Albert Zholi - Nën ethet e dashurisë

Kishin kaluar disa muaj. Një periudhë e dhimbshme, e trishtueshme, kur çdo ditë mundohesha ta harroja. Vetja më dukej si një shkëmb i vetmuar në zonat detare më të pashkelura, ku të vetmet ndjesi gjallese ishin valët apo dallgët e detit në trupin shkëmbor që ka humbur interesin e ambientit përreth. Asgjë nuk më hynte në sy, asnjë vajzë nuk më bënte përshtypje. As gjokset e zbuluara, as këmbët si shampanjë të femrave provokuese… Më dukej se nuk do të dashuroja dot më. Po, kështu më dukej. Jeta më dukej krejt bosh, e zbrazët, pa nerv. Me Ponin kisha shijuar gjithçka që mund të provosh në një dashuri që të ka mbërthyer të tërin, që të ka sunduar në çdo qelizë: të puthurën, netët e zbardhura, prekjen ndezëse, pasionin e shfrenuar. Shtatmesatare, flokëzezë, e qeshur, e freskët, faqet e mefshta, me atë gropëzën provokuese kur lumturohej, të bënin të mos e largoje shikimin për asnjë çast. Qeshja e saj, e zbukuruar nga dhëmbë të gjatë simetrikë, ishte kthyer në pjesë të jetës sime. Kjo tërheqje kurmore më bënte që shkollën ta shikoja pa ndonjë interes, me shokët isha tepër indiferent dhe në shtëpi rrija si i hutuar. Isha munduar në të gjitha mënyrat ta harroja Shqipen (apo Ponin), por kujtimi i puthjeve të saj, i ledhatimit të flokëve, i shtrëngimit të trupit, i mbrëmjeve në errësirë, ndërsa yjet na ishin dëshmitarë, nuk mund të më shkëpusnin asnjë minutë nga ajo. Ajo më mësoi pasionin e trupit: të puthurën. Atë të puthur ku buzët puqen fort te njëra-tjetra, ku gjuha depërton te goja e së dashurës dhe kallet te ty, ku dhëmbët gërvishtin njëri-tjetrin dhe çjerrja është kënaqësi primare, kur shija e pështymës në urëkalimin e dy gojëve bëhet shpërthim i fjalës. Ajo më mësoi magjinë femërore. Po, më mësoi, sepse ajo e kishte kaluar dashurinë e parë, ndërsa unë jo. Dhe unë e pranova ashtu siç ishte, duke pasur më shumë eksperiencë se unë dhe duke marrë rolin e një mësueseje.
Sillja shpesh ndërmend pjesëza nga dashuria jonë. Kujtimet ma lehtësonin sadopak dhimbjen. E kisha pyetur për dashurinë e saj të parë si një fëmijë i zënë në faj. Nuk doja ta lëndoja për asnjë shkak. Ajo pyetje më lindi vetvetiu. Por edhe asaj nuk i bëri përshtypje dhe nuk e mori për ters. Filloi të më tregonte shpenguar. Aq shpenguar, sa unë kurrë nuk do të tregoja ndonjë dashuri timen në prani të saj. Kishte qenë një e diel maji. Dhe ja rrëfimi i saj:
- U njoha me të në vitin e dytë. Ai ishte në vitin e katërt. Ishte i pashëm dhe shumë i hedhur. Në fakultet krijonte situata dhe binte në sy. I kishte dalë nami si feminist dhe vajzat e adhuronin, por edhe i trembeshin. I trembeshin, sepse ai luante me dashuritë. U takuam në ditëlindjen e një shoqes sime, Evës. Ai ishte shok lagjeje me vëllanë e saj. Në festë erdhi i pashoqëruar dhe në fakt në atë ambient bëheshim tri femra dhe dy meshkuj “single”. Në kërcimet e para të gjithë ne shihnim njëri-tjetrin. Unë nuk e kisha marrë mundimin të çohesha për vallëzim. Nga mesi i mbrëmjes papritur ai u gjet para meje.
- Mund të kërcejmë ? – më pyeti gjithë delikatesë. Ngrita paksa kokën për ta dalluar më qartë. Sytë e tij shkëlqenin nën atë ndriçim neonesh. Shikimit tim zhbirues ai iu përgjigj me një buzëqeshje të ëmbël. Sa interesante m’u duk ajo buzëqeshje! U ngrita instinktivisht. As vetë nuk e di se si. Sa pa u ngritur mirë, ai më hodhi dorën e djathtë në bel, më kapi fuqishëm dorën e djathtë dhe nën tingujt e muzikës filloi të më rrotullonte. Kërcente në mënyrë perfekte. Unë mundohesha t’i përgjigjesha ritmit të tij. Fustani filloi të merrte valëzimin e dallgëve në mesditën vjeshtore, aq sa më dukej se ai do të më ngrihej mbi kokë. Brenda vetes ndieja se nga ai fluturim edhe mbathjet tashmë ishin bërë vitrinë e të ftuarve, por nuk po më bënte përshtypje asgjë. Të gjithë po ndiqnin furoret tona nëpër dhomë. Gjatë rrotullimeve, koka ime u mbështet instinktivisht te qafa e tij, ndërsa gjoksi im ishte puthitur me leshnajën e tij të dendur. Kishte një erë karakteristike mashkullore, atë erë që femrat e kërkojnë dhe e imagjinojnë shpesh kur bredhin lirshëm në vegimet e dashurisë. Pas minutash të tëra rrotullimesh, kur koka më vërdallosej dhe këmbët filluan të humbnin ekuilibrin, ai ndaloi rrotullimin dhe në rrëzë të veshit më pëshpëriti:
- T’u morën mendtë ë? Ia vlente të sakrifikoje për një vallëzim të tillë. Je e mrekullueshme!
Se ç’ndjeva brenda vetes. Buzëqesha. U gëzova pa masë nga ato fjalë. Nuk i kisha dëgjuar nga asnjë mashkull. Isha gati që, nëse ai merrte mundimin të më puthte, t’ia haja buzët me dhëmbë, në pamundësi të një puthjeje të bukur që atëherë nuk dija se si t’ia jepja. Buzëqeshjes sime ai iu përgjigj me buzëqeshje.
- Nga Tirana jeni? - pyeti me zë serioz.
- Jo, nga Vlora,- u gjegja me gjysmë zëri.
- Nga Vlora?! Ua, sa mirë! Kam dobësi për qytetin tuaj. Në Vlorë shkojmë familjarisht çdo verë për plazh. Vlora, siç ka detin, ka edhe femrat.
Unë buzëqesha sërishmi.
- Studente, apo e keni njeriun tuaj Evën?
- Jo, e kam shoqe kursi.
- Pse, edhe ju studioni për Ekonomi-Financë?
- Po,- u përgjigja duke buzëqeshur.
- Edhe unë për atë degë studioj. Jam në vit të katërt. Nuk më keni parë ndonjëherë në shkollë?
- Jo, nuk ju kam parë,- gënjeva unë.
Ai mblodhi supet dhe prishi buzët. E ndjeva që nuk i erdhi mirë. Kishte të drejtë, pasi në të vërtetë atë e njihnin të gjithë.
- Si ju quajnë? - më pyeti me ton inatçor.
- Shqiponja.
- S’të përshtatet ky emër me pamjen. Brune me sy bojë qielli! Dukesh kaq delikate, sa nuk ke asnjë përafrim më shqiponjën. Me siguri ta ka vënë babai emrin,- tha i sigurt.
Unë qesha me vendosmërinë e tij. I kishte rënë pikës. Labët duan ta nxjerrin në pah trimërinë.
- Po, babi këmbënguli për këtë emër. Jemi dy motra dhe ai ...
- Lëre mos e vazhdo. Pushka, kënga dhe flamuri - trio që nuk ju ndahet kurrë ju labëve.
Unë qesha me zë koke nga ajo batutë, sepse ishim bërë tërësisht objekt bisede për të tjerët.
- Mua më quajnë Bujar. Muzika mbaroi, ndërkohë që kavalieri psherëtiu dhimbshëm duke më shkëputur dorën nga beli.
- Sa shpejt mbaron kënaqësia. Do të vij të të marr prapë,- më tha duke u përulur paksa në shenjë respekti. U skuqa e tëra. Isha shumë e emocionuar. Më hyri në zemër menjëherë. M’u duk shumë tip. Ndihesha e lumturuar, edhe pse më sikletoste fakti që të gjithë shihnin nga unë. Pa e mbledhur ende veten, më afrohet Eva.
- Qenke shejtane e papame. Kërcen si balerinë. Nuk është e lehtë t’i tërheqësh vëmendjen Bujarit. Ai është aq indiferent ndaj femrave, sa të bën të pëlcasësh, sepse femrat i krijojnë vetë terren. I ngjiten si mjalti. Je bërë kryefjala e mbrëmjes,- më tha dhe më rrahu shpatullat. Unë i buzëqesha ende e turbulluar nga vallëzimi dhe fjalët e Bujarit. S’më kishte folur asnjë mashkull me aq ëmbëlsi dhe mistrecllëk njëherësh. Deri në atë moment më kishin propozuar dy-tre meshkuj, por fjalët e tyre më dukeshin standarde, pa lidhje, pa shpirt, pa emocion. Ndërsa fjalët e tij se ç’kishin brenda, dinakëri, finesë, që të bënin të mendoheshe. Në dy- tre vallëzime të tjera ai nuk kërceu, por më shikonte vetëm mua. Unë kërceva një herë me vëllanë e Evës dhe një herë tjetër me një të panjohur. Ata diçka më fjalosnin, por unë nuk e kisha mendjen. Nuk u ktheva asnjë përgjigje, por në çdo rrotullim shihja nga Bujari. Sytë tanë përplaseshin mbas çdo rrotullimi. Vëllai i Evës, pasi më pyeti disa herë për kush e di çfarë, duke parë se nuk mori përgjigje shfryu i inatosur dhe filloi t’i hidhte këmbët kot më kot. Nuk e la vallëzimin në mes vetëm e vetëm të mos më ofendonte. Gjatë këtij harku kohor, kur shikimet tona thuajse ishin kryqëzuar në mënyrë të pambarimtë, Bujari më shkeli dy-tri herë syrin e djathtë.
- Horri, - thashë me vete. Edhe më pëlqeu, edhe më erdhi inat për atë veprim prej rrugaçi. Më pëlqente se shprehte afinitet, dashuri, dëshirë për komunikim, por nga ana tjetër më vinte inat se isha e bindur që kështu vepronte me shumë femra. Ndoshta edhe në këtë ditëlindje, kur unë nuk e kisha mendjen, mund t’i shkelte syrin edhe ndonjë femre tjetër. Apo s’kishte nam të keq. Do të më pëlqente që ajo lloj shkeljeje syri të më përkiste vetëm mua. Kur ora shënoi kapërcimin e mesnatës dhe në dhomë u fikën dritat për të ndezur qirinjtë e tortës, ai befas u afrua dhe më puthi rrëmbimthi në faqen e djathtë, po ashtu rrëmbimthi u largua. Unë shtanga. Nuk mund ta mendoja të arrinte deri në atë pikë. Faqja filloi të më digjte. Vura dorën në të. E hoqa menjëherë pasi më dukej se do të më përcëllohej. Përsëri një dyzim i brendshëm. Nga njëra anë doja ta qëlloja me pëllëmbë, sepse mendoja se po më merrte për një vajzë mendjelehtë dhe qullace, nga ana tjetër ndieja një kënaqësi të paprovuar deri atëherë as në ëndërr. E ndoqa me sy siluetën e tij që prapakaloi rrethin e të ftuarve dhe ndaloi larg të gjithëve, në një cep të dhomës. Rrinte indiferent, si i vetmuar, sikur nuk kishte bërë asgjë dhe nuk njihte asnjeri në atë ambient. Ishte me të vërtetë një njeri i çuditshëm, interesant, krijonte situata. Kur ceremonia e fikjes së qirinjve të tortës mbaroi dhe u ndezën dritat, ai rrinte sërishmi aty, në cep të dhomës, duke parë rrethinën me indiferencë. Kur unë i hodha vështrimin sërishmi, më shkeli syrin dhe më puthi dorën në distancë. Çfarë t’i bëje atij njeriu? Ta shaje, ta qëlloje, ta pështyje, apo ta përqafoje? Ai të çarmatoste me veprimet e tij. Të çarmatoste deri në atë farë feje sa në fund ishe e detyruar ta përqafoje. Nënqesha me vete, duke tundur kokën. Kurrë s’e kisha menduar se brenda disa orëve do të njihja një njeri kaq interesant dhe do të bija kryekëput në dashuri me të. Po, kisha rënë në dashuri me të që në takimin e parë. Në këtë moment, nga magnetofoni u përhapën tingujt e një valsi. Ai nuk priti. Nga aty ku ishte, u sul si shigjetë në drejtimin tim. Më futi dorën në bel, dorën tjetër e shtrëngoi tek imja dhe filloi të kërcente. Të gjithë e duartrokitën atë gjest dhe u hapën në formë rrethore duke bërë tifozllëk. Si me komandë u ulën të gjithë në gjunjë, duke na shoqëruar me sy dhe trokitje ritmike duarsh sipas muzikës së valsit. Vetja më dukej si në ëndërr. Ai vallëzonte në mënyrë të përkryer. Unë nuk kam qenë asnjëherë keq në këtë drejtim, madje në shkollë të mesme mbahesha si më e mira për të kërcyer. Rreth 20 minuta ne ishim paria e asaj mbrëmjeje. Bujari herë pas here më afronte gojën te rrëza e veshit dhe më thoshte:
- Sa e mirë që je! Si s’të kam parë në fakultet! Duket që kam qenë qorr.
Unë nuk i flisja. Gjithë peshën e trupit e kisha lënë te dora e tij, duke e lakuar trupin mbrapa me një harkore rrotullimesh. Kur mbrëmja ishte drejt përfundimit, ai më tha:
- Poni, ti do të flesh këtu sot, apo do të ikësh në konvikt?
- Jo, do të rri këtu,- i thashë. Eva më ishte lutur që në shkollë.
- Sa keq! Sa do të doja të bëja diçka për ty sonte! Të paktën të të shoqëroja për një copë rrugë. Do të ishte kënaqësi. Po ja që ndonjëherë fati nuk të përkëdhel.
Psherëtiu.
- Atëherë unë po iki. Pse të rri kot. Unë mendoja se do të të çoja në konvikt. Ah, sikur kjo mbrëmje të ishte në shtëpinë time! - psherëtiu dhe u largua në drejtim të Evës. Duke takuar atë, iu drejtua të gjithëve:
- Kalofshi mirë dhe me mendje në kokë. Mos u turbulloni shumë dhe në gjumë pafshi ëndrra të bukura. Natën.
- Natën, - i kthyen të gjithë përgjigje duke qeshur. Unë shihja në drejtim të tij dhe nuk më besohej se do të ikte. Për një moment desh iu turra pas, t’i lutesha të më shoqëronte në konvikt. Atë natë nuk fjeta. Rrotullohesha në krevat kot më kot, ndërsa mendja ishte arratisur te Bujari. Në mend përcillja gjithë dialogun me të. Sidomos gjestet e tij, të
paperceptuara ndonjëherë në një formë të tillë tek unë nga ndonjë mashkull. Shkelja e syrit, vështrimet e tendosura, puthja e papritur, pëshpëritjet në vesh, kanë qenë dhe mbeten sulmet më të bukura mashkullore për t’i rrëmbyer zemrën një femre. Të nesërmen që në mëngjes, megjithëse ishte ditë e diel dhe njerëzit zakonisht koten në shtrat, Bujari priste poshtë shkallëve të pallatit të Evës. Unë detyrimisht u çova paska herët, pasi gjithë natën shtëpia ishte lënë në zallamahinë e mbrëmjes së kaluar. Pasi bëra disa punë sa për të vënë gjërat nëpër vende, i thashë Evës se do të nisesha për në konvikt. Sa zbrita shkallët u përballa me Bujarin. Shtanga. Nuk e prisja një gjë të tillë. Ai më buzëqeshi dhe më zgjati dorën. Unë zgjata dorën time instinktivisht. Ai ma mblodhi në dorën e tij leshtore dhe u ul paksa në gjunjë, duke më puthur me delikatesë mbi gishtërinj. Qesha. Atij njeriu nuk kishe çfarë t’i thoshe. S’mund t’i mbaje inat. Të befasonte.
- Poni, mbrëmë nuk kam fjetur. Kam menduar vetëm për ty. Më beson? Jo! E di. Ndoshta të kanë folur keq për mua. Po ti ke fjetur?
- Po,- e gënjeva sërish duke u skuqur në faqe. - Pse të mos flija?
- Pse? Ndoshta nuk e kupton ç’do të thotë dashuri. Ndoshta je indiferente ndaj një propozimi serioz të një mashkulli po kaq serioz. Ndoshta nuk të bën përshtypje një e puthur vjedhurazi. Apo mos je e zënë?
- Si e zënë? - bëra të paditurën.
- Hëm! Mos u hiq kaq e pafajshme. Nejse. Mos ke ndonjë të dashur dhe të prish punë?
- Jo, nuk kam. Nuk kam kohë për dashuri. Kam gjëra më interesante për të bërë.
- A e di ti Poni se kur je e dashuruar punët të ecin më mbarë? Jo për gjë, por i bën më me qejf. P.sh, je e mërzitur, ke marrë një notë jo të mirë, je grindur me një shoqe dhe në këtë kohë vjen dhe të kërkon për kafe i dashuri, më fal, le të themi shoku më mirë. Uleni të dy në kafe dhe ai të thotë: Mos e çaj kokën, jeta kështu e ka. Lexo më shumë për provimin tjetër ose bëj edhe ndonjë kopje se nuk të gjen gjë. Ose për shoqet të mbush mendjen se ato flasin prapa krahëve nga zilia, xhelozia, moskuptimi, diferenca e kulturës, etj... Tak-fak të ikën mërzia. Këtë ta bën shoqëria, sepse ti nuk pranon të themi dashuria. Qartë. Eh, sa gjëra të bukura nuk duam t’i përvetësojmë ose t’i kuptojmë! Jemi racë e keqe ne njerëzit.
Unë e shikoja në sy dhe heshtja. Të bllokonte çdo mendim. Ai të bombardonte me fjalë.
- Si thua, ulemi dhe pimë një kafe?
Isha në mëdyshje.
- Jo, sot kam shumë punë. E lëmë për herë tjetër, sepse dua të shkoj në dhomë të lahem, të ndërrohem, të bëj ca punë…
- E kuptoj. Ti kur lahesh bëhesh më e bukur, por besoj kur je në dush je edhe më e bukur. Kur të bie uji nga lart. Bie mbi flokë pastaj në fytyrë. Ti vendos duart mbi fytyrë që të mos djegin sytë nga shkuma që zbret nga flokët e zinj dhe heq ujin. Pastaj uji kalon në qafë. Oh, sa e bukur është qafa jote e gjatë nën vërshimin e ujit! Pastaj në gjoks. Eh, uji është më i gjithëpushtetshmi mbi femrat. Vetëm uji do të ikë nga kjo botë i ngopur nga femrat. Nëse do të ndërrohesha me diçka, vetëm me ujë të ëmbël do të ndërrohesha. Pse jo me ujë deti, do të thuash ti, edhe aty futen dhe lahen të gjitha femrat. Por ka një ndryshim të madh, e dashur (kur më tha e dashur zemra desh më doli nga kraharori), në det ka shumë zhurmë. Ka edhe shumë meshkuj. Ka edhe fëmijë, edhe pleq dhe nuk mund ta shijosh lakuriqësinë e një femre (Zot, çfarë nuk nxirrte nga goja! Të torturonte, të gozhdonte). Uji i ëmbël i dushit të krijon intimitet, atmosferë joshëse, qetësi, vetmi, dëshirë për…nuk e them. Je dakord?
- Jo, nuk jam,- ia ktheva vrikthi. Ai u step.
- Përse e dash… Më fal se ti nuk do fjalë ledhatuese. Përse Poni? Çfarë nuk shkon nga këto që thashë unë?
- Sepse kjo tregon se ti je i etur për lidhje të shumta. Kërkon të shijosh shumë femra. Të jesh ujë pa përmasa, sepse pa përmasa i do edhe femrat. I do kudo dhe kurdoherë, do të hysh në dushe ku rrjedh ujë. Mos vallë edhe unë jam një dush dhe ti uji i çdo dushi që lan qindra femra në ditë? Sa ikën nga unë, dëshiron të provosh të shkosh në një dush tjetër e tjetër…? Në sa dushe lahen femrat, aq do të kalosh në ditë o ujë i kristaltë?
Ai heshti. Më shikonte në sy dhe nuk po më përgjigjej. Nuk e priste reagimin tim. U hutua. Kurrë nuk e prisja që të hutohej ai njeri, që situatën e brumoste gjithnjë në favor të tij.
- Nuk më kuptove.
- Të kuptova shumë mirë.
- Jo, aspak. Unë, kur thashë të jem ujë, dua të jem për atë femër që dua. Sepse vetëm uji shijon çdo pjesë të trupit pa frikë dhe turp.
- Por the edhe atë që uji do të ikë i ngopur nga kjo botë. Ti, siç duket, kërkon sasi dhe jo dashuri në jetë, apo jo?
- Këto i thashë sa për muhabet mi gocë. Pa pakëz humor, muhabeti bëhet funebër. Aq më tepër që ti je një vajzë më serioze se ç’duhet.
- Ku e di ti që jam serioze?
- Pse bar ha unë? Nuk kam unë aq eksperiencë dhe haber për të dalluar femrat? Po ja, le të analizojmë se kush je. Nuk pi duhan, nuk pi alkool, nuk mban minifunde, nuk ke pasur asnjë të dashur, nuk del natën jashtë, skuqesh për ndonjë zhargon, nuk flet vetë me zhargone, nuk ke shkuar asnjëherë në disko, nuk lyhesh së tepërmi... Do më? Kam edhe ca gjëra të tjera, por do t’i mbaj për vete. Poni...
- Bujar, tani do të ndahemi. Takohemi herë tjetër të pimë një kafe,- i thashë dhe i zgjata dorën.
Ai ma zgjati dorën i mërzitur, pa atë entuziazmin e mëngjesit. Ma mbajti dorën disa sekonda në dorën e tij duke më parë në sy. Me atë vështrim dukej sikur më thoshte:
- Me vërtetë do të ikësh? Nuk të vjen keq të më lësh vetëm?
Sapo më lëshoi dorën, unë u largova duke e përshëndetur.
- Mirupafshim, - më tha ai ftohtë dhe me gjysmë zëri. Pas asaj dite ai më priste çdo pasdite kur mbaronte mësimi te dera e jashtme e fakultetit. Ramë shumë në sy. Dy vajza të fakultetit filluan të më shihnin shtrembër dhe të më flisnin nën zë. Siç duket, ishin të dashurat e Bujarit. Kështu kaluan dy muaj. Unë vetëm sa e takoja te hyrja e fakultetit dhe ai më shoqëronte deri në konvikt. Një të shtunë dhjetori, kur Tirana gjëmonte nga bubullimat dhe rrjedhat e shiut, ai erdhi që në mëngjes në konvikt. Kishte marrë hua makinën e një shoku. Kur zbrita, ai më tha:
- Poni, kam nevojë për ndihmën tënde. Kam shumë për të shkruar sot se po punoj me një pjesë të temës që kam për mbrojtje diplome. Hajde në shtëpi të më ndihmosh pak me kompjuterin. Unë do të punoj te portativi i një shoku, ndërsa ti tek ai i shtëpisë. Mos ki merak, i thashë edhe nënës që do të punoj me një shoqe. Po të kërkoj ndihmë. Kam mbetur shumë mbrapa.
Për një moment u stepa. Nuk dija çfarë t’i thosha. Hera e parë që fytyra e tij shprehte sinqeritet dhe dashamirësi fëminore.
- Ja, sa të vishem dhe erdha, - i thashë duke vrapuar nëpër shkallë. Pas disa minutash u ktheva. Shiu jashtë binte me gjyma sa nuk mund të shikoje as dy metra larg.
- Më mirë, - thashë me vete,- nuk na pa asnjë nga shoqet. Deri te dera e makinës u struka nën çadrën e tij duke e kapur për krahu.
Kur u futëm brenda, nën gjëmimin e shiut në llamarinën e benzit, ai më tha:
- Kot s’ikëm më këmbë. Me atë ëmbëlsi që më fute dhe më mbajte krahun, jo shi, borë dhe breshër, por edhe tërmet, vullkan dhe tajfun nuk do të kisha ndierë. O Zot, sa moment të bukur që kalova! Të lutem, mund ta lëmë makinën këtu dhe të ikim më këmbë ashtu si përshkuam distancën deri në makinë? - tha me një ton serioz dhe ndaloi makinën.
- Zbresim, - më tha duke e fikur atë dhe hapi derën.
E kishte me gjithë mend. Nga ai çdo gjë mund të prisje.
- Jo, jo. Nuk kam qejf të lagem në shi.
- Eh, nuk kemi shije të njëjta. Për dashurinë çfarë nuk do të jepja. Unë edhe në Himalaja do të ngjitesha. Bukuria e dashurisë është te sakrifica dhe vështirësia. Filloi të ngiste makinën me shpejtësi marramendëse. U gjendëm sakaq në shtëpi. Aty nuk gjetëm askënd. Ishte një shtëpi me shije, një sallon i lyer me hidromat ngjyrë kremi. Aty ishte instaluar dhe kompjuteri. Pa parë ende me vëmendje përreth, Bujari më tha:
- Ulu. Ja ku e ke kompjuterin dhe shënimet e mia mbi tavolinë i ke. Vetë u sul në kuzhinë. Pas pak më vuri përpara një gotë me lëng frutash.
- Gëzuar! - më tha duke e trokitur gotën me timen.
-Gëzuar! - i thashë duke i buzëqeshur. Fillova të punoja, por me mendjen se nga çasti në çast duhej të vinte ndonjë nga pjesëtarët e familjes. Kaluan disa minuta dhe e pyeta Bujarin:
- Ku janë të shtëpisë? Këtu nuk ka zhurmë fare.
- Pse, nuk ndihesh rehat? - pyeti ai duke m’u afruar. Kaloi nga mbrapa dhe mbështeti bërrylat te karrigia ime. Buzët e tij ishin afër ndijimit tim. Dëgjoja frymëmarrjen e tij dhe më dukej se diçka do të ndodhte. Nuk kisha rehat. Frymëmarrja e tij shprehte epsh. Ndieja frikë. Nuk kisha ndierë kurrë kaq afër një mashkull. Nuk kisha puthur askënd, pa le më të bëja seks. Papritur ai më kapi llapën e veshit me dhëmbë. Trupi m’u rrëqeth. U skuta brenda vetes. Mendja nisi të më vërdallisej vendçe. Lëngu i frutave sikur më dha një përgjumje. Bujari filloi të më puthte me afsh në buzë, gushë, veshë, sy. Gjuhën ma futi si tyrielë në vrimën e veshit. U dalldisa. Nuk e kisha shkuar nëpër mend, jo më ta provoja një gjë të tillë. Fuqitë m’u prenë. E lëshova krejt veten nën pushtetin e duarve të tij. Hunda dhe goja e tij depërtuan nëpër gjoksin tim. Kënaqësia dhe frika ekuilibronin njëra-tjetrën. Nuk kisha pikë fuqie të bëja kundërshtimin më të vogël.
- Të bëhet ç’të bëhet, - thashë me vete. Pas pak minutash isha lakuriq. Nuk reagoja fare dhe vetja më dukej si një vdekatare nën pushtetin e perëndisë. Lëngu i frutave tashmë po më jepte një shije të athët në gojë. Diçka duhej të kishte brenda atij lëngu. Bujari më mori në krahë dhe më derdhi lehtësisht në krevatin dopio. U sul drejt meje si skifter. Pastaj…pastaj… dhembje... dhembje... U rrotullova sa majtas-djathtas, bëra ca tentativa për kundërshtim. Ndjeva se kofshët m’u lagështuan. Nuk e di se çfarë më ndodhi. Kur Bujari u ngrit, pashë se ishin njolla gjaku. Kisha humbur virgjërinë. Pa dashur ca pika loti më ranë nga sytë në faqet e bëra prush. Shkova në banjë dhe u pastrova. Pastaj u shtriva në krevat dhe fillova të meditoja. Bujari u afrua dhe rrinte te koka ime, duke më ledhatuar flokët. Por unë nuk e ndieja fare praninë e tij. Më dukej tepër i largët. Pastaj më zuri gjumi. Nuk e di se sa fjeta. Kur u ngrita, i thashë Bujarit të më çonte në konvikt. Ai nuk hezitoi. Fliste tërë entuziazëm gjatë rrugës, por unë nuk e dëgjoja. Zëri i tij dukej se ndijonte nga humnera. Dhe ai po çuditej me reagimin tim. Heshtje, vetëm heshtje dhe ndonjë pikë loti. Nuk e di se si mbërrita në dhomë. Edhe kur zbrita nga makina, Bujarin nuk e përshëndeta. U shtriva drejt e në krevat pa u folur shoqeve. Fjeta plot 24 orë. Kur u ngrita, më dukej se më mungonte diçka nga vetja. Kisha humbur gjallërinë, freskinë, dëshirën për komunikim. Nuk doja të më afrohej askush. Thirrjeve të Bujarit, kërkesave të tij për të dalë, nuk u ktheja fare përgjigje. Interesimi i tij sa vinte dhe shtohej për mua. Ndoshta indiferenca ime e kishte çorientuar. Sjellja e tij ra në sy, aq sa nxori në pah edhe xhelozitë e dy vajzave të tjera ndaj meje. Ishin të dashurat e tij. Dalëngadalë fillova ta rimerrja veten. U ambientova me zhvirgjërimin dhe me mënyrën se si ma punoi. Mbas asaj lufte të gjatë me vetveten, ndoshta i dhashë të drejtë dhe nisa ta shihja si një akt dashurie. Filluam të dilnim, të shkonim në kinema, të frekuentonim ndonjë lokal.
Kështu vazhduam disa muaj. Gjithsesi, ishim nën vëzhgimin e dy të dashurave të tij, që mua nuk linin rast pa më provokuar. Një shoqe më tha që njërën prej tyre Bujari e takonte ende fshehurazi meje. Nuk mund ta besoja, duke pasur parasysh ato që më thoshte Bujari kur ishim bashkë: “Të dua, s’kam dashur asnjë femër sa ty. Ti je dashuria ime e vërtetë. Ti më qetëson, prandaj të kam si shpirt. O Zot, çfarë fati kam pasur!”. Këto ia tregova Evës, ndërsa ajo nuk e besonte që Bujari mund t’i shqiptonte këto fjalë. Por ato fjalët e shoqes sime, që më tregoi se ai shkonte me një tjetër konviktore nga “Filoqyli” kur nuk vinte tek unë, më ndezën një xhelozi të jashtëzakonshme. Ky fakt më linte pa gjumë. Një ditë i thashë Bujarit se do të ikja në shtëpi se kisha një hall. Ai më përcolli deri te stacioni i autobusit. Në fakt shkova deri në Durrës dhe u ktheva. Në orën kur mbaronte mësimi po vëzhgoja para “Filoqylit”, në anën tjetër të rrugës, duke hetuar gjithçka pa më parë njeri. Zemra më rrihte fort. Sa filluan lëvizjet e para të studentëve, pashë në oborr Bujarin. Vura dorën e djathtë para syve. Nuk doja ta shikoja më vazhdimin e filmit. Por patjetër duhet të faktoja çka dyshoja. Ai filloi të vinte vërdallë oborrit. Kur ja, pranë tij u afrua një bionde shtatlartë duke u tundur si një anije nën ndikimin e dallgëve në një det të trazuar vjeshte. Përplasën duart qepallçe, përplasën kokat si demat në shenjë përqafimi dhe u nisën. Nuk durova më. Vrapova duke i ndjekur pas. Sa morën rrugën për te stadiumi “Qemal Stafa”, ata u mbështetën te muri i pallatit dhe filluan të putheshin. Unë qëndrova 2-3 metra larg tyre dhe shikoja. Dëgjoja tërë neveri të thithurat dhe pllaq-plluqet e buzëve. Për një moment më lindi një ndjenjë sadizmi brenda vetes. Të merrja një copë gur dhe t’ia përplasja në kokë Bujarit. Por shpejt e mblodha veten. Binte ndesh me natyrën time një veprim i tillë. Çuditërisht e zotërova veten. Kur u ngopën së puthuri, ata u shqitën nga krahët e njëri-tjetrit dhe u kthyen me fytyrë nga unë për të vazhduar rrugën. Sa ngritën kokat shtangën. Bujari u pre në fytyrë dhe filloi të belbëzojë diçka. Unë nënqesha, tunda kokën dhe u largova me vrap, duke i lënë ata në habinë e tyre. Pas pak dëgjova zërin e tij të më fliste:
- Poni, Poni!
Sa i largët më dukej tashmë ai zë! Sikur vinte nga asgjëja. Thuajse i panjohur. Nuk po më ngjallte më atë emocion dhe mezipritje. E kalova shpejt situatën. Dukesha e qetë. Pas disa qindra metrash fillova të ecja me hap normal, pa nxitim dhe e bindur se atë moment hodha një hap të sigurt dhe të duhur. Në këtë moment dëgjova një dihatje prapa. Nuk e ktheva kokën, por vazhdova të ecja. Kur ja, ai më doli para dhe më kapi nga krahu.
-Poni, më fal! Më fal, ke të drejtë!
Pranë nesh u shfaq edhe biondina.
- Si, i kërkon falje dhe nga ana tjetër vjen me mua? Idiot, hëm, - dhe pështyu në tokë.
- Kujdes ti kokëlakër se ta këpus kokën. Zhduku tani dhe mos e kthe kokën pas se të bëra dysh. Xhins kurve, - iu kundërpërgjigj ai duke shtrënguar dhëmbët.
Sa turp më erdhi nga ato fjalë të dala nga goja e tij. M’u duk si një rrugaç. Ajo u largua pa kokëçarje, sikur t’i kishte thënë dikush hajt të shkojmë të hamë një drekë. Kuptova se një femër e tillë këto fjalë donte. Pasta Bujari u kthye nga unë.
- Tani, pas kësaj që pe, duhet të më falësh, – dhe tentoi të më hidhte dorën në qafë. Unë ia largova dorën me qetësi duke i thënë:
- Dëgjo Bujar. Unë këtë nuk ta fal kurrë. Të fala virgjërinë time, dashurinë time të parë, sinqeritetin tim. Unë të fala ç’kishe bërë më parë. Por nuk mund të ta fal kurrë, kurrë, këtë të sotmen. Nuk mund të përqafoj një njeri që sapo ka puthur një tjetër. Ti nuk je më për mua dhe nuk e meriton dashurinë time të pastër. Deri para disa orësh isha gjithë inat. Haja veten, isha gati të bëja edhe krim në emër të dashurisë. S’mund ta besoja. Tashmë ajo krizë kaloi. Jam e qetë. Njoha ty dhe veten. Errësirën dhe dritën. Në këtë moment rrugët tona ndahen. Kupton? Jemi shumë larg njëri-tjetrit. Jo gjeografikisht. Ne nuk përputhemi në asgjë. Nuk doja ta besoja kurrë, por tashmë ky është një realitet. Lamtumirë!
- Poni, unë ... dëgjo, më jep një rast.
- Po m’u afrove pas këtij çasti do të bëj ndonjë veprim të pakontrollueshëm që do të të kushtojë shumë,- i thashë dhe shtrëngova dhëmbët. U largova si nuk e kisha menduar. Ai e dinte kokëfortësinë time. Pas atij momenti ai më dërgonte sinjale gjithmonë. Më dilte në rrugë. Më dërgonte letra...”- përfundoi Poni tregimin atëherë.
Ky rrëfim i femrës që dëshiroja më shumë më ishte kthyer në makth. Sesi më vinte... Doja që ajo të ishte vetëm e imja. Doja që ajo të mos kishte asnjë marrëdhënie tjetër. Doja të mos kishte asnjë kujtim kaq të veçantë. Sa xheloz u bëra nga ky tregim. Mezi e kapërdija faktin që ajo kishte shkuar në shtrat me një tjetër. Patjetër ai duhej të ishte bastard që e kishte tradhtuar. Por Poni ishte në krahët e mi dhe unë do ta mbroja nga tradhtitë. E doja shumë për ta keqtrajtuar, por jo gjithçka varej nga unë.
... Pas pushimeve verore, kur nisi sezoni i shkollës, unë ndjeva qysh në takimin e parë se ajo ishte ftohur me mua. Ishte një ditë e ngrohtë shtatori. Poni sapo ishte kthyer nga Vlora për të filluar studimet në vitin e tretë të ekonomikut. Jo më shumë se 8 muaj më parë ne kishim provuar (ose më mirë unë) marrëdhënien e parë seksuale dhe pas asaj dite kishim filluar të dilnim shpesh. Por kjo vjeshtë sikur kishte zverdhur edhe ndjenjën e saj për mua.. Pas ardhjes nga pushimet, vetëm sa më përshëndeste dhe nuk pranonte të dilnim bashkë. Unë kisha dëgjuar se dashuria e parë nuk harrohet. Kisha frikë gjithmonë se ajo do t’i kthehej dashurisë së parë dhe gjithmonë doja t’i tatoja pulsin. Kohët e fundit kisha parë se në fakultet vinte shpesh Bujari. Ai sërish i dilte para, i fliste, e shoqëronte deri në konvikt. Disa herë isha matur t’i dilja para dhe t’i jepja një grusht në fytyrë. Ponin e shihja që nuk ishte e qetë. As me të nuk qëndronte, as me mua nuk sillej si më parë. E pyesja shpesh veten se mos e kisha lënduar pa dashje. Mos vallë e kishin gënjyer? Unë në vetvete isha i qetë. Nuk e kisha tradhtuar. Nuk e kisha menduar kurrë diçka të tillë. Më dukej gjëja më e pështirë të kishe një femër si Poni në krah dhe të shkoje me një tjetër. Një ditë e ndala dhe i kërkova shpjegim përse sillej ashtu me mua.
- Takohemi në orën 19.00 te mensa,- më tha.
Mbrëmjen e prita me padurim. Kur erdhi m’u duk se linda përsëri. Brenda vetes ndjeva një kënaqësi të pamasë. Fytyra e saj, buzëqeshja, era e trupit, të folurit, malli im për të...
- Ulemi te lokali këtu afër dhe pimë një çaj?- e pyeta.
- Po, ulemi, - më tha.
U ulëm pa folur. Porositëm nga një çaj dhe nisëm të shihnim njëri-tjetrin ngultas. S’dija si ta pyesja. Isha i hutuar. Por nuk mund të duroja..
- Poni, çfarë ke me mua? Pse nuk më flet. Pse je larguar nga unë?
Ajo më shikonte ngulthi në sy dhe herë pas here tundte kokën. Pasi rrufiti një gllënjkë çaj, m’u drejtua:
- Arben, më vjen keq, por ne nuk mund të vazhdojmë më bashkë.
- Poni, vërtet, çfarë, ne bashkë… jo, si? Nuk mund ta besoja…
- Ke të drejtë Beni. Ke shumë të drejtë. Unë po të vras dashurinë e parë dhe unë e di më mirë se kushdo se sa e rëndë është shkëputja nga dashuria e parë. Por kështu rrodhën ngjarjet. Nuk po të lë se je njeri i keq, se je njeri pa vlera. Përkundrazi, ti je njeriu më i mirë që kam njohur. Je njeriu më i sinqertë. Unë kurrë nuk do të largohesha nga ty në emër të një dashurie të re. Unë po largohem vetëm në emër të dashurisë së parë, të asaj dashurie që ti po humbet. Do të kthehem prapë te Bujari.
U stepa. Nuk mund ta besoja një gjë të tillë.
- Ai gjatë gjithë kësaj kohe nuk më është ndarë,- vazhdoi ajo. - Ndenji dy muajt e verës në Vlorë, afër shtëpisë sime. Më ngjalli me të njëjtat përmasa dashurinë e parë. U tregua shumë këmbëngulës. Më mposhti. Dhe ti duhet të më falësh. Ti je mashkull dhe e ke më të lehtë (ku e dinte ajo se e kisha më të lehtë? Me kë tallej ajo? Ku e dinte ajo se si vuaja unë?). Do të lejoja që të më mallkoje, të më qëlloje, të më përbuzje nëse do të largohesha në emër të një dashurie të tretë.
Unë e dëgjoja si i mpirë. Goja ime ishte kthyer në eshkë. Nuk mund ta shikoja dot në sy. Ata sy më mposhtnin. Zemra nuk e kryente funksionin e saj. Në këtë moment dikush u ul pranë nesh. Ngrita kokën me përtesë, mëdyshje. Kur ç’të shoh ? Ishte Bujari. Ai më zgjati dorën.
- Ky është Arbeni, për të cilin të kam folur,- i tha Poni qetësisht. Ndërsa unë brenda vetes zieja. Më vinte ta zija atë njeri me grushte, me shkelma, me thonj, me gurë… Ai po më rrëmbente dashurinë, gjënë më të bukur, ëndrrën e jetës sime. Por e ndieja se nuk isha i zoti të bëja asgjë.
- Çohemi?- më tha Poni për të më nxjerrë nga ajo situatë.
- Jo, unë do të rri edhe ca,- i thashë.
- Atëherë mirupafshim dhe do të jesh gjithnjë miku ynë. Ponin mund ta takosh sa herë të duash,- më tha Bujari duke më shtrënguar dorën. Ishin çaste të paparashikuara. Kurrë nuk e mendoja se ai do të vinte aty dhe do të sillej në atë mënyrë. Ai, ai që..
Nuk e di se si mbërrita atë natë në shtëpi. Nuk fjeta. Të shtëpisë u shqetësuan. Në këtë gjendje kaluan muajt deri në përfundimin e shkollës. Isha tjetërsuar. Kur shihja Ponin ose Bujarin në rrugë ndërroja drejtim. Një herë e cilësoja Ponin si femër të pabesë dhe më pas e emërtoja si hipokrite. Disa herë të pavendosur dhe mendjelehtë. Një herë mendoja se Bujari do ta shkelte dhe Poni do të vinte sërish tek unë. Unë do ia falja? Pse jo. Në emër të dashurisë së parë edhe ajo ia fali Bujarit. Disa herë mendoja se ai do të zihej për gjëra të kota dhe ajo nuk do ta falte. Kështu kaloi një vit shkollor. Një vit torturë, çoroditje, meditime, shikime nga larg të Ponit... Kur unë për çdo ditë bluaja këto prapësi, një ditë, para se të mbaronte shkolla, më ndali Poni:
- Beni, urdhëro këtë ftesë dhe mos bëj gabim të mos vish,- më tha duke u larguar. Më kishte munguar tmerrësisht buzëqeshja e saj.
- Shtanga. Ajo ftesë ishte për mua. Javën e parë të gushtit ata bënin ceremoninë. Martohej dashuria ime e parë me të dashurin e saj të parë. Ftesën e përcolla ditë të tëra nëpër duar. Të shkoja? A mund ta përballoja unë atë ditë, kur dashuria ime më e bukur të hidhte vello me dikë tjetër? Si? Të shkoja?

***
Ajo mbrëmje gushti ishte me të vërtetë interesante. Hëna ishte e plotë dhe mua më ngjalli idenë e tjetërsimit. Sa e sa ëndrra të pashpresa drejtoheshin në fytyrën e hënës dhe ajo, si një vajzë çapkëne, i bënin të gjenin dashurinë e humbur. Kisha një besim të tepruar në pjellorinë e hënës. Edhe pse ishte gusht, freskia kishte gjetur shteg në atë pragmbrëmje. Lokali në periferi të Liqenit Artificial të Tiranës kishte marrë ngjyrën e festës. Kamerierët ecnin nëpër sallën e mbushur me lule. Në sallë mund të ishin mbi 200 veta. Të gjithë ishin në pritje të nuses. Kur ajo hyri, të gjithë u ngritën në këmbë. Orkestra ia mori një kënge karakteristike tiranase. Të gjithë filluan të këndonin dhe të duartrokisnin. Poni ishte edhe diell, edhe hënë. Vezullonte e tëra. Ajo filloi t’i përshëndeste të gjithë me një ndriçim farfuritës në trup. Pasi kishte bërë disa metra, u step para dy vajzave. Edhe ato këndonin e duartrokisnin hyrjen e saj. Njëra ishte bionde, ndërsa tjetra një brune e lezetshme. Poni qëndroi disa sekonda para tyre pa u zgjatur dorën. Pastaj filloi të kërkonte dikë me sy. Kur shikimet tona u kryqëzuan, ajo çeli në fytyrë. U drejtua me hap të nxituar tek unë.
- Beni, me makinë ke ardhur?
- Po, - i thashë i habitur.
- A më pranon si nuse kështu si jam? A do të ma falësh gabimin që kam bërë?
- Pse, si është puna?
Bujari qëndronte ende aty ku e kishte lënë Poni. Ishte nemitur.
-Ai është i pandreqshëm, prandaj hajde ikim. Ai të rrijë me dashnoret e pacipa. Nuk e bëra të gjatë, por u ngrita vrikthi. Ajo më futi krahun sikur të isha dhëndri i asaj dasme dhe u drejtuam për te makina. Të gjithë kishin shtangur. Asnjë lëvizje. Vetëm për disa sekonda ne ishim jashtë oborrit të lokalit. Unë nuk mund të besoja asgjë. Isha si në ëndërr. Tashmë isha njeriu më i lumtur në botë. Kisha pranë dashurinë time të parë, kurse ajo po linte në zymtësinë e vet dashurinë e saj të parë, të tradhtuar dhe të fyer njëkohësisht. Vetëm munda ta pyes:
- Poni, përse u largove dhe ç’lidhje kishin ish-të dashurat sot në dasmë?
- Po, dy të dashurat e tij ishin të ftuara në dasmë. Ato ishin ftuar enkas nga ai që unë të kuptoja që tashmë që po martohesha, doja apo nuk doja, do t’u nënshtrohesha tekave të tij. Ishte një provokim. Ai e dinte dashurinë time për të. E dinte se do të isha besnike. E dinte që nuk mund të gaboja dhe se familjet tona nuk mund ta pranojnë ndarjen dhe largimin nga burri. Ishte një testim i karakterit tim. Në këto kushte ai mund të bënte ç’të donte pas këtij provokimi, nëse unë do ta pranoja. Martesa vuloste në këtë mënyrë nënshtrimin tim ndaj tij dhe pas këtij momenti ai mund të bridhte ku të donte, me kë të donte dhe unë s’mund t’i kërkoja llogari. Llogaritë i kishte bërë sipas psikologjisë labe, karakterit të tij dhe jo të personalitetit tim. Ai i ka bërë të gjitha të studiuara. Donte të merrte një grua të ndershme për të krijuar familjen e tij dhe ai të bridhte pas qejfit me kë të donte.
- Je menduar mirë?
- Këtë radhë nuk e luan topi.
- Je nusja më e bukur që kam parë. Si po të dukem si dhëndër?
- Të dua Beni. Të dua shumë. Sot e pranoj që ti je jeta ime. Ti je gjithçka. Më je gjetur në ditët më të vështira dhe unë nuk ta harroj kurrë. Njeriu që të gjendet në ditë të tilla barazohet me Zotin. Kush nëpërkëmb atë që i bën nder dhe i jep ndihmë në ditët më të vështira, është kafshë dhe jo njeri. Të dua, të dua, të dua!
Unë u deha nga lumturia. Ajo nuk m’i kishte thënë kurrë ato fjalë, ndaj e besova. Më parë, kur unë i thosha që e doja, ajo nuk më përgjigjej. Tani po. Ajo tha me plot gojën: Të dua!
“Volksvageni” im ekonomik më dukej si një avion që nuk po ecte në rrugët plot gropa të Tiranës, por në hapësirat ndërplanetare, drejt një planeti jashtëtokësor, ku ne, në vetmi të plotë, duhej të shijonim natën e parë të një martese të shumëpritur.