Suzana Zisi

Suzana Zisi

Suzana Zisi, u lind në Vlorë në vitin 1967. U diplomua për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në Universitetin e Elbasanit në vitin 1990. Qysh atëherë e deri në vitin 2000, ka botuar krijimet e veta poetike në faqet e gazetave letrare të kohës.

Në vitin 2004 botoi vëllimin e parë poetik “E bardha ështe pak”. Libri u prit mirë nga kritika dhe lexuesit. Ai u përzgjodh ndër 5 vëllimet poetike më të mira, nga Juria e Konkursit Kombëtar “Penda e artë” në vitin 2005.

Në vitin 2006, botoi vëllimin e dytë poetik “ Imazhet kanë ftohtë”, me parathënie të studiuesit dhe poetit të mirënjohur, Agim Vinca. Në librin e saj të dytë, Suzana, prezanton një botë të veçantë poetike, nëpërmjet një ndjeshmërie filozofike dhe universale moderniste, e cila e shpalos trajtën e saj, përmes metaforave dhe simboleve individuale.

Në vitin 2009, shtëpia botuese "ODYSSEAS" në Athinë (Greqi), boton në gjuhën greke, vëllimin poetik “ΣΤΙΣ ΕΡΗΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ .”,(Në shkretëtirat e heshtjes), përkthyer në greqisht nga poeti dhe perkthyesi i mirenjohur Niko Kacalidha.

Ne maj 2011, botoi vellimin e katert poetik “TË JESH... FJALË” - Shtepia Botuese “OMBRA GVG”, Ne kete liber, poetja rikonfirmon edhe nje here qe nuk eshte rastesisht ne udhen e poezise por, rrugeton me dinjitet dhe profesionalizem ne udhen e veshtire te artit poetik.

Shumë nga krijimet poetike të Suzanë Zisit, janë prezantuar jo vetëm në revista e gazeta letrare shqiptare por edhe në prestigjioze të huaja. Disa poezi të saj, në vitin 2008, janë botuar në revistën letrare franceze “Le capital des mots”. Së fundmi ajo është prezente edhe në revista letrare sllovene dhe kroate. Në poezinë shqipe pas viteve 90, Suzana Zisi ka spikatur gjithmonë e më shumë si një zë i vecantë poetik, modern dhe elegant.Jeton në Gjirokastër dhe punon në Universitetin “Eqrem Çabej” të këtij qyteti.


Veprat

E BARDHA ËSHTË PAK,ShB "Albatros", Tiranë, 2004

IMAZHET KANË FTOHTË, ShB "Toena",Tiranë, 2006

ΣΤΙΣ ΕΡΗΜΟΥΣ ΤΗΣ ΣΙΩΠΗΣ, ShB "Odisseas",Athine, 2009

TË JESH... FJALË - SHB “OMBRA GVG”, Tiranë, 2011

Poezi nga Suzana Zisi

ËNDËRR …

Mbrëmë,
gjithë natën isha me ty…
T’i këputa venat…
T’i zbërtheva eshtrat…
T’i gjakosa flokët…
Të putha në sy.

Mbrëmë,gjithë natën,
isha me ty.
Por, në mëngjes,
s’munda të të rikrijoja…
S’më dilnin gjymtyrët.
S’më mjaftonin flokët.
Buzët e kafshuara,
fytyra e plogët.
Dhe, ika…
Ika, mora malet.
Zjarri, që kam brenda,
as shuhet..as falet…!!!

DASHURIA JU KA HARRUAR

Mos e kërkoni
puthjen!
s’keni për ta gjetur.
Këtu,thellë e kam tretur.
Mos e kërkonindjenjën,
kyçur në shpellën e mungesës.
Mos e kërkoni arsyen.
Shtatë pashë nën dhe, ka mbetur…
Mos e kërkoni moshën!
Me zeroe kam shumëzuar.
Mos e kërkoni dashurinë!
Ju ka harruar..



M’I MORI ERA…

Rrënqethjet,
e mëngjesit të brishtë.
klithjet,e pasioneve të ndaluara.
Lotët,e fëmijërisë së largët
pendesën, për “fajet” e shkuara.
Ecejaket, në kërkim të shpirtit
alegorinë, e telefonatave të ndërprera.
Letrat ,që dot s’i shkrova…
m’i mori era



NGA SYTË E TU

Nga sytë e tu,
buron një dritë e mirë.
Kjo dritë, ka kohë
që më mungon…
Më duket vetja
shkretëtirë,dhe ti,
oaz,që më tundon.
Jemi kaq larg…!
(ndonëse dy hapa)
Mos e zgjat
dorën me ngurim,
se digjem, digjem porsi flaka,
dhe, mbetet veçse, hiri im!



NATËN, KUR TI FLIJE…

Natën, kur ti flije,
t’u futa në shpirt.
Nga rruga,
që, vetëm unë e di.
U përballa,
me dhjetra portrete femrash.
U përgjaka,
në qindra skelete
emrash,
dhe, qava me oiii…!
U ngatërrova,
në labirintet e psherëtimave.
Mes premtimesh boshe, vuaj…
Puthjet pijanece,
belbëzojnë:
-E dashur,
je, në dhe të huaj!
Dhe rend, por, shpirti s’paska fund.
Ti po zgjohesh.
Dhe një sekondë, ka ngelur…
Po shkoj me shpresën,
se, imazhi im, do jetë diku…
Në tokën e pashkelur…!



POEZIA DHE UNË

Veshur
me pelerina çeliku.
Tërë nur.
Në “ paradën madhështoretë modës”,
pozojmë të dyja.
Ajo, Mis e vërteta.
Unë, Mis marrëzia…!



TE FLAS KUR NUK JE…

Po endem
në fytyrën tënde, si kurrë më parë…!
Mes flokësh rrëshqas…
e, ku të strukem s’di…!
Ndoshta…aty,
ku, mendimi yt s’me le të rri…
E, zbres,
mbi hundën e brishtë,
që, frymëmarrje gjëmon.
Si prek dot buzët…
se, djegin, djegin dashuri…!
Vetëm aty, nuk munda të hyj…
Aty ku, heshturazi, përvëlojnë dy sy…
Hape zemrën shpirt,
e, me ler të rri



TI, DREKON ME POEZI…

Me një gotë vere të kuqe të vjetër,
duke përtypur ëmbël poezi,
syçkat të ndrijnë si yje nate.
Ty.

Të kanë rënë dy rima nëpër buzë,
Eja të t’i fshij.



NJË GJETHE

E zgjidha,
magjinë e egzistencës.
Jam gjethe,
e flakur mes rrugës…
Kalojnë mbi mua,
pushtete, këpucësh…!



ATA…

Ata,
për njëri- tjetrin, janë kalimtarë.
Duhen,
grricen, çirren,
puthen si të marrë…
Riprodhojnëveten.
Janë bashkautorë.
Imja është kjo këmbë,
jotja është kjo dorë.
E, grricen përsëri.
Puthen si të marrë…
Ata,
për njëri-tjetrin, kalimtarë…!




Duke degjuar “Kastadiva”…
Kjo melodi,
Më tërheq flokësh
dhe
më flak thellë aty…
Në atë stinën gjethe – flakëruar…
E shkuara rrëzëllitëse më përpin.
Imazhe puthjesh, më mbarsin me uri..
Hijet e buzëqeshjeve dhe duarve
                                            kapluar…
Tatuazhe mesjetare, gri…
Zjarresh,
lëkurën e nxirë
                 nga pritja e stërgjatë…
Le të themi ishte ditë
Pse jo edhe natë…
Perëndim i çmendur apo
                             mëngjes i marrë…
Pleksur blertësisht tek ti.
“Agim i ndritur”, të kujtohet,
mbrëmja kur dogje çadërzën – shtëpi,
për një përqafim të gjatë, të gjatë,
                                      që shojti flakë tabush
                                                           e ndezi shandanët e mi…?
Kjo melodi,
thërrmon vargjet
dhe
i shpërndan skutave
                       ku s’ka mundur të shkelë askush,
Udhëve të thara te askundit,
ndiej therje vetëtimash,
thellë zemrës – prush…
Eja,
struku duke u zvogëluar
                                 në tënden fole,
                                             diku aty në gushë…
Të të marr udhëve, me vete…
Duke të pëshpëritur: “Je aty?”
Ti, metamorforizuar në një rrënqethje,
Ngërthyer mbi lekurën – përqafim – stuhi…

Sot,
në pyllin gjethendezur,
Seleksionoj erërat e heshtjes,
Duke dëgjuar këtë melodi…



I MIRI IM, TI…

“E mira ime…” – pëshpërite,
Unë,
Harruar…në tëndin përfytyrim,
që petalesh më vizatoi,
Në puthjen që mbeti udhëve,
                                     pelegrin…
Në atë rrymën e nxehtë
që,
u nis prej reaksionit kimik të një vatre të trurit,
Dhe fundbarkut falje i kërkoi…
Në atë që kurrë nuk gjeti tharm brenda teje
dhe…
u struk kraharorit tim si fëmi…
Asnjëherë nuk më deshe,
E asnjëherë s’më gënjeve.
I miri im, ti…



ARGJIRO…

Ti,
seksin tënd e konsumon pacipërisht,
E lakuriqta mikja ime – femër…
Yjet ,
marrin ç’duan,
Ti, ç’të mundësh u dhuron:
Lëkurën,
Fundbarkun e brishtë,
Qumështorët gjinj – oaze perëndish…
Mes territ,
Si para një ekrani të errët,
Nder, epshoren nudo të myshktë…
Ti,
Shekujsh,
Seksin tënd,
në teatrin e madh të natës, shfaq…

Aktorë,
të zjarrtët – dashnorët e tu…

E vetmja spektatore,
duke tymosur cigare në ballkon,
Unë, që drithëroj këtu…



KATARSIS

U ktheva në foshnjërinë e botës sonë.
Femrat e pyllit, ua blatuan foshnjat perëndive.
U shenjtëruam ne.
Gjyshet, u qëndisën rrobat nipërve me kuaj ere,
mbetën pa atdhe…
Meshkujt, u vunë zgjedhën grave dhe i dërguan në arë.
Zoti,
shkruajti në librin e shenjtë se duhej vënë pak drejtësi…
Djalli,
i shtrirë mbi re, dërgoi shi.
Ne,
si gaforret,
të larë nga mëkatet,

Rendim në Ardhmëri…!



FLATROJ…

Flatroj,
E lakuriqtë drejt asgjësë.
Mbrëmjet e nxehta,
Mëngjeset e trishtë,
Lëkurës enden,
Gjallojnë.
Vdes çdo çast e zeza,
Rilindin në tisin e natës ngjyrat,
Dimensione të reja kërkojnë.
Pjalmi i së shkuarës,
më mbars me të nesërme.
Dhe,
ashtu e lakuriqtë,
Ndihem plakë e rrëgjuar,
Nënë,
Grua pjellore,
Femër…
Pendët e lodhura,
Qiejve të kaltër, shpupuris.

Përhumben dëshirat,
Në të voglat hapësira të mushkërive,
e më pas në zemër.

Ashtu e lakuriqtë flatroj drejt lirisë,
I flak horizontesh enigmat pa emër…



PINK DREAM…

Këtu
mbi guricka,
shtrirë vend e pa vend,
Melodi e pyllit trupat tanë i çmend…

Është një kasolle thurur me blerim,
Një natë e butë pa hënë e pa dritë.
Është dhe një rrekëzë që rrjedh aty pranë,
Kandile që ndrijnë, shpirt, ne kemi sytë.

Janë dy duar që po më afrohen,
Zemër – përpëlitur dëshirash, ndjesish.
Janë dhe dy gjinj që po ju mëkojnë,
Buzëve të tua qumësht të fildishtë…

Harkuar si bima e etur për ujë,
Ëngjëll – djalli im, tashmë…je mbi mua.
Janë dhe ca brinjë vrarë nëpër guricka,
Teksa përpëlitem dridhjeve të tua.

Melodia e pyllit, trupat tanë i cmend…
Këtu
në kasolle,
shtrirë vend e pa vend…



TË JESH…

Të jesh,
Duhet të të prekin,
Që të vërtetojnë hipotezën e rënies dhe ringritjes…

Të qeshësh nëse do mundësh,
Mes rrudhave të thella të pritjes,
Duke rrëzuar jargë të lashta dhimbjesh,
Stuhi, përpëlitjesh.

Të jesh,
Do të thotë të vjellësh rininë nga goja e pleqërisë,
Kujtimeve të trishta të rrëmosh.

T’i këndosh kufomës tënde psalme biblike.

Të jesh,
Do të thotë: Të harrosh. 



E BARDHA ËSHTË PAK

Një mur,
i lyer
me të zezë
dhe me të bardhë...
E zeza - është shumë.
E bardha - pak.
Ngjyrat,
luftojnë ashpër.
Ngjyrat,
lëshojnë gjak.
Përpëlitet e bardha.
E zeza shumohet.
Syri...më tmerrohet…
Mur.
Mur i zi larë në gjak.
S’dalloj dot të bardhën.
E bardha,
Eshtë,

Pak…