Iljaz Prokshi

Iljaz Prokshi

Iljaz Prokshi lindi në Fortesë të Drenicës më 15 nëntor 1949; vdiq më 28 prill 2007. Shkollën fillore e përfundoi me rezultate të shkëlqyera. Edhe në shkollën e mesëm ishte nxënës i dalluar, duke u shquar për zgjuarsinë, vizionin dhe vokacionin prej krijuesi. Studimet i mbaroi në Fakultetin e Filologjisë, dega për Gjuhë dhe Letërsi Shqipe (Albanologji), në Universitetin e Prishtinës me nota të larta.
Si gjatë shkollës së mesme dhe gjatë studimeve universitare bashkëpunoi me të gjitha gazetat dhe revistat e kohës si gazetar dhe krijues. Më vonë punësohet në gazetën Kosova të Korporatës Energjetike të Kosovës, në Prishtinë, në fillim si gazetar, e më vonë si redaktor përgjegjës i kësaj gazete. Një kohë të gjatë bashkëpunoi si gazetar edhe me disa gazeta shqipe që dilnin jashtë Kosovës, si Top Kultura, Spektri në Zvicër, Trojet tona në Nju Jork etj.


Poezi:

Pikë e bardhë ëndrre, Rilindja, Prishtinë, 1983

Satana në ferr, Fjala, Prishtinë, 1992

Fytyrë në pergamenë, Rilindja, Prishtinë, 1995

Psalm arbëror, Rilindja, Prishtinë, 1998

Sonatë e dhembshurisë, Lidhja e shkrimtarëve të Kosovës, Prishtinë, 2003

Tregime:

Libri i kujtimeve, Rilindja, Prishtinë, 1987

Daullet e natës, Rilindja, Prishtinë, 1990

Vdekja në ëndërr, Rilindja, Prishtinë, 1996

Magjia e mjegullës, Lidhja e Shkrimtarëve të Kosovës, Prishtinë, 1997

Vajza e trëndafilave, Rozafa, Prishtinë, 2002

Pallati i Helenës, Prishtinë, 2003

Ka edhe dy libra të gatshme për shtyp me tregime.

Romane:

Fundi i zemërimit, Rilindja, Prishtinë, 1997 (Për këtë roman, autorit iu dha Çmimi letrar si romani më i mirë i vitit i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës më 1997)

Dashuri në labirint, 2001

Poezi nga Iljaz Prokshi


LIBRI PA TITULL

I zhvendos dollapët e librave 
Të thyej vrazhdësinë si etikë
A s’është kjo gjëmë e të pafatëve

Vetëm pranë unit tim e mallkimit
Ndiej fëshfërimën e gjetheve nga era
Ç’më plas një gaz i zemëruar i trishtë

Para marrëzisë qyteti hesht as di përse
Ndanë pyllit të vetmisë shpëtoj e çuditem
Me të dalë duke dëgjuar fraza të rreme
Nga ata që shkruakan natën pakuptim 

Më infekton një hije para pasqyrës
Me zhurmë makabre s’hyhet në parajsë
As këmbë botës më kot nuk i sillem 

Kuarteve të zymta ëndërrojnë të zhdukurit
Me orë seç vendos e zhvendos fotot e tyre
Kurrë më të mos jem robër në flakë

Ç’më vjen të rihap të gjitha dritaret e botës
Në ballinën e fundit të librit një varg ta vë
Kujtoj se mbaroi botë e apokalipsit

I radhis sërish ato të pakta hieroglife
Pa ndonjë estetikë varros kotësinë e mohimit
Më paskëshin mashtruar engjëjt dhe ëndrrat

Apo mbase një muzë e përgjunjur do më vijë



QIELL I DASHURISË 

Në qoftë se më puth
do m’i fshish lotët kristal 
do e ndiej aromën e një princeshe 
mund te them se qenka "E shkruar" 
sepse gjithçka ndodh këtu 
veç dëborë sa nuk bie 
Unë shëtis rrugëve 
dhe një shi i bukur më lag 
shikoj orën 
akrepat kane kaluar 24-shin 
të vetmuar kemi mbetur
duke u larguar si tej reve
ku mua me mbulojnë kujtimet 
yjet dhe krahët e tu 
Por bota si gjithherë e gjerë 
mbetet shpesh pa fjalë 
si pa fjalë një erë fryn 
dhe shkund fletët e blirëve në qytet 
kërkoj dikush të më flasë 
një shpresë e çuditshme 
shpërthen si llavë 
tani i llaftaruar fshihem diku 
duke u munduar te vij tek ty 
e ti ik e ik si pa kokë a e di 
apo gjen strehë
në qiellin e dashurisë sonë blu 



SHËN VALENTINI I VETMUAR 
( Rinës) 

Si te therras moj Rine 
kuptohet s'di cfare te them 
mendova se ke ikur 
dhe me kot ia them sages sime 

S'do flas shume per Shen Valentinin 
per mua s'pat dite te tille 
sikur te dy e ndjenim veten te vetmuar 
si ne nje ishull te humbur 
ne detin e paane 

Karafili i djeshëm 
ka nisur te vyshket mbase 
ben nje te mire ndac moj engjell 
me duaj si une ty 
le te shpetojne buzet pa u ngrire 

I lene si nje beduine 
skaj botes ne ekzaltim 
i lenduar shpirterisht si Shen Valentini 
pres nje fjale 
oh nje fjale te kendshme 
qe te ma thuash 

Mbase tretesh ne mendime dhe ti 
e une rri i shqetesuar 
duke kenduar e dashur 

Kujtoj ata sy si deti 
e dua te lahem me permallim 
kujtoj shikimet e buzqeshura 
buzet tua dhe floket 
kujtoj hapat e tu te ngadalte 
ne kete qytet te cuditshem 

Oh nuk eshte cudi qe nje dite 
duke te puthur te digjem i teri 
e te falenderoj zotin 
qe te zbulova ne kete shekull