Ermira R. Jusufi u lind më 08.03.1983, në Vushtrri. Pas kryerjes së shkollimit të mesëm në Gjimnazin “Eqrem Cabej”, në vendlindje, ka vazhduar studimet për histori, në Universitetin e Prishtinës. Me krijimtari letrare dhe veprimtari kulturore ka filluar që nga vitet, sa ishte nxënëse. Ka shkruar e paraqitur shkrimet e saja në klube të shumta letrare të shkollave të rrethit, në emisione të ndryshme kulturore të radiove të atëhershme lokale dhe shquhej me pjesëmarrjen e saj aktive, në organizime të jetës letrare. Veprimtaria e saj krijuese, është publikuar nëpër faqe gazetash e revistash, në rrjete sociale, etj. Ndër të cilat, po veçojmë: “Nacional”, “Metafora”, “Muzg”, “Bota Press” e “Dituria”, që botohet në Suedi etj. Pastaj në portale të shumta, si: “Metafora”, “Ora shqiptare”, Klubi i Shkrimtarëve dhe Artistëve “Drita”, “Pelegrin”, në “Poezia ime”, “Zemra shqiptare” e shumë të tjera. Në bashkautorësi është e paraqitur në mbi njëzetë përmbledhje poezishë e libra tjerë publicistikë dhe antologji, ndër të cilët po përmendim disa prej atyre titujve, si: “Mall poetik - 3.4,5”, “Fjala e dhimbjes”, “Lartësia e një jete”, “Mars i përflakur”, “Me shpirt atdhedashurie”, “Ju dua më shumë se veten”, “Vjeshta dhe vargjet-I, II, III-2014-2016”, “Trojet e Arbërit”, sesioni XII. 100 Poashtu, është paraqitur edhe në gjashtë Antologjitë “Muzgu”, Nr.7, 8, 9, 10, 11 e 12”, prej gjithësej dymbëdhjetë, sa janë botuar në komplet.Pastaj në dy librat e Prof. Murat Gecajt, “Për ju, krijuese” dhe “Kur flasin zemrat”, në Antologjinë “Nënës”, etj. Përveç poezisë, ajo merret edhe me shkrime e komente tjera publicistike. Për punën e palodhshme dhe sukseset e arritura, Ermira R.Jusufi është shpërblyer me Çmime letrare e “Mirënjohje” të shumta. Ndër ato,t veçohen: Çmimi për motivim krijues “Iljaz Prokshi”, në Takimet poetike “Vjeshta dhe vargjet-2014” dhe Çmimi i dytë, për poezi, në Festivalin e poezisë “Guri i Plakës- 2017”, në Drenas. Edhe çmimet e tjera letrare, që pasojnë, si: Çmimi i dytë nga TPSH (2016), në Vushtrri dhe Çmimi i tretë, në “Flaka e janarit-2017”, në Gjilan, dëshmojnë bindshëm se lexuesit po i vjen një emër, që premton. “Sonte zemra ime frymon” është përmbledhja e parë poetike, e botuar më 2015. “Mos ma fundos ëndrrën”, është përmbledhja saj e dytë. Aktualisht, Ermira R.Jusufi është Kryetare e Klubit letrar “Latif Berisha”, në Vushtrri dhe anëtare e Art Klubit “Rifat Kukaj”, që nga themelimi i këtij Asociacioni, të krijuesve dhe artistëve të Drenasit. Poashtu, është edhe anëtare e lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, dhe anëtare e Klubit të Shkrimtarëve dhe Artistëve “Drita”, me seli në Athinë. Jeton dhe vepron në Vushtrri të Kosovës. Poezi nga Ermira R. Jusufi PARTITURË VARGJESH Akordim vargjesh rrjedhin gurgullim, Vijnë plot mall me kujtimin e fëmijërisë, Derisa fillova lojën e gishtërinjve qetas, Mbi partiturën e vargjeve në vrapim. Vargje që shpërthejnë si rreze drite, Rrahur nga partiturë e pianos që nuk hesht, Nga vitet e ikura shkëpus refrene jete Në kujtim të fëmijërisë. Sot dita më kthen si nga përrallat, Kujtimeve u thur serenatë malli pambarim, Gishtrinjtë lëvizin lehtë mbi partiturë Vargjeve u vjen nuri i dashurisë plot galdim, E nis ditën e re si rrugëtimin dielli, Fatit ia mbyll të gjitha shtigjet e harresës, Rreze jete ia hapin rrugëtimin ardhmërisë. Deri në përgjumje rrah partiturat e vargjeve Dhe zgjoj ndjenjat e vrullshme të jetës, Mbani vesh, kësaj kohe ia zgjoj frymën e besimit Drejt hapave të pafund të frymëzimit, Vargu im rebel që më mban në kujtesë, I jep krah fjalës plot frymëzim Dhe m’i kujton ëndrrat e ardhmërisë, Ma trason rrugën e dritës Më sjell fat, padyshim! Partiturë vargjesh Më rrjedhin gurgullim, Dëgjoma këngën time Që jetës i jap frymëzim! URA, QË LIDH KOHËRA Urë guri qëndron në shekuj, në epoka; Përmbi kurrizin e saj kaluan Karavane nga vendi, nga bota; Tash ruan kujtime e lavdi, Vushtrrinë e nderove këtu e në lashtësi. Brezat, që ikën në tejkalim kohe, Gjurmë të pashlyera lanë padyshim; Për qëndresën heroike, furtunave, Ti gjithnjë mbetesh dëshmi. Epokat bart mbi supe, Në shpirt ndryn kujtime e lavdi. Vonë është të prekim gjithë lashtësinë, Që kaloi mbi kurrizin tënd të ndrydhur. Urë, që lidh kohëra e legjenda, Dëshmi e epokave të vërteta. Qyteti im i lindjes, Ballëlart qëndron me lashtësinë ilire, Shtëpia e jetës, ku frymëzimin ma sjell. Vushtrri, kur them, nga shpirti Vrull jete më jep përherë! ZËRI, QË JEHON NË SHEKUJ (Vaçe Zelës) Nga njëri skaj i Atdheut, Në skajin tjetër të largët, Gjithandej fuqishëm, Pa ndalur, një zë përhapet. Një zë plot mall Atdheut ia shton krenarinë, Kënga e lavdisë shtrihet gjithandej Shqipërisë. Vrulli i këngës merr flatra, Kjo është tashmë e vërtetë. Bota e kujton të pavdekshme, Shpirtin e Vaçe Zelës përjetë! Kur dëgjohet ai zë, Që jehon nëpër shekuj, Zëri që ia shkon edhe bilbilit: -Vaçe Zela nuk ka vdekur! Këngën ngriti në maja të vlerave, Se vlera ishte vetë; Zëri i saj shpërthen qiellin, Legjendë mbetet përjetë. SA HERË NIS PRANVERA (Latif Berishës) Kur menduan mizorët Se fikën një penë, Fjala e fuqishme e poetit Nëpër botë mori dhenë! Çdo blerim i ri marsi, Kthen kujtimet në histori, Emër i përveçëm çan rrugëtimin Atdheut i fal shumë dashuri! Kur qelin sythat e parë Lulet nisin jetën e re, Tufa zogjësh shtrijnë krahët Kaltërsive mbi atdhe. Në stinën e luleve Frymojmë si një palë mushkëri, Me “Tri gotat” e jetës Trasojmë rrugën në ardhmëri. Sa herë nis pranvera, Kujtimet vijnë plot admirim, Poeti ligjëron fuqishëm, Atdheut në përqafim! SONTE, ZEMRA IME FRYMON Sonte, aq shumë më duhesh Sonte, kam nevojë vetëm për ty, Ndihem shumë e vetmuar, Të lutem, eja pranë meje ti! Të lutem shumë, sonte Pafundësisht më përqafo, Ma ngroh shpirtin e zemrën, Sa më do, vërtetë, ma dëshmo! Sonte, jam shumë e vetmuar, Si asnjëherë kam nevojë për ty; Eja sonte edhe natën ta zbukurojmë, Çastet më të lumtura në jetë, Në këtë qetësi nate, t’i përjetojmë. Vetëm sonte shpirtrat tanë ndiejnë Si frymon jeta, mbushur me lumturi. Sonte, dua që agu i ditës të na gjejë Në lundrën e ëndrrave të dashurisë. Sonte, dua të jem pranë teje Në shtatin e puplave plot dashuri. Ëndërroj princin e jetës sime, Mbi trupin tënd plot ngrohtësi. Vërtetë sonte pafundësisht dëshiroj Zemrat tona hareshëm të frymojnë, Me frymëmarrjen e shpirtit që na trazon. Sonte, zemra ime frymon Në kraharorin tënd të dashurisë. Dua që shpirti im të dëshmojë Natën shekullore të lumturisë! GOTA E DEHJES Zbraznim gotat e mallit Dhe lartësojmë fjalët Me frymën e dashurisë, Deri në kupën e qiellit; E pyesnim veten: A ishte dehja e natës, A nata ishte dehur nga ne? Kjo gotë do të mbushet përherë Me lëngun e dashurisë së çiltër; Deri në shpikjen e fundit të dehjes, Dashurisht do t’ia themi ne! A ishte dehja e natës? A nata ishte dehur nga ne! Nuk ma the kurrë të vërtetën, As unë s’gjeta fjalë për be. Vërtetë: A ishte dehja e natës A nata ishte dehur nga ne? Enigmë hamletiane, Këtu e në fillim të ditës së re. Asnjëherë s’e kuptuam, Në lojën tonë pa fre: Na kishte dehur nata, A nata ishte dehur nga ne! NË TREGIM TA GJETA EMRIN Kujtimi im i përtejmë Deri kur mund të mendojmë esëll Për një qasje ndryshe Mbi vlerat që na vlerësojnë Me frymën e fjalës Gjatë ta lexova kujtimin Dhe zura fill në mendjen e ndruajtur Gjithmonë me bekimin e ditës Për takimet e reja plot gjak Për jetën që e mbajmë peng Deri në pikën e mbylljes Kur rrëfehem para ditës Mendja nis kthjelltësinë e kujtesës Në tregimin e nisur kahmot Ta gjeta emrin e trëndafilit Petale që shpalosësh në kohë E shtrin krahët në hapësirë Hap fletët e grisura të kujtesës Dhe lexoj tregimin e radhës Në përmasën e mëdyshjes Vallë do mbetem memec A luan i çartur Në përfytyrim PA TY Pa ty, ndihem në vetmi Pa ty, mbetem pa dashuri Pa ty, asgjë nuk ka kuptim Pa ty, vërtetë ndihem jetim Pa ty, ditët nuk më shkojnë dot Pa ty, viti është një shekull Pa ty, nuk mund ta shijoj jetën Pa ty, dot se kuptoj të vërtetën Pa ty, nuk më punohet asgjë Pa ty, nuk më shkon uji në fyt Pa ty, nuk kam as shije buke Pa ty, dita më bëhet plot truke Pa ty, nuk dua fare të jetoj Pa ty, nuk ka kuptim të dashuroj Pa ty, asgjë tjetër nuk kuptoj Pa ty, as jetën si jetë, nuk do ta jetoj! MBËLTOJE LULEN E ZEMRËS Në shenjë kujtimi të përjetshëm, Një lule ta dhurova, Ta mbëltosh në kopshtin tënd, Që ka aq shumë vlerë Dhe t’më kujtosh çdo stinë, Dimër dhe Verë. Të lutem, me shumë kujdes, Ujite për çdo mëngjes! Pa përkushtimin tënd, Kjo lule shpejt do të vdesë. Ta puthësh për çdo ditë, Me dashuri e kujtesë, Se ato puthje plot afsh, Këtu edhe unë i pres. Patjetër, këto kujtime Çdo çast nga ti i dua, Me aromën e lules T’më vijnë edhe mua. Unë jam lulja e vetme Në kopshtin e dashurisë, Të dua sa vetë jetën, Lulja ime e rinisë. Vërtet t’më kujtosh, Në Dimër e Verë, Meqë, kjo lule e zemrës, Nuk thahet asnjëherë… TORTA E DASHURISË Do ta ndajmë bashkë këtë torte, Që prejardhjen e ka nga malli, Nga dashuria vjen ajo, padyshim. Është gatuar nga dorë mjeshtërore, Nga fryma e jetës sonë, që beson Në të bukurën e përjetshme. Ëmbëlsuar me fjalët e shpirtit, Me ëndrrat e ardhmërisë mbështjellë; Lëngëzim jete kjo tortë dashurie. Sa jeta zgjatë perin e lumturisë, Ëmbëlsirë torte gufon nga dashuria Dhe shtrinë krahët mbi këtë madhështi. Gatuar e kemi bashkë këtë torte, Që prejardhjen e ka nga zemra, Nga malli dhe ëmbëlsira e jetës, Torta jonë e dashurisë!
Bujar Salihu, i lindur më 1972 në Pogragjë, në letrar shqipe shfaqet më 1994 dhe atë nga alpet zvicerane, përmes librit poetik dy gjuhësh, shqip e frengjisht, "Në xhepat e vetmisë". Protagonisti i kësaj vetmie, ishte shtrënguar t'i braktis studimet po edhe Kosovën, shkaku i rrethanave të kohës, por pas tri viteve, do ta shfaqet përmes Redaksisë së botimeve "Rilindja" në Prishtinë, me një vepër tjetër të re dhe shumë më të kompletuar, me titull “Më pak se jetë”,(1997). Në vitin 2002, "Skeleti i dashëndyshes" u botua si libër i tretë i tij, po në Prishtinë, nga Shtëpia Botuese "Rozafa" dhe realisht u shpërfaq shumë më bujshëm, talenti i tij prej poeti, i cili, deri atë kohë, po edhe më pas, ishte pjesë e shumë veprimtarive letrare, të konkurseve shpërblyese po, edhe fitues i tyre, qoftë brenda apo dhe jashtë Kosovës. Madje edhe i përfshirë në disa antologji dhe, i përkthyer në disa gjuhë. Në vitin 2000 bashkë me një grup autorësh nga Zvicra në përkthim të Hans Jochaim Lankschit prezentohet në revisten preistigjioze gjermane “Metaphorà”. Në vitin 2003 në përzgjedhje të Ali Podrimjes, poezitë e Bujar Salihut futen në antologjinë e poezisë së re “I kujt je, Atdhe”. Në vitin 2005 në përzgjedhje të Isuf Sherifit po kështu me një grup autorësh shqiptarë prezentohet në botimin e përbashkët me poetë shumë të njohur zvicëran “ Vështrim nga dritarja e hapur”. Po në 2005 poezia e Bujar Salihut nën përzgjedhjen e Ali Podrimjes botohet në antologjinë prestigjioze shqipe “Një gur i çarë”. Në 2007 Poezia e tij “Hyjnore” në konkursin e Bibliotekës së Qytetit të Frankfurtit nga rreth15000 mijë poezi në gjuhën Gjermane është përzgjedhur në mesin e 150 më të mirave, për librin "Die Beste Gedichte 2007-2008”. Në vitin 2012, në 100 Vjetorin e Pavarësisë së Shqipërisë, përmes një projekti letrar të Ars Clubit "Beqir Musliu", u përfshi në përzgjedhjen poetike "Parnasi me aromë Gjilani" Pos poezisë shkruan prozë e publicistikë letrare. Është aktiv në organizimet letrare të Krijuesve Shqiptarë në Zvicër. Është prezentuar edhe në shumë revista të tjera letrare, si “Jeta e re”, “Vlera”, “Fjala” etj. Është përkthyer dhe botuar në anglishte, gjermanishte, frëngjishte, rumanishte etj. Është fitues i disa çmimeve letrare. /Wikipedia/ Poezi nga Bujar SALIHU TRILOGJIA E NJË ANKTHI 1. NAISUS Aty nisi diçka e keqe dhe pastaj e keqja u rrokullis tatëpjetë Naisus thanë dhe ikën, mbeti Nishi U shkund rënd e keq deri në jugun e vet kobzi Tre lumenj ndërruan kahet dhe historia u shkrua keq Naisus mbeti nisje e përdhunshme, rënie e Mollës së Kuqe Ëndërr e atyre që s’u kthyen më… 2. SHKUPI Ti ke mundur edhe të pushkatoheshe nga llahtaria Qytet i bardhë mbështjellë në të zezë morgu, sfinë vetëtima Po emri yt s’ka mundur të prehet me të rëna shpate Mbi Urën e Shenjtë dënesje trëndafilash dhe Vardari përlotshëm ngrin Shemben gurët, kupola bie, unazë e kobshme kurora jote Sa larg të kam sonte, dridhur lexoj pagëzimin e huaj Mos lë o Zot që Shkupi të na bëhet Naisus 3. MITROVICA Të ruajnë ushtri të huaja dhe ushtri të huaja të ndajnë Edhe këtu një urë që e shenjtë nuk është Një lum që përpin fëmijët, dhe si gjarpër në qafë na shtrëngon Një gjarpër që përçartur varret dhe nëntokën ha Diell i përmbysur, liria varg i përhirtë Gdhendur trishtimit, me njërin sy s’po të shohë më… Mitrovicë!!! ËNDRRA PËR ITAKËN Po të shkruaj për natën e përmbysur nga yjet Peizazhin e këputur si degëz ulliri Edhe ca shenja të harruara që po më rishfaqen Si në një ëndërr të operuar Vetëtima e vetmisë po bie si terr i kalbur Ca trëndafila në një udhë të huaj Nesër e dua Itakën time, varrin mbi Itakë e dua SHI BIE MBI EMRIN TIM Të enjten rrokulliset vdekja, pastaj pushkatohet edhe një poet Qafës së klithjes cengë lëkurash merimangë e shtatë fytyrës Varrit të enciklopedisë hedhim krip dhe guralecë, ecim pa rrëshqit Magjia e kafshimit prapë mallkim për portretin e verdhë Dhelpra dhe dhëmb të palarë, zi si koha dje më kafshojnë Vegime të fjetura, mashtrim apo ëndërr e huaj Imazh nga po ai burg, arkivol rrudhash, thinjash dhe mërzi Stoliset nisja jote e vonë, hija e zezë dhe prapë je ti Pezull, çast litari, sy të përshpirtshëm teh vetëtime Kur e keni parë të thyer qiellin pse jeni ndier mirë Nuk e di si keni mundur të putheni gojë më gojë Në darken e të shtatëve vishnit lëkura të huaja pa faj Thatë është në këtë moçalishte harrimi të pistë Ju shaheni sa herë ju është kujtuar emri juaj Sipër mbrëmjesh terri nuk di kush rron Shi bie mbi emrin tim, pastaj shqiptohet një dënim… TË KESH ATDHEUN TËND (Babës plak në ditën e 17-të të muajit shkurt) Të shihja vrimës së vogël si nga fundi i një oqeani të trazuar Të shihja ëndërr dhe në mëngjes nuk dija ta tregoja Ëndrrën që kisha parë Fotomorganë, përfytyrimi im për Atdheun Prisja të binte shi të më shkrinte kurorën e akullt si qefin Të vinin flutura Atlantiku, për t’i dhënë shpirt qytetit tonë tufan Të shfaqeshin engjëjt, litarin nga qafa të na e zgjidhnin Ëndrra ime e bardhë mbështjellë me të zezën shami... Pëshpërima e luleve të hekurta, valle e ngrirë mbi pullaz Prapë etja, nesër mund t’ua gjejmë domethëniet betejave Mbrojtja e Atdheut shenjë e mirë për kalimin në kohë tjetër Natës së madhe të triumfit, s’mundnim pa pëshpëritur emrin tënd Baba Plak qante si fëmijë pa mundur të pyes Në ja kemi zhveshur magjinë e përplumbtë Atdheut Urdhëroi edhe një herë t’i numërojmë varret, të shfletojmë historinë Nesër vjen e diela, drita e Zotit në anën tonë... KËNGA E SHTATË PËR QIELLIN Nesër mund të më gjesh në vetminë e ngufatur nga hija Aty si gjithmonë jam ulur pranë njerëzve të huaj, në përpjekje për të përbirë fluide vreri Si zakonisht në stinën time mund të fluturoj pa pyetur askënd Po ti eja sepse edhe nesër nuk do të fluturoj, Se vetëm edhe nesër pa atdhe jam... Nesër mund të bëhet vonë, prandaj po nisem sot, sot ti mos eja Ne vetëm një pikë të huaj, si kërthizë të lidhur ëndrre kemi Në qoftë udha ime natë, unë vijë me kalin e bardhë, Hirësi, nesër fillon ringjallja E nesërmja fillon fiks në orën pesë e dy minuta, kur edhe lind dielli Sa mirë është të kesh Atdheun tënd, dhe një diell që lind ekzakt Sa shumë na ka dashur robëria dhe prapë të lirë jemi, shpirti yt ndjesë pastë O Faik Konica... VETËTIMAT E NJË QYTETI Këtu, qyteti përvajet nga vetëtimat e ndezura të rrethimit Kur nga vetja ka hequr zinxhirë të mërzitshëm të imazhit mort Për të devotshmen, ka klithur si fëmijë i braktisur hakmarrjesh Me flokë gjarpri ka lidhur vdekjen fizike Vrimave të zërit e diela kryq arrestesh e bardhë s'është këtu Thonj fantazmash gërvishtin fytyrën e guximit të Ikonës Sy të plumbtë vjedhin Thesarin nacional të kristaleve Tymi kollitet, muzika e shurdhër dhe një ujë i turbullt me maskë Në këtë qytet ashti i hekurt i një perandori turpshëm kalbet Lëkundjet e purpurta të lumturisë, fatamorganë buzëqeshjesh janë Këmbë muzgjesh shkelin si shtrëngatë mbi tempullin e hyjnive E flatra qyqesh puthin sarkofagun e mbyllur të Apolonit Askush nuk ngopet me shijen e bukur të lavdisë Duar meskine shtrëngojnë gjinjtë e shtrydhura të stinës Këtu, çdo ditë gurgullojnë fjalime lidhvdekur gjelash E askujt nuk i shkon në mendje se e shtata biblike është... RROTULLIM Në fundin e parë të rrotullimit tim Rreth boshtit tënd isha zog i plagosur lehtë Në fillimin e rrotullimit të fundit Me lëvizje somnambulë U bëra autor i vetëplagosjes së rëndë Në fundin e rrotullimit të fundit Jashtë gjendjes somnambulë U bëra autor i vetëvrasjes së parë Tani pas çdo rrotullimi Fillon një rrotullim i ri Më shumë se somnambul, më pak se jetë Më pak se jetë Mund të (mos) jetë jetë NDODH Po të mos ndodhte kështu si ndodhi sigurisht se do të ndodhte ndryshe Ndryshe do të ndodhte sikur të mos ndodhte kështu si ndodhi Ndodh të ndodhë kështu apo ashtu ANATOMIA E KËRKIMIT (Tim atit) Kam shëtitur qiellin Yje yje yje Vetëm ty nuk të kam parë Ti paske ikur diku, larg në planetin blu, Pa përfunduar shënimin për aritmetikën e etjes Matjen matematike të frymëmarrjes së dheut E paske shtruar si ekuacion me vetëm një të panjohur, Po nuk shtrohet udhëtimi jetësor brenda një kuadrati Mbyllur në plagën e teorisë algjebrike të dritës Në fushë shahu me mbretëreshë të zënë rob Kuajt kah i ke nisur Ati im HIMN PËR KËNETËN Kur t'i nxjerrim këmbët nga balta Shpirti i thur himnin kënetës Në mrizin e hijeve na zë gjumi zgjohemi veç disa ditë para vdekjes marrim frymë thellë, konfrontohemi me vdekjen Dhe vdesim heroikisht... Të nesërmen fillon ringjallja Ngrihemi si rëra e tronditur në shkretinë Për inat të 1999 fillojmë ta hamë njëri-tjetrin ua gërryejmë mishin kockat ua marrim për stoli laboratori në Muzeun e kanunit dhe hakmarrjes gjendet i varur Gjergj Kastrioti - Skënderbeu... ËNDËRA E FUNDIT E ALI PODRIMJES Lumin s’e takon në Paris As Parisi nuk është ai farë vendi ku nuk vdiset Pse s’erdhe atë mbrëmje mbi re të përhumbura Ta lexosh poezinë e fundit në Ishullin Albania Mbi pullazin pezull, rënduar hamendjesh, Beteja jonë është më pak se një kërcim… Nëse rastësisht ke me taku Arbëreshin tënd të vjetër Mos i fol për Kopen, as Ujkun e ri të Alpeve Provo t’ia rrëfesh, pa lot në sy, si Burrat, shtatë plagë të Vogëlushit… Ta imagjinoj edhe ai i shkreti, si do të dukej në vjeshtë të 2017 Lum Lumi Mos u shkund më si Plepi, Maestro Ta vëje s’paku një bemol, në vargun me degë të thyer, Fundja, një shenjë Sibilash mbi dritën e lënë ndezur Ke mund ta vësh, Ali Podrimja Po, ti je pa ditën tënde të vdekjes, si ai Uji i madh Që ikën nën shtatë harqe urash… Kur e more Parisin, veç Ulpiana nuk të pa Po a nuk ishte ëndërra jote e fundit në Shkup me ra...
