Mos më ngushëllo
Ecim gjurmëve të kohës,
të prira nga thundra kuajsh të tërbuar
që verbërisht ndiqen deri në fitore.
Ecim lodhshëm shtigjeve
që se mundin plogështinë,
s’e mposhtin trishtimin e shekujve.
Ecim të tronditur:
ti , unë , ai…
si valë të rrëmbyeshme lumi.
Atëherë... e tani!
Vatra të braktisura...
sy të shterrur, shpirtëra të venitur,
viktima të kohës pa gjurmë.
Me ç’forcë ecim në hap me kohën?!
Gjaku trengjyrësh
Pranvera erdhi e zbehtë,
pa gjallëri ishte moti...
këmbëkryq s’u ula në fron
e bindur në gjakun blu,
simbol qetësie e bardha...
i kuq qe turpi që gëlltitëm
në thërrime buke, dekada nën hije.
Çmendurisht më gërryen dyshimi...
Jo, bekona Zot!
Karpatet s’janë djepi ynë,
ne jemi fis I-lirë,
në dej na valon gjaku i kuq
vrullshëm e ndjejmë në kapilar,
emrin Alban apo Shqiptar.
Udhëtim nëpër shekuj
Në hartat e çara nga varfëria,
shtrihen copëtimet ilire
kafshuar nga gjarpërinjtë e gjakut!
Sa të tmerrshme qenë zgjimet e kombit,
të thyera imazhet e dritës,
shkretëtirave ku e pashuar është etja.
Mos më zhdukni gjeografinë o të marrë,
as harqet e urave që lidhin miqësi
Për një fron nga Londra, Parisi...
në konkurset e Evropës m’u mposht fisi!
Që atëherë, tonat rrënkime
mbajnë dhembjen e shekujve:
në gaz lotsjellës notonte Kosova,
Shqipëria tretej në hijen e vetëshkatërrimit
që Tetova... Dibra e Çamëria, të luten për mëkatet.
O ju që kuptoni gjuhën time!
Më falni hartën e lashtë të krenarisë
kur joshëse e madhështore frymonte Iliria.
Kurora lirie thurin vashat
(Dëshmorëve të kombit)
Më . . . 999 mote rrënkimesh,
lot gjaku, dhembje e zjarrtë malli...
Atje, ku ndër shekuj shqipet ngritën kullat
Se donin fluturimin e lirë lartësive
e qielli të përmbyste barbarët, dhe
bajonetat e tyre të përskuqura
me dashurinë e njomë fëmijërore.
Lotët e nënave, mallkimet e gjysheve
qenë vrer trishtimi për shumë jetë
si hije të stepura shpirtrash të ngujuar.
Fundi i kësaj bote mizore qe dita e re,
lulëkuqet e njoma vaditur me gjak,
kurora dëshmorëve do t’u thuren me mall
nga vashat me fytyrë kah lindja e diellit,
atje ku fillon e mbarron së shkruari historia.
Për nder të Lokes
Buzë Vardarit sodisja veten...
Jam pjesë e këtij nënqielli!
Lumi, eh lumi
rrjedh si jetë e trazuar
valë–valë…
si balli i rrudhur i Lokes
lodhur pritjeve
për birin, nipin
ndarjen kujton
sa trishtuese...
Një ftesë për varrin e panjohur
këndeve të Evropës,
ku tretet dashuria
për dheun, gjuhën,
nderin e Lokes.
Na mori lumi,
me valët e trazuara si jeta!
Kalimtarët e heshtur
Vit i mbrapshtë...,
si ëndërr shtegtare,
shekull trishtues
në dhembjen që shpërndan
mbi tragjikën njerëzore.
Lot malli e dashurie,
portrete shqiptare,
klithje çmendurie,
kur kujtimet shterren
si hije nate në ndërrim
në valë jete përpëliten
zogjtë e mallit në pakthim.
Njerëzit heshtin nga lodhja,
në fole të vjetër shuajnë zjarrin,
i tret e i josh ardhmëria...
me sy dashurie presin diellin.
Shpirti i të burgosurit
Jeta lëngon mbërthyer në pranga
Në kullën me katrorë të gurëzuar
Aty ku deshën të burgosin dhe shpirtin
Të mjerët gjakpirës të etshëm
Prenë shtigjet e mallit për liri
Pranguar në kthinat e kullës së hekurt
Shpirti zvarritet për një rreze pas grilave
E dhembja skalitet në relikt historie
Telat e kafazit shkrihen nga zjarri i lotit
Dashuria pas pak i zbut vuajtjet
Flladi i lirisë miklon shpirtrat e përvuajtur
Ditët marrin ngjyrën e diellit
Sa madhështore dhe e dashur bëhet jeta
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen