F A Q E T

Samstag, 15. August 2015

Adem Zejnullahu

Adem Zejnullahu

      Adem Zejnullahu lindi, më 13. 10. 945 në Banjë (Banjskë), Komuna e Vushtrrisë. Shkollën fillore e kreu në Smrekonicë dhe në Vushtrri, ndërsa Shkollën Normale në Mitrovicë, më 1967.
     Studimet në Degën e Gjuhës dhe të Letërsisë Shqipe në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës i mbaroi më 1972. Magjistroi më 1979, kurse më 1986 mbrojti tezën e doktoratës nga fusha e shkencave filologjike. Deri më 1982 punoi mësimdhënës i gjuhës dhe letërsisë shqipe në shkolla të ndryshme në Prishtinë e në Mitrovicë. Prej vitit 1982 deri më 2010, punoi në Institutin Albanologjik të Prishtinës, ku ishte këshilltar shkencor në Degën e Folklorit dhe përgjegjës i kësaj dege.
     Është autor i më shumë se 300 njësive bibliografike-studimeve, trajtesave, artikujve, recensioneve për probleme të ndryshme nga fusha e folklorit dhe letërsia e shkruar.
Është pjesëmarrës i shumë kongreseve, konferencave , simpoziumeve e tryezave shkencore, kombëtare dhe ndërkombëtare, të mbajtura nëpër qendra të ndryshme të rajonit dhe Evropës. Është autor dhe kautor i më shumë se 25 veprave shkencore dhe letrare. Fitues i shumë shpërblimeve letrare për poezi. Në Festivalin Ndërkombëtar, Drini Poetik, 2014, mori çmimin “ Metafora I ”.
     Një numër i konsiderueshëm nga opusi letrar dhe studimeve nga letërsia i janë përkthyer në gjuhë të huaja.

Përmbledhje me poezi:                   

  • Kur zgjohen ernat, Rilindja, Prishtinë, 1969;
  • Përshëndetje Ditës së Kthjelltë, (bashkautor), Mitrovicë, 1970;        
  • Mote Hiri, Rilindja, Prishtinë, 2000;
  • Zogu i Stuhive, (poezi për fëmijë, Prishtinë, 2001; 
  • Vetëm me ëndrrën, Faik Konica, Prishtinë, 2007;
  • E di vetëtima, Faik Konica, Prishtinë, 2009;
  • Erërat e mbarsura me mjegull, SHSHM, “Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2011;
  • Dhembje shiu, SHSHM” Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2012;
  • Me ty çel trëndafili (poezi për fëmijë e të rritur), SHSHM, Mitrovicë, 2014.


Poezi nga Adem Zejnullahu



ZË BRENDËSIE

Rrëfimet e ullirit dymijë vjeçar në Tivarin e Vjetër,
plak i botës

E përshëndes në gjuhën e rrënjës
Bëhet sikur s’ më njeh
Përmallshëm i flas
Jam degë e thyer nga erërat
Ulli  i moshuar
Me zgavër të hapur rrufesh
Gjatë shekujve të përdreqt


NIS E FLET

Kuvendojmë në gjuhën e trungut
Gjethet e degët lëvizin
Ndoshta era na kupton
Dhe rrënjët thellë në tokë

Idhshëm trand kujtimi
Deti djallëzohet
E përshkon e kuqja
Plisat thellësia i gëlltit

E thërras afër e larg
Fjalët bëhen gurë kalaje
E kohët përbirohen zi

I pëshpëris afër e larg
Ty s’të merr harresa
Vetëm unë e di
Në cilën baladë të verdhë
Ndryhesh me shekuj
Ulli plak
I ashtit të shpuar
Larë me gjak

Lotin kurrë s’e ndal


KALOI DYMBËDHJETA

Ora dymbëdhjetë e një minutë
Fund a fillim
Ndërrim qenësie
Të ecim lakinave t’ mëdyshjeve
Të rrimë na kapërdinë harresa
Ata që na njihnin
Kthyen shpinën
           
Nisi udhëtimi  i panjohur
Kah vetvetja...

Në stacionin e fundit
Këmbora është shurdhuar
Ëndrra ëndrrën e shalon
Takimet s’ndodhen
Valixhja e kujtimeve në duar
S’ duket vezullimi i yllit

Miku im i ditës pa bardhësi
Të rrimë a të ecim
Treni i fundit ka ikur
Jemi vonuar për një lindje
Për një rritje
Për një këngë më shumë
Për një dhembje më pak
Sofra varfërohet
Me motet e humbura

Dymbëdhjetë e një minutë
Fillim a fund
E shumëpritura humbi udhë
Në mrizin e zanave
Fryjnë erërat e dreqnuara
Urti tjetër duhet për udhëtim        


E PATHËNË

Fryn erëra të ngrohta jugu
U harlisen dallgët
E heshtja doli nga guaska
Nga fundi i detit
Fjala mori udhë
Asnjë ëndërr s’u shpjegua
Deri në fund
Asnjë këngë s’u këndua
Deri në fund
Asnjë plagë s’u shërua
Deri në fund
Dhe as një det s’u shter
Deri në fund
Që të mbijë lulekripa
E gjuha ta bekojë të pathënën
 

SA PAK TЁ PREMTE PASKA

Sikur të mos kishte të marte
Lulet s’do ta humbnin ngjyrën
Në blerimin e moteve

As shi s’do të binte i njelmtë

Lindëm n’orët e së martës
Kur Fatitë i ndanin fatet
Në mes lindjeve e vdekjeve 

Me emra yjesh e rrufesh

E martja shndërrohet në të dielën
Gurëzon buzëqeshjen e javës
Muzgu sëmbon në pritje

Eh, sa pak të premte paska

Në vezullimin e yllit polar
Shfaqet Kepi i ëndërruar
Sikur të mos kishte të marte

Lumi do të rridhte i kthjelltë


KUJTIM NGACMUES

U përvodhëm
te Kroi i Kërshit
atë ditë gushti
Djalo
mali ka vesh
e fusha sy
U bëra i shurdhur
ndezëm zjarret
lumi vërshoi
etje pas etjeje
muzgu ra

Vetullhënë, moj fytyrëhënë
ç’më përfytyrohesh
këmishë grisur
faqeflakë
syshkëndijë

Shumë vite ikën
në këto orë të vona
vjen puhizë malli
Vetmia ma sjell
fijen e kujtimeve
ike si zanë mali
pas Zabelit t’ Kerollëve
s’u pamë më
e na dogji malli


DHEMBJE SHIU

Ai që s’e ka prekur zjarrin
S’di ç’është
Gurëzimi i zogut n’ fluturim

Le të ikë me erën
           
Ai që ka dashuruar dy herë
S’di ç’është
T’i marrë erë lules së paçelur

Ore vetëm shiu ndjen dhembjen

_______
Përgatiti Adem Zaplluzha

Tahir Foniqi

     Tahir Foniqi ka lindur në Llazicë, Klinë, më 1944. Është autor i shumë librave të zhanreve të ndryshme si poezi, prozë, monografi, publicistikë etj.
     Foniqi ishte magjistër i shkencave filologjike. Një kohë punoi profesor i gjuhës dhe letërsisë shqipe, kurse deri në pension ishte punëtor i Bibliotekës Kombëtare të Kosovës.
Tahir Foniqi u nda nga jeta me 6 shkurt 2015 ne moshën 72 vjeçare!

Ka botuar këto vepra:

  • E shoh ne drite
  • Heshtja e një kohe
  • Mos e kërkoni në ëndrra
  • Vdekja e hamnit
  • Emblema e vrerosur
  • Dueti legjendar
  • Alush Qerratai
  • Jeta nëpër dhembe


Poezi nga Tahir Foniqi


AUTOPORTRET

I ftohtë si mermeri
I qetë si hija në lumë
Engjëll për engjëllin
Gogol për deledashët
Emblemë e vrerosur
I etur si gjithmonë
Këngën më të mirë
Ende s'e kam kënduar
Më bën zot shtëpie.
 

ATDHEU

Atdheu njihet me këmbë jo me ëndrra
Ai nuk fillon nga asgjëja
Shtrihet prej zemrës në zemër
Për te gjithmonë mbetët diçka e pathënë
Atdheu nuk ikën nga vetvetja s'di të plaket
Mrrolet kur I numëron gjymtyrët e humbura
Trandet kur zihet keq me djallin nuk fle
çan gurin bjeshkën malin kur e zë kolla
mbyll deriçkat me muzgun e pare derën e lë hapur
Unë e di çfarë lë ai në harresë çka ruan në kujtime
E di si bëhet I paqenë si e zë gjëma
Si qëndron pip në këmbë Unë  e di
Unë e di si mbijeton i qetë si bëhet unë  e di.

 
 
KADARE

E pash Kadarenë
M'u bë si qytet i lashtë
E quajta Golkonda
Vrapova pas një gruaje
Si në autobusin numër pesë
Diçka më ndiqte pas.
 

URIMI
(Nipit, Arbisit)

Shkrova edhe për ty nipi im
Diç si domosdoshmëri porosi urim
Fjalët kanë gojë e rrojnë
Uroj vetë të jetosh
Brinjë e kohës tënde
Peshkun vetë ta zësh
Po u bëre Homer
Librat t'i dhurosh pa dedikim
Gjithnjë e më pak do të kesh miq
Shkrova edhe për ty nipi im
Diç si porosi urim
Që nesër ta lexosh të besosh
E djeshmja dhëmballë që dhemb.
 

JETA


Ajo që presim e duam
Ajo që dashurojmë e vuajmë
Ajo që shohim e jemi të varfër
Ajo që dhemb e nuk kthehet
Jeta është edhe më shumë
Një grua ta shikosh
Ta mbëltosh fjalën e urtë
Të betohesh në atë fjalë
Jetën e pashë
Jetës I thashë
Më mëso të qaj
Që të qesh.
 

JETE NEPER DHEMBE

Erdha
Pash tmerrin e botës
Jetë nëpër dhëmbë

Mure të ngrira
Dritare të mbyllura
Fletë të grisura
Një botë e tërë

Kam parë si jeton dhëmbi i bardhë
Si bie dhëmbi i zi

Ika pa lamtumirë
Me kokën prapa.


Freitag, 14. August 2015

Mazllum Baraliu

     Prof. Dr. Mazllum Baraliu Ka lindur në Bukosh të Komunës së Therandës. Shkollimin fillor dhe të mesëm e ka mbaruar në Therandë dhe Prizren, ndërsa atë superior në Prishtinë dhe Zagreb të Kroacisë. 
     Mazllum Baraliu është profesor në Universitetin e Prishtinës. Është autor i shumë botimeve dhe i mbi dhjetë veprave artistike, shkencore dhe profesionale.
Profesor Baraliu me vite të tëra ka dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm në sendërtimin e Republikës së Kosovës dhe pavarësisë së saj. Në periudhën e pasluftës, ka vazhduar të kontribuojë në ndërtimin dhe udhëheqjen e institucioneve të Republikës së Kosovës, me shkencë, arsim dhe në letërsi. Edhe tani në mënyrë intensive punon në konsolidimin dhe avancimin e shtetit të Kosovës dhe kauzës kombëtare. Aktualisht është profesor i Universitetit "Hasan Prishtina"
     Mazllum Baraliu është anëtar i rregullt i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.
     Mbi 43 vite jeton dhe punon në Prishtinë.

Veprat letrare:
"Lumëzime dashurue", "Rilindja"- Prishtinë;
"Dëshira të qëndisura", "Rilindja" - Prishtinë;
"E bukura Ilire", "Eurolindja" - Tiranë;
"Valët e Madrigalit", "Rilindja" - Prishtinë;
"Mësimi i pa mësuar", "faik Konica" - Prishtinë;
"Bulëzat e Blerimit"; "Faik Konica" - Prishtinë;
"Qyteti i shkronjave". 



Poezi nga Mazllum Baraliu

EMTIO SPEI*
 
Ia verbonin sy e mendje
me injektime ultra violete
e ai: "Vapa do duruar, se të heq
reumatizmin kolektiv"…

Hijet e natës ia herrnin tufën,
ai  u lutej "engjëjve bukëpërmbystë"
që në prapaskena e tallandi
shekujt i ngjyrosën
me gjak e me hi-gri.
 
Ua thanë trutë e ua prenë në pyje
(shkurt) drutë,
me rulet e serenadë shkelmore,
ata më shtrenjtë se lëkurën e Adamit
e të leopardit,
kërcunërisht blejnë shpresa të mjegullta…

Ruajnë e humbin çdo gjë e asgjë,
salutojnë, këndojnë e çirren horizontalisht
hidhen e përdridhe vërdallë
si drerë e sorkadhe në rruzare,
vallë, ç’i thonë kësaj?
shpresë  në thes, ecje apo valle,
tregtim kohe, apo emtio spei!
 
Demiurgët nga neveria
në ndërdyzje paranoike
e dehje somnambuloze
zëngjirur mezi këlthasin:
-karvanë të nëmur, keni mendjen,
Piratët e shekujve në kthesë…

 
DILEMË PËR KATRENË
 
Duke shkruar një katrenë
thellë u kredha në dilemë
 
Fjala është për arë e farë,
cila më shumë vlen në kandar?
 
Mendja bluan këtë gjykim:
 
Pa arë ç’vlen fara,
Pa farë s’bin ARA!
 
Të bekoj shoshën, zë në thua
të mallkoj farën, nuk dua
 
Dialektikë materialiste
do të thoshte Marksi
 
Ç’të donë profetët le të thonë,
Kah të sillesh-z e z o n ë…

 
NJË LUMË MËSHIRË
 
Thonë është humane dhe mirë
të kesh një lumë mëshirë
 
të pabëra e mëkate të mos bësh kurrë
edhe kur inkvizitorët të vënë në turrë
 
mëshirë e mëkat
dy qarkore takuar në lak…

Zotërinj, ndërtoni një gotë mëshirë
mëkatet lindin me hir o pahir…!
 
Kullëshpresat nga jashtë ndërtohen,
nga Brenda shkatërohen.
 
 
DËSHIRAT DHE SHPRESAT
 
Çudi, përse dëshirat janë yjet
nga do shkojnë thurin kurorë!
 
Janë si ëndrrat fëmijërore
shpeshherë të ëmbla të dashura
por prore të pakapshme!
 
Janë si ylberi spektrorë
të bukur e laryshorë
por si idhnakë që janë
papritmas zhduken e muken! 
 
Janë si drita e rrita shpresat dhe dëshirat
me ty janë s’preken me dorë
shtojnë vullnet mbase dhe prita,
(me shungullimë të mbushin gëzim)
Na bëjnë kalorës të shtegut DIELLOR.
 
 
PANAIR SILUETASH
 
Sa durim na duhet për ta kaluar detin
një qiell I tërë guxim për ta qetësuar rrëmetin
 
kohët lozonjare korbë-mbarsur mëkatesh
panair siluetash të miliona fatesh
 
s aura "sejratesh" ne duhet sprovuar
artin e qëndresës në legjendë shndërruar
 
drunjtë e pyjeve tona horizontalisht rriten
për blerim të uritur brejtjes ia zënë pritën
 
sa kohë buzëgremine shkëmbi ta mbajë bjeshkën
"kurbaneve" të paradoksit tash do hequr rreshkën
 
A t’i shijojmë frytet e pemës së Tantalit
t’i shërojmë pa hile ligatinat dhe moçalet…

le ta marrë flijimin e caktuar
që të mos riudhëtojmë rrugës së përshkruar.
 
 
PËRTYPJET SFINGORE
 
Nga përtypjet sfinksit
shkumëzonte mjerimi,
fijet e fatit shkunden
si gjethet e dyllta vjeshtore
 
Toka dërdëllit e lëngon
kur e pështyn e ndrydh marrëzia!
 
Mos këputni blerimin
se buzëqesh shkretëtira
 
Zogjtë vdesin  në këngë e pa fole…

 
AGIMET E SHTERRURA
 
Qëlloi të ishte darkë djajsh
në  sheshin e nimfave,
këndohej e pihej
dhe qonin dolli
në kupën e bardhësisë
së plisit…

Golgotë e dragonj
mëkatojnë 
për pre e trofe…

I dëgjuan ujqit
të ulërinin në pyll,
frengjitë e kullave gulçonin.
 
Dekadencë drite,
Kadencë skëterre!
 
Shterej e shterej agimi
Qielli i stërkequr ,
Shi e dritësi askund
 
Në kllapi flitet
Me verbëri
Mu në ditën e Shën Gjergjit!
 
 
ENGJËLLIMI I MËKATARËVE
 
Mëkatarët para gjyqit
(ditën e gjykimit)
filluan  të fajësohen reciprokisht,
si gjelat e dehur të grinden
për mëkatet e bëra
dikush nga porota
propozoi që të shndërrohen në engjëj
pastaj të përgjigjen
me radhë një nga një…

Dita e gjykimit sapo mbaroi,
Mëkatarët bijë të Hadit
Si gjithherë
Vazhduan këngën e vjetër!
Kryegjyqtari dhe porota
Caktuan seancën tjetër,
(u lanë kohë
Pendimi e përmirësimi),
Azraili i ftoi sërish në gjykatore
Por kurrë s’i futi më në dorë
H e r ë n  t j e t ë r!

_________
Marrë nga sa-kra.ch

Ibrahium Kadriu

     Ibrahium Kadriu u lind më 8 janar 1945 në Zhegër, fshat i Karadakut të Gjilanit (Kosovë). Shkollën fillore e kreu në vendlindje, më 1959, e shkollën e mesme (Normalen) në Gjilan në vitin 1964. Studimet universitare i mbaroi në Prishtinë. Dy vjet  ka punuar pedagog në tetëvjeçare. Më 1968 ka filluar punën në të përditshmen “Rilindja”, gazetar në rubrikën e  kulturës dhe reporter i lirë. Që nga viti 1973 ishte redaktor i kulturës në po këtë gazetë. Ndërkaq nga viti 1999  detyrën e redaktorit të kulturës dhe të fejtonistikës e vazhdoi te e përditshmja “Zëri”.
     Gjatë periudhës pesëdhjetëvjeçare në gazetari, Ibrahim Kadriu ka shkruar recensione për film, vështrime, humoreska , reportazhe e shënime udhëtimesh nga vise të ndryshme të botës. Ka shkruar skenarë, radiodrama, romane, vëllime poezie. Gjatë viteve të tetëdhjeta ishte kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, ndërkaq sot është anëtar i PEN-it të shkrimtarëve. Sipas romanit të tij  “Pas kthimit”  qe realizuar seria televizive “Fidani”, kurse sipas të njëjtit roman Radio Tirana (viteve të tetëdhjeta) ka realizuar dhe emetuar radiodramën në vazhdime. vazhdime.
     Librat nga ky autor janë përkthyer e botuar edhe në gjuhën serbokroate ,  vëllimi poetik “Koprena vremena” – (Veli i kohës), romani “Lekovit izvor” – (Kroi i ilaçit), pastaj vëllimi poetik rumanisht “N-a rămas timp pentru sărbători” – (S’mbet kohë për kremte), vëllimi poetik në gjuhën malazeze “Narod je kriv” – (Populli është fajtor), romani në turqisht “Gloria ortada”(Gloria në mes), vëllimi poetik në italisht “Tempo incenerito nelle pupille” (Kohë e djegur në bebza) dhe novela në norvegjisht  “Dreni og Drenusha” – (Dreni dhe Drenusha). Pjesë nga veprimtaria e Ibrahim Kadriut (poezi e fragmente prozash) janë botuar edhe në frëngjisht, gjermanisht, arabisht, rumanisht, turqisht, italisht e anglisht.
     Deri tash ka botuar mbi gjashtëdhjetë vepra, poezi dhe prozë, romane... për të cilat është nderuar, pos tjerash, edhe me çmimet “Shtjefen Gjeçovi”, “Agim Ramadani”, “Beqir Musliu”, me atë të Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, me çmimin “Azem Shkreli”. Më 2012 iu nda Çmimi “Romancier shqiptar i vitit” nga Qendra PEN e Shqipërisë, etj.
     Është i pranishëm në mbi njëzet antologji në gjuhë të ndryshme.



 Poezi Nga Ibrhim Kadriu

BABAI IM

Babai im ka qenë mjeshtër
Arkitekt e skulptor në familje,
Akademinë e kishte kryer në male drurët duke i zgjedhur
Dhe gurët për dëshmim të talentit.
Nuk ka humbur kohë për ekspozita
As për katalogë nuk e ka lodhur kokën,
As ka kërkuar mbështetje në donatorë,
Drurit ia ka dhënë formën sipas përjetimit e ndjesisë
Sipas dimensioneve të formuara në kokë,
Netëve të gjata me shikim në dritare
T’i gëzohej dritës së nesërme të zbritur nga kodra.

Babai im Ferat Kadriu ishte krijues,
Lapsi e pena s’i kanë bërë punë kurrë;
Kishte çekanët e daltat për gurë e dru,
Si  Mikelangjello ëndërronte,
Para lisit e gurit ofronte vullnetin krijues,
Duke e rrëzuar lisin si matadori demin në arenë,
T’ia falte formën trerëve të mbanin çatinë,
Pas themeleve gurësh të kalitur  për jetë

Babai im ka qenë shumë origjinal,
Vetëm ideve të veta u ka besuar dhe u është shtruar.
Kurrë s’ka qenë në Prado e Luvër,
As ka ekspozuar  as ka pasur mendim për mendje  akademikësh,
As është fotografuar ta ruante mjekrën e parruar;
Vetveten e ka latuar bashkë me gurin dhe drurin,
Babai im arkitekti dhe skulptori
Veprat e ka lënë që i qëndruan kohës;
Shiut, breshrit, tërmeteve dhe djegieve të zjarreve serbe,
Oxhaqet e mbetura drejt qiellit iu përshtaten legjendës
Në të tilla shtëpi  oxhaqet do të nxjerrin përherë tym,
Oxhaqet e shtëpive që i ngriti babai im arkitekti e skulptori.


FUSHATA

Në këtë kohë
Ngatërruar rrugësh
Unë kam parë
ti ke parë e dëgjuar
ai ka parë  dëgjuar e festuar
me brohoritje falë premtimeve
te kutia votës

ne kemi besuar
ju keni besuar  dhe fjetur rehat
ata ose ato e kanë quajtur kremte
ditën e obligimit qytetar
për t’u pajtuar
me portretet e mëdha reklamë
brenda natës duke arrirë famë
të dorëzuar para kamerave
me duar të ngritur
për ta kapur edhe Zotin

unë jam mashtruar
ti je mashtruar dhe ke qarë
ai ka sharë dhe ka kërkuar rrugë refugjati
me fëmijën në krah  të shpërthej dika
për ta gjetur Moisiun për rrugën e shpëtimit
dhe lek për ilaçe kundër dëshpërimit

Ne jemi mashtruar
Ju jeni mashtruar dhe humbur besimin
Ata ose ato  bëjnë gjumë
Ëndrrave  u gëzohen i ngritin në ide
Mandatin urojnë të ketë jetë të gjatë
Në pritje
Për zgjedhje të reja  kur do të vazhdojë fushata
Me premtime të gjata të gjata të gjata.


KOMUNISTI

Programi i shkruar i erdhi prej vendit të ftohtë...
Në të nuk kishte asfare ngrohtësi shpirtërore,
Kishte ikur nga vetja  e drejt e n’internacionale
Komunisti luftëtar i mbetur e edukuar në male.

Dashuritë për nënë, baba, për vëlla e motër
Ia fali partisë me grushtin lart revolucionar,
Duke lënë pas shpine krejt çka ishte në votër,
Me shkelje mbi gjurmët e traditës kombëtare.

Në ndërkohë ndodhi ajo që të ndodhte duhej
S’ishte më në atë krah, as bëhej iluzionist;
Ende librezë fshehtas mbante, sepse druhej
T’iu bashkohej dasmorëve me flamur nacionalist.

Mandej mbet pa gojë i vetmuar larg çdo partie,
I thanë të aderojë në parti tjetër, e ai u zbraz:
Partia në të cilën dikur isha – më doli rrospie...
Tash do rri kështu – larg partive se i kam maraz.


DUKE PRITUR GODONË

Në teatrin Kosovë
Beketi do ta humbte torruon
Në pritje të pakufishme do të kërkonte pushim
Në klinikën neurologjike të shtrihej për shërim
Derisa të mësohej si tretje kohe pa kufij;
Do ta ndërronte Godonë me fytyra tjera
Pale me çfarë vlerash do takohej kush e di se kur.

Në teatrin Kosovë
Krejt janë të mençur, heronj, sundimtarë
Regjisorë të shkëlqyeshëm e aktorë
Me shpinë të kthyer njëri-tjetri t, krejt pushtetarë
Të përulur mandatesh rrenave u bëjnë temena
Natë e ditë njësoj qeshin
Në skenën e hapur tek luhen rolet
Në dramën që zgjatë e s’dihet kur bie perdja.

Në teatrin Kosovë
Maskat kanë kuptimin qëndrojnë pranë pasqyrave
Aty ku ndërrohen petkat e grimi gjithsesi
Aty menjëherë pranë vetës së harruar
Para duartrokitjeve
Beketi  do ta varte veten
Se s’mund t’ia gjejë fundin shfaqjes
Për t’i vënë pikë injorancës
Dhe nuk do të dinte kurrë
Momentin e duhur për ta përfunduar dramën
Para se personazhet të ndërronin gardërobën
E dizajnuar nga firma të njohura në botë.

Në teatrin Kosovë
Perdja vazhdon të jetë e ngritur  pa u ditë kohëzgjatja
Repertori  nuk ndryshon mbetur vetëm në një rrëfim
Për të gjitha vitet dhe stinët
Alegorisë i gjendet strehë
Më mirë se në çdo kohë
Teksti i dramës nuk ndryshon anon kah tragjedia
Ijago do ngreh padi për vjedhje të identitetit
Të pandryshuar me shekuj dhe ja tash
Në skenë i sheh kodoshët ia marrin petkat
Druan se nuk do t’ia kthejnë kurrë
Ijago do ngreh padi për ta kthyer identitetin e vjedhur
Vështir se do t’ia arrijë
Njësoj si personazhe të tjerë
Që nga antika të ruajtur  deri më sot
E të shpërngulur
Në teatrin Kosovë.
Do ngreh padi në sistemin e drejtësisë
Nëse arrin të mos hetohet nga elita
Në teatrin Kosovë

Në teatrin Kosovë
Askujt s’i bëhet vonë të bëhet aktor i devotshëm
Gjithë bota  e provoi skenën me talente të zgjedhur
Të ngritur akademive prestigjioze
Për eksperimente aktrimi  me lojën që vazhdon ,vazhdon...


AI RRUGËTIM I GJATË
(Për Mjedën)

Më gjete gatitu pranë kohës sate;
Ma zgjate dorën të më merrje pas,
Të arrija ku forcën e mendjes pate,
Me gjuhën tënde - vetvetes t’i flas...

Të gjeta mes faqeve librash n’vitrinë,
Ishe i tëri, siç dëshirove t’ecje n’ jetë;
Me gjurmë ofshamash në çdo stinë –
Derisa i shtroje rrugët – duke u tretë.

Provova të arrija gjithandej kah ishe.
Largësitë t’i mora të tëra si udhëkryqe,
Me gjithë erupsionin që n’ vete kishe
Për t’i dhënë kuptim asaj kohe qyqe...

Shëtita në shumë vende andej-këndej
Kah frymoje mençur me shkronja e punë,
Rrugët që i kishe ndry - thashë t’i rrëfej-
Duke hyrë e mbetur nën tënden gunë...

Ai rrugëtim i gjatë që të mbajti gjallë,
Në  mbëltim të jetës me vargje e durim,
Duke arritur largësitë që i kishe mall...
I dëshiroje kombit mirëqenie dhe shpëtim.

_________
Marrë nga sa-kra.ch