Jorgo Bllaci

Jorgo Bllaci u lind më 1938 në Gjirokastër. Ai studioi për Gjuhë-Letërsi Shqipe dhe ka punuar së pari mësues e pastaj përkthyes. Pas burgimit për arsye politike më 1964-1967.  Bllaci u detyrua të punojë si punëtor ndërtimi. Më 1990 u kthye përsëri në shtëpinë botuese “Naim Frashëri”. Ai është autor i disa vëllimeve me poezi, ndër të cilat “Ligjërimet e Pyllit”(1964) dhe “Epika e trëndafilave” (1990). Gjithashtu ka shqipëruar vepra poetike autorësh të njohur, si Shevcenko, Pushkin, Esenin, Gëte etj si dhe vepra në prozë, midis të cilave romanet “Rudini” dhe “Ujrat pranverore” të Turgenievit, si dhe disa libra me poezi për fëmijë.”  Jorgo Bllaci ndërroi jetë në vitin 2001.


Poezi nga Jorgo Bllaci

DASMË KEMI SONTE

Pemët anës rrugës, dridhen në vallzim....
Seç më paska shpirti, sonte kaq gëzim!

Fryj, moj erë e vjeshtës, gazi si s’të çmënd?
Gjallëroje vallen ti me vrullin tënd!

Dasmë kemi sonte, nuk e more vesh?
Niset mikja nuse, gjithë bota qesh.

Dhëndërr, mor vëllaçko, mbush e zbraz dolli!
Ngatërruam vendet sonte unë e ti.

Nuse, qesh, moj nuse, sonte pse të qash?
Rrofsh e qofsh i lumtur, mik o dollibash!

Mbushi mirë e bukur gotat, pa kursim!
Në mbaroftë vera, kemi gjakun tim.

Në s’të del rakia, merr lotët e mi!
Nuses jepi verë, dhëndërrit, raki.

Se do pi dhe unë, sa të bëhem thumb,
Brengën, apo mendjen, djalli di se ç’humb!

Vete vjen dollia, kënga nuk pushon.
Jashtë, nga gëzimi, rruga po gjëmon.

Tunden e kërcasin, pemët me rrëmbim,
Duke hedhur valle, tok me shpirtin tim.

Fishkëlli, moj erë, fort, se po më çmënd!
Gjallëroje vallen me tërbimin tënd!

SA HERE MERR KITAREN

Sa herë merr kitarën Lena
Dhe nis këndon me ëmbëlsi,...
I tëri dridhem e ndër vena
S’më rrjedh më gjak, po dhëmbshuri.

Rënkimn’ e fushës së pamatë
Papritur ndjej në shpirtin tim
Dhe klithma krillash nëpër natë,
Përpara nisjes në shtegtim.

Oh, krillat, sado larg të venë,
Do kthehen përsëri në maj,
Po unë këto vise e Lenën
A do t’i shoh më paskëtaj?

Apo, me sytë larg nga qielli,
Shtegtimn’ e krillave do pres,
Ndonjë të falë mos më sjellin
Prej tyre, para se të vdes?

O zot, ç’magji buron nga Lena,
Nga zëri i saj plot ëmbëlsi!
I tëri dridhem e ndër vena
S’më rrjedh më gjak, po dashuri!

MOS MË LËNDO PARESHTUR

Mos më lëndo pareshtur me sytë e tu mitarë,...
Më ngrys, moj vogëlushe, vështrimi yt gazmor!
Sikur ta dish që unë jam fishkur e jam tharë,
Do të të therte ndoshta diku në kraharor.

Kështu si ti dhe unë dikur kam dashuruar,
I njoha ëndërrimet e brengat plot mundim,
Po erdh një ditë e mbeta, fatkeq e i vetmuar;
Sa lotë pikëllimi kam derdhur në lëngim!

Dhe kur, në kulm të dhëmbjes, ndonjë shkëndi e tretur,
Thëngjijtë më të shuar m’i ndizte prap në gji,
I frikësonte vashat vështrimi im i etur,
Dhe puthja ime e egër, u shtinte lemeri.

Tani jam katandisur si lisi mbetur shkretë,
Që trungun gjithë zgavrra me degë e fletë e fsheh;
Si zor ta përtëritë sërishmi stinë e nxehtë
Të ngratin trung, që dritën dhe diellin më s’e sheh.

Mos m’i kujto të shtrenjtat pranvera që më ikën,
Dhe mos kërko tek unë gëzim e dashuri,
Se gjoksin ma ronitën, ma dogjën, ma zhuritën
Pasionet e stuhishme, që s’m’i kuptoi njeri!

 

KUKUVAJKA

Porsi kujë violinash, pareshtur,
Erë e marrë mbi dhe po ushton....
Në korijen e thellë e të zhveshur,
Kukuvajka me gaz po këndon.

Shtegëtar, që kalon monopatit,
Mos e nëm kukuvajkën e shkretë!
Lëre zogn’ e përbuzur prej fatit,
Të këndojë pas qejfit të vet!

Kushedi ç’i ka hipur në kokë,
Kushedi se ç’kujtim e gëzon...
Këtë natë që era mbi tokë,
Porsi kujë violinash, ushton!