Faik Ballanca

Faik Ballanca

Faik Ballanca më 1945 në Tiranë, në një familje me origjinë nga Dibra. Mbaroi Fakultetin Histori - Filologji në degën e gazetarisë dhe pas përfundimit të tij punoi në gazetën “Zëri i Rinisë” dhe në revistën “Nëntori” të Lidhjes së Shkrimtarëve. Tregimet e para nisi t’i botonte në vitin 1962.
Nevoja për te lexuar edhe literaturë jashtë kornizave të socializmit realist ate e shtynë të mësoi gjuhë të huaja. Përktheu nga gjermanishtja, frëngjishtja dhe italishtja. Me krijimet e tij, Faik Ballanca arriti të krijonte personalitetin e tij të veçantë si shkrimtar, në saje të kulturës së gjerë, intuitës së hollë artistike dhe skrupulozitetit të tij krijues.
Vrau veten më 1977.

Titujt e veprave:

1. Rrëmbimi, tregime dhe reportazhe, Tiranë, 1970.
2. Mbasdite të lagura. Tiranë, 1971.
3. Katër orë larg shtëpisë, novela, Tirane 1972. 
4. I fundit, novelë, Tiranë 1972. 
5. Shtigjet me helm, novelë, Tiranë 1972.
6. Letra anonime, novelë e tregime, Tiranë 1973.
7. Pritësit e rrufeve, tregime. Tiranë 1975
8. Tregime të zgjedhura, Tiranë 1976
9. Nomeja e largët, roman, Tiranë 1998, ribotuar më 2015.
10. Kënga e fundit e Marko Boçarit, novelë. Tiranë 2002.
11. Mbama pak pallton, çun!, tregime të zgjedhura Tiranë 2003

Thanë për Faik Ballancën:

Vath Koreshi: "Jo rrallë më ndodh që, duke lexuar tregime të Faik Ballancës, më vjen në vesh zëri i tij gjithmonë i shtruar dhe i mbushur me magjinë e zemrës dhe mendjes së tij aq të mprehtë. Faiku ngjallet sa herë, sepse gjithmonë ne kemi nevojë të na plotësojë me diçka që na mungon. Kur jemi të padrejtë, ai na ofron ndershmërinë e tij, kur na tut jeta, ai na bën më të guximshëm. Ai di të na shtyjë gjithmonë që të bëhemi më shumë njerëz, më shumë shokë dhe më shumë të mençur. Gjithë artin e tij ky njeri me zemër vezullimtare e vuri në funksion të fisnikërimit të njeriutë të tregojë se ç‘rrezatim të fuqishëm ka një shpirt që do, që dhemb dhe që nuk e pranon meskinitetin".

Dritëro Agolli: "Faik Ballanca e pati të shkurtër kohën e krijimtarisë, ashtu siç e patën Lermontovi, Migjeni, Veli Stafa apo Drago Siliqi. Nga kjo anë, e fundit të dhimbshëm të jetës së shkurtër, megjithëse në rrethana të ndryshme shoqërore, ai u shëmbëllen në fatin tragjik këtyre shkrimtarëve, që nuk i dhanë dot të gjitha ato që mund të jepnin. Megjithatë, ky i dashuruar i marrë i librave, la një trashëgimi të vyer letrare, që përcjell te njerëzit një kënaqësi të vërtetë estetike edhe sot e kësaj dite”.

Ismail Kadare, për romanin e tij të parë "Nomeja e largët": "Asnjë nga akuzat që i bën redaksia nuk qëndrojnë. Ky është romani i tij i parë dhe çuditem se si ka mundur të realizojë një strukturë kompozicionale të tillë, sa të vështirë aq edhe moderne".