 |
| Xheladin Mjeku |
Xheladin Mjeku u lind më 1 shkurt 1961 në Graboc të Epërm të Prishtinës (tash nën juridiksionin kadastral të Komunës së Kastriotit), me të mbaruar shkollën e mesme të mjeksisë, ka studiuar në Fakultetin Filologjik – Letërsi dhe gjuhë shqipe në Universitetin e Prishtinës. Poashtu ka studiuar edhe për Teknologji ushqimore.
Për disa vite ka punuar në Institutin Kombëtar të Shëndetit Publik të Kosovës, në Departamentin e Ekologjisë Humane në Prishtinë.
Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.
Botimet:
- “Aromë gruaje”, poezi (2010)
- “Bedri Dedja në kujtesën tonë”, kujtime dhe kritika (2010),
- “…me Dritëronë”, monografi dhe publicistikë (2011),
- "Lotët e virgjër”, antologji poetike (2012),
- “100 rrënjë të gjethit bohem“, antologji poetike për Tahir Deskun (2012),
- “Antologji e dhembjes poetike“, antologji poetike për Ali Podrimjen (2012)
- “Prekja e pikëllimit”, monografi dhe poezi (2013),
- “Qofsh e lumtur, mbesa Dorelë”, shkrime dhe urime (2013),
- “Flakadani i lirisë“, poezi për Zahir Pajazitin (2013), etj.
- “Mëkatet e Orfeut”, poezi
- “Në kopshtin e muzave”, poezi
- “Nëna e lirisë”, tregime për fëmijë
- "Pranvera në shtator", poezi për fëmijë
Poezi nga Xheladin Mjeku
EDHE PAK DARDANI, EDHE PAK KOSOVË...
Merre si ta marrësh, në këtë Kosovë
Në cilin skaj ta prekësh ka pak Dardani
Edhe pak Dardani, edhe pak Kosovë
Në këtë palcë guri, në ashtin prej lashtësie
Mbi masën e syrit e peshën e gurit të vet
Ngriten bedenat e kështjellës – qëndresë stoike
Për një pëllëmbë Kosovë, një ëndërr Dardani
Shekujt u shtynë gjatë tej Alpeve deri në agoni
Mjer toka që thahet për një pikë gjaku
Për një këngë kushtrimi të shtegut të lirisë
Merre si ta marrësh, në këtë Kosovë
Në cilin skaj ta prekësh ka edhe pak Dardani
NË KOPSHTIN E MUZAVE
Përditë shkëpus nga një gem të fjalë-mendimit
Derisa kaloj mespërmes Kopshtit të muzave
Dhe mbëltoj fidan të ri tej radhës tjetër të fjalës
Me mbushet kupa e fjalës me aureolën e gjëllimit
E bjerrakohësit druajnë prej syrit të keq që pëlcet
Ndryshimi mbetet enigmë e pafre gjithandej
Ngarendin vargjet pas muzave e ndjekja makabër
Vizionar i pathyeshëm në gjetjen e imazhit të ri
Derisa mbyllim vetveten në guasën e mendimit
Ia prejmë blenin e mendimit kuptimit të fjalës
Sfidim i ndërgjegjes me nerva të shprishura
Dhe valëzim mendimesh në Kopshtin e muzave
Në rrugëtimin e daljes nga orbita e vetëmohimit
Nga të gjitha polet drejtoj heshtat e vrojtimit
Ta shkund vargun e harlisur në kupën e mendimit
ALKIMIA E HESHTJES
Po bdaren do kohëra në shtjellën e vet
E trungut do t’i vijë rrënja sërish
Për një grusht dhé Piramidë e Keopsit do të shembet
Gjer shtatë pashë nën dhé me gjasë
E do përligjet kulti i durimit
Doemos
Librit të predikuesve të heshtjes
Po i grisen faqet në diell
Për një grusht flori do blihet në ankand publik
Për hiçin e ëndrrës së keqe
Ndofta do të kemi arsyen
Të flasim përçart për bejtet
Dhe të këndojmë ninullat që i lamë përgjysmë
Në emër të arsyes
Vetëm për një grusht ëndrra
Do blihet në ankand publik
Alkimia e heshtjes
EDHE PAK DARDANI, EDHE PAK KOSOVË...
Merre si ta marrësh, në këtë Kosovë
Në cilin skaj ta prekësh ka pak Dardani
Edhe pak Dardani, edhe pak Kosovë
Në këtë palcë guri, në ashtin prej lashtësie
Mbi masën e syrit e peshën e gurit të vet
Ngriten bedenat e kështjellës – qëndresë stoike
Për një pëllëmbë Kosovë, një ëndërr Dardani
Shekujt u shtynë gjatë tej Alpeve deri në agoni
Mjer toka që thahet për një pikë gjaku
Për një këngë kushtrimi të shtegut të lirisë
Merre si ta marrësh, në këtë Kosovë
Në cilin skaj ta prekësh ka edhe pak Dardani
NË KOPSHTIN E MUZAVE
Përditë shkëpus nga një gem të fjalë-mendimit
Derisa kaloj mespërmes Kopshtit të muzave
Dhe mbëltoj fidan të ri tej radhës tjetër të fjalës
Me mbushet kupa e fjalës me aureolën e gjëllimit
E bjerrakohësit druajnë prej syrit të keq që pëlcet
Ndryshimi mbetet enigmë e pafre gjithandej
Ngarendin vargjet pas muzave e ndjekja makabër
Vizionar i pathyeshëm në gjetjen e imazhit të ri
Derisa mbyllim vetveten në guasën e mendimit
Ia prejmë blenin e mendimit kuptimit të fjalës
Sfidim i ndërgjegjes me nerva të shprishura
Dhe valëzim mendimesh në Kopshtin e muzave
Në rrugëtimin e daljes nga orbita e vetëmohimit
Nga të gjitha polet drejtoj heshtat e vrojtimit
Ta shkund vargun e harlisur në kupën e mendimit
ALKIMIA E HESHTJES
Po bdaren do kohëra në shtjellën e vet
E trungut do t’i vijë rrënja sërish
Për një grusht dhé Piramidë e Keopsit do të shembet
Gjer shtatë pashë nën dhé me gjasë
E do përligjet kulti i durimit
Doemos
Librit të predikuesve të heshtjes
Po i grisen faqet në diell
Për një grusht flori do blihet në ankand publik
Për hiçin e ëndrrës së keqe
Ndofta do të kemi arsyen
Të flasim përçart për bejtet
Dhe të këndojmë ninullat që i lamë përgjysmë
Në emër të arsyes
Vetëm për një grusht ëndrra
Do blihet në ankand publik
Alkimia e heshtjes
TËHARRJE E BIMËS SË KEQE
Sa inat i kisha Ymer Shkrelit
Kur solli në jetë Bimën e dreqit
Druaja se na mbet në pragun e shtëpisë
Si Gjarpëri i Mirko Gashit
Dhe nama e plakave në mëhallën time
Tëharrje e bimës së keqe
Deri në agim mbeteshim në dritare
Duke përcjellur lojën e yjeve
Në Kashtën e kumtrit
Dhe meditimin për bëmat e ditës
Që përtypeshin nga gojëkëqinjtë
Si në mokrën e stërgjyshit të ndjerë
Tek bluante kokrrat e pakta të drithit
Mbledhur fushëblertave të djegura
Nga dorë mizore e satanës ndjellakeqe
Atëbotë
Tëharrje e bimës së keqe
Zbret në kujtesën e viteve të ikura
E sotmja nis me zgjimin esëll
Me frutin e mbarsur nga engjëjt e dritës
Sjell kujtimet e mallit për miqtë e fjalës
Me dashurinë në katror
DERISA VIZATOJA PORTRETIN TËND
Kërkoja penelin dhe ngjyrat
Ta sjell tek ti një rreze dielli
Të fshij kujtimet në qetësinë e natës
E të shprish vetminë time të strukur
Në hijen e kujtimeve të tretura
Me shpejtësi më shkëpute nga ëndrra
Derisa vizatoja portretin tënd
Më ftove në përqafim të ri
Mes pikave të lotit
Nga syri i përlotur
Që i gjason një ylli mbi re
Zbriti një rreze drite
Mbi nurin e adhurimit tënd
Si fjongo iu mbështoll
Portretit që po lind
Çuditërisht më shkëpute nga ëndrra
Për një kujtim dashurie të humbur
Ngjyrat e ylberit u kthyen në pamje të re
Në portretin tënd hapej drita
Përfundimisht
ËNDRRËS IA SHKEL SYRIN
Ëndrrës ia shkel syrin
Prej saj nuk kam frikë
Pres çastet që të agoi dita
Dhe dielli të ngjitet në zenit
Mos ma rikthe atë ëndërr
Që më kujton vuajtje e mundime
Druaj që më sjellin pastaj
Të kaluarën plotë shqetësime
Në ëndërr dhe zhgjëndërr
Kjo miqësi e padjallëzuar
Ia hap flatrat jetës
Kode ëndrrash deshifruar
Të kërkoj edhe në ëndërr
Dhe nuk të arrij dot
Kujdes mos dil nga vetvetja
Se jetës i shkakton lot
Ëndrrës ia shkel syrin
Ditën përshëndesim me dorë
Hap kodin e ëndrrave
Që jetën ta shkojmë gazmor!
SIMFONI VJESHTE
Kur gjethet i shkund era
Një stinë tjetër troket
Ndryshimi mes lojës së gjetheve
Është fillim i aktit të tretë
Kur gjethet bien për tokë
Koha vesh petkun e vjeshtës
Ndryshon gjithçka rreth nesh
Gjallëria i hap rrugë heshtjes
Kur gjethet i shkund vjeshta
Mollët skuqin nëpër shporta
Ndryshim stine ndodh pastaj
Stinët sjellin jetën në rrota.
Kur gjethet i gëlltitë toka
Ne bëhemi shumë kurioz
- Vallë është e mundur kjo
Stinën ta bëjë dikush nervoze?
Kur gjethet bien për tokë
Era shkund përreth gjithçka
Dita ndërron gëzofin e kohës
Simfoni vjeshte gjithkah!
Sa inat i kisha Ymer Shkrelit
Kur solli në jetë Bimën e dreqit
Druaja se na mbet në pragun e shtëpisë
Si Gjarpëri i Mirko Gashit
Dhe nama e plakave në mëhallën time
Tëharrje e bimës së keqe
Deri në agim mbeteshim në dritare
Duke përcjellur lojën e yjeve
Në Kashtën e kumtrit
Dhe meditimin për bëmat e ditës
Që përtypeshin nga gojëkëqinjtë
Si në mokrën e stërgjyshit të ndjerë
Tek bluante kokrrat e pakta të drithit
Mbledhur fushëblertave të djegura
Nga dorë mizore e satanës ndjellakeqe
Atëbotë
Tëharrje e bimës së keqe
Zbret në kujtesën e viteve të ikura
E sotmja nis me zgjimin esëll
Me frutin e mbarsur nga engjëjt e dritës
Sjell kujtimet e mallit për miqtë e fjalës
Me dashurinë në katror
DERISA VIZATOJA PORTRETIN TËND
Kërkoja penelin dhe ngjyrat
Ta sjell tek ti një rreze dielli
Të fshij kujtimet në qetësinë e natës
E të shprish vetminë time të strukur
Në hijen e kujtimeve të tretura
Me shpejtësi më shkëpute nga ëndrra
Derisa vizatoja portretin tënd
Më ftove në përqafim të ri
Mes pikave të lotit
Nga syri i përlotur
Që i gjason një ylli mbi re
Zbriti një rreze drite
Mbi nurin e adhurimit tënd
Si fjongo iu mbështoll
Portretit që po lind
Çuditërisht më shkëpute nga ëndrra
Për një kujtim dashurie të humbur
Ngjyrat e ylberit u kthyen në pamje të re
Në portretin tënd hapej drita
Përfundimisht
ËNDRRËS IA SHKEL SYRIN
Ëndrrës ia shkel syrin
Prej saj nuk kam frikë
Pres çastet që të agoi dita
Dhe dielli të ngjitet në zenit
Mos ma rikthe atë ëndërr
Që më kujton vuajtje e mundime
Druaj që më sjellin pastaj
Të kaluarën plotë shqetësime
Në ëndërr dhe zhgjëndërr
Kjo miqësi e padjallëzuar
Ia hap flatrat jetës
Kode ëndrrash deshifruar
Të kërkoj edhe në ëndërr
Dhe nuk të arrij dot
Kujdes mos dil nga vetvetja
Se jetës i shkakton lot
Ëndrrës ia shkel syrin
Ditën përshëndesim me dorë
Hap kodin e ëndrrave
Që jetën ta shkojmë gazmor!
SIMFONI VJESHTE
Kur gjethet i shkund era
Një stinë tjetër troket
Ndryshimi mes lojës së gjetheve
Është fillim i aktit të tretë
Kur gjethet bien për tokë
Koha vesh petkun e vjeshtës
Ndryshon gjithçka rreth nesh
Gjallëria i hap rrugë heshtjes
Kur gjethet i shkund vjeshta
Mollët skuqin nëpër shporta
Ndryshim stine ndodh pastaj
Stinët sjellin jetën në rrota.
Kur gjethet i gëlltitë toka
Ne bëhemi shumë kurioz
- Vallë është e mundur kjo
Stinën ta bëjë dikush nervoze?
Kur gjethet bien për tokë
Era shkund përreth gjithçka
Dita ndërron gëzofin e kohës
Simfoni vjeshte gjithkah!
ATYRE QË E DUAN LIRINË
Atyre që e duan lirinë
Nuk ka pse t’u shkruhen vargje,
Ata vetë i stolisin epopetë
Me tytën e pushkës.
Ata janë të parët
Që i dalin hakut atdheut,
Derisa të tjerët meditojnë për agun,
Me kohën maten veç burrat e dheut.
Ata që e duan lirinë
Luleve ua falin nga një petale të kuqe,
Gjaku t’i ngop damarët e tokës
-Ky është shpirti i lirisë.
Me ata që e duan lirinë
Gjithmonë ecim ballëlartë
Dhe rrezet e diellit ua lakmojnë plagët
Që ia shëndrisin rrugët lirisë.
Atyre që e duan lirinë
Nuk ka pse t’u thuren epope e lavde,
Ata vetë e shkruajnë historinë
Me tytën e pushkës.
AROMË NËNE
Si buqetë lulesh plot margaritarë
Vjen aromë nëne – dashuri e parë.
Për të gjithë ne është një mrekulli
Fjalë e saj e ëmbël sjell veç dashuri.
Sikur ta them atë që ndryej në zemër,
Më shtohet kurajo kur thërras këtë emër.
...
Emri i saj gjason në tufë yjesh në qiell
Që shëndrisin në jetën time plot diell!
Si buqetë lulesh plot margaritarë
Vjen aromë nëne – dashuri e parë.
Për të gjithë ne është një mrekulli
Fjalë e saj e ëmbël sjell veç dashuri.
Sikur ta them atë që ndryej në zemër,
Më shtohet kurajo kur thërras këtë emër.
...
Emri i saj gjason në tufë yjesh në qiell
Që shëndrisin në jetën time plot diell!
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen