F A Q E T

Sonntag, 21. Juli 2013

Murat Isaku

Murat Isaku lindi në Gajre të Tetovës më 1928, vdiq në moshën 77 vjeçare në Tetovë në vitin 2005. Mësoi në Tetovë, Elbasan, Prishtinë, Prizren, maturën e mbaroi në Normalen e Gjakovës, studimet e larta për gjuhën dhe letërsinë i mbaroi në Beograd më 1953. Punoi si profesor i gjuhës shqipe në gimnazin e Tetovës dhe mëtej u emërua zv. drejtor i kësajë shkolle. Duhet theksuar se u caktua redaktor i TV Shkupit për emisionet e gjuhës shqipe nga edhe u pensionua.

Tituj të veprave

  • Zani i malit (1960)
  • Buzëqeshjet e mesditës (1963)
  • Drithmat (1975)
  • Blana (1982)
  • Unaza e djerrinës (1971)
  • Gërsheti (1978)
  • Sheshtina (1982)
  • Dielli e din rrugën e vet (1965)
  • Flaka e vonar (1973)
  • Plagët (1975)
  • Etje (1982)
  • Damkat (1986)
  • Shtjella (1989)
  • Gjaku i sharraxhive (në vazhdime në Flaka e vëllazërimit)
  • Ngushëllimi i Bukur
  • Fatprerët


  • Poezi nga Murat Isaku

    ERA E TROLLIT DHE E BABAIT
     
    Tërë ditën e trollit të arës sonë i marr erë,
    sepse hijen e babait e ruan dikund me shend.
    N’livadh jetoj hapat e tij  - të derdhur si verë,
    nëpër degë dëgjoj zërin e tij – but – si shpend.
     
    E në mbrëmje sikur zemrës asgjë s’i dhemb
    Aty te kroi ky uji qet krye nën një tallë.
    Ai ma fal tërë zemrën – si sythin mbi një rremb
    Dhe megjet e fëmijërisë m’i mbledh në një përrallë.
     
    Si je baba, a ka rënë ndonjë pikë shi?
    I flas sytë pa ia ndarë aty në ura dhe vresht...
    Ai me atë vështrim pingul si një harbi
    Të gjitha m’i thotë vetëm duke hesht’...
     
    Më vonë me fytyrë n’pëllëmbë gjumi e merr...
    Unë erën flokut ia njoh n’atë ballë të derdhur,
    Atëbotë një fëmijë me ferra n’këmbë, me flokë të
    paqethur.
     
    E pas tij – sikur majë kodrës dikush thërret,
    Oooo Murat! Është babai me jarxhik në krah.
    Mirëfilli e di – dikush në fund t’arës argat më pret,
    Një tjetër majë malit më bën zë për rrah...
     
    Nga terri tashmë s’duket as fytyra n’pëllëmbë...
    Kujtimet te kroi derdhen shtrat e pa shtrat.
    Një fëmijë me do sy prej zjarri m’bën dritë si llampë,
    Një njeri me jarxhip në krah thërret – Oooo Murat!
     
     
    VIOLINISTI I VERBËR
     
    Ia thotë një kënge – sikur prej saj bota t’ketë dalë,
    Sikur dyfish jetën, t’ia shtonte njeriut me këtë
    melodi...
    Në gji ruan nji dhimbë që jeton prore e gjallë
    - është nakimi për fatin që kurrë s’e rrok me sy...
    Ia thotë një kënge - sikur prej saj edhe vetë ka dalë,
    këndon dhe lutet tërë botës t’i vijnë sytë me flakë.
    Por prej kësaj lutjeje ikin motet fare pa u falë
    ikin dhe s’kthehen – mu si tingujt e tij me plagë.
     
     
    DHIATA
     
    Çilnie trollin dhe m’varrosni si t’parët e mi
    aty ku kënaqet vishen me një cipë natë...
    Kufomës n’qefin  shtrëngonia sytë me shami
    Dhe shkoni – t’vdekurit s’kanë nevojë për shamatë...
     
    Varrin mbushnie me gurë, ponica, truall – sall
    një her’,
    mjafton për t’qenë i vdekur me shekuj e muaj...
    Nëse një ditë ju duhem gurë e dru për fis e nder,
    Urdhëroni që t’i merrni si n’mallin tuaj!
     
    T’luftoni me gurë që atdheu të mbetet gjall’!
    Vetëm qefinin e bardhë s;e jap flamur për ta bë!
    Vendin s’e luaj, po nëse duhet zot t’ju dal,
    Përveç fortesës n’atë varr s’do të gjeni asgjë...
     
    _____________________________________
    Biografia e autorit është marrë nga Wikipedia

    Keine Kommentare:

    Kommentar veröffentlichen