindje dhe në Tygjec, të mesmen në Dardanë, ndërsa Fakultetin Juridik në Prishtinë.
Shkruan poezi dhe kritikë letrare.

Veprat e botuara:
“Rrobat e engjëllit”, (poezi), klubi letrar “Nositi”,Dardanë, 2000;

“Shigjetat e lakmisë”, (poezi), “Brezi`81”,Prishtinë 2009;
“Rendi i vlerave në poezinë bashkëkohore shqiptare”(kritikë letrare),SHB “Beqir Musliu”Gjilan 2013;
“Etje e pashuar”, (poezi të zgjedhura nga krijuesit e Dardanës), bashkautorë (me Hysen Këqikun dhe Nexhat Rexhën), klubi letrar “Nositi”, Dardanë 2010.
Sinan Sadiku jeton dhe punon në Dardanë.

Poezi nga Sinan Sadiku

STREHIM NË VARGJE

Më janë thyer
krahët e imagjinatës
kroi i frymëzimit
ka shterur
e muzat
më kanë braktisur

Çka t`i bëj
dhimbjes
çka t`i bëj
vetmisë e zhgënjimit
dashurisë e shpresës
kur të çohen në kryengritje
e të kërkojnë
strehim në vargje



DIMËR I BARDHË

Dimër i bardhë
ku e trete
edhe atë pak ngjyrë të verdhë
të gjetheve

Ku e fundose
fluturimin e larmishëm
të fluturave

I ke mbyt ngjyrat e jetës
ku janë e blerta e kaltra e verdha...
ku është e kuqja

Edhe e bardha
e ka humb bardhësinë
o dimër i bardhë
e ka tremb dallëndyshen

Dallëndyshen krahrrufe
e cila pret agimin e ngjyrës së blertë
dhe vjen bashkë me diellin
ngjyrat e jetës
e shiun


SHKOI PËR TË ARDHUR

 Dëshmorit

Shkoi për të ardhur përherë
erdhi për t`mos shkuar kurrë
dhe mbeti në këngë në poezi
në takime në ndarje
në lojëra në valle

U bë oksigjen
që i ushqen
mushkëritë e lirisë
ilaç që i shëron
ëndrrat tona
engjëll që e përzë
trishtimin

Erdhi për t`mos shkuar kurrë
shkoi për të ardhur përherë
bashkë me engjëjt e lirisë
yllin e fatit
dhe pemët e buzëqeshjes

Është krua i pashtershëm
i frymëzimit dhe ngrohtësisë

Nga bëmat e tij
i marrim ngjyrat më të bukura
dhe e vizatojmë pranverën

Shkoi për të ardhur përherë
erdhi për t`mos shkuar kurrë


PËRBALTJA

Derisa e kaluam
këtë rrugë me baltë
të gjithë u përlloçëm

Dikush këpucët
dikush këpucët e pantallonat
dikush edhe këpucët
edhe pantallonat
edhe setrën
e dikush
të gjitha këto
plus fytyrën

Të gjithë u përbaltëm
dikush më shumë dikush më pak
dikush këpucët
e dikush fytyrën
derisa e kaluam këtë rrugë


MUSHKONJA

Gjithë ditën e lume
fshihet nëpër oazat e mykura
të territ

Kur vjen nata
e viktimat rehatohen flejnë
shkon ua pi gjakun

Askënd nuk e falë
… as fëmijët tanë

Energjinë për veprim
ia dhuron miku i saj i zi
terri

Përherë i lutet Zotit
të mos ketë ditë
të mos ketë diell
të mos ketë dritë
po të ketë vetëm natë
pa yje pa hënë

Të gjorës
fati ia ktheu shpinën
s`u bë as lakuriq i natës


DELET

Shkojnë
tatëpjetë lugajës
drejt pyllit

Pojata lart
në kodër

Ujku
ulur te një lis
vëzhgon e përjarget


 ETJE

Qielli koprrac
ia dhuron pak freski gonxhes

Ajo
mu në mes të verës
vizaton lumin e mbushur me ujë

Ngjyra e hijes
vjen duke u zbehur

Në mes të lumit
duke ëndërruar shiun
shëtisin peshqit e gjorë


BALADË

Shiu
e shpoi
kulmin e kujtimeve

As këngë as melodi
as tekst as poezi
vetëm baladë e mërzitshme
lajmëtare e furtunës


SHIGJETAT E LAKMISË

Shigjetat e lakmisë
godasin lisa e plisa
dhe tallen me ne

Ende pa i numëruar të vrarët
vjen stuhia
luan me pakujdesinë tonë
kthen kohën e gurit
luftën me shtazë

... një fëmijë e rrëmbejnë qentë

E gjejmë vetëm skeletin
fëmijërinë e shuar
çantën e shqyer
dhe librat
të derdhur nëpër baltë

Asnjë ngushëllim
ardhmërinë s`po e mbajnë këmbët
po e zënë ethet
i janë mjegulluar sytë
ka rënë në agoni ardhmëria
nga kjo pamje
që vret

Fillon të rikthehet shpirti i humbur
nëpër humnerat gjigante të lakmisë
shigjetat e së cilës
godasin lisa e plisa
dhe tallen me ne

Një fillim i zbehtë i çastit
i luftës me qentë tanë
që çdo ditë na e kafshojnë ndërgjegjen
që çdo ditë na i vjedhin ngjyrat e jetës

I luftës të cilën nuk di kush do ta fitoj
ne
qentë
apo djalli


KOHA IME

Koha ime
të lutem
shumë të lutem
mos m’i prek plagët
e mbuluara me hi
se edhe gurët do të pikojnë gjak
e gjëma e tyre
do t’i pikëllojë yjet
e do t’i shterë lumenjtë
o koha ime


TEPRICË DHE MUNGESË

Sa shumë tepricë
Sa shumë mungesë

Tepricë patriotësh
Tepricë heronjsh
Tepricë robërie
Mungesë lirie

Sa shumë tepricë
Sa shumë mungesë


MJEGULLA

E humbëm rrugën
dhe e kërkojmë
e kërkojmë
e kërkojmë
E kurrsesi ta gjejmë

Jemi
në fshatin e lindjes
medet