Adem Zejnullahu

Adem Zejnullahu

      Adem Zejnullahu lindi, më 13. 10. 945 në Banjë (Banjskë), Komuna e Vushtrrisë. Shkollën fillore e kreu në Smrekonicë dhe në Vushtrri, ndërsa Shkollën Normale në Mitrovicë, më 1967.
     Studimet në Degën e Gjuhës dhe të Letërsisë Shqipe në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës i mbaroi më 1972. Magjistroi më 1979, kurse më 1986 mbrojti tezën e doktoratës nga fusha e shkencave filologjike. Deri më 1982 punoi mësimdhënës i gjuhës dhe letërsisë shqipe në shkolla të ndryshme në Prishtinë e në Mitrovicë. Prej vitit 1982 deri më 2010, punoi në Institutin Albanologjik të Prishtinës, ku ishte këshilltar shkencor në Degën e Folklorit dhe përgjegjës i kësaj dege.
     Është autor i më shumë se 300 njësive bibliografike-studimeve, trajtesave, artikujve, recensioneve për probleme të ndryshme nga fusha e folklorit dhe letërsia e shkruar.
Është pjesëmarrës i shumë kongreseve, konferencave , simpoziumeve e tryezave shkencore, kombëtare dhe ndërkombëtare, të mbajtura nëpër qendra të ndryshme të rajonit dhe Evropës. Është autor dhe kautor i më shumë se 25 veprave shkencore dhe letrare. Fitues i shumë shpërblimeve letrare për poezi. Në Festivalin Ndërkombëtar, Drini Poetik, 2014, mori çmimin “ Metafora I ”.
     Një numër i konsiderueshëm nga opusi letrar dhe studimeve nga letërsia i janë përkthyer në gjuhë të huaja.

Përmbledhje me poezi:                   

• Kur zgjohen ernat, Rilindja, Prishtinë, 1969;
• Përshëndetje Ditës së Kthjelltë, (bashkautor), Mitrovicë, 1970;        
• Mote Hiri, Rilindja, Prishtinë, 2000;
• Zogu i Stuhive, (poezi për fëmijë, Prishtinë, 2001; 
• Vetëm me ëndrrën, Faik Konica, Prishtinë, 2007;
• E di vetëtima, Faik Konica, Prishtinë, 2009;
• Erërat e mbarsura me mjegull, SHSHM, “Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2011;
• Dhembje shiu, SHSHM” Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2012;
• Me ty çel trëndafili (poezi për fëmijë e të rritur), SHSHM, Mitrovicë, 2014.

Poezi nga Adem Zejnullahu

ZË BRENDËSIE

Rrëfimet e ullirit dymijë vjeçar në Tivarin e Vjetër,

plak i botës

E përshëndes në gjuhën e rrënjës

Bëhet sikur s’ më njeh

Përmallshëm i flas

Jam degë e thyer nga erërat

Ulli  i moshuar

Me zgavër të hapur rrufesh

Gjatë shekujve të përdreqt

NIS E FLET

Kuvendojmë në gjuhën e trungut

Gjethet e degët lëvizin

Ndoshta era na kupton

Dhe rrënjët thellë në tokë

Idhshëm trand kujtimi

Deti djallëzohet

E përshkon e kuqja

Plisat thellësia i gëlltit

E thërras afër e larg

Fjalët bëhen gurë kalaje

E kohët përbirohen zi

I pëshpëris afër e larg

Ty s’të merr harresa

Vetëm unë e di

Në cilën baladë të verdhë

Ndryhesh me shekuj

Ulli plak

I ashtit të shpuar

Larë me gjak

Lotin kurrë s’e ndal

KALOI DYMBËDHJETA

Ora dymbëdhjetë e një minutë

Fund a fillim

Ndërrim qenësie

Të ecim lakinave t’ mëdyshjeve

Të rrimë na kapërdinë harresa

Ata që na njihnin

Kthyen shpinën

           

Nisi udhëtimi  i panjohur

Kah vetvetja...

Në stacionin e fundit

Këmbora është shurdhuar

Ëndrra ëndrrën e shalon

Takimet s’ndodhen

Valixhja e kujtimeve në duar

S’ duket vezullimi i yllit

Miku im i ditës pa bardhësi

Të rrimë a të ecim

Treni i fundit ka ikur

Jemi vonuar për një lindje

Për një rritje

Për një këngë më shumë

Për një dhembje më pak

Sofra varfërohet

Me motet e humbura

Dymbëdhjetë e një minutë

Fillim a fund

E shumëpritura humbi udhë

Në mrizin e zanave

Fryjnë erërat e dreqnuara

Urti tjetër duhet për udhëtim        

E PATHËNË

Fryn erëra të ngrohta jugu
U harlisen dallgët
E heshtja doli nga guaska
Nga fundi i detit
Fjala mori udhë
Asnjë ëndërr s’u shpjegua
Deri në fund
Asnjë këngë s’u këndua
Deri në fund
Asnjë plagë s’u shërua
Deri në fund
Dhe as një det s’u shter
Deri në fund
Që të mbijë lulekripa
E gjuha ta bekojë të pathënën
 

SA PAK TЁ PREMTE PASKA

Sikur të mos kishte të marte

Lulet s’do ta humbnin ngjyrën

Në blerimin e moteve

As shi s’do të binte i njelmtë

Lindëm n’orët e së martës

Kur Fatitë i ndanin fatet

Në mes lindjeve e vdekjeve 

Me emra yjesh e rrufesh

E martja shndërrohet në të dielën

Gurëzon buzëqeshjen e javës

Muzgu sëmbon në pritje

Eh, sa pak të premte paska

Në vezullimin e yllit polar

Shfaqet Kepi i ëndërruar

Sikur të mos kishte të marte

Lumi do të rridhte i kthjelltë

KUJTIM NGACMUES

U përvodhëm

te Kroi i Kërshit

atë ditë gushti

Djalo

mali ka vesh

e fusha sy

U bëra i shurdhur

ndezëm zjarret

lumi vërshoi

etje pas etjeje

muzgu ra

Vetullhënë, moj fytyrëhënë

ç’më përfytyrohesh

këmishë grisur

faqeflakë

syshkëndijë

Shumë vite ikën

në këto orë të vona

vjen puhizë malli

Vetmia ma sjell

fijen e kujtimeve

ike si zanë mali

pas Zabelit t’ Kerollëve

s’u pamë më

e na dogji malli

DHEMBJE SHIU

Ai që s’e ka prekur zjarrin

S’di ç’është

Gurëzimi i zogut n’ fluturim

Le të ikë me erën

           

Ai që ka dashuruar dy herë

S’di ç’është

T’i marrë erë lules së paçelur

Ore vetëm shiu ndjen dhembjen

_______
Përgatiti Adem Zaplluzha