F A Q E T

Samstag, 12. September 2015

Berzat Sadiki

Berzat Sadiki u lind më 06. 04. 1962 në Cerovë të Tetovës. Fëmijërinë e kaloi në Uzurmisht. Jeton në Tetovë dhe punon në SHFK “Fan Noli” në Trebosh. Ka të kryer Fakultetin Filologjik - Gjuhë dhe letërsi maqedone dhe magjistraturën në Institutin për gjuhë maqedone ”Krste Misirkov” - drejtimi Maqedonistikë me komunikologji.
Ka filluar të botojë që nga viti 1975 nëpër revista dhe gazeta në Maqedoni dhe në Kosovë. Në vitin 1983 është çmuar me vendin e dytë në “Takimet e 21-ta të poetëve të rinj në Maqedoni”.
Themelues i Shtëpisë botuese MIRËSIA. Ka botuar revistat: Argumenti, Mirësia, Shkollari, Klubi i fëmijëve. Merret me poezi për fëmijë dhe të rritur. Së shpejti pritet të botojë librat: “DERI TE FJALA” - poezi për të rritur dhe “PAK DRITË” - poezi për fëmijë.
Pas një pushimi të gjatë në krijimtari, ai i është kthyer shkrimit.
 Ka botuar veprat:
 "Sa mirë, sa bukur" - poezi për fëmijë, ASR, 1996 Tetovë;
 "Abetare, shoqe e parë" - poezi për fëmijë, Asdreni, 1999 Shkup.



Poezi nga Begzat Sadiki


1. NA PRENË

Na prenë në damarë

Rrugët për të na i ndarë

E sakatosur në gjymtyrë

Po ti prapë ke një fytyrë

Na ka mbetur një tërësi - vetëdija

Ka vetëm një shpirt Shqipëria


2. KËSHTJELLA ME MURE TË SAFIRTA

Meditimi dhe frymëzimi më trazojnë hovin për fjalë të thepëta,
 nuk i tërhiqem zotimit që vargun ta rrënjos nëpër horizonte të ylberta

Në qoftë se themeli i fjalës amtare anon të njolloset katran,
 do ta shtrij fjalën e Homerit dhe fuqinë e Mujit deri në korrë

T'i përshkruaj kështjellat tona brenda fiseve me gurë e mure të safirta,
 që ky truall të pikturohet nga Pikaso, të rrëfehet nga Jul Cezari

Amësimi i atdheut tim të përfshijë e të ngulfat me diell botën përreth,
 vargu të ecë rrugës së dëlirë e të ringjalljes në diametër të horizontit

Nuk mundem të grushtoj trazimin e detit as zemërimin e acarit,
 gishtin e kam të plogësht madje, grushtin nuk e kam sa të Migjenit


3. SHKOJ E VIJ ME EMËRTIMIN TËND
 (Vendlindjes - Cerovës)

-I-
 Atje bredh tingulli i frymës së parë
 I trishtuar blegërin gjerdheve të thanës
 Të shpirtërojë trupin e derdhur të agut të asaj dite mëton
 Të braktisa atëherë kur nuk mund të më fajësoje
 As këngën e kumrisë që këndonte te mani s'e përfilla
 Me përulje pranoj barrën e mallkimit tënd

-II-
 Shpirti më është kthyer në rërë
 Ditës kur linda dua t'i jap kuptim
 Jargavanët e gjethëruar sapo kishin çelur
 Isha një brez i ri dhe për nënën gëzim
 Mu atëherë kur pranvera piqej në fusha
 Nëna më kish lidhë kërthizën së bashku me fatin
 Motrat butësisht m'i kishin dhënë puthjet e para

-III-
 Magji e ditës ka ndezur kokën shumëfaqëshe
 Pa nda godet dielli kujtesën e ylbertë
 Kërkon hakun e rrezes së parë që lagu qerpikët
 Mos më thirr më me ato lutje të bezdisshme kuptimplota
 Harresa dhe mospërfillja tani më janë zbutur
 Për hir të Tokës dhe Nënëlokes po vij vetë

-IV-
 Shpesh mashtrohem për Dardhën e Madhe
 Për burimin te Hurdha që tashmë ka shteruar
 Për fiset e lashta që janë harruar
 Më flasin fushat dhe në brendësi kepat
 Kroi i fshatit më rrjedh nëpër damarët e fisit
 Fuqinë e vendlindjes s'e mposht vdekja
 Andaj shkoj e vij me emërtimin tend


4. PRES TË BJERË SHI

Dita është e nxehtë, e errët - më zymton
 Jeta ime është e ftohtë - më brymëzon

Në këtë ditë të mërzitur pres të bjerë shi
 Me një erë lazdrane të më sjellë ca freski

Të pushtojë dikë do një zemër e trishtuar
 Të laget me të dashurin në natyrë të bleruar
 Të lidhur me zemër, dorë për dore kapur
 Të vrapojnë nëpër shi në horizontin e hapur

Pas shiut vjen një agim i dëlirë, i ri
 Lulja hidhet në lulëzim përsëri

Thonë se shiu sjell lehtësim, qetësi
 Nga dritarja e dhomës shikoj rënien e tij
 Ca kristale të argjendta në xham bien shtruar
 Sikur kanë gjetur shoqen e kërkuar


5. LAVË DASHURIE

Bukuria yte qenien më ka ndrydhur
 Buzëqeshja yte ka shenja të shenjtërisë
 Trupi yt ka ajkën e kënaqësisë

Druaj kujtimet për ty të mos më vdesin
 Lakmia ime e zjarrtë për ty të më mos ftohet
 Bukuria yte të mos më zhbëhet

Nëpër zemrën time rrjedh lavë dashurie


6. ME NAIMIN!

Bashkë me Naimin, kapur dorë për dore
 shkoj në punë, marr rrugën mbarë;
 fjala e tij ndriton dritë në mësonjëtore -
po çmallet gojëmjalti si kurrë më parë!

Sa i dashur, sa vëllazëror, sa miqësor;
 i ditur, punëtor, në pamje shumë i qetë;
 në shpirt ka dashurinë, gjithmonë paqesor;
 me zemër fluturake, si mësues i vërtetë!

Nxënësit, të gjithë, fare pranë i rrinë,
 nuk i lë të mërziten as të mallëngjehen;
 para tyre, buzagaz, ua mëson urtësinë -
nga gjumi, përfundimisht të zgjohen!

Me Naimin, vjen dita e bardhë me lumturinë -
të marrim porositë e tij, të prekim ardhmërinë!


7. EGËRSIRA SHQUHET

O ju fëmijë, kureshtarë,
 nga poeti disa fjalë!
-Secili në jetë të ruhet;
 çdo egërsirë shquhet:
 ujku për pangopësinë,
 dhelpra për dinakërinë,
 gjarpri për shkathtësinë ,
 luani për trimërinë...

Fabula shpesh të lexoni,
 Ferit Lamajn ta kërkoni;
 kafshët e pyllit kur kuvendojnë,
 njeriut këshillat ia drejtojnë!


8. ÇANTËN ME LIBRA MBUSH


Shtatori i begatshëm,
 nuk sjell vetëm rrush;
 çdo fëmijë gëzueshëm,
 me libra çantën mbush!

Shkolla ngjyra-ngjyra,
 festive zbukuruar;
 nxënësit fillestarë,
 të gjithë i ka ftuar.

O nxënës të ndritur,
 kaloi edhe ky pushim;
 mësuesit të përgatitur,
 ju presin me padurim.


9. FALEMINDERIT, O DIELL

Mëngjes pas mëngjesi, nga ana lindore,
 dielli hap rrezet, mbi maje të një molle;
 zogjtë lumturakët përreth fluturuan,
 për rrezet e ngrohta e falënderuan!

Në mesditë dielli arriti mbi pallat,
 macet me ashensor shpejt u ngjitën lart;
 macet laramane me diellin biseduan,
 për rrezet e ngrohta e falënderuan!

Pas dite dielli, u soll, ra mbi det,
 me fëmijët në plazh ngrohtë u përshëndet;
 fëmijët me diellin folën, kuvenduan
 për rrezet e ngrohta e falënderuan!


10. BLETËZ-O

Bletëz-o, moj bletëz-o,
 a më merr edhe mua?
 Me ty, së bashku
 të fluturoj dua!

Unë të shoqëroj,
 ti nektar tubo;
 për emrat e luleve
 mua më njofto!

Vetëm ta dish,
 nuk hyjë në koshere!
 ariut s’i besohet
 në këto ditë vere!


11. DALLËNDYSHJA

Dielli shpërndau rrezet e tij të arta,
 Besa ëmbël pranë dritares flinte;
 tufa rrezesh ia përkëdhelnin faqet,
 në ballkon një dallëndyshe cicërinte.

Besa u trazua nga gjumi i ëmbël,
 shpejtoi te dritarja, si shigjetë;
 pa dallëndyshen e re te ballkoni -
e gëzoi pa masë ajo krahëlehtë.

- Nënë, eja! Shihe dallëndyshen e re,
 ajo është kthyer, ndërton fole të re!


12. FËMIJA DHE BILBILI

Një zë bilbili jehonte nëpër lëndinë,
 fëmija la lojën të dëgjonte melodinë.

Shkoi, e luti bilbilin me dëshirë të zjarrtë,
 i premtoi ushqim me drithëra e mjaltë!

- Eja, o bilbil, të bëhemi miq! - e luti Argjndi -
të betohem në besë, për kafaz argjendi!

Zog këngëtari Armendit iu përgjigj qartë:
- Kurrë nuk lakmohem për drithërat me mjaltë.
 As kafaz të argjendtë, as prej ari nuk dua,
 jeta më e lumtur n’lëndina është për mua.

O fëmijë i dashur, shko te loja, luaj me kënaqësi -
këngët e mia, deri sa rritesh, i këndoj për ty!


13. NË VJESHTË

Vjen mëngjesi i vonuar,
 bie muzgu i shëmtuar.

Gjithë natyra rrobat zhvesh,
 bën ftohtë, shiu resh.

Dielli lind i rënduar,
 me re e mjegull i mbuluar.

Era furishëm pemët qeth,
 nuk i shpëton asnjë gjeth.

Atje, në ferrë, të strehuar,
 mblidhen zogjtë të trishtuar.

Me ca gjethe, përmbi urë,
 shtrihet vjeshta në pikturë.


14. FËMIJA NDALI RRITËN

Fëmijë të trishtuar,
 dallëndyshe të harlisura;
 shtëpi pa kulme,
 klasa të boshatisura ...

Pranvera deshi të ndalet,
 nata u ndriçua nga zjarret!

Hëna zbehu dritën,
 fëmija ndali rritën ...

Mbi qytetin tim,
 dielli u mbulua me tym!


15. VRAPI I FËMIJËS

I bekuar qoftë vrapi i fëmijës:
 drejt nanës, drejt babës,
 drejt lalës, drejt dadës ...

I bekuar qoftë vrapi i fëmijës:
 drejt fushës, drejt livadhit,
 drejt drenushës, drejt malit ...

I bekuar qoftë vrapi i fëmijës:
 drejt hanës, drejt diellit,
 drejt lamës, drejt qiellit ...

I bekuar qoftë vrapi i fëmijës:
 drejt logut, drejt mollës,
 drejt zogut, drejt shkollës ...


16. NUK VIJ AZIL


Babi, mami, nuk vij “azil”,
nuk e dua Gjermaninë!
 Nuk dua, mami, nuk dua,
 do rrimë këtu, në Klinë!

Mu këtu, te ne, te Klina,
 ka diell, fusha e lëndina!
 I ngrohtë dielli,
 i kthjellët qielli;
 Goni Arta dhe Drini
 Lahen te Drini!

Babi, mami, “azil” mos shkoni,
 mos e lini shtëpinë e vjetër!
 Kosova është shumë e çmuar -
Paratë janë një copë letër!

Mu këtu, te ne, te Klina,
 kullot qengji, jehon blegërima!
 Bie zilja, atje, te shkolla -
 Abetarja plot me molla;
 arsimtares i kam dhënë besë,
 se sivjet do mësoj për pesë.

Babi, mami, nuk vij “azil” ...

 

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen