Irma Kurti

Irma Kurti

        Irma Kurti ka nisur të shkruajë e të botojë poezi që në moshë të vogël. Në vitin 1980 u nderua me çmimin e parë në konkursin kombëtar me rastin e 35-vjetorit të revistës “Pionieri”. Më 1989 fitoi çmimin e dytë në konkursin e organizuar nga Radio - Tirana, me rastin e 45-vjetorit të çlirimit të Atdheut.
  Ka punuar si mësuese e gjuhës angleze dhe më pas gazetare në disa organe shtypi. Ka shkruar 80 tekste këngësh të muzikës së lehtë në anketa, festivale kombëtare në RTSH e në koncerte pranvere, një pjesë e konsiderueshme e të cilave janë të njohura për publikun dhe të vlerësuara me çmime.
  Ka botuar 15 libra në gjuhën shqipe dhe nëntë në gjuhën italiane. Librat e saj janë përkthyer në disa gjuhë të botës: në anglisht, frengjisht, spanjisht dhe gjermanisht.
  Për poezinë dhe prozën i janë akorduar 35 çmime në konkurse të ndryshme letrare në Itali, në Zvicër e në SHBA. 
Në vitin 2013 fitoi çmimin ndërkombëtar “Universum Donna” për Letërsinë dhe emërtimin “Ambasadore e Paqes” nga Universum Academy dhe Universiteti i Paqes në Lugano, Zvicër.
  Irma Kurti jeton në Bergamo, Itali. 


Librat e botuar:

• Këtë natë me ty, poezi 1999
• Shihemi në një tjetër botë, poezi 2002
• Qirinjtë janë fikur, poezi 2003
• Bëj sikur fle, poezi 2005
• Puthja e fundit, poezi 2007
• Midis dy brigjeve, roman autobiografik 2010
• Një vjeshtë pa kthim, tregime 2013
• Nën bluzën time, poezi 2013
• Copëza shënimesh nëpër rrugët e shkreta, publicistikë 2013
• Njeriu që fliste me pemët, roman 2015
• Nuk është ky deti, poezi 2016
• Lajmet vijnë edhe këtu, tregime 2016
• Krahët rreh një flutur, poezi për fëmijë, 2016
• Në pragun e një dhimbjeje, poezi, 2016
• Pa atdhe, poezi, 2017.

Poezi nga Irma Kurti



Qielli im

Një copë e madhe dëbore mbi pisha
ka ngecur, sikur të ishte fole zogjsh,
dimri i egërsuar shpendët i përzuri,
por degët ruajnë sërish vendet bosh. 

Kjo qeleshe gjigante në mbretërinë  
e gjelbër që bashkon drurët përreth
i ngjason një reje të bardhë puplore, 
që në qiellin e lumturisë sime endet. 

Qielli im s’është kurrë veç i kaltër,
një re melankolie ai mban gjithnjë.




Në kuesturë

Po më marrin shenjat dixhitale, nëpunësja 
më prek me dorezë, asgjë s’pipëtin te unë,
e bindur ia zgjas gishtat një e nga një,
por ja që s’funksionon: ato s’lënë gjurmë.

Duhet ta përsëris, shoh se ajo nervozohet,
shfryn, dhe diçka nëpër dhëmbë mërmërit.
“Po harxhojmë kohën e çmuar” i drejtohem,
si nga një humnerë e thellë del zëri im. 

“E vetmja gjë që mund të bëj me këto gishta”
vazhdoj, ndërsa më fikson e habitur me sy,
“është të shkruaj poezi dhe nëse ky quhet
krim, atëherë më vendosni prangat që tani”.





Streha e kujtimeve

Pashë në ëndërr shtëpinë në Tiranë
dhe shpirti m’u mbulua me trishtim:
shirat e lagnin nga të gjitha anët,
erërat e rrihnin fort e pa mëshirë.

I ftohti s’kishte trokitur në portë,
oh, ajo nuk hapet prej shumë kohësh.
Me dashuri përpiqesha ta mbështillja,
atë dimër ish e pambrojtur, e dobët.

Streha e kujtimeve që s’vdesin kurrë
lagej e vjetërohej përpara syve të mi,
fotot, librat si dhe globat e dëborës
në gjoksin tim i mbështolla si fëmijë.

U zgjova, jastëku ishte krejt i qullur, 
s’kuptoja: ishin lotët a shirat pafund.
Më dhimbte zemra, dimri ishte spostuar,
të ftohtë dhe mornica ndjeja në trup.




Gëzimet e mëdha

Ndonjëherë takoj gëzime aq të mëdha
sa kërkoj t’i ndaj me botën mbarë,
nis e thërras të gjithë të njohurit,
po njerëzit e shtrenjtë janë aq pak!

Të afërm, janë larguar prej kohësh,
kujtimi i tyre rrezaton vetëm dritë,
kanë zenë një vend në mëndjen time 
që kur hidhja hapat e parë, fëmijë.

Ëndërroj të kem nënën për një çast, 
kokën t’i mbështes në prehër lehtë,
të mbyll sytë nën magjinë e zërit
që si fllad më nanuris e përkëdhel.

Të kem pranë gjyshërit e mi të mirë,
ata, më tepër i kam njohur në ëndërr,
t’u kuptoj brengat, t’u puth rrudhat,
të trokas gotat dhe të qesh me zemër.

Ndonjëherë takoj gëzime aq të mëdha 
dhe shumë pak njerëz të shtrenjtë...

I dyzuar

Mijra kilometra sot na ndajnë,

ti me pushime ke shkuar larg.

Hera-herës dhe nervozohesh,

patjetër për mua ndjen mall.

Jeton i lodhur me dikë tjetër,

koha dobësitë s’ti fsheh më.

Mbete i dyzuar.Në shpirtin tim,

i dëshpëruar kërkon strehë.

I lagur nga shtrëngata grindjesh,

kokëulur vjen e troket tek unë.

Boll me dy strehë o i pastrehë,

s’të pranoj, mos bjer në gjunjë!

Më lodhën largimet, rikthimet,

ankimet e tua që s’kanë fund.

Harrova se kam një jetë timen,

s’dua ta trishtoj me lotët e tu!

Mëkat të mbyllësh sytë    

Mëkat të mbyllësh sytë në një ditë si kjo:

dielli i zjarrtë më dërgon me mijëra puthje,

nga dritarja hapur flladi fytyrën ledhaton

si një dorë dashurie e largët, e padukshme.

Asnjë e qarë fëmije nuk e trishton ajrin sot,

kaltërsinë e qiellit asnjë re s’mund ta grisë,

zëri im i zvargur nuk i ngjan një lëngate, 

por një tingulli muzikor paksa melankolik.

Një mot të ftohtë dimri me rrufe e bubullima

do të doja t’më shoqëronte në largimin tim.

Është mëkat që të shuhesh në një ditë si kjo,

ku jeta buzëqesh e vibron në çdo thërrmijë.

Je veçse një hije

Ti nuk ze asnjë vend në jetën time,

je veçse një hije.

Por ndonjëherë kur rri e qetë:

“Gjithçka u mbyll e s’të kam prapë”,

ti frikshëm më pushton mendimin

dhe ndjej diçka, ndoshta mall.

Qëndron aty, përballë meje,

s’të iket, me mua do të rrish.

Kërkoj të të shmang, por ti s’lëviz

si një tallje, si një ironi.

Të vështroj,  nuk di ç’të them,

duhet të shkosh, e kupton vetë:

Zjarri u fik, është e kotë,

njeri-tjetrin më s’e ndjejmë.

Atëhere po largohem unë

dhe ngrihem, eci kuturu,

larg vendeve që vegimin tënd

m’a sjellin më pranë se kurrë.

Je veçse një hije.

Si një mallkim

S’arrij ta kuptoj, më duket e padrejtë,

më vjen gati nga dhimbja të ulëras:

“Ti s’mund ta jetosh këtë stinë pranvere

dhe flokët të t’i përkëdhelë flladi i saj.

S’mund t’i gëzohesh lindjes së një dite,

tingujve, zërave që brenda ajo mban. 

S’mund të vëresh perëndimin e diellit,

qiellin e përflakur, si të zënë në faj.”

Çudi, nuk mundesh t’më shohësh më

e me qeshjen tënde ditën t’ma zbukurosh.

Teksa largohem nxitimthi çdo mëngjes,

të thuash një fjalë të bukur, të ngrohtë.

S’e besoj dot që s’mundem të të prek, 

vetëm nëpër ëndrra të shoh çdo natë.

Dhe atje s’jam e lumtur, nuk e di pse,

të përqafoj fort, fort dhe pareshtur qaj.

Kujtoj kur ti luteshe të jetoje edhe ca:

“Dy muaj, edhe pak muaj, veç pak...”

Ende s’ishe çmallur me praninë tonë,

dashuritë më të mëdha po i lije pas. 

Ti e dashuroje aq shumë jetën, Nënë,

por ç’e do, ishin shurdhuar perënditë. 

Askush s’të dëgjoi, as dhe lutjet tona.

Të shkëputën nga ne si një mallkim.