Vazhdoi studimet në postdiplomike në Universitetin e Zarës në Kroaci, ku mori titullin magjistër i bibliotekarisë.
Shpërblimet:
- Në vitin 1997 në takimet tradicionale të “Takimet e Gjeçovit” në Zym, fiton shpërblimin e vitit
për poezinë më të mirë.
- Në vitin 2002, fiton çmimin e Mitingut të poezisë me librin më të mirë të botuar në mes dy
mitingjeve “Çati eshtrash”.
- Në dhjetor 2006 nga Art-Club Laç, fiton çmimin letrar “Serembe” për poezi me librin “Kujtesë
e dehur”. Përfshihet në antologjinë “I kujt je Atdhe” përpiluar nga Ali Podrimja.
- Themelon dhe është kryeredaktor i gazetës për të zhdukur “27 prilli”.
- Prej vitit 2005-2009 është kryetar i Klubit letrar “Gjon Nikollë Kazazi” Gjakovë.
Veprat:
1. “Dita me hënë e me nuse” poezi “Buzuku”. Prishtinë, 1991.
2. “Avenytë e muzgut”, poezi, Agjencia e autorëve”. Prishtinë ,1994.
3. “Diaspora shqiptare”, tregime “Pjetër Bogdani”, Has, 1993.
4. “Gjarpri në shishe”, poezi “Rozafa” , Prishtinë,2000.
5. “Masakra e Mejës e Korenicës”, publicistikë, “Gjon Nikollë
Kazazi”, Gjakovë.
6. “Çati eshtrash”, poezi, “Rozafa”. Prishtinë ,2003.
7. “Kujtesë e dehur”, poezi “Rozafa”. Prishtinë,2003.
8. “Dyert e qiellit”, rrëfenja-publicistikë, “Rozafa”. Prishtinë ,2005.
9. “Rikrijimi i librit”, përmbledhje të opusit. Klubi letrar “Gj. N.
Kazazi”. Gjakovë 2006.
10. “Roli edukativ i bibliotekave shkollore dhe publike në Kosovë”,
Botues: Biblioteka “Ibrahim Rugova”, Gjakovë, 2011.
11. “ Havv Much Times for an age” poezi të përkthyera në gjuhë
angleze. USA, Botoi “LULU”. Shtetet e Bashkuara të Amerikës,
viti 2010.
12. “Martirët e Korenicës”, Monografi. Botoi, Klubi letrar “Gjon N.
13. Kazazi”. 2013, Gjakovë.
Poezi
KOHA E GJUMIT
Kur të fiket drita
me gishtin e verdhë
në dhomën time terri
të ther
me thikat e gjumit
Të ishte natë e kthjellët
do të shihja tek ecën nëpër shtëpi
e do ta gjeja copën e qiririt
e do ta lexoja librin
optimist
Deri në ag
shtrati do të më bëhet arkivol
e kur të bjerë rrezja e parë pingule
plot lule
do të më buzëqeshin në vazon
e dritares që ka sy
Është kohë gjumi
po u ktheva në krah a u rrotullova
nga frika që kushton lirë
dimri që mori me diell
m’i nxjerr djersë trupit
se këmbë nuk shkohet kjo kohë
këmbë bëhet gjumi
KOHA E ZGJIMIT
Merimanga e smeraldit
vë në vetullën time rrjetë
syrin ma sheh piktura e Mulliqit
e trupin e harroj diku larg
Përsëri më këmbë
herë djathtas herë majtas oborrit
rruga e gjatë
në kurth
Edhe dielli edhe dita edhe drita
s’janë tjetër pos ngjyrë
që derdhet në pëlhurën
në këtë letër ku do të shkruhet
kjo poezi
Duke dalë nga nata me shtratin
me petka të gjumit
me ëndrrën
përbirohemi nëpër rrezen e argjendtë
si nëpër një unaz
E zgjohem
KOHA E KËNDIMIT
Gjeli
si qen e kafshon hënën
piktura në ballinën e librit
ma shkel syrin djallëzisht
posa të ktheh nga udha
tërë kohën do të lexoj poezi
Do ta kaloj kohën e pushimit me ty
derisa të lodhesh
në fundin tënd të mbërrij
Bota
nuk përshkruhet për një çast
rrugë e gjatë një mijë vjet
prandaj
si do të kthehem nga ky fund im
Me këmbët e tua herët
mbërrin kudo
KOHA IME
Në periferi
shtëpi e vogël në rrugën me emër heroi
sa herë i futem në gji
rrugën deri aty ma tregojnë yjet
ditën një libër me fener në ballinë
Koha ime ujë ajër e dhe’
më rrit mua të njomë
në dramën e jetës së aktruar në skenë
Në kohën time është shkruar
ky libër
është ngritur kjo përmendore
ka lindur ky fëmijë
ka rënë zilja herët
KOHA E BLERTË
Një ditë çeli lulja në vazo
se më gjelbëroi pamjen
nga dritarja ku shihet rruga
nëpër të cilën vjen fëmija im
Se nuk kam thashë punë tjetër
pos edhe ty për çdo mëngjes
të të ujit me ujë të ëmbël
me ujë të shenjtë
Dhe kur çeli sythë lulja në dritare
i thashë ç’vlen kur këmbë nuk ke
të vish pas meje e bukur
rrugëve nga marrin çatitë
U lodh
dhe me natë zgjohet me shumë lulëza
nëpër dejtë e të cilëve
uji bëhet i blertë
TRIMI
Duke dalë prej trupit
ai struk heshtjen e vet në mirësi
fjala krismë
e qëllon shenjën e burrërisë
Si zog i strukur në shi
në fund të odës
thua ti heshtja barazohet me qenien
kur del në log dihet
se puna e lyp gjithsesi
Duke kërkuar nëpër kohë drejtësinë
nisej andej me yje
ku mugullon mal i pashkelur kurrë
Shenjat e emrit
(Martirëve në Meje)
Me sa shumë emra jeni shënuar në anale
të zhdukur, të pa gjetur, të vrarë, të kidnapuar,
varrosur, rivarrosur eshtra të përgjysmuar
o Zot, kujt ti rrëfehet krimi
për të gjallë e për të vdekur
Vëri shenjë vëllait sa të duash,
Kryq. Piramidë. Lindje. Perëndim.
Si të duash. Janë po ata shqiptarë
një gjak është që kur ishin gjallë
Një shenjë emri në gjeografinë fragmentare
aty ku kanë mbetur dritare sy të nënave
aty ku prisnin t’u kthehen bijtë e bijat
presin nënat të shohin të vdekurit si kthehen
ta pajtojnë dhimbjen e zgjatur në kohë historie.
Në Meje varret me shenja identifikues të kombit,
fillimit dhe fundit të unifikimit e diversitetit.
kanë jetuar bashkë. Janë marrë vesh shqip.
Janë bashkë aty, me shenja fetare diferente,
Dhe çka i bën të përbashkët
gjuha që tashmë nuk mund ta dëgjosh?
bashkë në një copë toke të vogël. Të vdekur.
A thua si flasin tash? Nuk flasin më. Heshtin.
Shenja me emra, emra pa shenja kuriozitet botëror
shpjegojnë shqip domethënien e fatit.
Fati i tyre quhet Histori e Përsëritur
deri në vijën e fundme të Rubikonit.
Vrasësit erdhën me shenja të diferencueshme
për të na sunduar, sipas sentencës romake
prekën thellë zakonin, Zotin. Atdheun.
Siç erdhën shkuan pa e ditur mirë
besën e idealit, lutjen me përuljen para Zotit.
Kush e ka Zotin vrasës
moral e ka urrejtjen.
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen