Murat Isaku

Murat Isaku lindi në Gajre të Tetovës më 1928, vdiq në moshën 77 vjeçare në Tetovë në vitin 2005. Mësoi në Tetovë, Elbasan, Prishtinë, Prizren, maturën e mbaroi në Normalen e Gjakovës, studimet e larta për gjuhën dhe letërsinë i mbaroi në Beograd më 1953. Punoi si profesor i gjuhës shqipe në gimnazin e Tetovës dhe mëtej u emërua zv. drejtor i kësajë shkolle. Duhet theksuar se u caktua redaktor i TV Shkupit për emisionet e gjuhës shqipe nga edhe u pensionua.

Tituj të veprave

Zani i malit (1960)

Buzëqeshjet e mesditës (1963)

Drithmat (1975)

Blana (1982)

Unaza e djerrinës (1971)

Gërsheti (1978)

Sheshtina (1982)

Dielli e din rrugën e vet (1965)

Flaka e vonar (1973)

Plagët (1975)

Etje (1982)

Damkat (1986)

Shtjella (1989)

Gjaku i sharraxhive (në vazhdime në Flaka e vëllazërimit)

Ngushëllimi i Bukur

Fatprerët

Poezi nga Murat Isaku

ERA E TROLLIT DHE E BABAIT

 

Tërë ditën e trollit të arës sonë i marr erë,

sepse hijen e babait e ruan dikund me shend.

N’livadh jetoj hapat e tij  - të derdhur si verë,

nëpër degë dëgjoj zërin e tij – but – si shpend.

 

E në mbrëmje sikur zemrës asgjë s’i dhemb

Aty te kroi ky uji qet krye nën një tallë.

Ai ma fal tërë zemrën – si sythin mbi një rremb

Dhe megjet e fëmijërisë m’i mbledh në një përrallë.

 

Si je baba, a ka rënë ndonjë pikë shi?

I flas sytë pa ia ndarë aty në ura dhe vresht...

Ai me atë vështrim pingul si një harbi

Të gjitha m’i thotë vetëm duke hesht’...

 

Më vonë me fytyrë n’pëllëmbë gjumi e merr...

Unë erën flokut ia njoh n’atë ballë të derdhur,

Atëbotë një fëmijë me ferra n’këmbë, me flokë të

paqethur.

 

E pas tij – sikur majë kodrës dikush thërret,

Oooo Murat! Është babai me jarxhik në krah.

Mirëfilli e di – dikush në fund t’arës argat më pret,

Një tjetër majë malit më bën zë për rrah...

 

Nga terri tashmë s’duket as fytyra n’pëllëmbë...

Kujtimet te kroi derdhen shtrat e pa shtrat.

Një fëmijë me do sy prej zjarri m’bën dritë si llampë,

Një njeri me jarxhip në krah thërret – Oooo Murat!

 

 

VIOLINISTI I VERBËR

 

Ia thotë një kënge – sikur prej saj bota t’ketë dalë,

Sikur dyfish jetën, t’ia shtonte njeriut me këtë

melodi...

Në gji ruan nji dhimbë që jeton prore e gjallë

- është nakimi për fatin që kurrë s’e rrok me sy...

Ia thotë një kënge - sikur prej saj edhe vetë ka dalë,

këndon dhe lutet tërë botës t’i vijnë sytë me flakë.

Por prej kësaj lutjeje ikin motet fare pa u falë

ikin dhe s’kthehen – mu si tingujt e tij me plagë.

 

 

DHIATA

 

Çilnie trollin dhe m’varrosni si t’parët e mi

aty ku kënaqet vishen me një cipë natë...

Kufomës n’qefin  shtrëngonia sytë me shami

Dhe shkoni – t’vdekurit s’kanë nevojë për shamatë...

 

Varrin mbushnie me gurë, ponica, truall – sall

një her’,

mjafton për t’qenë i vdekur me shekuj e muaj...

Nëse një ditë ju duhem gurë e dru për fis e nder,

Urdhëroni që t’i merrni si n’mallin tuaj!

 

T’luftoni me gurë që atdheu të mbetet gjall’!

Vetëm qefinin e bardhë s;e jap flamur për ta bë!

Vendin s’e luaj, po nëse duhet zot t’ju dal,

Përveç fortesës n’atë varr s’do të gjeni asgjë...

 

_____________________________________

Biografia e autorit është marrë nga Wikipedia