F A Q E T

Dienstag, 9. Juli 2013

Rrok Berisha

Rrok Berisha është lindur më 5. 8. 1956 në Gllogjan të Lugut të Baranit, Pejë. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, gjimnazin në Prishtinë, studimet në FSHNM, për Biologji - Kimi. Gjatë shkollës së mesme boton vargjet e para poetike, në gazetën e shkollës dhe në revistën "Zëri i Rinisë". Gjatë studimeve ishte bashkëpunëtor aktiv i gazetës studentore “Bota e Re”. Nga viti 1978 – 1990 ka punuar gazetar në RTP. Rroki ka bashkëpunuar intensivisht me QIK-un, gazetën “Bujku” dhe “Informatorin“. Është njëri nga  themeluesit e PSHDK-së. Në vitin 1998 zgjidhet deputet i Parlamentit të Kosovës (për zonën e Lugut të Baranit, nga PSHDK-ja). Ishte pjesëmarrës i drejtpërdrejt i organizimit dhe ndihmës se Luftës Çlirimtare në Kosovë – Lugun e Baranit. Ishte drejtor për informim në Brigadën 131 të njësiteve operative të UÇK-së në Baran. Shtëpia e tij në Gllogjan Lugu i Baranit ishte bazë e aktiviteteve-kombëtare e politike. Më 3 korrik 2010, jep dorëheqje nga të gjitha postet partiake dhe i perkushtohet krijimtarisë letrare dhe publicistikes.
Jeton e vepron në Prishtinë.

Vëllimet poetike:
“Ti aty mbush ujë”; “Kërkimi i vetvetes”; “Vetmia e udhëtimit”; “Larg e Afër”; “Shpirti i dritës së amshuar” ( poezi kushtuar Nënë Terezës, shqip- anglisht); “Akuarelet e Shpirtit” “Kujtimet e varura” dhe “Pesha e Hapit”.

 Vëllimet publicistike:
“Krimbi në mollë”; “Bardh e Zi”; “Kukullat”; ”Shitësit e Mjegullës”; “Argatët e Dreqit”. “Letër Jo e Zakonshme” (memoare dhe pjesë ditari nga koha e kaluar dhe periudha e luftës); si bashkautor me Mikel Gojanin monografinë ”Anton Frrokaj - në piedestalin e përjetësisë”.


Pozi nga Rrok Berisha

ÇASTI KUR DASHURIA KRIJOJ BOTËN

Lulet janë krijuar
Në çastin kur dashuria
Ka njomë botën
Janë pagëzuar në emër t’ bukurisë
Të ndjeshmes
Dashurisë
E jetës
Gjithë kjo
Është rrjedhë e përjetësisë,
Mirëqenës së botës
Qe zgjon e shtinë nga jetë e Re
Nuk u përkulet stinëve
Nuk dorëzohet e mbetet gjallë.
Dhe përcjellët nëpër breza.

Bukuria,
E ndjeshmja
Dashuria
Janë Jeta
Motivi i njerëzores
Kurorë lulet...
Qe stolisin
Kopshtin e jetës

Dashuria është motiv e jete
E jetës
Qe duhet jetuar
E lehte është gjithçka
Kur njomet me dashuri
Ne botë e rreth sajë
Gjerat shijohen ashtu siç duhet
Tmerri,
Dhembja
E liga dhe e keqja
Janë shumë larg njerëzve

Jeta është e bukur,
E ndjeshme e prekshme
Plot dashuri
Bukuri
Qe duhet shijuar...!

 
FRYMË KOHË

Buburrecat qe kanë vërshuar tokën
Sikur janë hedh ne demonstrata
Duke e ndjerë frikën nga kriza globale
E ngordhja nga uria.

Qe gjendja te mos merr përmasa epidemik
Dikush nga politika
Gjinkallat i detyruan ti fikin fenerët
E i urdhëruan ti thurin lavdi territ
Lakuriqet kishin filluar lojën e tyre
Lojën e territ...!

Neper këndë, mire te sofistikuar
Grupe bandash
Kanë ngritur tenda
Thonë se janë Spitale fushore
Bëjnë operacion, organet
Dikujt ia brejnë kokën
Dhe e shpallin te dëmshëm për kohën
Tjetrit i marrin organet
E shpallin te zhdukur
Disa i varrosin me himn te improvizuar
Te tjerët ua këndojnë himni kombëtar.
Çuditërish,

E vetmja gjë qe s’ bëhet ne këto klinika
Është kastrimi...
Askush nuk kastrohet...
Madje dhe te sëmurit psikik...
Shumohen...!

Buburrecat vetëm marshojnë e rraptojnë
Pa ndiejnë dhembje
E para syve te verbërve...
Bartin bagazhin e te zhdukurve
Mbledhin gjymtyrët e tyre
Me moton “ Ti ruaj për ekspozitë
Nga e gjithë kjo dhembje
Qe s’mund te jetë e kaluar e as loje
Përfitojnë maskarenjtë
Ata qe nuk kanë asgjë me realen..,
Ata qe se ndjej dhembjen
E as protestat e buburrecave
Qe kanë vërshuar gjithë këndet e sheshet
Ne këtë errësirë, t’ inskenuar
Kur përbuzja e injoranca e njerëzores
Është bërë moto kohe...!
Njeriu shuhet në brendi
Ti shuhet dhe drita e shpirtit
Si fenerët e gjinkallave
Humb vetvete
Në ketë frymë kohe.

 
 
TRINIA E SË BUKURËS

Në emër te të bukurës,
Të ndjeshmes,
Dashurisë,
Tokës, ajrit, qiellit
E detëra
Mbesin varë
Lidhë, ne distancën
Ne mese Tokës e qiellit.
Kjo trini e së bukurës
E shijojnë frytet
E tokës e të detërave
Duke u fsheh,
T’ kurrë nga misteri i qiellit
E ngrohtësi e diell ringjallë
Shijojmë të bukurën e bukurisë
E quajtur jetë.

Sjellja jonë rreth boshtit
Të pa mposhtur
Të trinisë se njëmend
Të pa pushtuar e injoruar nga askush
Është jeta
Plot Lule
Plot thera
Plot gaz e vaj
Gëzime dhembje
Dashuri e urrejtje
Por gjithçka qe lidhet me njeriun ka fundin
Dhe dëshirën në përjetësi
Deri sa njeriu përplaset
Duke mos menduar për vetveten.
E bukura
E ndjeshmja
Dashuria
Janë trinia qe lëvizë boshtin
Qe siguron vazhdimësinë.

 
 
KASNEC

Kasnec
Në tokën e mohuar
Lajmëtarë i pritur nder shekuj
I pa dorëzuar
Qe i bie trumbetës
Ne ditë kushtrimi
Për liri,
Të tokës e detit
Gjithë mëmësisë.

Kasnec kryeneç
I pa trembur
Qe nëpër shekuj
Ushqeve e rrite madhështinë
E shqiponjës dy krenare
E pastërtisë se lartësive
Nxërë tronditje
T’ furtunave e detyrave,
Zë kushtrimi,
Krah force shpëtimi
Nëpër shtigje lirie.

 
 
RRUFE EPSHI

Rrufe epshi
Ngritë velin nusëror
Mallëngjen dhe zogjtë
N’ shalim t’ degëve të lisit.

Rrufe epshi,
E nuses qe digjet n’ pritje
Me faqe e gjinj të ndezur
Vështirë të përmbahet
Mos ti ekspozoj dëshirat.

Rrufe epshi
Sikur ka varë në re dëshirat
T’ia rikthejnë tokës njomësinë
Frymëmarrje,
Që dendësohet,
Sikur, i gjithë oksigjeni
Është shndërrua ne zjarr...

Rrufe epshi
A gjendje kome
Ka godit furishëm
Sikur ka humbur t’ menduarit
Ka ndezur dëshirën
N’ rrugën e shtegtimit
S’mendohet për mëkatin.

Rrufe epshi
Gjithçka e ka ndez
Zemër e shpirte t’ harlisur
Oshtimë e motit
Oshtimë e bjeshkës
Asgjë s’mund te ndale proceset
Qe gjerat shkojnë drejt shijimit
I është mbyll rrugëtimi
Frikës e dhembjes...
Në eufori t’ kënaqësisë
Në varri a në qiell
Do e gjejnë pajtimin.

 
 
PARA MATJES SE JETËS

Kemtari ne gaca
I mbushur më temjan
Lëshon tym-aromë
Tymosen të gjallët,
Si trupa të pa shpitë.
Pasi te ik shpirti
Dëshira e mbet ne rruge
Troket ne ndonjë port
Këtë nate te vone...
Dikush mund te ia ketë hapur portat
Para se te peshohet ne peshoren e saktë.
E te përcaktohet për parajse
Apo ferr...!
Kemtarin e lëvizin ne je ritëm te njëjtë
Tymosja me temjan behet gjithnjë e ma e ndjeshme
Te jap enje ndjesi
Ndoshta nga rasti i përdorimit
Ne një pozite si te vdekur
Apo makinës ne marrshin zero.
I ndare nga trupi
Ëndrrat e dëshirat,
Nga lakmia dhembja e korbit
Trokite shpirti ne ndonjë port
Për tu strehuar para matjes se jetës
Do i hape ndonjëri portën
E befas, ta pranoje mëkatarin a shenjtërorin
Para lindjes se diellit

 
 
SKANOJMË GJËRAT

Skanojmë çastet
Plot ngjyra jete...
Dhe hijen e erret të dhembjes
Lakohet lavjerrësi
Melankolia e ndjenjave tona
Është ve në peshojë....!
E bukura sikur është n’ garë me dhembjen
Njëra rritet e tjetra t ‘ kurrët
Zvogëlohet por kurrë nuk zhduket.
As qe ka ilaç
Qe ti fshi gjurmët
E galerisë se gjerave
Te struktura në shpirt.

Ëndrrat, ndodhe dhe të helmojnë
Ditët ne vijim,
Nëse, ditët ne vijim
I shikojmë në llupën e besëtytnive,
Ne përpjekje të shfajësimit të vetvetes
Kalëron mbi krihet e mospërfilljes.
Duke pikturuar gjëra,
Që s’ ti ka e njeh shpirti.
Skanon portret fals
Qe s’ ka asgjë me ngjyrat e as ritmin
E ndjenjës e as shpirtit
Por s’mund ti humbësh gjurmët.

Lumturia, s’është lumturi
Ajo qe nuk ndahet me te tjerët
Me te zgjedhurit e shpirtit
E rrethin...njerëzor.
Lumturia dhe e bukura
Kur fuzionohen ne një
Janë të qëndrueshme
Skanohen ne secilin kënd te jetës
Por dhe si statujë
Të bëjnë qe të përkulesh
Ne gjunjë, te luteshe
Për mirësi
Për shpërblim
E Jetëgjatësi.

 
 
ZJARJMI E EPSHIT

Vasha kryeneçe,
Ndezur ne zjarrminë e epshit
N’ realizim t’ dëshirës
Sy mbyllur zhytet ne pusin e shijimit
Për ca sekonda T’ ëndrrës
A, ca minuta T’ zhgendrres
Ndezur nga dëshira
Sikur dridhen nga mos përjetimi
I shijes se njëmend t’ mëkatit
Derri sa duarkryq,
Sikur shtradhin gjinjtë e ajosur
Të fryrë nga epshi prej gruaje
Duke prite,
Qe dikush te gjunjëzohet
Para këmbëve trupit plot zjarrmi,
Përcëlluar nga zjarr
I epshit
Trupi si fushë e minuar
Qe ne çdo sekondë mund te shpërthen...!

 
 
NË KOHË

Ne ketë rrjedhje jete,
Sekondat, minuta, ditët,
Ndryshime sjellin
Rrudhat gjurmë lajnë
Sikurse vyshken dhe lulet.

Sa mire do ishte ta kuptosh t’ vërtetën
E aventurën e epshit
Ta frenosh ne fillim t’ fillimit
Qe mos te stërkeqesh
E te mbetesh ne rrugë

Sikur te mund te rikthehesh
Në kohë,
Do kishe dëshiruar te jesh peme e zgjedhur
E çmuar ne kopshtin
E vërtetë

 
 
MOS U BESO...

Mos tradhto,
Por...
Mos i beso gjithkujt
Se të mashtrojnë
Me një mijë fjalë t’ bukura
Lëvdata, urime mirësie,
Dhe t’i
Si njerëzve besnik
Ua beson e jep litarin,
Nga çiltërsia jote ...
Kush si “miku”
Dinë ma për masë
Të ta benë vegëzën,
Duke ta hedhe
Sipas dëshirës se tyre

Dhe pa rrah qerpik
Ku te duan të varin
Ne kohë
E vend qe duan...!
Pa pas problem e ndjerë dyshim
Bëjnë be ne zot
Bibël e Kuran
Në mbrojtje të se keqes
Rekrutojnë dhe dëshmitar..

Vrastare e keqbërës
Qe vrasinë popullin,
Ne emër te popullit,
Shpallen “t’ pa fajshëm”
Dekorohen ne hero.
Mos tradhto,
E as,
Mos i beso gjithkujt.

 
 
VJELI KUJTIMET

Në gotë kam hedhe ëndrrat,
Përzier me vitet dëshirat
Në këtë mes stinë
E pi vetminë
Kujtimet shkunden
Një nga një pikin
Siç pikin frutat e pjekur,
Kohë e kaluar
Kujtime t’ thata
S’ me ndahen
Me ndjekin si hije lugati

Vetëm yste
Mundohen ta ruajnë bukurin
E shpirtit
Para qepallave t’ renduara

Vjelim kujtimet
Dëshirat..
S’pushojnë se shtegtuara vegimeve
Trokasin ne portat e shpirtit
Për tu strehuar nga e liga
E mbrojtur nga stuhitë

Ne ketë vjelje te madhe t’ kujtimeve
S’ mund anashkalojmë
I kujtojmë.
Si vetes shpesh ia humbim adresën
E bëhemi të dobët,
S’ pranojmë se kemi gabuar
E mburremi me marrëzinë tonë...!

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen