Adem Zejnullahu

Adem Zejnullahu

      Adem Zejnullahu lindi, më 13. 10. 945 në Banjë (Banjskë), Komuna e Vushtrrisë. Shkollën fillore e kreu në Smrekonicë dhe në Vushtrri, ndërsa Shkollën Normale në Mitrovicë, më 1967.
     Studimet në Degën e Gjuhës dhe të Letërsisë Shqipe në Fakultetin Filozofik të Universitetit të Prishtinës i mbaroi më 1972. Magjistroi më 1979, kurse më 1986 mbrojti tezën e doktoratës nga fusha e shkencave filologjike. Deri më 1982 punoi mësimdhënës i gjuhës dhe letërsisë shqipe në shkolla të ndryshme në Prishtinë e në Mitrovicë. Prej vitit 1982 deri më 2010, punoi në Institutin Albanologjik të Prishtinës, ku ishte këshilltar shkencor në Degën e Folklorit dhe përgjegjës i kësaj dege.
     Është autor i më shumë se 300 njësive bibliografike-studimeve, trajtesave, artikujve, recensioneve për probleme të ndryshme nga fusha e folklorit dhe letërsia e shkruar.
Është pjesëmarrës i shumë kongreseve, konferencave , simpoziumeve e tryezave shkencore, kombëtare dhe ndërkombëtare, të mbajtura nëpër qendra të ndryshme të rajonit dhe Evropës. Është autor dhe kautor i më shumë se 25 veprave shkencore dhe letrare. Fitues i shumë shpërblimeve letrare për poezi. Në Festivalin Ndërkombëtar, Drini Poetik, 2014, mori çmimin “ Metafora I ”.
     Një numër i konsiderueshëm nga opusi letrar dhe studimeve nga letërsia i janë përkthyer në gjuhë të huaja.

Përmbledhje me poezi:                   

• Kur zgjohen ernat, Rilindja, Prishtinë, 1969;
• Përshëndetje Ditës së Kthjelltë, (bashkautor), Mitrovicë, 1970;        
• Mote Hiri, Rilindja, Prishtinë, 2000;
• Zogu i Stuhive, (poezi për fëmijë, Prishtinë, 2001; 
• Vetëm me ëndrrën, Faik Konica, Prishtinë, 2007;
• E di vetëtima, Faik Konica, Prishtinë, 2009;
• Erërat e mbarsura me mjegull, SHSHM, “Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2011;
• Dhembje shiu, SHSHM” Jakup Ceraja”, Mitrovicë, 2012;
• Me ty çel trëndafili (poezi për fëmijë e të rritur), SHSHM, Mitrovicë, 2014.

Poezi nga Adem Zejnullahu

ZË BRENDËSIE

Rrëfimet e ullirit dymijë vjeçar në Tivarin e Vjetër,

plak i botës

E përshëndes në gjuhën e rrënjës

Bëhet sikur s’ më njeh

Përmallshëm i flas

Jam degë e thyer nga erërat

Ulli  i moshuar

Me zgavër të hapur rrufesh

Gjatë shekujve të përdreqt

NIS E FLET

Kuvendojmë në gjuhën e trungut

Gjethet e degët lëvizin

Ndoshta era na kupton

Dhe rrënjët thellë në tokë

Idhshëm trand kujtimi

Deti djallëzohet

E përshkon e kuqja

Plisat thellësia i gëlltit

E thërras afër e larg

Fjalët bëhen gurë kalaje

E kohët përbirohen zi

I pëshpëris afër e larg

Ty s’të merr harresa

Vetëm unë e di

Në cilën baladë të verdhë

Ndryhesh me shekuj

Ulli plak

I ashtit të shpuar

Larë me gjak

Lotin kurrë s’e ndal

KALOI DYMBËDHJETA

Ora dymbëdhjetë e një minutë

Fund a fillim

Ndërrim qenësie

Të ecim lakinave t’ mëdyshjeve

Të rrimë na kapërdinë harresa

Ata që na njihnin

Kthyen shpinën

           

Nisi udhëtimi  i panjohur

Kah vetvetja...

Në stacionin e fundit

Këmbora është shurdhuar

Ëndrra ëndrrën e shalon

Takimet s’ndodhen

Valixhja e kujtimeve në duar

S’ duket vezullimi i yllit

Miku im i ditës pa bardhësi

Të rrimë a të ecim

Treni i fundit ka ikur

Jemi vonuar për një lindje

Për një rritje

Për një këngë më shumë

Për një dhembje më pak

Sofra varfërohet

Me motet e humbura

Dymbëdhjetë e një minutë

Fillim a fund

E shumëpritura humbi udhë

Në mrizin e zanave

Fryjnë erërat e dreqnuara

Urti tjetër duhet për udhëtim        

E PATHËNË

Fryn erëra të ngrohta jugu
U harlisen dallgët
E heshtja doli nga guaska
Nga fundi i detit
Fjala mori udhë
Asnjë ëndërr s’u shpjegua
Deri në fund
Asnjë këngë s’u këndua
Deri në fund
Asnjë plagë s’u shërua
Deri në fund
Dhe as një det s’u shter
Deri në fund
Që të mbijë lulekripa
E gjuha ta bekojë të pathënën
 

SA PAK TЁ PREMTE PASKA

Sikur të mos kishte të marte

Lulet s’do ta humbnin ngjyrën

Në blerimin e moteve

As shi s’do të binte i njelmtë

Lindëm n’orët e së martës

Kur Fatitë i ndanin fatet

Në mes lindjeve e vdekjeve 

Me emra yjesh e rrufesh

E martja shndërrohet në të dielën

Gurëzon buzëqeshjen e javës

Muzgu sëmbon në pritje

Eh, sa pak të premte paska

Në vezullimin e yllit polar

Shfaqet Kepi i ëndërruar

Sikur të mos kishte të marte

Lumi do të rridhte i kthjelltë

KUJTIM NGACMUES

U përvodhëm

te Kroi i Kërshit

atë ditë gushti

Djalo

mali ka vesh

e fusha sy

U bëra i shurdhur

ndezëm zjarret

lumi vërshoi

etje pas etjeje

muzgu ra

Vetullhënë, moj fytyrëhënë

ç’më përfytyrohesh

këmishë grisur

faqeflakë

syshkëndijë

Shumë vite ikën

në këto orë të vona

vjen puhizë malli

Vetmia ma sjell

fijen e kujtimeve

ike si zanë mali

pas Zabelit t’ Kerollëve

s’u pamë më

e na dogji malli

DHEMBJE SHIU

Ai që s’e ka prekur zjarrin

S’di ç’është

Gurëzimi i zogut n’ fluturim

Le të ikë me erën

           

Ai që ka dashuruar dy herë

S’di ç’është

T’i marrë erë lules së paçelur

Ore vetëm shiu ndjen dhembjen

_______
Përgatiti Adem Zaplluzha

Tahir Foniqi

     Tahir Foniqi ka lindur në Llazicë, Klinë, më 1944. Është autor i shumë librave të zhanreve të ndryshme si poezi, prozë, monografi, publicistikë etj.
     Foniqi ishte magjistër i shkencave filologjike. Një kohë punoi profesor i gjuhës dhe letërsisë shqipe, kurse deri në pension ishte punëtor i Bibliotekës Kombëtare të Kosovës.
Tahir Foniqi u nda nga jeta me 6 shkurt 2015 ne moshën 72 vjeçare!

Ka botuar këto vepra:

• E shoh ne drite
• Heshtja e një kohe
• Mos e kërkoni në ëndrra
• Vdekja e hamnit
• Emblema e vrerosur
• Dueti legjendar
• Alush Qerratai
• Jeta nëpër dhembe

Poezi nga Tahir Foniqi

AUTOPORTRET

I ftohtë si mermeri
I qetë si hija në lumë
Engjëll për engjëllin
Gogol për deledashët
Emblemë e vrerosur
I etur si gjithmonë
Këngën më të mirë
Ende s'e kam kënduar
Më bën zot shtëpie.
 

ATDHEU

Atdheu njihet me këmbë jo me ëndrra
Ai nuk fillon nga asgjëja
Shtrihet prej zemrës në zemër
Për te gjithmonë mbetët diçka e pathënë
Atdheu nuk ikën nga vetvetja s'di të plaket
Mrrolet kur I numëron gjymtyrët e humbura
Trandet kur zihet keq me djallin nuk fle
çan gurin bjeshkën malin kur e zë kolla
mbyll deriçkat me muzgun e pare derën e lë hapur
Unë e di çfarë lë ai në harresë çka ruan në kujtime
E di si bëhet I paqenë si e zë gjëma
Si qëndron pip në këmbë Unë  e di
Unë e di si mbijeton i qetë si bëhet unë  e di.

 

 

KADARE

E pash Kadarenë
M'u bë si qytet i lashtë
E quajta Golkonda
Vrapova pas një gruaje
Si në autobusin numër pesë
Diçka më ndiqte pas.
 

URIMI
(Nipit, Arbisit)

Shkrova edhe për ty nipi im
Diç si domosdoshmëri porosi urim
Fjalët kanë gojë e rrojnë
Uroj vetë të jetosh
Brinjë e kohës tënde
Peshkun vetë ta zësh
Po u bëre Homer
Librat t'i dhurosh pa dedikim
Gjithnjë e më pak do të kesh miq
Shkrova edhe për ty nipi im
Diç si porosi urim
Që nesër ta lexosh të besosh
E djeshmja dhëmballë që dhemb.
 

JETA

Ajo që presim e duam
Ajo që dashurojmë e vuajmë
Ajo që shohim e jemi të varfër
Ajo që dhemb e nuk kthehet
Jeta është edhe më shumë
Një grua ta shikosh
Ta mbëltosh fjalën e urtë
Të betohesh në atë fjalë
Jetën e pashë
Jetës I thashë
Më mëso të qaj
Që të qesh.
 

JETE NEPER DHEMBE

Erdha
Pash tmerrin e botës
Jetë nëpër dhëmbë

Mure të ngrira
Dritare të mbyllura
Fletë të grisura
Një botë e tërë

Kam parë si jeton dhëmbi i bardhë
Si bie dhëmbi i zi

Ika pa lamtumirë
Me kokën prapa.

Mazllum Baraliu

     Prof. Dr. Mazllum Baraliu Ka lindur në Bukosh të Komunës së Therandës. Shkollimin fillor dhe të mesëm e ka mbaruar në Therandë dhe Prizren, ndërsa atë superior në Prishtinë dhe Zagreb të Kroacisë. 
     Mazllum Baraliu është profesor në Universitetin e Prishtinës. Është autor i shumë botimeve dhe i mbi dhjetë veprave artistike, shkencore dhe profesionale.
Profesor Baraliu me vite të tëra ka dhënë një kontribut të jashtëzakonshëm në sendërtimin e Republikës së Kosovës dhe pavarësisë së saj. Në periudhën e pasluftës, ka vazhduar të kontribuojë në ndërtimin dhe udhëheqjen e institucioneve të Republikës së Kosovës, me shkencë, arsim dhe në letërsi. Edhe tani në mënyrë intensive punon në konsolidimin dhe avancimin e shtetit të Kosovës dhe kauzës kombëtare. Aktualisht është profesor i Universitetit "Hasan Prishtina"
     Mazllum Baraliu është anëtar i rregullt i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.
     Mbi 43 vite jeton dhe punon në Prishtinë.

Veprat letrare:
"Lumëzime dashurue", "Rilindja"- Prishtinë;
"Dëshira të qëndisura", "Rilindja" - Prishtinë;
"E bukura Ilire", "Eurolindja" - Tiranë;
"Valët e Madrigalit", "Rilindja" - Prishtinë;
"Mësimi i pa mësuar", "faik Konica" - Prishtinë;
"Bulëzat e Blerimit"; "Faik Konica" - Prishtinë;
"Qyteti i shkronjave". 


Poezi nga Mazllum Baraliu

EMTIO SPEI*

 

Ia verbonin sy e mendje

me injektime ultra violete

e ai: "Vapa do duruar, se të heq

reumatizmin kolektiv"…

Hijet e natës ia herrnin tufën,

ai  u lutej "engjëjve bukëpërmbystë"

që në prapaskena e tallandi

shekujt i ngjyrosën

me gjak e me hi-gri.

 

Ua thanë trutë e ua prenë në pyje

(shkurt) drutë,

me rulet e serenadë shkelmore,

ata më shtrenjtë se lëkurën e Adamit

e të leopardit,

kërcunërisht blejnë shpresa të mjegullta…

Ruajnë e humbin çdo gjë e asgjë,

salutojnë, këndojnë e çirren horizontalisht

hidhen e përdridhe vërdallë

si drerë e sorkadhe në rruzare,

vallë, ç’i thonë kësaj?

shpresë  në thes, ecje apo valle,

tregtim kohe, apo emtio spei!

 

Demiurgët nga neveria

në ndërdyzje paranoike

e dehje somnambuloze

zëngjirur mezi këlthasin:

-karvanë të nëmur, keni mendjen,

Piratët e shekujve në kthesë…

 

DILEMË PËR KATRENË

 

Duke shkruar një katrenë

thellë u kredha në dilemë

 

Fjala është për arë e farë,

cila më shumë vlen në kandar?

 

Mendja bluan këtë gjykim:

 

Pa arë ç’vlen fara,

Pa farë s’bin ARA!

 

Të bekoj shoshën, zë në thua

të mallkoj farën, nuk dua

 

Dialektikë materialiste

do të thoshte Marksi

 

Ç’të donë profetët le të thonë,

Kah të sillesh-z e z o n ë…

 

NJË LUMË MËSHIRË

 

Thonë është humane dhe mirë

të kesh një lumë mëshirë

 

të pabëra e mëkate të mos bësh kurrë

edhe kur inkvizitorët të vënë në turrë

 

mëshirë e mëkat

dy qarkore takuar në lak…

Zotërinj, ndërtoni një gotë mëshirë

mëkatet lindin me hir o pahir…!

 

Kullëshpresat nga jashtë ndërtohen,

nga Brenda shkatërohen.

 

 

DËSHIRAT DHE SHPRESAT

 

Çudi, përse dëshirat janë yjet

nga do shkojnë thurin kurorë!

 

Janë si ëndrrat fëmijërore

shpeshherë të ëmbla të dashura

por prore të pakapshme!

 

Janë si ylberi spektrorë

të bukur e laryshorë

por si idhnakë që janë

papritmas zhduken e muken! 

 

Janë si drita e rrita shpresat dhe dëshirat

me ty janë s’preken me dorë

shtojnë vullnet mbase dhe prita,

(me shungullimë të mbushin gëzim)

Na bëjnë kalorës të shtegut DIELLOR.

 

 

PANAIR SILUETASH

 

Sa durim na duhet për ta kaluar detin

një qiell I tërë guxim për ta qetësuar rrëmetin

 

kohët lozonjare korbë-mbarsur mëkatesh

panair siluetash të miliona fatesh

 

s aura "sejratesh" ne duhet sprovuar

artin e qëndresës në legjendë shndërruar

 

drunjtë e pyjeve tona horizontalisht rriten

për blerim të uritur brejtjes ia zënë pritën

 

sa kohë buzëgremine shkëmbi ta mbajë bjeshkën

"kurbaneve" të paradoksit tash do hequr rreshkën

 

A t’i shijojmë frytet e pemës së Tantalit

t’i shërojmë pa hile ligatinat dhe moçalet…

le ta marrë flijimin e caktuar

që të mos riudhëtojmë rrugës së përshkruar.

 

 

PËRTYPJET SFINGORE

 

Nga përtypjet sfinksit

shkumëzonte mjerimi,

fijet e fatit shkunden

si gjethet e dyllta vjeshtore

 

Toka dërdëllit e lëngon

kur e pështyn e ndrydh marrëzia!

 

Mos këputni blerimin

se buzëqesh shkretëtira

 

Zogjtë vdesin  në këngë e pa fole…

 

AGIMET E SHTERRURA

 

Qëlloi të ishte darkë djajsh

në  sheshin e nimfave,

këndohej e pihej

dhe qonin dolli

në kupën e bardhësisë

së plisit…

Golgotë e dragonj

mëkatojnë 

për pre e trofe…

I dëgjuan ujqit

të ulërinin në pyll,

frengjitë e kullave gulçonin.

 

Dekadencë drite,

Kadencë skëterre!

 

Shterej e shterej agimi

Qielli i stërkequr ,

Shi e dritësi askund

 

Në kllapi flitet

Me verbëri

Mu në ditën e Shën Gjergjit!

 

 

ENGJËLLIMI I MËKATARËVE

 

Mëkatarët para gjyqit

(ditën e gjykimit)

filluan  të fajësohen reciprokisht,

si gjelat e dehur të grinden

për mëkatet e bëra

dikush nga porota

propozoi që të shndërrohen në engjëj

pastaj të përgjigjen

me radhë një nga një…

Dita e gjykimit sapo mbaroi,

Mëkatarët bijë të Hadit

Si gjithherë

Vazhduan këngën e vjetër!

Kryegjyqtari dhe porota

Caktuan seancën tjetër,

(u lanë kohë

Pendimi e përmirësimi),

Azraili i ftoi sërish në gjykatore

Por kurrë s’i futi më në dorë

H e r ë n  t j e t ë r!

_________
Marrë nga sa-kra.ch

Ibrahium Kadriu

     Ibrahium Kadriu u lind më 8 janar 1945 në Zhegër, fshat i Karadakut të Gjilanit (Kosovë). Shkollën fillore e kreu në vendlindje, më 1959, e shkollën e mesme (Normalen) në Gjilan në vitin 1964. Studimet universitare i mbaroi në Prishtinë. Dy vjet  ka punuar pedagog në tetëvjeçare. Më 1968 ka filluar punën në të përditshmen “Rilindja”, gazetar në rubrikën e  kulturës dhe reporter i lirë. Që nga viti 1973 ishte redaktor i kulturës në po këtë gazetë. Ndërkaq nga viti 1999  detyrën e redaktorit të kulturës dhe të fejtonistikës e vazhdoi te e përditshmja “Zëri”.
     Gjatë periudhës pesëdhjetëvjeçare në gazetari, Ibrahim Kadriu ka shkruar recensione për film, vështrime, humoreska , reportazhe e shënime udhëtimesh nga vise të ndryshme të botës. Ka shkruar skenarë, radiodrama, romane, vëllime poezie. Gjatë viteve të tetëdhjeta ishte kryetar i Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës, ndërkaq sot është anëtar i PEN-it të shkrimtarëve. Sipas romanit të tij  “Pas kthimit”  qe realizuar seria televizive “Fidani”, kurse sipas të njëjtit roman Radio Tirana (viteve të tetëdhjeta) ka realizuar dhe emetuar radiodramën në vazhdime. vazhdime.
     Librat nga ky autor janë përkthyer e botuar edhe në gjuhën serbokroate ,  vëllimi poetik “Koprena vremena” – (Veli i kohës), romani “Lekovit izvor” – (Kroi i ilaçit), pastaj vëllimi poetik rumanisht “N-a rămas timp pentru sărbători” – (S’mbet kohë për kremte), vëllimi poetik në gjuhën malazeze “Narod je kriv” – (Populli është fajtor), romani në turqisht “Gloria ortada”(Gloria në mes), vëllimi poetik në italisht “Tempo incenerito nelle pupille” (Kohë e djegur në bebza) dhe novela në norvegjisht  “Dreni og Drenusha” – (Dreni dhe Drenusha). Pjesë nga veprimtaria e Ibrahim Kadriut (poezi e fragmente prozash) janë botuar edhe në frëngjisht, gjermanisht, arabisht, rumanisht, turqisht, italisht e anglisht.
     Deri tash ka botuar mbi gjashtëdhjetë vepra, poezi dhe prozë, romane... për të cilat është nderuar, pos tjerash, edhe me çmimet “Shtjefen Gjeçovi”, “Agim Ramadani”, “Beqir Musliu”, me atë të Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, me çmimin “Azem Shkreli”. Më 2012 iu nda Çmimi “Romancier shqiptar i vitit” nga Qendra PEN e Shqipërisë, etj.
     Është i pranishëm në mbi njëzet antologji në gjuhë të ndryshme.

 Poezi Nga Ibrhim Kadriu

BABAI IM

Babai im ka qenë mjeshtër

Arkitekt e skulptor në familje,

Akademinë e kishte kryer në male drurët duke i zgjedhur

Dhe gurët për dëshmim të talentit.

Nuk ka humbur kohë për ekspozita

As për katalogë nuk e ka lodhur kokën,

As ka kërkuar mbështetje në donatorë,

Drurit ia ka dhënë formën sipas përjetimit e ndjesisë

Sipas dimensioneve të formuara në kokë,

Netëve të gjata me shikim në dritare

T’i gëzohej dritës së nesërme të zbritur nga kodra.

Babai im Ferat Kadriu ishte krijues,

Lapsi e pena s’i kanë bërë punë kurrë;

Kishte çekanët e daltat për gurë e dru,

Si  Mikelangjello ëndërronte,

Para lisit e gurit ofronte vullnetin krijues,

Duke e rrëzuar lisin si matadori demin në arenë,

T’ia falte formën trerëve të mbanin çatinë,

Pas themeleve gurësh të kalitur  për jetë

Babai im ka qenë shumë origjinal,

Vetëm ideve të veta u ka besuar dhe u është shtruar.

Kurrë s’ka qenë në Prado e Luvër,

As ka ekspozuar  as ka pasur mendim për mendje  akademikësh,

As është fotografuar ta ruante mjekrën e parruar;

Vetveten e ka latuar bashkë me gurin dhe drurin,

Babai im arkitekti dhe skulptori

Veprat e ka lënë që i qëndruan kohës;

Shiut, breshrit, tërmeteve dhe djegieve të zjarreve serbe,

Oxhaqet e mbetura drejt qiellit iu përshtaten legjendës

Në të tilla shtëpi  oxhaqet do të nxjerrin përherë tym,

Oxhaqet e shtëpive që i ngriti babai im arkitekti e skulptori.

FUSHATA

Në këtë kohë

Ngatërruar rrugësh

Unë kam parë

ti ke parë e dëgjuar

ai ka parë  dëgjuar e festuar

me brohoritje falë premtimeve

te kutia votës

ne kemi besuar

ju keni besuar  dhe fjetur rehat

ata ose ato e kanë quajtur kremte

ditën e obligimit qytetar

për t’u pajtuar

me portretet e mëdha reklamë

brenda natës duke arrirë famë

të dorëzuar para kamerave

me duar të ngritur

për ta kapur edhe Zotin

unë jam mashtruar

ti je mashtruar dhe ke qarë

ai ka sharë dhe ka kërkuar rrugë refugjati

me fëmijën në krah  të shpërthej dika

për ta gjetur Moisiun për rrugën e shpëtimit

dhe lek për ilaçe kundër dëshpërimit

Ne jemi mashtruar

Ju jeni mashtruar dhe humbur besimin

Ata ose ato  bëjnë gjumë

Ëndrrave  u gëzohen i ngritin në ide

Mandatin urojnë të ketë jetë të gjatë

Në pritje

Për zgjedhje të reja  kur do të vazhdojë fushata

Me premtime të gjata të gjata të gjata.

KOMUNISTI

Programi i shkruar i erdhi prej vendit të ftohtë...

Në të nuk kishte asfare ngrohtësi shpirtërore,

Kishte ikur nga vetja  e drejt e n’internacionale

Komunisti luftëtar i mbetur e edukuar në male.

Dashuritë për nënë, baba, për vëlla e motër

Ia fali partisë me grushtin lart revolucionar,

Duke lënë pas shpine krejt çka ishte në votër,

Me shkelje mbi gjurmët e traditës kombëtare.

Në ndërkohë ndodhi ajo që të ndodhte duhej

S’ishte më në atë krah, as bëhej iluzionist;

Ende librezë fshehtas mbante, sepse druhej

T’iu bashkohej dasmorëve me flamur nacionalist.

Mandej mbet pa gojë i vetmuar larg çdo partie,

I thanë të aderojë në parti tjetër, e ai u zbraz:

Partia në të cilën dikur isha – më doli rrospie...

Tash do rri kështu – larg partive se i kam maraz.

DUKE PRITUR GODONË

Në teatrin Kosovë

Beketi do ta humbte torruon

Në pritje të pakufishme do të kërkonte pushim

Në klinikën neurologjike të shtrihej për shërim

Derisa të mësohej si tretje kohe pa kufij;

Do ta ndërronte Godonë me fytyra tjera

Pale me çfarë vlerash do takohej kush e di se kur.

Në teatrin Kosovë

Krejt janë të mençur, heronj, sundimtarë

Regjisorë të shkëlqyeshëm e aktorë

Me shpinë të kthyer njëri-tjetri t, krejt pushtetarë

Të përulur mandatesh rrenave u bëjnë temena

Natë e ditë njësoj qeshin

Në skenën e hapur tek luhen rolet

Në dramën që zgjatë e s’dihet kur bie perdja.

Në teatrin Kosovë

Maskat kanë kuptimin qëndrojnë pranë pasqyrave

Aty ku ndërrohen petkat e grimi gjithsesi

Aty menjëherë pranë vetës së harruar

Para duartrokitjeve

Beketi  do ta varte veten

Se s’mund t’ia gjejë fundin shfaqjes

Për t’i vënë pikë injorancës

Dhe nuk do të dinte kurrë

Momentin e duhur për ta përfunduar dramën

Para se personazhet të ndërronin gardërobën

E dizajnuar nga firma të njohura në botë.

Në teatrin Kosovë

Perdja vazhdon të jetë e ngritur  pa u ditë kohëzgjatja

Repertori  nuk ndryshon mbetur vetëm në një rrëfim

Për të gjitha vitet dhe stinët

Alegorisë i gjendet strehë

Më mirë se në çdo kohë

Teksti i dramës nuk ndryshon anon kah tragjedia

Ijago do ngreh padi për vjedhje të identitetit

Të pandryshuar me shekuj dhe ja tash

Në skenë i sheh kodoshët ia marrin petkat

Druan se nuk do t’ia kthejnë kurrë

Ijago do ngreh padi për ta kthyer identitetin e vjedhur

Vështir se do t’ia arrijë

Njësoj si personazhe të tjerë

Që nga antika të ruajtur  deri më sot

E të shpërngulur

Në teatrin Kosovë.

Do ngreh padi në sistemin e drejtësisë

Nëse arrin të mos hetohet nga elita

Në teatrin Kosovë

Në teatrin Kosovë

Askujt s’i bëhet vonë të bëhet aktor i devotshëm

Gjithë bota  e provoi skenën me talente të zgjedhur

Të ngritur akademive prestigjioze

Për eksperimente aktrimi  me lojën që vazhdon ,vazhdon...

AI RRUGËTIM I GJATË

(Për Mjedën)

Më gjete gatitu pranë kohës sate;

Ma zgjate dorën të më merrje pas,

Të arrija ku forcën e mendjes pate,

Me gjuhën tënde - vetvetes t’i flas...

Të gjeta mes faqeve librash n’vitrinë,

Ishe i tëri, siç dëshirove t’ecje n’ jetë;

Me gjurmë ofshamash në çdo stinë –

Derisa i shtroje rrugët – duke u tretë.

Provova të arrija gjithandej kah ishe.

Largësitë t’i mora të tëra si udhëkryqe,

Me gjithë erupsionin që n’ vete kishe

Për t’i dhënë kuptim asaj kohe qyqe...

Shëtita në shumë vende andej-këndej

Kah frymoje mençur me shkronja e punë,

Rrugët që i kishe ndry - thashë t’i rrëfej-

Duke hyrë e mbetur nën tënden gunë...

Ai rrugëtim i gjatë që të mbajti gjallë,

Në  mbëltim të jetës me vargje e durim,

Duke arritur largësitë që i kishe mall...

I dëshiroje kombit mirëqenie dhe shpëtim.

_________
Marrë nga sa-kra.ch