Bashkim Hoxha

Bashkim Hoxha

Bashkim Hoxha është gazetar, dramaturg, skenarist dhe shkrimtar i lindur në 1954. Ka krijuar disa vepra letrare të njohura mbarë shqiptare dhe për to qyteti i Durrësit me rastin e 50 vjetorit t lindjes së tij i ka dhënë mirenjohje "Qytetar Nderi" i Durrësit.
Nga dora e shkrimtarit Bashkim Hoxha kanë dalë me radhë veprash si :"Heronjte e Viagres", "Romance ne diten e krimit", "Lakuriq", "Ground Zero" ( "Dëshmitari i Shkretëtirës"), "Hotel Ballkan", "Mbreti i Vesës", "Mot i keq për dashuri", "Fjalë të ndyra dashurie", "Njeriu tjetër", "Një lolo dhe një mbret", "Unë dhe Mefistofeli" (dramë), "Ftesë për gjyq", "Këngë dashurie dhe korba", "Qyteti pa dashuri". Hoxha është në kulmin e krijimtarisë së tij dhe një emër, që nuk i mungon asnjëherë publikut. Po ashtu Bashkim Hoxha është i njohur për emisonin e tij të mëngjesit "Koha per t'u zgjuar", në të cilin komunikon me nje pjese teleshikuesish për probleme ne pergjithesi që nga viti 1997. Me 30 qershor 2010 Presidenti i Republikes z. Bamir Topi i akordoi titullin MJESHTER I MADH ne nje ceremoni ku u dha edhe premiera e komedise se tij "Udhetimi pa vize i nje alieni".

Tituj të veprave

• "Heronjte e viagres"
• "Romance ne diten e krimit"
• "Sakrifica"
• "Lakuriq"
• "Ground Zero"
• "Dëshmitari i Shkretëtirës"
• "Hotel Ballkan"
• "Mbreti i Vesës"
• "Mot i keq për dashuri"
• "Fjalë të ndyra dashurie"
• "Njeriu tjetër"
• "Një lolo dhe një mbret"
• "Unë dhe Mefistofeli" (dramë)
• "Ftesë për gjyq"
• "Këngë dashurie dhe korba" (drame)
• "Qyteti pa dashuri"
• "Ne te gjithe kenduam Margariten"(komedi)
• "Udhetimi pa vize i nje alieni" (komedi)

Ka sjell në filma këto skenare

• Valsi i ngrirë në Prishtinë (1999) (TV)
• Kronika e një nate (1990)
• Një vonesë e vogël (1982)
• Ne cdo stine (1980)
• Një udhëtim i vështirë (1977)
• Zemrat që nuk plaken (1977)

Fragment nga romani "Missing"
…
Vazhdoj ditën time të punës si përherë, dhe si përherë ndalem pak më gjatë te Maria. Maria që bën dantella. Për motiv ka zgjedhur një flutur të madhe, të bardhë. Më thotë se do ta fitojë çmimin e parë. Asnjë prej grave nuk ka mundur të bëj dot një flutur kaq të madhe e kaq të brishtë, njëkohësisht.

Unë i bëj një pyetje që atë e çudit.
“Marie, në qoftë se një burrë vret një grua, ku mendon ti se do ta fsheh?”

Përgjigja e saj është e menjëhershme:
“Në kazanin e plehrave.”
“Në kazanin e plehrave?”
“Po. Aty e hodhën Joanën.”

Pastaj ajo më tregon historinë e trishtuar të një vajze rumune, njëzet vjeçe, që jetonte në të njëjtën shtëpi me Marien në Itali. Prostitutë. Por ama një prostitutë mëkatare. Njerëz të ndryshëm kanë mëkate të ndryshme. Për një prostitutë është mëkat të bjerë në dashuri. Ia var punës dhe fillon të mendojë për të ikur. Si të gjithë mëkatet, edhe ky ndëshkohet. Tutorët vendosin ta vrasin. E mbysin në vaskë. Pastaj e marrin trupin e saj, e fusin në një thes të madh, të zi, nga ato që futen plehrat dhe e hedhin në koshin e plehrave të lagjes matanë. Marien e detyrojnë të ruajë derisa të vijë makina për të marrë plehrat. Zakonisht makina vjen në orën shtatë. Ajo qëndron në këmbë nën një shtyllë elektrike dhe pret. Makina vjen si zakonisht me uturimë. Dy punëtorë zbresin dhe centrojnë koshin në pjesën fundore të saj. E kthen përmbys dhe gjithçka zbrazet në karrocerinë e saj. Rrapa tap, rrapa tap. Rrapa tap, rrapa tap. Makina përzien plehrat në kazanin e madh. Pastaj e lëshon koshin e zbrazët dhe dy punëtorët e lënë në vendin ku qëndron zakonisht. Makina niset, dy punëtorët ngjiten në të në ecje e sipër, dhe shkon të marrë koshat e pikës tjetër. Makina bën shumë zhurmë në ecje e sipër. Karroceria e saj uturin. Rrapa tap, rrapa tap, rrapa tap, rrapa tap. Përzien plehrat me njëra-tjetrën, i grin. Bashkë me to, grin kockat e Joanës. Derisa të zhduken. Derisa të bëhen një me plehrat.

Përfytyroj Danielin në një skenë krimi të ngjashme. Ka ngarkuar në kurriz trupin e Monës. E ka futur në një thes plehrash.
Nuk vazhdoj më me këto përfytyrime, sepse më duket makabre.

“Nuk ka ndonjë mënyrë tjetër?”, pyes Marien.
“Ka”, më thotë ajo.
“Hedhje në lum. Murosje.”
“Murosje? Si në legjenda.”
“Pa këngë. Përplasur në gropën e hapur të themelit, pak çaste pasi të vijë makina e betonit plot zhurmë rrapëllimë. Vjen e të mbulon, të kthen në një cep muri ku askush më nuk ta di adresën.”

 Në një cep muri ku askush më nuk ta di adresën. Jo, Mona nuk mund të ketë një fat të tillë. Unë e njoh mirë. Ajo nuk nënshtrohet. Mund të bëjë zgjedhje të gabuara, por nuk i bën sepse mashtrohet. Janë zgjedhjet e saj.
Mona e ka në gjak flirtin. Ngjan nga e ëma, që duhet të ketë qenë pak e vetërrëmbyeshme në histori të ndryshme dashurie. Në fund të fundit ato të dyja besojnë se dashuria dhe flirti i japin kuptim jetës së një femre, i japin atë ngarkesë emocioni që i bën gjërat të vërteta dhe të jetuara. Unë e kam pasur të qartë që në fillim që ajo nuk mund të vazhdonte në pafundësi me Danielin. Ai vërtet ofron shumë, por për tipin e Monës, ofron edhe monotoninë e një jete të ndrydhur në një dashuri të vetme.
Nuk mund ta durojë dot këtë gjë. Ndjehet si një robinjë e lidhur në një trung pylli, ndërsa rreth e qark është errësira e pamatë që ofron mundësi, edhe pse të frikshme. Me siguri është dashuruar me atë deputetin, shenjat janë. Afërsitë që lindin dashuritë ekzistojnë. Atë si politikan dhe këtë, si dashnore më shumë e vetes se e të tjerëve, i lidh mungesa e sinqeritetit. Për të dy jeta është një spektakël. Luajnë rolet, duke pritur rrethanën. Kur rrethana ka mbërritur, e kam të paqartë se çfarë rrjedhe kanë marrë rrugët e të treve, Danielit, Monës dhe deputetit. Gjithmonë vjen një kryqëzim.

Gjithmonë vjen një kryqëzim,
Kur nuk di se nga të shkosh,
Ngre dorën të shikosh se nga fryn era,
Kërkon të gjesh pikat e horizontit,
Por ato ngatërrohen,
Në kokën e mbushur me mëdyshje.
Do rrugën e qetë a të rrezikut.
Kemi kohë që kemi zgjedhur qetësinë,
nuk e kërkojmë më rrezikun.

Edhe pse ajo është rrugë me më shumë variacione Këtu hyn në mes aritmetika. Aritmetika e jetës është e çuditshme. Ne e kemi harruar këtë aritmetikë, Ka kohë që hesapet nuk i bëjmë me zemër, por nxjerrim makinën llogaritëse. Nuk i marrim ne vendimet, i merr makina llogaritëse. Nejse, le të kthemi te kjo e hënë, që për mua është e rëndësishme. Në pushimin e drekës më kërkon Genti. Ka mbledhur informacionet dhe vjen të më thotë se çfarë ka gjetur.

“Njoftim për zhdukje nuk ka”, më thotë ai.
“Këtë e dija.”
“Në sistemi TIMS rezulton se një vajzë
me një emër të tillë nuk e ka kaluar kufirin për të shkuar ndonjë vend tjetër.”
“Po ku është atëherë?”
“Ndoshta ka gjetur ndonjë dashuri tjetër. Ngaqë punojmë në burgje, me njerëz që kanë bërë krime ne e kemi lehtë ta besojmë çdo histori, që ndodh si një histori krimi. Ka mundësi të jetë tani në ndonjë hotel, e mbyllur në dhomë, shijon dashurinë e radhës.”
“Kaq thjesht?”
“Kaq thjesht.”
“Po përse të mos mendojmë rastin më të keq…”
“A e di ti sa braktisje dashurie ndodhin në ditë? Po lexoja një ditë një kuriozitet në internet. Çdo 10 sekonda një çift ndahet në botë. Po të shuaje nga një dritë kudo që janë ata, do të dukej globi ynë si rrugica ime që kur bie shi i digjen një e nga një dritat.”
“Domethënë…”
“Domethënë, një histori dashurie që përfundon me ikje si miliona histori të ngjashme”, e zhvleftëson ai alarmin tim.
“Unë përsëri kam një parandjenjë që ajo është zhdukur”, këmbëngul unë.
“Institucionet lëvizin mbi fakte dhe jo mbi parandjenja”, më kujton ai.
“Po a mund ta gjejmë se ku është? Në qoftë se nuk e kanë zhdukur, a mund ta gjejmë se ku është fshehur?”
“Më mirë presim. Sa herë na ka ndodhur për vajza që prindërit i deklarojnë të zhdukura, ne nisim kërkimet, dhe befas shfaqen përkrahu me dashuritë që kanë përzgjedhur, duke na e shkuar huq gjithë kërkimin dhe shqetësimin.”
“Por edhe shumë të tjera nuk janë shfaqur më pas. Në korridorin e policisë është një mur i mbushur me fotografi të zhdukurish, apo jo? Kush tha që Mona nuk i përket kësaj kategorie.”

“Duhen fakte, miku im. Parandjenjat, shenjat, janë pjesë e fallxhorëve dhe nuk mund të ngatërrohen me hetimin”, ma mbyll ai bisedën dhe unë atëherë marr vendimin që ta kërkoj vetë, pa pasur nevojë për policë.