Letër mikut në amshim

Nga Ramadan Mehmeti

Ka rënë nata.

Ka filluar dita e shpirtit. Asnjë zë s`dëgjohet. Jetoj me vetminë e me kujtimin për ty, gjysmë i ndritur nga një flakë e verdhemë e qiririt, i cili vetëm sa nuk fiket. Brenda meje ende frymojnë fjalë të pathëna, të mbetura rob në palat e kujtimeve. Zgjohen sonte, më djegin e më ngrijnë gjakun, kërkojnë të flas. Dorëzohem… nis e i them, e i shkruaj… Asgjë të mos i ngelë harresës… Fjalët vërshojnë e unë shtrydh shpirtin, pelinin e mbledhur e të bërë zjarr… le të pikojë përmes penës sime në bardhësi letre…


T`i them fjalët ?!

E ato vërshojnë pahetueshëm. U bë kohë e gjatë qëkur ike, e asgjë nuk e ndërroi rrjedhën. Ende udhët e njëjta lagen në shi. Ende po agon. Ende vdiret muzgu. Zogjtë fluturojnë mbi ujëra… Njerëz shkojnë e vijnë, gjithnjë të etur për diçka, të tëhuajtur.

Nga çasti i fikjes së qiririt tënd gjithçka sikur ngeli e pakuptimtë, më e zbrazët, më e varfër, më e padomethënshme. Natyrisht, pa zërin tënd, pa poezinë – shpirtin tënd, vetmia vetëm rritet, mungesa bëhet zbrazëti.
Nuk kam si të mos ndihem ligsht, të shtirem sikur nuk ka ndodhur gjë, pasi e gjitha kaloi në heshtje pa zërin tënd, në shurdhëri, pa poezinë tënde, në cektësi, pa simbolikën tënde… E gjitha më bëhet e zvetënuar! Mungon etja për safirët, dashuria për lulëkuqet…
E njëjtë mbeti vetëm ëndrra me etje e dhembja që nuk pushon. E njëjtë... edhe vdekja mbeti e njëjtë.


Vetëm ajo!?

Mallit i janë thinjur flokët! Sonte, ndërsa nuk mund të fle, jam peng i grishjes për të ringjallur shkëmbimin e mendimeve me ty. Pasi je i paarritshëm, po të shkruaj letër... Dua të ta shkruaj, se tkurret shpirti im, si vibron ai e si dridhet nga e pathëna. Andaj, ndrydh e shtrydh veten me sa fuqi kam, me mllef. Brendia ripikon ende gjak e helm… pikon e bie majë penës, e cila nxjerr vragat në letër, ku lë gjurmë të thellë, të pashlyeshme…

Maestro,
Letrën ta dërgoj ta lexosh, kam mall e ankth derisa ta lexosh, edhe pse e di që nuk do ta lexosh krejt zakonshëm. Por, do ta kuptosh edhe pa e lexuar, do ta rikthesh edhe një herë aty... te çastet e fundit, te fikja e qiririt të jetës, te ndezja e qiririt tjetër në udhën që more deri në amshim, bashkë me vargjet që ke mundur t`i shkruash vetëm ti. Je këndej me vargjet e papërsëritshme, me vargjet krua, nga të cilat vijnë kristalet e pambarim. Bëjnë përpjekje t`i mbushin shtambat, të t’i vjedhin nëntekstet, e kur lodhen kot, e kuptojnë se nuk ka si të vidhet ajo që ndrit nga hapësira e pafund.

Nata më lidh kuptueshëm me ty, si dita dikur. Je aty ku ishte drita e shpirtit tënd, aty ku e le ngulitur përjetësisht mendimin... është fjala, besimi, rrufeja... dhe trëndafilat e drunjtë. Të gjitha, sikur pika gjaku të lashtë, me përmasa legjende, si shkëlqim i amshuar… Po, ti shkove atje, e mua më mbeti gota me verë, qiriri i syrit dhe diçka e zbrazët...


Më mundon, në raste e gjithnjë, ajo që mungon.

Jo pjata në tryezë, jo gota me verë, jo pëllumbat duke e fluturuar nëpër qiellin e amshueshëm të fjalës, jo ëndrrat... por, prekja e purpurit, lëvizja jote, zëri yt! Sado që të gjitha e kanë këtu hijen dhe veten, brenda secilit varg që e le të jetojë me sytë tanë, me gjakun tonë, me ëndrrat dhe synimet, me brezat! Po, e gjitha është këtu e tutje… dhembje…

Ndërmjet rreshtave do ta kuptosh edhe atë që nuk e kam shkruar, dëshirën time për ta ditur a je duke shkruar librin e magjisë.
Atje, sigurisht, ke hapësirë të pakufishme dhe liri, ndërsa – pa dyshim, ke mbetur i ri, me aq vjet sa shkove nga këtu. Dhe, kjo është dhuratë e botës së astralit. Të shkruash gjithnjë dhe gjithnjë bukur dhe gjithnjë të mbetesh i ri. Koha, Maestro, nuk mund të të mundë kurrë!

Tashmë s`je i vetmuar aty në amshim, o Maestro i Mbledhësit të Purpurit, mjeshtër i mbylljes së zanafillës në varg, futjes së ëndrrës në shishe, që të shihet e ndritshme nga të gjitha anët. E kaluara ty të bëhet e sotme, çdo ditë në ikje, të kthehet në të nesërme. Këtë e arrijnë vetëm mjeshtrit.

Udhës nga ike ti, arritën edhe krijues të tjerë. I ke aty edhe ata që ikën para teje... dhe, natyrisht, të gjithë keni ngelur me aq vjet, me sa shkuat nga ne, duke na lënë plot dhembje dhe pikëllim... Si e takove Qerim Arifin, të cilit i kushtove vargjet ndër më të bukurat? Aty e ke Anton Pashkun e heshtur e me ohet e zëshme. A ka zënë të flasë ndonjë fjalë për kërkimet imagjinative, të lëna përgjysmë? Apo vetëm u buzëqesh me ironi herë pas here, si dikur. Natyrisht, si të mos qeshnit, ngase ikët e mes nesh nisi e shkelet madhështia… për fatin e zi e mëkatin tonë.


Eh, Maestro...
 
Më fal, do të ndërhyj pak për dridhjet e së përditshmes këtu. Vetëm pak!...

...Minatorët përsëri i ndoqi fati zemërgurë dhe bënë grevën e heshtjes. Këtë herë ata bënë grevë për sofrën e zbrazët të lirisë. Kërkojnë bukë. Bukë. Bukën e brezave! Fëmijët zgjasin duart drejt tyre dhe sikur në blasfemi migjeniane dikur, ashtu të shtrira e të ngrira mbesin. Në sofër nuk ka çfarë t`u shtrojë baba, nuk ka çfarë t`u shtrojë nënëmadhja! Kjo, s’do mend, do të të pikëllojë ty, por edhe Azem Shkrelin, Rrahman Dedajn, Hasan Mekulin, Din Mehmetin, disa prej të cilëve vdiqën duke e përjetuar skamjen e skajshme... Po na ndjek e po na vë përfund mallkimi, po na ngulfat etja për dritën përftuese.

Thonë përditshmëria sterron poezinë. Ashtu si tkurret e zezohet toka jonë e pasur, të cilën e doje shumë. Ashtu si gërvisht e gjymton lëkurën tonë kërbaçi i i satanait, ashtu shtohet vargani i engjëjve përpara derës së ferrit.
Me Ali Musajn, natyrisht, do të jesh takuar për të mësuar për shkumësin e tij, me të cilin shkroi diçka në dyshemenë e një kafeterie në Lagjen e Tabakëve në Gjakovë e çfarë shkroi – mbeti sekret. E Mirko Gashi, a ta recitoi atë poezinë për Lumin, apo poezinë për detin. Është e vërtetë se edhe deti do të jetë i vockël për të na i larë pelenat e fëmijëve tanë, por si duket, edhe deti ka shteruar dhe pelenat mbetën të palara.
A u takua me z. Rugova, a i treguat çfarë mund të shkruani njëri-tjetrit, a mund të shpalosni të fshehtat, të mbani orët e heshtjes me vargjet, me poezitë, prozat, që na i latë këtu trashëgim. Të mallëngjyer e plot dhembje për mungesën tuaj fizike… shumë krenarë e tejet të pasur me librat tuaj të përkryer...

Ka rënë dritë e purpurt në dritaren time, Maestro.
Për nuset tona nuk mund të të tregoj asgjë e mos ma zër për të madhe.. ende janë duke mbledhur kallinjtë në arë, se ende s’është pjekur buka e vjetme. Gjilani mbeti dhembja dhe dashuria jote e pamasë dhe kështu do të mbetet edhe për një kohë të gjatë!


Drita në dritare po vibron, Maestro!

Ja, po ikën edhe një natë e rëndë pa ty. Qiriri është fikur. Në dhomë shtohet heshtja, ka më shumë zbrazëti... Në tryezë ka ngelur shishja e zbrazët e verës, si sytë e mi të skuqur nga pikëllimi. Po agon dhe unë po ta firmos letrën, që do të ta dërgoj në amshim, Mjeshtër i fundit i fjalës së pavdekshme, o Maestro!