Majlinda Bashllari

Majlinda Bashllari u lind më 29 maj 1970. Ka mbaruar studimet në universitetin Aleksandër Xhuvani në Elbasan. Qysh prej Majit të vitit 2001 jeton në Toronto, Kanada. Shkruan poezi, prozë dhe esé. Bashkëpunon me revistën letrare ARS.
Ka botuar librin "...një udhë për në shtëpi”, Tiranë 2007,  prej të cilit janë shkëputur këto poezi.

 

 

DASHURI GRUAJE

(Made in Ballkan)

 

Netëve, që më së shumti nuk janë as të ujkut,

as të hënës, qiellit i falem,

por burrin mbi vete dua.

Si një lakuriq të madh natë që mbështjell

Me flatra, një llampadar drite

Krejt i verbuar kërkon të arrijë në vatrën e fundit të zjarrit…

Pse mua, i hukas veshit dhe pres të dëgjoj se

përveç meje të gjitha vashat bash si motra

po i duken… E fikur, por e nxehtë, i verbër por i uritur,

Nisemi, territ t’i dalim matanë, netëve

që s’janë as të ujkut,

as të hënës.

Kur gjumi e kaplon, nxjerr syrin mbuluar

nga floku i njomur.

Atje në terr, përtej shpatullës së tij

Ruaj mos shfaqet ndonjë nga ato,

Motrat.

 

ATDHEUT

Rrallë flasim të dy. Mbrëmjeve Ti vështron yjet
Përtej çatise, unë hetoj si thinjesh në tëmtha.
Sfilitur për gjumë, por s’dua të fle
Më tremb e njëjta ëndërr,
Ku unë jam fëmija,
braktisur pa asnjë shpjegim
prej Teje.

SONTE NUK VJEN ASKUSH…                                        

 

Nëse e sheh veten duke u kacafytur me vetminë

ti nuk je vetëm. Dhe prape je vetëm.

Kaq shume vetëm.

Larry Kersten

                                               
Sonte nuk vjen askush …tryeza rri shtruar,
një pirg me rroba të palara dergjet më tutje… ka ditë.
Rrëmuja ime, kontribut modest
në kaosin e përbotshëm…mendoj
dhe tinëzisht ia kthej shpinën.
Siddharthën* vështroj tani,
gozhduar në fletë standarde, brenda
një ndërtese standarde këtu në North America…
shkrep si e zeza mbi të bardhë,
pelin mbi plagët në kokën time…
flokë sensitivë, lëkurë nervoze,
ka muaj që ju pres të shëroheni,
gërricur, gjakosur, përtharë,
më ktheni në dashnore të vetvetes,
më mbani lidhur më të
si në zinxhir martesor,
falë saj, pak e kam vrarë mendjen
pse në mes të gjashtë miliardë të gjallëve,
Sizifi është çfarë dua,
Mos dil nga legjenda… i lutem
dhe shkëmbi i mbetet në shpinë,
se dashuria… jo se na mban në jetë,
por drejt vdekjes s’na hedh,
pikërisht nga ajo majë mali
ku ti arrin çdo mbrëmje, me shkëmbin, që pastaj
vetë e rrëzon drejt zemrës…

 

*Siddhartha- vepër e Herman Hesse

 

 

DIÇKA PA LIDHJE PËR GJËRAT E TRISHTUARA

Nganjëherë, nëpër gjumë ti zgjat dorën
të më prekësh diku nën sqetull...
të dy trishtohemi
për arsye krejt të ndryshme
ti për friken mos ka mbirë ndonjë flatër
unë me tmerrin mos ndonjë gjëndërr
shfaqet dhe ma kthen në hi, ngjitjen...
çdo gjë bëhet njësh atë çast,
udhët dhe parqet, kullat dhe ujërat,
bëhen fije dhe gjilpërë që qepin grykën
e një thesi të zi.
Ty të dhemb dhembja jote dhe vazhdon
të trishtohesh, të më thuash
se në vend të zemrës kam një copë gur,
se nëpër gjumin dhe ëndrrat e mia,
përqesh trishtimin tënd.

Nuk di ç'të them asgjë për këto...
pa lidhje tani mendimi për gruan e çalë...
çala si ngjala, këndojnë ende
tek mejhanet e vjetra,
dhe zhduken fjalët, si hijet mëngjesit
Vrapojnë... fluturojnë... huh, jo.
...Ky s'është fluturim. Kjo orë mbi tryezë
tepër të shkurtër e ka njërën këmbë...

 

 

FANTAZMAT E FSHEHURA

Qeshem me frikën e tim biri
prej fantazmave që fshihen në dollap

I them:

- Janë fëmijë të humbur
që duan të luajnë.
Ushtarë të lodhur në luftëra yjesh.
Mbretër me shpata të thyera
dhe princesha që presin të martohen
sapo të dëgjojnë trokun

e kalit të argjendtë.

Janë fshehur në dollapin tënd, shpirt
derisa të kalojë stuhia
dhe në cepin e dritares të shkrepë
një mëngjes bukurosh.

Atëherë do të shkojnë në pyll
ku kështjellat shemben e ngrihen
si bregut të detit në verë.

Ndërsa të qetë atë e merr gjumi
me thonjtë kapur fort pas mishit tim,
shoh Frikën si shtrihet pranë meje
e me gisht më tregon drejt Pyllit të Zi
fantazmat e varura në degët e pemëve...

 

 

LAJME LUFTE NË TRYEZË

I hëngrëm dyzetmijë të vdekur për drekë…

 

Varrezat e përbashkëta nuk janë

më madhështore se ndërgjegjja jonë,
më të thella se stomakët tanë,
më konspirative se gjuhet tona. Gjithnjë i nxjerrin

mbeturinat e festave në sipërfaqe.

Cili është kuptimi i zhvillimit
kur ne mbetëm po ato egërsira…
që gjalluan miliona vjet të shkuara
Mos ndoshta, prandaj, im bir, Aleksandri
ka zgjedhur të dashurën nga fisi i dinosaurëve?!
Ajo i duket…
më e bukur, më e ndjeshme, më e ëmbël
se Anxhela që jeton një derë më tutje.

Në heshtje i jap një bekim të frikshëm,

Unë mëma-madre-materia,
Që ende besoj tek Dashuria

Por jo tek Njeriu.

 

DHJETOR I NGRIRË

 

Në gishtat e mi dhjetori ka ngrirë
Rruga fryn erë, tym del nga gjaku
Në grykë përvëlon shpërfillja e shkrirë
Zi e akullt…

Më kyç e më shkyç pas portash cinike
Më vdes e më ngjall në role të reja
Mbi flokë një kurorë si brirë drenushe…
Si thonj rrufeje

Ç’po bëhet, më thuaj, po vdesim dhe ne ?
As dhimbje, as lot, ky fund pa maraz
Dhjetori ka ngrirë, rruga fryn erë,
Zi buzagaz…

 

 

KJO DORË E TRISHTIMIT SHTRIRË

Kjo dorë e trishtimit shtrirë
delfin dashurie në rrjete
ah, ato shkëndija të kaltra si yje
mbi të zezën e gjatë te flokut

Si nuk i sheh si shpështillen
udhët e zemrës
çastin kur shkel mbi to?!

Vjeshtë e hutuar
Vjeshtë e vonuar
Zemra ime s'rron këtu...
 

 

MBRËMJE VERE ME ZONJËN VENUS

 

Zonja Venus prek flokët e mi

ndërsa kotemi në verandën e saj këtë mbrëmje vere

Dhe kur thotë: sa të rëndë, sa të mëndafshtë

Ajo prêt që shikimi im i lodhur

Të kthehet në tinguj

 

Jam angësht, kam rrahje të frikshme në gjoks

Mbrëmja djersin nëpër gjethe…

Vera dehet në gotë…

 

Zonja Venus gati më bind se s’ka pikturë më të rrallë

Se një lule në shkretëtirë

As gjë më të ëmbël

Se jugu i një vendi…

 

Ndërsa thotë këto ajo prêt nga unë

një përgjigje kushedi sa të re

Sa të padëgjuar

 

Por mbrëmja është e nxehtë.

Dhe fjalët njësoj si flladi sonte nuk vijnë…

...Ajo prek flokët e mi të mëndafshtë

Unë - thekët e shallit të saj të zi,

...ngadalë....duke përtypur kockat e fjalëve të pathënshme

 

Dhe s’ka si t’a dijë se pamundësia

Për të gjetur një gjilpërë

Që t’më lexojë vijëzat e holla në lëkurë

E të shpërthejë gjithë meloditë si në një pllakë gramafoni

Po më grin përbrenda…

 

 

KUR TRISHTOHESH TI...

(Markos)

 

Nuk dua të trishtosh që sot, biri im,

Qielli yt është ende prej kristali,

Kur një njollë shoh aty a gërvishtje nxin,

E fshij shpejt me një puthje malli.

 

Ti, shpejt do lundrosh i vetëm, shpirt,

Nëpër dete a ujëra të thella,

Ndërsa unë krejt e verbër nga frika për ty,

Do rrëfej përralla të vjetra.

 

S'po të tremb që tani se ka dyer që s'hapen,

Ka dritare nga ku s'hyn dot dritë,

Se një Circe do njohësh, do ndjekësh Itakën,

Si farin e dashur të jetës

 

Do qash e do qeshësh, do vdesësh e ngjallesh,

Brenda çastit kur burri rritet,

I lidhur pas fjalës, që shuhet me fjalën,

Rrëzohet dhe ngrihet...

 

Do kesh kohë për të gjitha këto, shpirti im,

Qielli yt është ende prej kristali,

Kur një njollë shoh aty a gërvishtje nxin,

Shpejt e fshij me një puthje malli....

 

SE TI NGA FIS LUANËSH JE...

(ninullë për një djalë të vogël

 me emrin Aleksandër)

 

Mbi prehrin tim një kokë e vockël
Në ëndërr zhytet dalëngadalë
Hyjni e ëmbël dashurie,
O mjalt’ i mallit tim të parë.

Ti dridhesh shpirt, i vogli im
Ç'gjarpër a shtrigë pas të ndjek?
Shtrëngohesh fort pas gjoksit tim
Dhe doçkat fort e fort përpjek

Kur hijet gjumin po ta mbysin,
Pse s'del nga ëndrra, biri im?
Dhe qesh me diellin, loz me lulet
Fërkohu trupit, flokut tim.

Por ti m'i hedh pas qafës sime
Dy krahët e njoma si gjerdan
Damarë të kaltër pulsojnë fort
Një rrudhë e vockël ballin çan

Se ti nga fis luanësh je
Dhe shtrigat fort i kap për fyti
I mbyte shtrigat, biri im
Si Herakliu gjarprin mbyti.

Se ti nga fis luanësh je...

 

 

PËR SHPIRT TË FJALËS

(gjuhës amë)

 

...shemben përditë -
buzëqeshje të djegura,
rrokullisen si lotë dashurie,
të nxehtë, të hidhur.
Fjalët!

I ndjekim me sy si largohen prej nesh
si vrapojnë... si rrëzohen
arrati e mbushur me pengje
sfungjerë që fryhen e shfryhen
udhëve emërhumbura...

...Oh, po vjen ai muzg
kur ngjyrat do mblidhen lëmsh
pa e bërë më kurrë ylberin,
pikën e smeraldtë të vesës
mbi fijen e barit...
unë e di se atëherë
ti do më betohesh
për shpirt të atyre Fjalëve!

 

 

SHKURTOHEN UDHËT

...shkurtohen udhët.
Si zemra ime mblidhet
e pashëruar prej habisë,
Dashuria...
Nga një cep i dritares
sheh si sfiliten,
gratë dhe burrat e vegjël,
tek shtyjnë portat e rënda
te madhështisë...

 

_______________

Huazuar nga Revista ADMET