 |
| Entela Tabaku |
Letrarja Entela Tabaku ka lindur në vitin 1971 në Shkodër. Ajo ka PhD në gjuhësi nga Universiteti i Stokholmit dhe mban katedrën e gjuhës shqipe në Uppsala të Suedisë. Ka botuar tri përmbledhje me poezi: “50 poezi dhe 5 intermexo” 1996, “Nje grusht jetë sa me vdekë” 2016, “poemat e hueja” 2017 si dhe „Enciklopedia e mërgimit“, libër poetik i shkruar së bashku me poetin Shqiptar Osekun.
Poezi nga Entela Tabaku
kjo gjuhë
kjo gjuhë që më rrin në buzë kështu
duket si me qenë e pikturueme me laps
shenjë që mund lahet pa frikë
duket si me qenë një nishan bukurie
a qukë lozanjare
ma së keqi tumor i padamshëm
që mund çahet pa frikë
duket
por asht çiban
kancer
kurrë ma nuk mundem me e heqë
pa vdekë
kurrë ma nuk mund shpëtoj
prej saj
kurrë nuk më bahet lëkurë
edhe pse mundem me u rrejtë
me rrejtë
unë kurrë e saja
ajo kurrë e jemja
përpara skuadrës së pushkatimit
pa perde
maska
mbaj-të-se
pa roje
garda
trup-ro-je
pa mure
tela
gar-dhish-te
pa kufij
caqe
si-no-rë
pa shtirje
detyrime
shtrën-gi-me
çka mbetet
a mbetet
etet
t
t t t t t t t t t t t t
t t t t t t t t t t t t
t t t t t t t t t t t t
shtat zanë
jam shtat zanë
jo me fëmijë
që ngihet me gjakun tem
dhe forcon botën me pakimin tem të paqtë
jam shtat zanë me cepa
thika të mprehta
tehe me helm
sa herë lëviz
më shpërthejnë vrimash
vringëllueshëm
dhe unë nuk e di kush gjakon
quasimodiane
secili me qiellzë të vet
i rrin shijes si me qenë qiellza e tjetrit
përplas gjuhën
mbush gojën me pështymë
dhe rrin në iluzionin se e din
si i shijon tjetrit
si ia rrudh faqen përbrenda e hidhuna
si ia zbut fytin e ambla
si ia rrëshket grykës e athta
secili rreket me tregu të patregueshmen
të vërtetën e pikëllueshme
se secili rrin vetëm
në qiellzë të vet
dhe as mbramja nuk bjen
dy shtigje
i shoh dy shtigjet
teksa shkojnë paralel
e shoh vedin që shkon
duke mbledhë manaferra të egra
si zog që ka me vuejtë unit
në dimnin e gjatë
duke kërcy mbi pellgje
lepur i trembun që kujton
se uji asht armiku ma i madh
duke kërku këpurdhat që i fshehen synit
vetëm pse don me e provu
se ua din praninë
nga mbrapa asht i njëjti person
që shkon në dy shtigje paralele
por unë e di se janë dy
e di në cilin shteg
manaferrat e lepujt e këpurdhat
s’janë veçse dekor absurd
i një pylli pa ngjyra
dhe në cilin shteg
janë
jeta që shkon nëpër mu
ajo çka na mban gjallë
ajo çka na mban gjallë
zemër
nuk asht ajri
edhe pse jetën e kena të lidhun për frymë
nuk asht uji
edhe pse frymën e kena të lidhun për langje
nuk asht buka
edhe pse langjet i kena të lidhuna për mish
nuk asht dashunia
edhe pse mishin e kena të lidhun për shpirt
nuk asht frika
edhe pse shpirtin e kena të lidhun për vdekje
ajo çka më mban gjallë, zemër
asht ideja
se fryma dhe langjet dhe mishi dhe shpirti dhe vdekja
janë shumë ma shumë
se kjo gru që kundron si bjen bora pa pra
me ballin e mbështetun në xhamin e ftohtë
të telefonit që nuk bjen
faji i përrallave
ndoshta krejt fajin e kanë përrallat
na e përkëdhelin mendjen herët
me përfytyrime dashurish pa kushte
që braktisin gjithshka për ty
dhe të mbartin mbi supe në rrugë me baltë
dashurish të gjithëpushtetshme
që ta bajnë rrugën dritë
dhe nuk japin frymë në terr
përfytyrime që nuk i njohim
se kurrë nuk i ndeshim fytyrë më fytyrë
veç i përndjekim
mbas shpine
mandej ua rrëfejmë të lodhun fëmijëve
brez mbas brezi
pse s'na mbetet tjetër në fund
veçse përrallat
me mbret
fjalët na i emërtojnë ndjenjat
fjalët na i emërtojnë ndjenjat
me domethanie të kufizueme në brazda të hapuna
prej tjetërkujt
përgjatë gardhesh të ngrituna
prej tjetërkujt
athu se frika asht veç frikë
dhe nuk asht joshje
a tundim
athu se shpresa asht veç shpresë
dhe nuk asht ankth
a përcëllim
dhe unë që ta du praninë si e marrë
athu edhe nuk du me t’u ruejtë
se mos më përpin
po ku asht fjala për këtë ndjenjë
ku asht brazda
gardhi
këtë radhë
bota e mat kohën
bota e mat kohën me rrahje akrepësh të mbyllun për sahatë
me çelje sythesh të shtrëngueme për stinë
me vërvitje planetesh të lidhuna për diell
dhe i dëshpërohet ikjes
kalimit
mbarimit
unë e ti e dimë se bota rreket kot
koha matet për ne të dy
fillon në çdo puthje
ndalet për çdo përkëdhelje
zgjatet varg më varg
dhe nuk mbaron
sa jemi bashkë
a t’ia tregojmë edhe botës?
ndërrimi i viteve
koha nuk ndërron
ti e din
nuk ka si ndërrohet
nuk asht se stiva e viteve mbas deret
i ka të vjetrit përposhtë
dhe të rinjtë përsipër
koha nuk ndërron tesha
shkon gjithmonë me fustanin bojëqiell
që mama ta qepi dikur me dorë
koha nuk ka si këmbehet
me jep pak dashuni
me të dhanë pak shpresë
se koha të don vetëm ty
dhe as nuk zëvendësohet
lamtumirë vit i vjetër
mirësevjen i riu
se e vjetra asht e reja e përditshme
koha asht në ty e pandërrueshme
e vetmja që ndërron je ti
ndërron mendje
kangë
ritëm
dhe bahesh gati
për festë
dhjetor 2017
___________
Për "Ora Shqiptare", Sadik Krasniqi
Për "Ora Shqiptare", Sadik Krasniqi