Sidorela Risto

Sidorela Risto është një vajzë e re, poete, pianiste dhe studiuese e talentuar, bija e poetit dhe botuesit të njohur Petraq Risto. E lindur më 25 maj 1983, ka mbaruar studimet e mesme dhe ato të larta për letërsi në Hunter College, New York, Usa, po përfundon masterin me temë Jame Joyce, po në atë kolegj. Ka botuar librat poetikë: “Pegaso”, “Ku e vërteta gënjen të vërtetën”(në shqip dhe anglisht) “Aprila” (në shqip dhe anglisht), “Harta e verbër” “ The Blind Map” (në shqip dhe anglisht). Shkruan ese, përkthen, etj. Këtë cikël e dërgoi autorja nga New York-u për botim te "Gazeta e Athinës".

 

 

DIÇKA PËR NOTIMIN

 

I

Vetëm.

Mendja ulet në kështjellën prej rëre

loti formon baltën

unë pi gurët e vetmisë

jeta s'më jep ujë

dhe mbytem.

Një peshk i vogël: unazë në grep.

 

II           

Në fëmijëri bëja not peshku

duart në formë lutjeje

vallëzonin mbi det

këmbët luftonin pafajsinë e valëve

gjysmë vals, gjysmë flamenko

gjysmë peshk, gjysmë njeri

fytyrën baltës, shpinën qiellit

isha fëmijë.

 

III

Tani bëj not delfini

përqafoj jetën me krahë të rëna

krahë e këmbë të lodhura

zhytja është luftë njerëzore

lutjet plumba dhe goja grykë pushke

Me Zotin komandant qëlloj

armik nuk kam

armiq kam plot

delfin naiv jam.

 

IV

Jeta është stomak peshku.

Si Xhona në barkun e balenës

jam unë perlë e ndotur në barkun e botës

Të dy kërkojmë një vend të huaj

Ai Ninivitët unë Parajsën.

 

V

Hapuni valë, hapuni,

peshkaqenve dua t’u largohem

notoj në oqeanin e vetes.

                       

Brooklyn, 2004

 

 

PA SHIJE

 

Zemra ime garniturë

me degë shelgu,

mbi një pjatancë puplash të këputura.

Zogjtë kanë evoluar në peshq

barkpërpjetë dhe të verbër,

tik-taku i zemrës fle në një krevat avulli.

                           

Kripë dhe piper

t’i jap shije muskulit pensionist,

për hir të hidhërimit.

Fluturat shijojnë nektarin

e një luleje të vyshkur,

dhe largohen

në rimishërimin

e një jete tjetër,

ku unë jam gruaja e pasionit.

 

Shpirti im s’ka më flutura,

i joshe ti të gjitha.

Një kupolë drite

kur krijesa e urtë eci pranë

si një flakë qiriu që të gudulis dëshirat.

Prushi im është shumë i ndritshëm për oreksin tënd,

kështu unë djeg drurët e thatë,

vloj pasionin jashtë zemrës.

 

Ndërsa ti pi kafe me pëllumbeshën,

tik-taku i zemrës fle në një krevat avulli.

 

 

LOTË TË IMPROVIZUAR

 

Pikëza uji

trokasin këmbët mbi

sipërfaqen e ftohtë

si rënie të ngrira daulleje

të një xhazi të varfër.

 

Në një vaskë me ujë

dy qirinj në formë gjetheje

lundrojnë mbi petale trëndafili -

varka të zbrazura puthin

horizontin e kuq.

 

Nën ujë

një rrymë kujtimesh

luan melodi të heshtura

mbi telat e butë

të gishtërinjve të vyshkur

 

Djersa kafshon lehtë gjinjtë kumbull,

prekja është fantazmë e dëshirës.

 

Vetëm, peshk i rrudhur.

 

 

KAPITEN PA BUSULL

 

Gishtërinjtë përkëdhelin

gjethet që notojnë mbi dallgë

shegën e çarë-nota të ëmbla

në një pentagram te kuq.

Sy të kaltër pushojnë

Në bregun e rrezeve te perëndimit tim.

Një kapiten pa busull

i humbur ne zjarrin

e pentagramit të kuq:

                                Shega nota pikon.

Ti je Hermes që luan në harpën e erës.

 

 

NË KËRKIM

 

Dashuroj me dashuri që merr frymë

apo me dashuri që vret,

me dashuri që pushton

apo me atë që vë pranga?

 

A urrej me dashuri pasioni

Më urrejnë sepse dashuroj e heshtur?

Nuk e di,

dashuroj një mur.

 

 

KËRCEJ ME MOTRËN

 

Gramafoni i vjetër rrotullohet ngadalë

si çadra e një geishe në vallëzim.

Hap, hap, hap në vitet ’20,

Kokëlarta, duart si balerina mbi supe,

lëvizje të lëmuara.

Unë vërtitem si kos i ngrirë në një kaush akulloreje.

Ti shtyp gishtin e vogël të këmbës.

Unë rrëzohem, ti qesh.

Merre shkopin e bambusë,

jam gati të ec në botën e vjetër të viteve ’20. 

____________________

Burimi: Revista ADMET