Ali R. Berisha

Ali R. Berisha është nga lagja Bricor e fshatit Qallapek të Lugut të Baranit. Aty ka lindur me 20 korrik 1942. Në Baran e ka kryer shkollën fillore, në Pejë Gjimnazin, kurse Fakultetin Filozofik - Degën Gjuhë dhe Letërsi shqiptare në Universitetin e Prishtinës. Kryesisht ka punuar në gazetari dhe në arsim. Së fundit në Shkollën e Mesme “Luigj Gurakuqi” në Klinë, prej ku edhe ka dalë në pension.

Me shkrime letrare ka filluar te mirret që nga shkolla e mesme – 1966, kur ka filluar të botojë fillimisht poezi. Ka shkruar poezi e prozë për fëmijë e të rritur. Në fushën profesionale është marrë edhe me çështje gjuhësore, dhe aty është ende shumë aktiv. Krijimet e tij janë botuar në revista dhe gazeta.

Ka të botuara këto vepra: 

- Poezi me titull në fund, “Jeta e re” Prishtinë - 1997, 
- S’ka më po e zi, KL “Vorea Ujko” Klinë - 2005, 
- Poezia e lashtore, 
- Agu e hap driteren vetë
- Hijet e flladitshme të diellit, tregime
- Fjalor i fjalëve të reja, 2006 
- Aforizma  të autorëve shqiptarë I II III,  “F. Konica” Prishtinë – 2007.(Në bashkautorësi me Luz Përnokajn).

Poezi nga Ali R. Berisha

SYRI I DRITËS

Unë nuk kam dike tjetër që më trazon si ti
Sa ne fushë, san ë bjeshkë – në punët buktore
Sa hije të ka shkëlqimi i ballit kur bie shi
Dhe në brendinë tonë hyn si me fuqi prej dore

Diçka që është në ty, apo në mua s’e di
Më shtrëndon brendajashtë si me pinceta
Të çelnikta të kohës dhe më bën më të ri –
Si linda, si u mplaka – njësoj më gjen jeta

Syri i dritës që e lëshon zërin këtu aty
Atje e kudo – më meson një të re histori
Se si me ty rreth teje s’thuhet “një apo dy?”
Se aroma e bukës sate – më e madhja dashuri

1965

KUJTIM I VONË

Një rreze e diellit ka hyrë në dhomën time
Rrethuar me dritë e ka fotografinë e tim eti.
Zbërthye çdo gjë ia ka, e mua tretur n’kujtime.
Një mallëngjim i madh sakaq më bëri për veti.

Ia kundroja fytyrën vrragë e n’kokë të bardhë një plis,
M’u kujtuan  bisedat që odave i mbante shpesh,
Me fjalë të  moçme mësuar ndër shokë e fis.
Rrethonin kujtesën e pa pra më trokllonin në vesh.

N’kujtime e sipër’i lot më rr’shqiti nga sytë
Fotografinë ma largoi e ma humbi si me dorë.
Nuk di sa qava, por në lotë fytyra qe mbytë.
I thashë vetvetes: “Rrallë po e kujton, o i gjorë!”

1967

LASGUSHIT

Më duket se ende në Liqen – me ujin e qetë, të lëmuar
Lundron andej një peshkatar me varkën varfanjake –
Buzë Liqenit një fëmijë, duke luajtur guralecë ndër duar.
Kohë pas kohe çon kokën, shikon shpendët bardhërake

Përtej, n’buzëbreg t’Liqenit, përpin ujin mjegulla dhe zbret
Peshkatarin e trembur gjeratorja e shtje brenda në gji
Kurse fëmija që ishte në breg tregon me gisht dhe thërret:
“Ai xhaxhi skoj n’melgim!” - për të jetuar atje me mallin e tij

Kroi i fshatit aty me vasha truphedhur, me molla në gji
Ka për ta rrjedh përherë ujët e ftohtë për pije …
Dhe Lasgushi do të këndojë gjithnjë më i ri,
Me mall të pashuar dhe  me të hollat shije

1971

MOS LUANI ME EMRA

Ju lutem mos luani me emra!
Se emri, druaj, ka fuqi magjie.
Mos kërkoni gjë prej emrave!
Por faluni nga diçka atyre!
Diçka të forte për gurthemel.

Bota ka shume njerës, më shumë emra
Lindin e vdesin rtadhazi, e paradhazi.
Çdonjëri vdes pos emrit të bartur!
Kurrkush nuk vdes me emrin e huaj!

Disave më së tepërmi emri u jeton në eshtra!
Disave më së tepërmi emri u jeton në misht!
E DISAVE EMRI U JETON SA GJAKU!

Dike e bren vdekja e vet
I dhembset shumë vetvetja pse vdes!
Dike e bren më shumë vdekja e emrit!
Dhe s’i dhembset vetvetja pse vdes!

Ka njerëz që lindin për të bartë një emër!
Ka emra që lindin për dike!
Disa emra ngriten lart prej njerëzve!

1983

NËSE  VDES  ROZAFA

Nëse vdes Rozafa
unë do të vdes para saj.
Kujtimin do ta vë përpara
dhe do të bërtas kupakresë,
që të thonë të tjerët se kam luajtur.

Nëse vdes Rozafa
për mua nuk do të ketë shpëtim, -
sepse dashuria ndaj saj
(që kurrë nuk guxova as
me mend ta shikoj)
s’ka për të jetuar pa të.

Dhe, nëse vdes Rozafa
me mal e me gurë e me qëndresë
do të rrokullisem ushtimas
deri te veshi i Zotit.

Nëse vdes Rozafa
jetëvdekja ime patjetër
do të shndërohet në baladë
ose në kujtimharresën që do të jetojë.
Mirëpo nëse vdes Rozafa…
e Rozafa nuk ka kurrë për të vdekur
asnjë kujtim nuk do ta vrasë
nga malli për të.

VARGU  NUK  LIND  VETËM  NË  PRANVERË

Kur lindi vargu ishte pranverë,
kur dheu bëhej burim,
kurse nga qielli rigonte dashuri.
anash vinte diçka (s’ia di emrin)
e s’ndahej këtej.
vinte në mua dhe e zinte vendin
e vargut – pranverë
ishte pranvera, kur mbushej atjehja,
kur lindi vargu  - unë s’i shpëtoja
e qiellit i shpëtonte duarsh dashuria.

KOSOVËS

Kosovë varri im buzë kufirit
kopsht nate
ditëvapë që s’u ngope kurrë ujë
e vdisje me këmbë në lumë
O lis hijemadh
që në hije kurrë s’pushove

Kosovë bukëdhëntore e vajatore,
Uzdajë-ëndërr-shpresë
Dhe kosovëtore

MË KUJTOHET

Më kujtohet
Kur lexoja poezi lirike
Në lëvoret e drunjve

E poezi epike
Në shpellat e bjeshkës.



LIRIKA E NJË NATE

U bëra mik me natën
Dhe me fatin që mban ngjyrën e saj
Për ta ngarkuar edhe me një poezi
Që kurrë nuk munda ta bëj timen

-Natëziu! - e quajta veten
“Natëziu” - e titullova poezinë
Të shkruar në mesditë
-Natëziu! - më quajti lexuesi

Vuajtjet e poetëve
Nuk po përfunduakan njësoj

Qindra poetë qindra thyerje poetike
Të netzinjve: ata dhe nata
Gjithmonë qajnë njësoj...
Kur vetmia na mundonte shumë
Nata me shpirtin e saj guva-guva
U bë mik me mua t’i lexonte poezitë e mia

Poetët e rrugës nuk flasin më me të
Përse? Kur ata mund të flasin
Me vashat që kthehen nga puthjet

Poetët e kafeneve nuk flasin më me të
u merren mendtë -
S’ka më as trubadurë!!!

Tash unë dhe nata
Ia heqim mërzinë njëri-tjetrit.


PIKU VARGU

Piku vargu -
Ra në lotin e vashës

E mori trimi
Që të mos i lëndohet
Dhe ia fluturoi
Majë bjeshke
Atje ku vallëzojnë poezitë.