Teodor Keko

Teodor Keko, lindi më 2 shtator të vitit 1958 në Tiranë. Prindërit e tij ishin regjisorët e kinematografisë Endri dhe Xhanfize Keko. Ndoqi studimet e larta në Universitetin e Tiranës në degën e Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe. Në fillimet e tij punoi si gazetar në gazetën letrare “Drita”, dhe në gazetën e përditshme “Koha jonë”, më vonë ka punuar në gazetën “Aleanca” si redaktor. Për një periudhë kohe mbahet mend si pjestar i parlamentit shqiptar. Teodor Keko ka filluar publikimet e tij në vitin 1980 dhe është autor i 15 volumeve në: poezi, dramë, novelë si dhe veçanërisht i historive të shkurtra. Në vitin 1991 zgjidhet anėtar i këshillit botues të së parës gazetė opozitare në Shqipëri, gazetės “Rilindja Demokratike” dhe nė tė njėjtėn kohė deputet i Partisė Demokratike. Shkrimet e tij tė shumta gjatė kėtyre viteve nė gazetat “Rilindja Demokratike”, “Koha Jonė”, “Aleanca Demokratike”, “Poli i Qendrės”, “AKS”, “Albania” e “Korrieri” apo revistat “Spektėr” e “XXL” si dhe fjalimet e mbajtura nė parlamentin shqiptar gjatë dy legjislaturave që ai ishte deputet, shkrime e fjalime që kishin postulat kredon e tij “Ka ardhur demokracia dhe ne nuk jemi demokratė, apo nuk ka ardhur ende demokracia pėr ne demokratėt”…, mbeten edhe sot modele tė publicistikës dhe oratorisė si për guximin qytetar, thellėsinė e mendimit ashtu dhe pėr forcėn e fjalës. Në vitin 1996, i zhgënjyer largohet përfundimisht nga politika e drejtpėrdrejtė dhe vendos tė kontribuojė si intelektual, pėrmes fjalės nė shtypin e shkruar.  Angazhimet si qytetar, intelektual e publicist, nuk do ta shkëpusin nga letërsia, pasioni i vjetër. Pas botimit tė vëllimit tė parë me poezi nė vitin 1983, “Pas provimeve”, në harkun kohor tė 19 viteve, Teodor Keko do tė botojë 13 libra. Në vitin 1987 boton vëllimin poetik “Fjala fishkëllen”, nė 1990 poezitė “Zemra nuk është këmishë” dhe romanin “Loja”. Një vit mė pas vėllimin me tregime e novela “Lajmėtarja e vdekjeve”, nė 1994 romanin “Pretenca”, në 1995 romanin “Shënimet e një gruaje”, nė 1996 vėlimin poetik “Unė tė kam dashur, por…”, nė 1997 poemėn satirike “E tė tjera, e tė tjera…” dhe vėllimet me tregime e novela “Prostituta” e “12 shenjtore, njė profet dhe disa njerėz”, nė 1998 tregimet dhe novelat “Made in Albania” dhe nė 2002, po njė vėllim tė tillė tė quajtur “Hollėsira fatale”. Nė 20 gusht 2002, ndahet nga jeta pas një sëmundje tė rëndë në moshën 44-vjeçare. Deri nė fund të jetës ai mbeti një antikonformist, një intelektual me kontribut tė veçantė në proceset demokratike tė vendit dhe njė bohem i papėrsėritshėm.


Poezi nga Teodor Keko

HIJA IME

Me hijen time ik në rrugë,
Ajo e sheshtë gjith aq e zezë.
E di saktësisht se ç’mendoj unë,
Pjerrtas më sheh si një të mjerë.

Unë hijen time nuk e njoh,
S’ia di mirësitë e as tradhëtitë,
Nuk di as kur do më lëshojë,
Kur do të më ngarkojë në shpinë.

Një Zot i madh hija më duket
Tek pret me shpirtin tim të ngjallet,
Por pritja është e pafundme,
Me kohë ma morën shpirtin hallet.

Dhe lanë në zgavrën e kraharorit,
Veç mosbesimin dhe egërsinë.
Nga hija ime për fat të keq,
Sot diktatori mund të lindë.



SHI SHQIPTAR

Në xhama shi,
Në sy mjegull,
Në tela dridhet
Zemra e djegur

Në veshë zhurmë
Në gjoks bisturi,
Gjithshka e mjegullt,
në xhama shi.

Dashuria ime,
Flokë të zinj,
Lëkura e zeshkët,
Numuri i këmbës 37,
Si për të më kujtuar në butikët e Europës
Se unë i vdekur jam
Dhe të tjerët gjallë janë.
Dashuria ime,
Zeshkane…

TEJ BUKURISË

Mbas mjegullkës, detit, maleve, fushave,
Pas katedraleve ar e shkëlqim,
Është vendi im, i vogli fare,
I shtrirë, më këmbë, foshnje dhe trim.

I vogli fare me qiej të kaltër,
Lumej kokëfortë, detra si loti
Ku njerëzit flenë pa bërë kryqin
Dhe zgjohen duke thënë “Dhëntë Zoti…”

Askush atje s’di çfarë vjen nesër
Ku do të prehesh në shtrat a varr?
Dhe prapë unë endem kufomë në Londër,
Shekspirin shoh me mendjen larg.

Në kalendar kryqëzoj ditët,
Me ankth përgjoj si afron kthimi.
Të bëhem prapë njeri atje
Ku dihet fjetja, po s’dihet zgjimi.

Mbas mjegullës, mrekullisë, magjisë,
Është vendi im i vogël fare.
Si diamant që pres folklorin
Për ta magjepsur botën e madhe



PËRRALLË E TREGUAR ME ZË TË ULËT

Kur linda unë ishte vjeshtë,
Kur linde ti ishte pranverë,
Kish gjelbërim dhe shira kish,
Bollëk i madh, por prapë fatkeqë.

Të vegjël jemi o Martin,
Askush në botë s’na vështroi gjatë,
Me përkëdhelje dhe fodullëk,
Na vunë një emër REFUGJATË!

Ti asnjeriu mos i thuaj,
Që je fatkeq, që je jetim,
Bëj gati çantën, pak bukë, pak ujë,
Gjithë fati fati ynë është udhëtim.

Dhe kur të lodhesh mos kërko ndihmë,
Në tokë shtriu me qiell mbi sup,
Kur Zoti le një komb fatkeq
Është mirë të skuqet e të ketë turp.


KËNGA E NAIVIT

Mjerisht e varfër kjo njohja ime,
Fare pak gjëra paskam ditur,
Nëpër dekada, në kodra librash,
Ka mbetur prapë djali i mitur.

Shikoj tradhëtinë dhe e kuptoj
Kam mbetur në kokëtrashë i ngratë!
Gjithmonë më shfaqet me një fytyrë
Gjithmonë them “e hëngra prapë!”

Dhe bash atëherë më vjen ninulla
E nënës time mbi kokë:
Mbyll sytë o shpirt, mos u mendo,
Se je i pastër, s’je për këtë kohë

Poezia e fundit

Kur e di se do të vdesësh
pemët kanë më shumë lule

dhe me shumë yje qielli ka
më të mirë dhe më të çuditshëm
janë njerëzit
që nuk e kuptojnë se hija e trupit të
tyre është vetë vdekja.

kur e di se do të vdesësh
toka është pjellore, si grua,
dhe qielli ta shuan përjetësisht
etjen me shirat e tij
dhe avionët nuk fluturojnë për t’u rrëzuar,
dhe njerëzit nuk lindin për t’u
bërë nesër të liq.

Më mirë ta dish se do të vdesësh!
lulet lule do të jenë

dhe nuk do të
kundërmojnë me trishtim
dhe njerëzit do të kthehen më shpesh te
distributori i harruar
të furnizohen falas me besim….

Selanik, 26.5.2002