Bajramali Selimi

Bajram Selimi

Bajramali Selimi lindi në vitin 1966 në fshatin Gradec, rrethi i Gostivarit. Shkollën fillore e kreu në fshatin e lindjes, kurse të mesmen në Gostivar. Studimet për gjuhë dhe letërsi shqipe i mbaroi në Fakultetin Filogjogjik në Univresitetin e Prishtinës.  Punon si mësimdhënës i gjuhës shqipe në shkollën fillore ,"Mehmet Deralla,"  në Gradec -  komuna e Vrapishtit. 

Veprat:

1. "Dru pa rrënjë," poezi, 1996 
2. "Dy herë ëndërr,", poezi, 2003
3. ,"Skafi", tregime, 2004
4. "Aromë parajse," poezi, 2007 
5. "Zukama qytetesh", poezi, 2015

Poezi nga Bajramali Selimi


ZONJA

Zonja pa fre shkëputi vëmendjen me take
u afrua te banaku me shikimin nga ne.
Të uritur tha me qeshjen e vjedhur
dhe porositi pijen me fetë limoni,
kur ndezi cigaren shiriti vjollcë.

Klithmat e pleqve kokë ulur, 
të etur njerëzit në tavernën buzë lumit.
Ajo morri diçka nga kamerieri me kordele 
shpërndau flokët mbi radion e hodhi monedhë,
një serenatë e bukur lokalin e bëri vesh
e ringjalli shpirtrat e vdekur të pleqve.

Kënga trazojë vullkanet e fjetur
la gotën, shimi cigaren, kënaqësia mori udhë,
doli nga lokali me taket e saja më fortë
vëmendja jonë mbeti e shtangur
por kënaqësia ngjalli tavernën me dru.   




VETMIA

Eci – eci me vetminë
 në vendin as të gjalle, as të vdekur,
modestinë supeve të lodhura
e zukmat përplasen me stuhi
nga moçalet me mushkonja.

Sa do eci me vetminë e dalldisur!
nuk e di vetë, as koha s’më tregon 
rruga e qumështi mbyt yjet e rremë
e kujtesa bartet si gjethi me tërbim
bashkë me dyshimin kryeneç,
si krimbi që grinë palcën e kombit.
S’kam kohë të mas veten me të pa paudhët, 
pasi tallen me penën që thumbon
e farkëtarët mbathin këmbën e bretkosës.

Eci-eci me vetminë
pasi të paudhët rinë si djaj kryeneç
shpallen para pasqyrës yje për fjalën që s’thanë
dhe kur nuk gjetën udhën, këto të pa paudhë
shuruan varreve të mjeshtërve me nam..       




KUR ERDHA

Kur erdha 
ju varre me gur
eca kohës pa kohë 
gjurmëve pa gojë
doja fijen e humbur,
emrin me shkronja të vdekura,
e gjeta nuk dita ta zgjidhë!
Thjeshtësia na kishte përbaltur
kishte fshi kujtesën e mykur.
Edhe sot eci nëpër varreza,
epitafet kanë vdekur nga të vdekurit
 hiri nën dhenë pa Gjeometri
tash jam plakur me dreqin,
ju Dhe pa Gjeografi
nuk mundem ti bije ndërgjegjes
për kujtesën e  vdekurit nga vdekja.




RRUGA PËR NË JUG

Pika të panumërta braktisën gjolin
u përplasën në xhamat e autobusit që kotej
një serenatë belbëzohej buzëve të një femre
Pogradeci hodhi vellon të përhimët
shiu i përlotur vinte nga sytë e Drilonit
lakte jakën e xhupit të zhubosur të Lasgushit
e liqeni i tërbuar pikturohej me nge.

Voskopoja u  binte kambanave për kujtesën tonë
një zë i përmallshëm ngjallte shekullin e art
ku gjuha e heshtur nuk kishte fol ende më zë
rrokjet ngarroheshin në gojë për emrat e fisit
e Korça ende mbante aromë të fortë parisian.

Dreka shtruar shqip kishte mbushur gotat me verë
e vjeshta zverdhake shpërndante tinguj polifonik
kaçurrelja shpirttrazuar mbante ritmin e serenatës
kënaqësinë donte ta fusë në shpirtrat e brishtë
teri i shfrenuar kishte marrë busullën e kohës
e bukura e përlotur vinte liqenit si nuse me vello.




NE ERDHËM!

Keni ardhur shumë vonë tha arbëreshi
buza i dridhej pasi shekujt kishin humbur fjalët
rrënja thellë, gjethet i kishte marr era me tërbim
në Zarën e lashtë hiri i djegur fshihej puseve të qytetit.

Sytë shkriheshin horizontin të jugut me shkumë
rruga ishte marr emrin për ta shpëtuar
koha donte të piskat me zë, ne jeni me rrënjë ari
thoshte plaka me shaminë qëndisur shqip.

Ju kemi borxh, pasi nuk ju folëm me shekuj
nga bregu vinte pllaja latine thoshte një poet
ne nuk dinim ku ishit në ishullin e braktisur
erdhëm si në legjendat për ta pa motrën tonë.

Tash jemi kthjelluar e zëri na vjen nga lashtësia
*këngjellat e plakave ngjallin shpirtin e vdekur
gurët flasin me *gluhën e vjetër arbërisht
ju jeni këtu dhe ne do të vijmë përsëri

 t’ju sjellim pak aromë atdheu në mungesë.