Rexhep Shahu

Rexhep Shahu

Rexhep Shahu u lind në vitin 1960 në Bardhoc të Lumës, mes Kukësit e Prizrenit. Fëmijërinë e kaloi në breg të Drinit të Bardhë me Pikëllimën në shpinë e Pashtrikun në sy, aty, në mesin e dheut, ku pajtohen e bëhen një dy Drinat, i Bardhi dhe i Ziu dhe rendin bashkë me ëndrrat e tyre drejt detit.
Në Durrës kreu shkollën e mesme teknike-mekanike, kurse Universitetin për letërsi e kreu në Shkodër.
Ka provuar gjithëfarëlloj punësh e profesionesh në fusha e male me bujq e blegtorë, kosëtarë e korrës gruri... Ka jetuar me mineralkërkuesit, minatorët, vagonistët, ka punuar si motorist e xhenerik, ka bërë sekretarin në prokurori, shpesh duke u dridhur për fatet e të tjerëve, ka qenë drejtues kulture, tregtar, ka themeluar një kompani ndërtimi, ka punuar gazetar në Radio Kukësi, në Radio Tirana, në Top Albania Radio e në organe të shumta shtypi të Tiranës e Prishtinës, ka punuar zëdhënës në Qarkun e Kukësit, zëdhënës shtypi e keshilltar per mediat e marredheniet publike në Ministrinë ë Bujqësisë, Ushqimit dhe Mbrojtjes së Konsumatorit në Tiranë, më pas drejtues i sektorit të Informacionit Bujqësor në këtë Ministri.
Ka drejtuar si kryeredaktor revistën kulturore “Dy Drina”, revistën për fëmijë “Kallz”, organe këto të Qendrës Kulturore “Dy Drina”, të përkohshmen “Gazeta e Kukësit” dhe shtatë vite si kryeredaktor edhe revistën kombëtare “Bujqësia Shqiptare”, organ i Ministrisë së Bujqësisë, Tiranë. Është aktualisht prej tre vitesh botues dhe kryeredaktor i Illz, reviste letrare e Tiranës.
Rexhep Shahu ka botuar klëto libra : “Mali i Hënës”, poezi, Tiranë, 1988; “Bregu i Brengës”, poezi, Prizren, 2000; “Misioni për Paqen”, kushtuar krizës së Kosovës dhe aktorëve të kohës; “Bllaca” monografi me bashkeautoresi; “Marsi i Minave”, Tiranë, 2006; “Lis i Vetëm në Fushë, Tiranë 2011; “Apologji për Udhën e Kombit”, Tiranë 2012; “Bukën Tonë të Përditshme”, Tiranë 2014 dhe “Qyteti i Lutjeve”, Tiranë 2014; Sytë e Lirisë, monografi, Tiranë 2014; Ku ishe ti Hero, Tiranë, 2015; Kjo verë mërzie, Tiranë 2016; Shkrimtarët për Havzi Nelën – shpirti i lirë i Lumës , Tiranë 2018, përgatitë; Havzi Nela , Shtatë Fletore, Tiranë 2018, përgatitë.
Rexhep Shahu është botues, president i "Klubi i Poezisë", me qendër në Tiranë.


Poezi nga Rexhep Shahu


NGA DRITARJA IME
NË MAJË TË PIKËLLIMËS

Nga dritarja ime në majë të Pikëllimës
Vështroj si zog përmbi botë.
Me dritën e syve të mi
Shkruaj melodinë e përmallshme 
Të një kënge të trishtë që s’e njoh.

Lexoj luftrat e humbura të të parëve të mi
Luftra të përgjakshme ku secili
Prej tyre edhe pse ish ushtar i vetëm 
Sillej si ushtri.

Nga dritarja ime në majë të Pikëllimës
Shoh luftrat e sotme të bashkohësve të mi
Luftra të egra që bëjmë me veten, 
Mburrjet neveritëse të humbësve
Dhe mashtrimin që humbjet i shet si fitore.



LEHJA E QENVE

Si nuk u kujtua kush për festivalin e lehjes 
Në qytetin tonë qenëshumë
Qen që lehin e s’të hanë, 
Qen që s’lehin e të hanë tinëz.

Festivali i lehjes do t’ia shtonte dinjitetin qytetit
Që lehjet muzikë i ka në sfond ditë e natë.

Lehja askujt s’i prish punë, 
Liria jonë është liri e lehjes.



KUR T’MË SHOHËSH PA SY

Kur të shohësh bosh gropat ku duhej të ishin sytë e mi
Gropat e zeza pa sy, 
Pafund të frikshme, 
Mos mallko kot korbat. 

Kur t’më shohësh pa buzë
(Mbeti në buzë të nxira tuli i buzëve të mia).
Kur të shohësh dhëmbët e mi të ndryshkur
Që duken sikur qeshin për botën,
Mos mallko të qeshurën,
Mos mallko borën.

Kur t’më shohësh pa zemër,
Kur t’ma shohësh bosh zgavrën e kraharorit 
Pa shpretkë e mushkëri,
Mos i mallko zotat.

Zotat do të thonë më vonë,
Se frymuan dikur në tokë
Do hije,
Që ngjanin si njerëz
Dhe hanin njerëz.



SI TA SHKRUAJ HARRIMIN 

Si ta shkruaj se të kam harruar, kur nuk shoh letër të bardhë, 
Por veç fytyrën tënde derdhë nga sytë e mi.
Lapsi nuk vlen për të shkruar, filloj me gishta
Të shkruaj buzët e tua, të prek hundën tënde
Të puth nishanin tënd dhe ti gudulisesh.

Si të shkruaj se të kam harruar a dua të të harroj
Kur harrohem në ty dhe s’kam kohë për gjë tjetër,
Kur pamja jote ka zënë sytë e mi gjithë kohën
Si tani kur të shkruaj letër.

Më thuaj si ta shkruaj harrimin e vetës time në ty.




HISTORINË E SHPIRTIT TIM 

Historinë e shpirtit tim unë mund ta shkruaj 
Vetëm me ty, vetëm mbi ty e në ty. 
Nuk gjeta kurrë pergamenë tjetër,
Letër tjetër, rrasë guri a tokë tjetër, 
Ku të mbjell veten e ëndrrën ta rris.

Nuk gjeta kurrë liri as burg pa ty gjysma ime,
S’e pashë kurrë veten sa jam, si jam,
Pse jam, përveçse në sytë e tu
Të pafund që kanë zënë brenda
Gjithë qiejt e dimrave e detet e verës bashkë.

Historinë e shpirtit tim unë mund ta shkruaj
Vetëm në çastet e marrëzisë së thellë,
Teksa rend me buzë si rreth botës, rreth gjinjve të tu,
Teksa vizatoj me duar gjurmë të papërkthyeshme
Nëpër barkun tend, strehë e zotave. 



PO BËHEM MBRËMJE 

Dalëngadalë
Po bëhem mbrëmje,
S’kam më sy,
Por dy male mjegulle.
Brenda syve dy kalorës pa kuaj zvarriten
Dhe një diell i shuar që kush e di kur ka vdekë.

Dalëngadalë po bëhem ikje,
S’kam më këmbë,
Por dy kaproj vetmie.
Në brirë kaprojsh është ngatërrue pylli, 
Nuk di nga mund të dilet.

Dalëngadalë po bëhem dhimbje,
S’kam më duar,
Por dy mjellma malli.
Në krahët e tyre do ta mbaj qiellin
Dhe botën që është veç prej ajri.



UNË E DI BIJË 

Unë e di bijë
Askund nuk jam i pacënueshëm 
Si në mbretërinë e dashurisë tënde,
Askund nuk jam më i sigurtë dhe mbret i vërtetë
Sa në planetin tënd të dashurisë,
Askund nuk jam më njerzor, bijë
Sa nën vështrimin e ëmbël të syve të kujdesit tend,
Askund nuk jam më ngrohtë se në zemrën tënde.

Në netët e errta të jetës
Duart e tua më mbështjellin fytyrën, 
Ma ngrenë kokën të shoh yjet që vallëzojnë në qiell
Dhe në sytë e tu.

Në ditët e trishta kur dimri më ngrin, 
Duart e tua mbështjellin fytyrën time, 
E kthejnë nga dielli
Dhe unë ngatërroj diellin me ty.

Unë e di, bijë, 
Kur qesh ti, kur qeshin sytë e tu
Qesh rruga, qeshin vëllezërit e tu krenarë për ty 
Qeshin orenditë, pikturat, librat, pemët, oborri, lulet 
Qesh shiu kur bie, po, betohem qesh shiu kur qesh ti.

Unë jam i bekuar, më i bekuari i zotave në jetë

Qeshja jote bijë është zemra ime. 



TI KURRË NUK MUND TË JESH MË E BUKUR

Me mollzat e gishtave pikturoj në fytyrën tënde
Gjithë ëndrrat e mia. 
Me dritën që buron nga sytë e mi kur të shoh,
Vizatoj udhët që kalova dhe udhët që më presin.
Kur ti buzëqesh tek më sheh sa pikturoj
Bëhem kanibal për buzët e tua që i thith,
Derisa ti më gudulis që ta ndërpres.
Kur ti më vështron ashtu thellë,
Unë hesht dhe zhytem në sytë e tu.

Teksa lundroj si në lumenj, në fytyrën tënde
Dhe shoh vetën të pikturuar aty, 
Ti më dukesh më e bukur se kurrë,
Fillimi dhe fundi i botës është në ty,
Fillimi dhe fundi i çdo horizonti dhe mendimi,
Verimi e dimërimi.

Unë që s’kam besuar në zot asnjëherë, 
Të shpall në heshtje e me zë zotin tim të vërtetë,
Zot që të besoj dhe të falem,
Zot që të shoh e të prek,
Zot që më jep besim e jetë, 
Dhe nuk ka kund tjetër zot në asnjë qiell,
Zot i vetëm i imi je ti.
Unë e shoh teksa pikturoj me gishtërinjtë e mi
Ëndrrën për jetën në fytyrën tënde.

Me mollzat e gishtave rrëshqas nëpër fytyrën tënde,
Lehtas e dridhshëm si flutura mbi lule
Qiejve s’ua gjej dot fundin,
As deteve që i shoh bashkë në sytë e tu.

Ti kurrë nuk ke qenë më e bukur 
Se kur unë pikturoj në ty, në fytyrën tënde
Sigurinë time, vrasjen e frikës dhe përkëdhel shpresën.

Kurrë nuk mund të jesh më e bukur 
Se kur ta pi lotin e gëzimit në burim të cepi i syrit,
Lotin e sigurisë së burrit që njom rrënjët e paqes
Dhe mëkon fuqinë për jetën. 

Ti kurrë nuk mund të jesh më e bukur
Se në çastet kur unë shkruaj në ty
Në fytyrën tënde me gishtërinjtë e mi
Fjalët e pashkruara që s’i thotë asnjë gjuhë.

Ti kurrë nuk mund të jesh më e bukur
Se në çastet kur ta marr kokën në duar,
I ngazëllyer çmendem e harroj të flas,
Të vështroj e të puth të vështroj e thërras.



VIJ PATJETËR 

Gjithmonë do të kthehem te ti,
Vonoj, por vij patjetër.

Si mall, si thinjë, si rudhë
Si lot i pavënë re, si harresë,
Si dorë që dridhet
A udhë që s’shkilet.

Edhe kur vonoj e s’vij
Vij patjetër! 



NË MOTET QË DO TË VIJNË

Heronjtë heshtin. Ç’kishin për të bërë e bënë,
Gjithnjë do vdesin për Atdhe.

Trimat që ikën nga lufta
Kërkojnë statuja trimërie.

Që njerzit të kenë një vend më shumë 
Ku të bëjnë shurrën në motet që do të vijnë.



E KA FAJIN VETË, AJO KURVË

E ndjej shollën e këpucëve tuaja
Mbi eshtrat e mia që kërcasin prej dhimbjes,
E ndjej por s’kam fuqi të thërras,
S’kam kujt t’i thërras,
As pse t’i thërras,
Askush në qytetin tonë nuk të gjendet pranë,
Nuk bëhet me ty kur ke nevojë.

Të gjithë të bëjnë fajtor
Dhe thonë në kor, e ka fajin vetë kjo kurvë!

E ndjej gëlbazën kur pështyni mbi mua,
E shoh kënaqësinë tuaj, kur pështyni gëlbazë
Mbi fytyrën time,
Kur kruani fytin si gjiriz i papastruar kurrë,
Ju njerëz gjirize mbi gjirizin e madh të qytetit tonë
Ku mbretërojnë minjtë.

Ju minj, mbretër të qytetit
Që thërrisni në kor: “Vetë e ka fajin ajo kuuurvë”!
___

Nga libri "Qyteti i Lutjeve"

Rezart Palluqi - Molla e Paskalit

Tregim

 

Molla e Paskalit!

Milo në greqisht i thonë mollës. Hoxha i famshëm shqiptar e dinte këtë shumë mirë, prandaj për të flirtuar sado pak me fqinjtë e tij grekë, mendoi të mbillte një mollë dhe atë ta quante MILO dhe jo mollë. Hoxha i famshëm që me fletët e Kuranit ose Biblës bënte raketa e aeroplanë për djemtë dhe mbesat e nipërit e tij, sillej me grekët siç sillet një grua me një burrë të dobët, që... nuk e zë gjumi pa bërë seks. Nëse burri i blen gruas rroba të reja, ajo ia jep byrekun e ëmbël, në të kundërtën s'ka seks. Po kështu edhe Hoxha! Në fillim i bëri grekët rezil me fjalë të mëdha, kërcënime retorike që për banorët e vendit të tij, tingëllonin si heroizma dhe burrëri të rrallë, sjellje prej udhëheqësi të madh! Por kur hoxha , mbeti i vetëm, sidomos kur prifti rus dhe më vonë budistët kinezë nuk pranuan më të faleshin në xhaminë e tij dhe dhuronin para dhe llampa e naftë për kaloriferët e xhamisë, ai i shpalli papritur grekët miq të mëdhenj, të cilët siç e thamë disa dhjetëvjecarë më parë i kërcënonte me oratori prej sharlatani!

Atëherë pra, ai mbolli një mollë që e quajti për hir të grekëve, në greqisht Milo. Molla po rritej me shpejtësi të madhe, çka u lips më shumë kujdes për të. Ajo duhej vaditur, krasitur, plehëruar, prandaj edhe Hoxha mendoi që detyrën e përkujdesjes së mollës, tia linte përsipër djaloshit dymbëdhjetëvjecar, Paskalit, i cili lozte rregullisht në oborrin përballë mollës, por edhe studionte historinë ë popujvë të botës. Aq më tëpër që ndërsa molla po rritej, Hoxha u përvesh me mish dhe shpirt për të shkruajtur librin “ dy popuj miq” .

Paskali e pranoi detyrën e mirëbesuar prej Hoxhës me zell të jashtzakonshëm. Ndodhte që ai linte mënjanë mësimet e tij historike vetëm e vetëm që molla të rritej me dinjitet, krenare dhe e begatë. Por Paskalit i doli edhe një detyrë tjetër, krejt e paparishikuar. Hoxha dhe rojet e pemës vrisnin pa mëshirë zogjtë e huaj, përveç zogjve grekë dhe serbë. Paskalit i duhej t’i mblidhte zogjtë e vrarë dhe groposte ato menjëherë në një gropë të zezë, sepse sipas Hoxhës dhe rojeve të tij, ato ishin zogj të rrezikshëm, që kishin shtetguar, kryesisht nga horizonti i perëndimit, për të ndërtuar folenë e tyre në gjirin e mollës dhe helmuar sythet e mollës në pranverë.
Ndodhte shpesh, që Paskalin e ndihmonin pa përtuar shumë studentë e doktorrë me origjinë greke, që atëherë gëzonin pushtet dhe respekt të madh në shoqëri.

Sikur të mos mjaftonin përgjegjësitë e Paskalit djaloshar, atij iu shtua një detyrë e re. Brënda një muaji, ndërsa Hoxha kishte mbërritur në kapitullin e fundit të librit të tij “ dy popuj miq” disa zogj të huaj, që kishin arritur t’i shpëtonin shënjestrave të dylbinjve vigjilentë të rojeve të Hoxhës, mbasi u tundën disa herë me trupin e tyre të lehtë mbi kokrrat e kuqe të mollëve, ranë me forcë mbi cackën e kokës së Hoxhës. Forca e mollëve mbi kokën e Hoxhës pati një efekt frikndjellës, sepse Hoxha mbas çdo goditje të mollës, u turrllos shumë rëndë, saqë nuk shkroi një javë të tërë as edhe dy gishta libër.

Rojet arritën më në fund t’i vrasin zogjtë, dhe mbas autopsisë, zbuluan se zogjtë vinin nga Amerika, Anglia, Gjermani Holanda por edhe mollët e izoluara dhe tradhtuara, kosovare dhe çame.
-Zogjtë e mallkuar imperialistë. Po më shastisin trutë. Të keqen e zogjve grekë dhe serbë. Ata vijnë këtu por mollët nuk m’i flakin mbi kokë por i marrin me vete. E punë e madhe se morën disa mollë! Sado që të grabisin ata, kjo mollë magjike, do të ruajë mollë mjaftueshëm për mua, familjen time, dhe Paskalin tim të palodhur- iu rrëfye Hoxha gruas së tij, dhe Paskalit. Ky i fundit për të përligjur triumfalisht zemërimin e Hoxhës mallkonte përpara punëdhënësit të tij, zogjtë xanxarë perëndimorë, çamë dhe kosovarë!

-Rrofshin skifterët dhe sorrat greke dhe serbe! – brohoriti Paskali me grushtin rrëzë kokës së tij të rrumbullaktë, të bukur dhe mjaft joshëse për femrat.
Hoxha me të dëgjuar rënkimet e thella të Paskalit tha: Grua, gruaja ime e mirë! Propozoj që këtë mollë, ta quaj: Molla e Paskalit. Si mendon?
Gruaja e Hoxhës qeshi ëmbël. Emër i bukur dhe mëse i merituar. Paskali kujdeset fort për të – u përgjigj ajo.

Qysh prej asaj dite, Hoxha të gjitha takimet qe mbyllte me udhëheqësit e lavdishëm të botës, jepte si adresë: takohemi në filan datë, tek "Molla e Paskalit". Ndonjëherë bënte shaka dhe thonte: Milo e Paskalit!

Kanë kaluar shumë vite, qysh kur Hoxha vdiq dhe u varros me lumenj lotësh. Disa prej këtyre lumenjve u derdhën edhe prej syve të Paskalit i cili vazhdon edhe sot e kësaj dite të kalojë orët e tij të lira përreth mollës që mbolli Hoxha dhe ai e rriti me dashuri.

Kur sot, ish roja e tij, vendosi që bustin e Hoxhës ta vendoste në hapësirën e dikurshme të pemës së mollës, Paskali tha: Po të mos kishte qenë Hoxha, kjo mollë, që sot është braktisur në mëshirë të fatit, do të ishte çrrënjosur prej grekëve dhe serbëve.
Paskali i brohoret këto parrulla, sepse ruan nostalgji dhe mall të pashtershëm për epokën e mollës së tij, me emër grek, Milo. Zavalli, atëherë jetoi si princ historik. shijoi respekt, luks dhe famë të madhe nën hijen e mollës së Hoxhës.

E megjithatë, Paskalin e torturon një ëndërr e frikshme. Sa herë që ai zgjohet në mëngjes, i cicërojnë në vesh ca zogj çamarrokë dhe i pëshpërisin fjalët: po të mos kishte qenë Hoxha, që mbolli mollën me emrin Milo, molla do të ishte pushtuar prej zogjve amerikanë, anglezë si edhe zogjtë e mollës së Faik Konicës, dhe Hasan Prishtinës!
Paskali, rënkoi edhe sot në mëngjes ndaj zogjve zevzekë: ah, Hoxhë, ku je, zgjohu e më ndihmo, me jep llastiqet tuaja të vras zogjstë imperialistë!!

Holande, 08 korrik 2014

Maqedonia në kurthin e një konflikti të ri

Nga Dr. Enver Bytyçi

Pedagog ne Universitetin "Aleksander Moisiu" 

dhe Drejtor Ekzekutiv i Institutit të Europës Juglindore

 

Zakonisht konfliktet e përgatitura ndodhin në fillim të pranverës. Madje që në dalje të dimrit aktorët në konflikt fillojnë e paralajmërojnë se pranvera në vijim nuk do të jetë e qetë e as e paqtë. Kështu ndodhi me shqiptarët e Maqedonisë në funddimirin dhe pranverën e vitit 2001. “Me daljen e gjethit” u ngiz konflikti I atëhershëm midis shqiptarëv dhe shtetit maqedonas për të ardhur te Marrëveshja e Ohrit e gushtit të atij viti. Duhej të vinte muaji mars i vitit 1999 që NATO të sulmonte caqet ushtarake e policore të Serbisë për çlirimin e Kosovës. Në përgjithësi konfliktet kanë përfunduar para stinës së dimrit, me qëllim evitimin e viktimave për shkaqe natyrore.

 
Ndëkaq këto ditë shohim se Maqedonia po i afrohet një konflikti të ri, por të paralajmëruar disa muaj me vonesë. Ajo që ndodhi më 4 korrik e që po ndodh këto ditë në Shkup ishte parashikuar të ndodhte më parë, por mesa duket nuk ishte përgatitur për fillimvitin, pasiqë në fillimviti regjizori dhe skenaristi i këtij konflikti ishtei i zënë me një konflikt tjetër, atë të Ukrainës. Por që konflikti në Ukrainë të zbehjt dhe planet e Kremlinit në atë vend të ecnin ngadalë e në mënyrë të sigurt, Moska kërkoi ndihmën e Nikolla Gruevskit. Duhej që kryeministri i Maqedonisë të radikalozonte dhunën ndaj shqiptarëve me qëllim që të lindë një konflikt i ri i përmasave europiane në Ballkanin Perendimor. Në këtë rast Vladimir Putin do të ishte i lirë të lante hesapet me Ukrainën Lindore e ndoshta edhe me Moldavinë kryeneçe, gjithnjë në emër të filozofisë raciste “Aty ku ka rusë, është tokë ruse”.
Rolin e ndihmësit të presidentit rus, Vladimir Putin, deri tani e kishin marrë serbët. Megjithatë politika serbe, e stërvitur me adaptimin sipas konjukturave e gjithnjë në dobi të interesave të saj kombëtare, u detyrua të devijojë nga detyra e mëparshme për të luajtur kartën e destabilizimit të rajonit. Megjithatë nuk mund të besohet se Beogradi është shkëputur përfundimisht nga roli i tij destruktiv në rajon. Mund të mendohet se është një tërhqje taktike e Beogradit, pasiqë asgjë nuk ka ndryshar në përpjekjet serbe për të destabilizuar Bosnjë-Hercegovinën dhe veriun e Kosovës.

 
Historikisht prezenca e Rusisë në Ballkan është ruajtur nëpërmjet konflikteve. Prandaj ajo e kërkon me ngulm Këtë shërbim, madje e paguan sa frëngu pulën, sidomos në këto kohë të marshit të saj në Krime dhe në territoret e tjera të Ukrainës Lindore. Nikolla Gruevski është shfaqur si aleati dhe shërbëtori kryesor i Vladimir Putin dhe politikës së tij pansllaviste në Europën Lindore. Gruevski, që me ardhjen e tij në pushtet projektoi thellimin e konfliktit me shqiptarët. Ai hoqi dorë nga zbatimi i Marrëveshjes së Ohrit të sponsorizuar nga NATO, Bashkimi Europian dhe SHBA-të, ushqeu ndër maqedonasit ndjenjën e urrejtjes së pandërprerë kundër shqiptarëve, ngriti mitet historike, të cilat nuk kanë të bëjnë aspak me identitetin e kryeministrit maqedonas dhe ndërkohë realizoi e thelloi përçarjen e shqiptarëve, duke kënaq egon për pushtet të atyre “që bënë luftën e vitit 1991”. Duke i përçarë, Nikolla Gruevski, i vu në rrjesht e në garë thuajse të gjithë politikanët shqiptarë, si Ali Ahmetin, edhe Menduh Thaçin. Si argument për këtë do të mjaftonte gara e të dy këtyre udhëheqësve shqiptarë për të bërë koalicion qeverisës me Gruevskin dhe lëshimet që ata i bënë shefit të qeverisë së Shkupit, duke defaktorizuar rolin e shqiptarëve në shtetin e Maqedonisë.

 Pasi realizoi përçarjen brendashqiptare Gruevski vu në rend të ditës ushtrimin e hapur të dhunës mbi shqiptarët. Më së pari u shfrytëzua për këtë mekanizmi I të ashtuquajturës “drejtësi”. Ndodhi një krim i shëmtuar, në të cilin humbën jetën pesë të rinj maqedonas. Rroftë sebepi dhe filloi gjuetia shtëpi më shtëpi kundër shqiptarëve. Ende pa u varrosur viktimat media dhe opinion maqedonas filloi të ulurasë për “inkriminimin” e të gjithë shqiptarëve. Më pas Gruevski duhej të “ zbulonte kriminelët”, dhe piketoi gjashtë të rinj shqiptarë, të cilët u akuzuan për krim të rëndë për arësye etnike. Skenari u ndërtua me mjeshtri, me qëllim që në këtë rast të arriheshin dy objektiva: Së pari që kryeqytetet europiane të bombardoheshin me propagandën maqedonase kinse “shqiptarët janë terroristë”, dhe, së dyti, që shqiptarëve autoktonë në këtë vend t’u jepej një mësim i mirë përmes dhunës së gjyqësisë, të policisë dhe të strukturave të tjera të shtetit të Maqedonisë.
Të gjashte të rinjtë shqiptarë u dënuan që të gjithë me burgim të përjetshëm, pasiqë ata “kishin kryer krimin e vrasjes së maqedonasve”. Edhe pse ata nuk njiheshin me njëri-tjetrin, edhe pse provat munguan për “të vërtetuar” fajësinë e tyre, gjykata me gjyqtarë maqedonas u shqiptoi atyre i heqjen për jetë të lirisë. Por nuk mjaftoi për Guevskin që heqjen e lirisë së përjtshme ta kufizonteme gjashtë shqiptarët e akuzuar për vrasje. Ai dëshmoi më katër korrik se ngulmon për të privuar lirinë e të gjithë shqiptarëve, nëse ata ngrejnë zërin e protestës kundër qeverisë së Gruevskit e të Ali Ahmetit. Dhunë, shkopa gome, gazlotsjellës, makina me ujë, të gjitha pajisjet e dhunës u përdorën të premten e kaluar, kur mijëra shqiptarë marshuan rrugëve të Shkupit për të protestuar për padrejtësinë e drejtësisë së imponuar dhe ndikuar politikisht e etnikisht të Maqedonisë.

 
Gruevski gjeti rastin t’i provokojë sërishmi shqiptarët. Por provokimi i tij nuk mund të fshihej. Bota e civilizuar ka mbajtur shënim faktin se operacioni mori emrin “Monstra”., një emërtim ky sa fyes e denigrues për shqiptarët,a q dhe spekullativ në propagandën bajate te Gruevskit. Më pas u dënuan të gjithë njësoj, sikur të gjithë këta të ishin njëjtë fajtorë në ideimin dhe ekzekutimin e krimit. Që do të thotë se dënimi është vendosur politikisht në zyrën e Gruevskit, gjë që e zhvesh atë nga të qenit një kryeministër “demokrat” në një vend “demokratik”. Në historinë e gjyqeve që janë zhvilluar në vendet e demokracisë liberale e funksionale nuk ka ndodhur ndonjëherë që gjashtë persona të gjenden njësoj fajtorë për një krim të caktuar, edhe kur provat kanë dëshmuar se ata ishin të involvuar në krimin përkatës. Ndodh në të ashtuquajturin “shtet të Maqedonisë” dhe e gjitha kjo për shkak të misionit shkatërruese destabilizues të kryeministrit të këtij vendi.

 Moska dhe qarqe të tjera antiperendimore asnjëherë nuk e kanë pranuar ekzistencës e shtetit maqedonas dhe synojnë që përmes konfliktit në këtë vend të destabilizojnë Europën. Vetëm Shqipëria, Kosova e shqiptarët kanë bërë kujdes të vazhdueshëm për rritjen e forcimin e këtij shteti, me qëllim evitimin e konflikteve etnike në rajon dhe realizimin e qëllimeve inregruese në strukturat euro-atlantike. Madje, edhe Athina, e cila për gati dhjetë vite bllokon hapjen e negociatave të Maqedonisë për t’u pranuar në BE si dhe anëtarësimin e saj në NATO, vepron në akord me Moskën e Vladimir Putinit dhe luan të njëjtën melodi, që i pëlqen Gruevskit. Panorama konfliktuale midis Shkupit dhe Athinës duket si një ujdi midis palëve për qëllime të mbrapshta, mësë pari antishqiptare. Një Maqedoni e izoluar dhe e paaftë për integrimet euro-atlantike mund të destabilizohet më lehtë sesa një Maqedoni ndryshe. Prandaj dhe kemi një situatë, çfarë është sot në këtë vend.

 Më katër korrik filluan protestat e shqiptarëve kundër vendimit absurd të gjykatave fashiste të “gestapos” së regjimit nazist të Gruevskit për dënimin e përjetshëm të gjashtë të rinjve shqiptarë, të cilët mesa duket nuk kanë asnjë lidhje me krimin, për të cilin ata akuzohen. Protesta vazhdon, si reagim vetëmbrojtjes,madje disi e paorganiizuar, e paorientuar qartë dheme disa nuance në dukje fetare, por aspak në thelb e tillë. Nuk dihet se kush është në krye të protestuesve, por fakt është se mijëra e mijëra qytetarë të kombësisë shqiptare u derdhën të premten e kaluar në rrugët e Shkupit, ashtu si më 1910 e 1912, kur shqiptarët e çliruan kryeqytetin e tyre nga sundimi osman. Atëherë mbi 30 mijë luftëtarë shqiptarë hyjnë në Shkup nën komandën e Hasan Prishtinës, por nuk e mbajtën kryeqytetin e tyre. Dikush tjetër në Ballkan, politikanët e Beogradit e të Athinës, kishin vendosur aso kohe të mos i lejonin shqiptarët të krijonin shtetin e tyre. Dhe për këtë arësye shfrytëzuan konfliktin e brendshëm midis tyre, i përçanë dhe me këtë taktikë lufte evituan gushtin e vitit 1912 ngritjen e flamurit të pavarësisë në Shkup. Dhe për fat të keq tani pas 102 vitesh na përsëritet në të njëjtën mënyre historia. Flamujt e Shqipërisë, të Bashkimit Europian dhe NATO-s janë simboli I lirisë, për të cilën luftojnë shqiptarët e Maqedonisë. Ndërkaq disa grupe ekstremiste fetare nuk mund ta devijojnë përmbajtjen dhe qëllimet e protestës së shqiptarëve.

 
Megjithatë, Ali Ahmeti dhe Menduh Thaçi nuk shpenzojnë kohë të merren me të drejtat kombëtare të shqiptarëve, sepse kohën e kanë të zënë me luftën e papajtueshme midis tyre. Dhe për çfarë? Për pushtet e pasuri… Për ata nuk ka rëndësi nëse shqiptarët dënohen, rrihen, vriten, apo linçohen nga shteti e qeveria ku ata janë instaluar. Ata e kanë mësuar mrekullisht artin e luftës kundër njëri-tjetrit, por nuk kanë bërë asnjë përpjekje për të mësuar artin e luftës për lirinë e shqiptarëve.

 Motivi themelor i protestave të shqiptarëve në Shkup është liria. Pra, liria e nëpërkëmbur që prej një shekulli nga të njëjtat klishe antishqiptare të qeverive serbe, jugosllave, e prej pas Luftës së Dytë Botërore, edhe maqedonase. Nëse Ballkani ka hyrë në rrjedhat e integrimit dhe të zhvillimit paqësor të tij, Maqedonia është ende vatër e grindjeve, ballafaqimeve, konflikteve dhe dezintegrimeve. Dhe kjo për shkak të mohimit të lirisë së shqiptarëve. Për shkak të implikimit politik të qeverisë së Gruevskit në luftën ndëretnike në Maqedoni. Shqiptarët duan të jenë të lirë për të kontribuar në forcimin e shtetit të Maqedonisë, t’ i kontribuojnë zhvillimit dhe integrimit normal të saj, dhe kështu të forcojnë paqen, sigurinë, stabilitetin e prosperitetin e të gjithë qytetarëve të këtij vendi Ndërkohë faktet dëshmojnë se Gruevskit nuk i duhet një Maqedoni e tillë. Ai i përmbahet filozofisë, Milosheviçit , sipas së cilës “Ose gjithçka, ose asgjë”, filozofi e adaptuar së fundmi në Krime e në Ukrainë.
Kjo filozofi e ka shtyrë Milosheviçin e Shkupit, kryeministrin aktual, Gruevski, të përdor dhunën e egër të këtyre ditëve kundër shqiptarëve, një dhunë, të cilën e kemi parë të ushtrohet në vitet e konfliktit shqiptaro-serb në Kosovë. Kurse filozofia e sundimit përmes përçarjes së politikës shqiptare I ka dhënë deri tani Gruevskit sukses të dukshëm në projektin e tij të shkatërrimit të shtetit të Maqedonisë. Me këtë filozofi ai ka futur në kurthin e luftës kundër shqiptarëve edhe Menduh Thaçin e sidomos Ali Ahmetin. Asnjëri e as tjetri nuk po mundin ende dhe sot të artikulojnë politikisht atë çfarë duan shqiptarët për t’u ndjerë të lirë e të sigurt në shtëpinë e tyre, me emrin Maqedoni. Asnjëri dhe as tjetri nuk guxojnë as ta kritikojnë Nikolla Gruevskin për dhunën masive në stilin e Gestapos kundër shqiptarëve në Shkup e në të gjithë territorin e Maqedonisë.

 
Ata po legjitimojnë akuzat e Gruevskit për kinse “frymëzimin fetar fundamentalist islamik” të protestave të shqiptarëve. Ata po pajtohen me të tilla akuza të frymëzuara prej filozofisë së Milosheviçit, me qëllim që të qëndrojnë larg ngjarjeve, larg problemeve, larg konfliktit me qeverinë e Gruevskit. Gruevski dhunon me policinë e ushtrinë e tij antishqiptare e shoviniste natën vonë banesat e shqiptarëve. Ali Ahmeti vijon të bashkëqeverisë me këto banda kriminelësh të veshur me uniformën e...

 Dhuna kundër protestuesve motivohet më lehtë, nëse Gruevski me ndihmën e politikanëve shqiptarë ua mbush mendjen vendeve të lira në Perendim, se në Shkup e në Maqedoni “është përhapur rreziku islamik fundamentalist”. Për këtë arësye kryeministri i Maqedonisë lansoi në mediumet nacionale, rajonale e ndërkombëtare foto të disa protestave të para dy viteve, në të cilat protestuesit paraqiten me parulla për islamin. Instrumentalizimi i protestave për të motivuar dhunën kundër shqiptarëve është loja më e rrezikshme që luhet sot në Ballkanin Perendimor në dobi të politikave millosheviçiane. Bashkëpunimi i Gurvskit me Vladimir Putinin në realizimin e skenarëve të dhunës e të konfliktit është dëmi më i madh që i vjen vetë Maqedonisë, pastaj rajonit tonë e më tej Bashkimit Europian dhe NATO-s.

 Zgjidhja e konfliktit është obligim i të gjithë faktorëve dhe aktorëve vendorë, rajonalë e ndërkombëtarë. Thjesht brengosja e qeverisë shqiptare apo qeverisë së Prishtinës si dhe përfaqësuesve ndërkombëtarë për atë që ndodh këto ditë në Shkupe në gjithë Maqedoninë nuk është zgjidhje. Maqedonia duhet vënë sa më parë nën mbikëqyerje të fortë ndërkombëtare, madje me kritere më të rrepta se ç’ është sot Kosova. Pavarësia dhe rrugëtimi i Maqedonisë drejt integrimeve euro-atlantike duhet të monitorohet nga një Grup Kontakti jo i tipit të Bosnjes dhe Kosovës, ku Rusia luante rolin e zjarrvënësit e mbronte zjarrvënësit. Bashkimi Europian mund ta marrë këtë rol, por jo duke qëndruar e barazlarguar nga Ëashingtoni dhe Moska. Përkundrazi, duke kërkuar prezencën dhe ndihmën aktive të Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Ndryshe situata mund të dalë jashtë kontrollit dhe forca të caktuara destabilizuese të interesuara për dhunë e konflikt mund ta kthejnë Maqedoninë në një lloj Sirie apo Iraku në Europë. 

 Nëse zgjerohet konflikti, fajtor është dhe mbetet vetëm Gruevski. Shqiptarët për më shumë se një dekadë kanë qëndruar në pritje të “zemërgjerësisë” së qeveritarëve maqedonas për t’I fituar liritë themelorë të tyre. Megjithatë Gruevski vazhdon të kontrollojë gjithçka, edhe shtëpitë e shqiptarëve në mesnatë,si dhe të përshkallëzojë dhunën e terrorin shtetëror kundër qytetarëve shqiptarë të Maqedonisë. Eshtë provuar tashmë se shqiptarët kanë forca dhe energji të përballen me dhunën e qeverisë. Por ata duhet të organizohen mirë për t’u vetëmbrojtur, duhet të imponojnë drejtësi, duhet të imponojnë krijimin dhe forcimin e shtetit ligjor të së drejtës, trajtimin e barabartë të të gjithë shtetasve në këtë vend. 

 Ndërkaq Gruevski, që kur ngriti permendoren e Aleksandrit të Madh, duhej të kuptonte se Ai, Aleksandri i Madh, u bë i famshëm, më i famshmi në historinë e botës, sepse u mbështet në forcën e përbashkët të maqedonasve dhe ilirëvo-epirotëve, pra shqiptarëve, nip i të cilëve ai ishte. Mësimi më i vyeri i veprës së Aleksandrit të Madh ishte bashkëjetesa e bashkëveprimi me shqiptarët e me grekët. Ndërkohë Gruevski po e përdor emrin e përmendoren e të lavdishmit Aleksandër për t’ i përçarë këta popuj. Në një kuptim Gruevski ka të drejtë: Kryeministrin e Maqeonisë së sotme nuk e lidh asgjë me Aleksandrin e famshëm. Ndaj ai nuk mund të frymëzohet nga filozofia e heroit të shekullit të III para Krishtit. Ai është vëlla binjak me Millosheviçin, dhe si i tillë, frymëzohet e zbaton vetëm filozofinë e dhunës, terrorit, përçarjes, shpifjes dhe trillimit kundër shqiptarëve. Shqiptarët duhet të kuptojnë dhe të binden se mund ta fitojnë betejën e lirisë kundër tiranisë së Gruevskit. Vetëm duke qenë të bindur, të vendosur, të përkushtuar, të organizuar, të bashkuar e të motivuar në vlerat e lirisë e të demokracisë ata mund ta fitojnë këtë betejë që kanë nisur me aq kurajo e guxim të pashoq.