Në vitet ë2001/2004 u anëtarësua në Qendrën Rinore “IMC”, ku mori hapat e parë në fushën e aktrimit, me ç‘rast realizoi role të ndryshme, njëherësh edhe u çertifikua si aktor. Nga viti 2005 u angazhua në teatrin e qytetit, “Osman R Gashi” në Klinë.
Krijimet e tij letrare i ka botuar në disa gazeta dhe revista në Kosovë. Është mjaft aktiv edhe në klubin e shkrimtarëve "Vorea Ujko" në Klinë. Përmbledhja poetike "Gjurmëe etur" eshtë libri i tij i parë. Jeton në Klinë
JETO NËSE MUNDESH
I trazuar
shëtis në qytetin e fëmijërisë sime
i tretur nën plagët e jetës
vazhdoj të jetoj.
shijoj kujtimet
e ndjej pikëllimet e ftohta
sakrificat për mbi jetën
mbi hidhërimin dhe mashtrimin.
Rrugët e qytetit
të mbushura plotë me trillime dhe mashtrime.
I tretur nën lotin tënd,
nën mallkimin e natyrës.
Lugat mbi qiellin e zi,
mbi dëbimin e dhembjes dhe mallit.
Qytet që prodhon dashakëqij
sa të bezdisshëm që jeni.
Ironi mbi ty o njerëz
që nuk dini të jetoni
por vetëm të mashtroni dhe të mallkoni.
NË KËRKIM TË RINGJALLJES TËNDE
Në heshtje qëndroj pranë teje
i ulur në gurin e ftohtë si akull
duke pritur filloi perëndimi i diellit
duke kërkuar ringjalljen tënde.
I heshtur dëgjoj disa zëra
për një moment m'u duk se arrite ti,
lëvizi kokën lehtas
vërej që nuk je ti.
Mendoja që të bëhem djall, apo engjëll,
mendoja që të bëhem diell apo hënë,
mendoja që të bëhem hekur apo gurë,
mendoja që të urrej por nuk arrita dot.
Perëndimi kishte filluar errësira po fillon
nga një erë e lehtë trupi im po dridhej,
uria më kishte kapluar stomakun
në ato male të larta nuk pat ide se çfarë të ha.
U nisa për në peshkim
por nuk arrita dot të zë një peshk të vetëm
në atë oqean të mbushur me lotët e mi
i detyruar ta kërkoj atë.
I ngopur me lot e dhembje
i ngopur me mashtrime dhe trishtime
i etur për ty.
DËSHMORI PO FLET
Përse më hidhni dhe
përse më shikoni
përse po derdheni lot
unë po ju shikoj
unë po ju dëgjoj...
Përse më mbuluat me flamur
unë jam këtu në mesin tuaj...
Hej, o njerëz, nisuni tek porta atje troket Liria
atje troket Pavarësia, atje është gjaku ynë.
E tani mua më leni të qetë
po iki tek miqtë e mi
ju po me quani dëshmor
unë nuk kam vend mbi tokë
Komandant Adem Jashari me pret atje!
ERDHA NËNË!
Këtu të lash e këtu të gjeta
në mërgim të zi humba e u treta
nënë e ulur në Pragun e shtëpisë
më priti shumë kohë deri sa unë po vi.
Erdha Nënë!
Nënës sime lotët më janë tharë
duke pritur djalin mërgimtarë,
Ah, moj nënë e ulur nën atë hije
këtu të thashë mirupafshim
se prapë do të vij.
Erdha Nënë!
Në atë Avion të zi,
m'u kujtua një fjalë nga ti
"Mos harro vendin o bir
se këtu je lindur e je rritë".
Erdha Nënë!
Kam marrë gruan, e kam marrë fëmijë
ditëlindjen tënde ty me ta pritë
po i mbush sot tetëdhjetë vjet
më shumë se gjysmën e jetës pa mu e pritë.
Erdha Nënë...
BARKË E ZBRAZUR
Në mes të liqenit
barka lundron e zbrazur,
heshtja e valëve të liqenit
troket pranë barkës.
E lodhur nga uji
që tundohet nga valët
të pret Ty.
Barka e heshtur
niset drejt pafundësisë së saj
e vetme si asnjë herë tjetër
çdo gjë u kthye në Lumin e Vjetër.
Mbeta i tronditur pas hijezimit tuaj
mashtrimi troket në portën e pa prekur
kënaqësia ime u zbeh në atë moment të hidhur
kaloj hijezimi juaj pranë meje si një Kleopatër e dëshpëruar.
U kthye çdo gjë që ekzistoi më parë
unë lojtar i jetës humba çdo gjë që ekzistoj në atë moment.
Kohë e pa premtuar për ty
buzëqeshja juaj më lëndojë
heshtja ime kujtoj vitet dhe ditët kur kishim jetë.
Kishe krijuar e sjelle në jetë
një Engjëll të pafajshëm
mbeta kod i dikujt tjetër…
HIJEZIMI
Nën hijen e kohës
mbetem si një i huaj -
i heshtur prehem nën hijen tuaj.
Krahët e thyer si një pëllumb
i çmendur në fole,
nuk flas dot deri sa ti nuk je
në heshtje pyes veten time?
Pse të kërkoj?!
Urtësia më fal trishtimin
derisa mbetem vetëm,
tretem si një qiri i verbër
rrugët mbetën bosh.
Kam shumë acar në shpirtin tim
i ulur nën Tokën e Lagur nga vesa,
mëngjesi po agon, Dielli më pengon
asgjë nuk më ndihmon!
Po ti mbetesh peng e shpirtit tim?
Ah…
as dashuri,
as mallkim
Luhatem që të urrej ty jetë
shiu më troket nën tokën time,
ulur pranë Lisit të mallkuar
në skaj të rrugës pres?
Mallkuar qofshin rrugët dhe lumenjtë
që nuk më morën mua,
mallkuar qoftë Oqeani që nuk më fundosi,
mallkuar qoftë dita që të pashë
të lakuriqësuar shpirtërisht.
Mallkimi mbetet asht i verbër
mrekullia mbetet trishtim i shiut,
vdekja mbetet trishtim i jetës...
BARIU I ETUR
Nën pellgun e liqenit të mjerë mbetem unë,
heshtazi nga natyra gjunjëzohem për të larguar etjen
në atë pellg të zi.
Lundrim i peshkut në rërën e përhitur
unë mbetem nën etjen e diellit që ngroh natyrën.
Malet e fushat marrin ngjyrën e jetës
të ngelur nën ujin në pellgut
hijezimi i maleve mbetet virtyt i shpendëve
në kullosat e tyre tek gjethet.
Bagëtitë tronditen nga etja e pa kufi
ulërinin në thellësi të maleve ujqërit e zi.
Unë si bari i trembur fshihem tek zgavrat e gjarpërinjve
errësira po vije bagëtitë në male shqetësohen
pyes natyrën:
si t’i grumbulloj bagëtitë e pafajshme
që kërkojnë ushqim...
TY TË PRES
Liqe i zbehur pa një dritë të heshtur,
barkë e mbuluar me lot vetmie
mbrëmje e pa zakontë me një freski verore,
ulur pran buzës se liqenit në mendime për ty.
Fillon të vijë mbrëmja unë filloj të vetmohem
ti larg meje e pa etur për mua dhe për dashurinë
pranë meje një cicërimë e bilbilit veror më thotë pse
ti kërkon diçka që nuk arrihet e unë i vetëm.
Sillem vërdallë Liqenit të përmbytur me vuajtje
lotët e mi shoqërojnë ujin e liqenit
zemra imë qan për ty, ti si një lundruese jete
hedh dashurinë tonë në një humnerë të pa kthim.
Hëna po fillon të bie mbi Liqen
e unë po iki pa ty
udhëtoj drejt vdekjes së heshtur...
AKULL I ËNDRRAVE
Dhomë e murosur me akull
unë si një i dehur thërras gjumin
mbi një tavolinë të ndërtuar
nga akulli.
Ëndërroja një dashuri
kur papritmas u hap
Porta e Akullit hyri
brenda?
Në duart e tij qëndron
një Medaljon dhe ma vuri
në gjoksin tim, por jo
nuk dua që të marr dhuratë
nga një njeri
që di të tradhtojë
Medaljoni ra në atë Tokë të Akullt,
i thashë vetes sime:
më mirë të vuaj një herë
se sa të tradhtohem
përherë...
HIJA E VDEKJES
Zot…
pse ligësia po na ndjek
hija e vdekjes
pse gjithmonë na prek.
Pluhuri harresës
brezat po na i zhduk.
shpresat e jetës
sa e sa herë na i shkelën.
Lotët e mbijetesës
gjithsesi duhet t’i ndërrojmë.
Mënyrën e jetesës
duhet ta fisnikërojmë;
murin e qëndresës
duhet t’i japim.
Një ngjyrë tjetër jetës,
dhe duhet ta gjejmë patjetër
adresën e së nesërmes
por mos ta harrojmë kurrë.
Kodin e mbijetesës
se vetëm kështu e largojmë
hijen e mallkuar të vdekjes...
FJALËT E DËSHMORIT
Komandant, sot isha
në botën e frymëmarrjes,
dhe nuk më foli askush
të gjithë shikojnë punën
dhe interesin e vet.
Kalova andej e këndej jetës
njerëzit iknin nga unë
oh sa vështirë pashë
vendin ku derdhej
gjaku ynë dhe kishte
e sytë më panë
vetëm barë pa asnjë lule.
Komandant, u nisa prapa
me kishin harruar
nuk dija se kujt t’i them
Adem Jashari
po ju bën të fala të gjithë
mbajeni kokën lart!
Ata që i çliruam
kishin bërë pavarësi
por Mitrovica ishte
ashtu se si e kemi
lënë
Komandant.
Komandant, nga habia
mendova errët e thashë
ata vetëm bukë po ngrënin
nuk po bëfshin asgjë.
TI MOJ HËNË
Ti moj hënë
eja tek unë
me mungon kam vetmi
përse nuk me flet
yjet janë zbehur
sepse ti
nuk vjen tek unë.
Mbrëmë të prita
por ti o hënë
nuk erdhe dot.
Desha ta ndriçoj shtegun me ty
dua që të kërkoj falje
dua që të them
faleminderit që më bën dritë
në kopshtin tim të
dashurisë...
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen