Ervin Hatibi

Ervin Hatibi u lind më 1974, në Tiranë dhe studioi për frëngjisht në Institutin e Gjuhëve të Huaja. Ervin Hatibi është një artist i kompletuar dhe në zhanre të ndryshme. Ai është piktor, shkrimtar dhe gazetar. Ai arriti te publikonte vëllimin e parë me poezi në prag të fundit të periudhës së diktaturës, kur ishte vetëm 15 vjeç. Mes veprave të tij përmenden: “Përditë shoh qiellin”, (Tiranë, 1989). Poezi (Tiranë, 1995). Pasqyra e lëndës (Tiranë, 2004). Republick of Albanania (Tiranë, 2005).

 

 

POEMTH PËR DON KISHOTIN

 

Unë Kishotin që i vogël e njihja,

Nga filmat e njohja Kishotin e Mançës

Ah, unë, sa e doja, unë fëmija

Atë dhe Sançon e Pançës. 

 

Unë nuk e dija mirë seç ishte

Ai burrë i fandaksur me mjekër e ushtë,

Por di se mendjen për aventura e kishte,

Mendjen të mjegullt e zemrën të prushtë.

 

E doja se ai veç luftën donte,

Luftën e nderin e rregullin kalorësiak,

Ah, plaku i mjerë të pambrojturit mbronte

Dhe qaja kur e qeshnin tek shtrohej ne dajak.

 

Ah, sa mërzitesha ndërsa të tjerët qeshnin,

Tek e shihja në krahë mulliri, nën tallje,

Donte atë që njerëzit s’e deshnin,

Kohën e vdekur e të nxjerrë në shpallje.

 

Dhe merrja dërrasat e shpejt gatitja

Mburojë e ushtë si Don Kishot

Dhe nisja gjithçka e përsërisja,

Princeshave të rrëmbyera u dilja zot.

 

Në ndryshim nga idhulli im mendjeçalë

Sanço nuk kisha, nuk gjeja dot,

As Sanço e as Rosinant brinjëdalë

Por drurin e haja si Don Kishot.

 

Sa për Dylqinjë, as bëhet fjalë,

Me mua qeshnin dhe me kaq sa kisha,

Por isha i vogël, o miq, i mitur-djalë

Mendjeshkurtër si mançaraku s’isha

 

Hajde-hajde dhe ja, u rrita,

Don Kishot s’u bëra dot

Portën e hapa muzgjesh e prita

Dhe prita më kot një Don Kishot.

 

Kish Don Kishotë, megjithëse pak,

Por rrotën e kohës s’e kthyen dot,

Kish nga ata që derdhnin dhe gjak

Dhe ishin të mençur, dhe ishin gjakftohtë.

 

Nga moti në mot unë u rrita,

U rrita unë nga moti ne mot

Dhe e kuptova, kish ardhur dita,

S’të imitova më, Don Kishot

 

E theva me zhurmë shpatën e drunjtë,

E hodha në zjarrin e kazanit të rakisë

E kuptova pse digjte rakia e shkumtë,

Kish zier me ëndrrën e fëmijërisë.

 

 

PA NDONJË FARË TITULLI

TË RËNDËSISHËM

 

këto netë mbi pjesë qytetesh

këto zjarre të pandezur mirë

qyteti, tashmë, matet veç me të pirë

këta duke mërmërirë

maten me qytetin ( drita brenda mureve )

kjo guerilje tashmë është gati, por s'e di

shohin vëngër, marrin porosi

unë qetësohem, them "mirëmbrëma"

larg qyteti vërtiten fushat

qentë ndryjnë brenda vetes sixhade të shqipërisë etnike

qen të braktisur rruge

që i vret policia me plumb

si fëmijët e paligjshëm në brazil

qentë brenda kanë

qentë brenda kanë miq e vatra

tek angullijnë

me pak evolucion në frymëmarrjet vetëmbrojtëse

me pak të drejtë, me pak arsim ndoshta

ndoshta qentë po lehin, angullijnë

midis semaforësh realizojmë qytetin

të dashurat e njerëzve shtrirë, horizontalisht

kazanet e plehrave të punuar përbrenda

kazanet e plehrave plot evolucion

në qytete punojnë edhe radiot

kur ne flejmë, dikush rri pranë radios

do të doja t'i grumbulloja të gjithë të mbijetuarit

dhe t'ua fikja radiot me një gjest të butë e kuptimplotë

vetëm tërmeti kur bie na vëllazëron

çdo mesazh tjetër për miqësi

për mirëkuptim

dështoi në homoseksualizëm

qyteti pret ditën kur asnjë

nuk do të kujtohet/kujdeset

për të ndezur apo fikur dritat

të lidhë/zgjidhë këpucët

qyteti na pret solemnë

pret ditën kur paraja fallco

do qarkulloje krenare bri parasë tamam

pret ditën kur nënë e bir nuk do të ndahen më

në prag të maternitetit

po kërthizë për kërthizë

të mos shqiten kurrë

gjer në vdekje

ky qytet nuk ka nevojë

që këngët të kenë fjalë e njerëzit gojë

kërkon të na i falë/ngjallë

shkronjat në tabela

me emra sheshesh, rrugësh

që janë emra prindërish tanë a kushërinjsh të vdekur

apo emra me numër datash të caktuara fitoresh

datëlindje

që përkuan tek përkojnë me orët tona

unë nuk besoj të jem duke folur

për kthimin e mesisë

dëshmova për pushimin e afërt të gjakderdhjes

dhe për shqisën harmonike

asgjë më tepër

dëshmoj për fundin e gjakut

motra, mos u trembni

emëroheni

të virgjëra gjer në vdekje

fëmijët mos i pritni nëpër javë

qyteti nuk pret më vizita

e ju mos pritni vizione të reja

këto orë janë dritaret e fundit të qytetit

nuk e di nga i di gjithë këto gjëra natën

po prapë dëshmoj se e ndjej

fundin harmonik; e kanë ndjerë edhe baballarët

të papërgjegjshëm

fill pasi lageshin nëpër mishin e dyshimtë që më polli

e ndaluar.

 

 

ME TITULL

 

Ditën notojnë përkitas

Me ijet e mija

Ca sardele konserve në valë të vakëta

Jashtëqitje anijesh të rënda

E dielli prishet në gjumë, pikon jargët në ijet e mija

 

Ka anije burrash e grash

Tamam si edhe vë-cë

Anijet që ikin janë anije të grave

Përtej në brigjet përbri i zbresin

Nënat e fëmijëve tanë

I shkarkojnë nëpër netë e netët i qepin

Në sahatët diellorë të piacave plaka

Anijet që vijnë janë burrash

Të parfumuar e të lodhur

Burrat e huaj na sjellin stofra e bulmet

Plus makina elektrike

Plus çdo gjë tjetër të re që bën fjalë

Për këtë dymijëvjeçar që zhduket

Jemi kredhur kështu me portet për qafe

Si me ca dëshmi penaliteti

Jemi kredhur në këtë det bluxhins

Pa përfillur asnjë simbolikë

(Ku dreqin më çojnë velat e tatuazheve)

Nofullat plaka të ujit m'i përtypin ijet

Dhe interesohen

Pyesin për Noen

 

Në ujë e në tokë njësoj jam, i zbathur

Këpucët i harrova në derë të faltores që ma prishën

Shumë e shumë kohë para se të lindte im atë

(Ku është ishulli, ku zërat e dyshimtë e zjarri)

Rëra e ëmbël e vdekjes m'i përmbyt gishtat e lagur

Dal në plazh

Plazhi me bishta cigaresh, turistë

Plazhi i shitur me bishta cigaresh, turistë

Më tej është rruga, aty fshati, përtej qyteti

Kjo është bota, ndanë rrugës është dhija

dhe një tjetër grua e cjapit

Nënë fëmijësh që e përçmojnë

Nëna mjel dhinë, ndanë xhadesë

Për të prodhuar kremin për fytyrën e llërët me vrima

ku strehohen verat që ikën.

Harruar shtëpia e tyre ku unë

shpëtova

duke u martuar me nënën e tyre

Që më përçmojnë

Aty rrojmë për inat të turistëve

Që t'u shërbejmë

Jetojmë tërë vitin me atë që ata tërë vitin kursejnë

E vjedhim botën nga ky cep i vogël fare ne

Aq sa mundim, kurrë sa ç'mundohemi

U shesim qumësht të freskët për banja si edhe shalqi

Na blejnë edhe kapela të thurura me duar

që rriten aty nëpër ligatat pas shtëpisë prej eterniti.

 

Hapen në rërë çadrat e plazhit, tej xhadesë

së veturave, që po digjet -dridhet

tej brezit me plepa, më ler të shikoj, lermë

brekët e vogla si hapen mbyllen nëpër ecje grash

tërhiqen, mblidhen ngushtë tetëkëndëshe si harta të Indisë

që u nisëm ta pushtojmë qysh fëmijë

Por përfunduam duke zbuluar Amerikën

Natë për natë të neveritshme në martesa shtrati

teksa larg dëgjohen dritat e hotelit

Djersa e saj përmbi mua është benzinë

(Benzinë e bojë poemash Ervin...)

 

Në darkë numëroj monedhat, nuk lexoj më

Nuk pres rimat, fëmijët e vonuar pres

që s'di të kujt janë

Nga larg vjen afshi i dadove të hekurudhës së rrënuar

Pres fëmijët dhe shoh televizion, ose brekët

e zeza me dantella të detit larg atje

Mbi kofshë marramendëse të qiellit

plot dhjamë të zbardhët pilotësh

 

Fëmijët janë kornizat e dritës së hënës

Ose të hotelit

Janë një gardh i zbardhur fëmijët e mi, gardh

që rrethon gëzimin që mbaron

të turistëve që vallëzojnë tek holli

Fëmijët

nuk duan të vijnë në këtë shtëpi

Pastaj ata vijnë, unë fle

Djersa e tyre është koka-kola

koka- kola- koka -kola -koka- kola

(Të pagëzoj në emër të atit, birit

e shpirtit të shenjtë amerikan)

Kalojnë yjet, teatër dritash në tavan

prej makinave që në rrugë ikin

Lotët e mi janë qumësht dhije

E i pi një gjarpër thatim

Unë mbase desha të kem fëmijë

Ose që fëmijë desha të më dilte nga shpirti

një vjershë për nënën

dhe rrija symbyllur,

pa marrë frymë me lapsin në gisht

Ishte si një bindje e po asaj moshe

se edhe gruaja e burri po ashtu e mbajnë

frymën symbyllur, dhe barku mbushet

i gruas, me një mjegull mishi

Por, s'e pres më atë vjershë të lindet

Jam kaq i poshtër dhe serioz

I zhytur kokë e këmbë 

Në këtë jetë bluxhins

E vetmja gjë, të cilës ia arrita vetvetiu

kur hapa sytë

ishte se qeshe vjetëruar ca,

siç rëra nxehet nën diell

Dhe një turist më kishte vjedhur në tezgë

kapelën e tij të kashtës

 

Huazuar nga Revista ADMET