Bedri Myftari

Bedri Myftari

Bedri Myftari u lind në Filat të Çamërisë më 21 dhjetor 1938. Në moshën 5-6 vjeçare, me gjithë familjen, u detyrua ta lerë vendlindjen e vet, Çamërinë, i detyruar nga holokausi i monarko-fashistëve grekë dhe erdhën e u vendosën në Shqipëri. Shkollën shtatëvjeçare e kreu në Fier, të mesmen, një teknikum financiar, në Tiranë, po ashtu edhe gjimnazin në Tiranë.
Në fillim të viteve ’60 ka punuar si gazetar në gazetën “Zëri i Rinisë”. Ka filluar të shkruajë që në moshë fare të re. Është pranuar anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë (LSHA) në vitin 1966. Në këtë kohë kishte botuar vëllimin me tregime “Fluturzat e borës” dhe “Mbrëmjet e qytetit tim”, me të cilat ka marrë çmim të dytë dhe të tretë në konkurset kombëtare.
Gjatë kësaj kohe një grup të rinjsh: Bedri Myftari, Suzana Selenica, Bilal Xhaferri, Namik Mane, Zyhdi Morava, Faik Ballanca, Roland Gjoza, Kostandin Dhamo, Sadri Ahmeti, etj, nisën të shkruajnë me dorë të lirë kundër realizmit socialist. Ky grup u zbulua nga organet e sigurimit të shtetit dhe u quajt “grupi i të rinjve kundër vijës së partisë në art dhe letërsi” dhe shumica e anëtarëve, me kryetar grupi Bedri Myftarin, u dënuan për agjitacion e propagandë kundër vijës së partisë në art dhe letërsi. Të gjithëve iu hoq e drejta e botimit për 20 vjet.
Pas lirimit nga burgu Bedri Myftari punoi si punëtor në disa ndërmarrje në Tiranë.
Pas shembjes së diktaturës komuniste Bedriu punoi si gazetar në gazetën “Kosova”, kryeredaktor i gazetës “Tribuna Demokratike”, përgjegjës redaktor në gazetën “Emigranti shqiptar” që dilte në Europë, kryredaktor i gazetës “Bota shqiptare” dhe “Çamëria”. Bashkëpunon me gazetën “Drita” dhe revistën "Krahu i shqiponjës”, organ i OJQ Shoqata Kulturore "Bilal Xhaferri", ku vazhdon të botojë publicistikë dhe krijimet e veta letrare.
Bedri Myftari u nda nga jeta këto ditë në moshën 75-vjeçare.

Tituj të veprave

“Fluturzat e borës”, tregime, 1967

“Mbrëmjet e qytetit tim”, tregime, 1969

“Kronikat e vdekjes”, roman, 1994

“Rojtari i varrezës”, roman, 1995

“Ti je Eva”, poezi, 1996

“Dashuria e parë”, tregime, 1997

“Pranverë që s’kthehet më”, poezi, 1999

“Bardh e zi”, publicistikë, 2000

“Dashuri fatale”, roman, 2000

“Përralla”, Tiranë, 2001

“Vajza e rojtarit të pyllit”, përralla, 2003

“Zonja e Ambasadorit”, novela, 2006

“Simfoni e erërave”, poezi, 2006

“Pas Kastadivës”, roman, 2007

Poezi nga Bedri Myftari

SONTE

Sonte doja të isha lot malli
Në sytë e çamëve,
Të rridhja
Në mjekrrat e ashpra të burrave,
Në faqet e kuqe të nuseve,
Në gushat e bardha të vajzave,
Dhe pastaj të avulloja,
Të ngrihesha si re hapsirave,...
Erërat e veriut të më shtynin drejt jugut,
Të ndalesha mbi Çamëri,
Toka dhe qielli të elektrizoheshin nga malli.
Të kulloja nga lart si shi,
Lotët e nënave,
Lotët e motrave,
Lotët e nuseve.
Të shuaja mallin e zhuritur,
Të trojeve tona të lashta.
Të laja eshtrat e të rënëve,
Që i shkel këmba e zervistave,
Të qëndroja mbi qiellin e Çamërisë,
Yll shprese…

1963

 

FRYN NJË ERË

Këndoi vajza çame këngën e nerënxës,
Ra mbi Jon nata e jugut,
Mbi nerënxën u varën yjet.
Fryn një erëz e vakët,
Çeli lule qitrua,
Zemrën time e dogji malli.
Eh, se ç’më ka marrë malli,
Të shoh ullinjtë kur lulëzojnë,
Netët me yje përmbi fushat pa mbarim!
Këndoi nusja çame këngën e sirenave,
Rrahën flatrat pulëbardhat
Mbi pullaz të shtëpisë sime.
Fryn një erëz ledhatore,
Fryn nga Çamëria
Dhe më përqafon me afsh dashurie.
Eh, se ç’më zuri malli
Të shoh hënën e re,
Varur luginave si floriri i gushës!
Të shoh vajzat çame duke qëndisur
Lulet e limonit,
Me gërshetat e shpleksura
Përmbi gjinjtë e virgjër…

PSE QESHE E QAVE NË GJUMË

(Vajzës sime, Etlevës)

Ç’ëndërr të bukur pe,
Që qeshe në gjumë,
Etlevë?
Bota jote e madhe ,
E mbushur me përralla ,
Gjyshja jote, Tatu, me flokë të bardha hëne,
Është më e bukura,
Ajo është nëna e nimfave,
Nëna e përrallave.

Ç’ëndërr të bukur pe,
Që qeshe në gjumë,
Etlevë?
Gjyshja Tatu me flokë të bardha hëne,
Të tregoi përrallën
E vendit të artë,
Ku nimfa e vogël del çdo natë
Brigjeve të Jonit,
E këndon këngën e portokalleve
Dhe me krehërat e fildishtë të hënës,
Kreh flokët e gjatë.
Të dhuruan nimfat peshkun e artë,
Fustanin e bardhë qëndisur me lule limoni,
Brigjeve të Jonit gjete margaritarin
Më të madh në botë.

Pe yjet kur zbritën nga qielli
Dhe u puthën me lulëzimin e ullinjve?

Ç’ëndërr të frikshme pe,
Që qave në gjumë,
Etlevë?

Gjyshen Tatu ta morën erërat…
Mbi vendin e artë ra nata e zezë,
Nimfën e vogël e rrëmbyen
Ca burra mjekërrgjatë
Dhe ajo me zërin e erërave
Thërret netëve,
Etlevë! Etlevë!

Mbi lulëzimin e ullinjve,
Vunë kryqin e zi,
I plagosën yjet,
Ta grisën fustanin e bardhë,
Qëndisur me lule limoni,
Ta grabitën peshkun e artë,
Margaritarin më të madh në botë.
Ti, Etleva, je e vogël,
Rritu dhe ca dhe do të mësosh
Kush është ai vend i artë,
Që gjyshja Tatu ta tregon
Ç’do natë…

1972



ELENA GJIKËS

Në netët e bardha
Ti u lave me nimfat e yjet.
Nimfat të falën bukurinë,
Yjet shkëlqimin e tyre.
Tani atje në vendlindjen tënde,
Mbi brigjet e Pargës,
Netët nuk janë të bardha,
Yjet dridhen si në ethe,
Nimfat i kanë prerë flokët e gjata,
Sirenat nuk i këndojnë më
Këngët e portokalleve.
Ato thërresin netëve me zërin e erërave,
“Kthehuni në trojet e të parëve!
Kthehuni në trojet e të parëve”!
Ti, Elena Gjika del si një këngë e butë
Nga “Milosao” e De Radës,
Del amazonë nga poema e Longfellout
Dhe rend përjetësisht drejt Pargës tënde,
Pa e arritur kurrë.