F A Q E T

Freitag, 11. Januar 2019

Ag Apolloni

Ag Apolloni

Ag Apolloni është prozator, poet, dramaturg, studiues dhe eseist shqiptar. Ai është profesor në Universitetin e Prishtinës. Veprat letrare të tij dallohen për dimensionin dramatik, trajtimin filozofik dhe qëndrimin kritik ndaj historisë, politikës dhe shoqërisë.
Ka lindur më 13 qershor 1982, në Kaçanik (Kosovë). Shkollën fillore dhe gjimnazin i ka kryer në vendlindje, kurse studimet për Dramaturgji dhe studimet për Letërsi, i ka mbaruar në vitin 2005, në Universitetin e Prishtinës. Për shkaqe ekonomike, në vitin 2006 ka ndërprerë studimet në Filozofi dhe për dy vjet rresht kohën më të madhe e ka kaluar në Spitalin e Prishtinës duke u kujdesur për babain e sëmurë, i cili ndërroi jetë në 2007. Në vitin 2008, Ag Apolloni merr titullin Master i Shkencave Filologjike, kurse në 2012 merr titullin Doktor i Shkencave Filologjike. Apolloni aktualisht është profesor në Universitetin e Prishtinës, ku punon që nga viti 2008
Apolloni ka punuar si gazetar, redaktor dhe kryeredaktor në disa gazeta ditore dhe revista letrare dhe kulturore në Prishtinë. Në vitin 2010 e ka riaktivizuar dhe e ka udhëhequr për tre vjet revistën më të vjetër letrare në Kosovë, “Jeta e Re” (e themeluar më 1949), e cila ka qenë mbyllur më 2006. Në vitin 2013, themelon revistën kulturore “Symbol”, në të cilën ka realizuar intervista me: Linda Hutcheon, Jonathan Culler, Rita Dove, Raoul Eshelman, Gottfried Helnwein, Andreas Huyssen, Mieke Bal, D. M. Thomas etj. Tekste dhe vepra të Apollonit janë përkthyer në disa gjuhë, si: anglisht, gjermanisht, italisht, çekisht, maqedonisht, serbisht etj. Apolloni është shpërblyer disa herë me çmime kombëtare për veprat e tij fiksionale dhe studimore.
Ag Apolloni ka filluar të shkruajë në vitin 2003. Në një kafene kishte dëgjuar një histori lufte për një kriminel që kishte koleksionuar sytë e viktimave të tij dhe kjo histori e kishte tronditur aq thellë sa që për këtë e kishte krijuar një monodramë brenda nate. Gjatë studimeve ka mbajtur një ditar poetik, të cilin në vitin 2009 e ka botuar me titullin “Zomb”. Ndërsa, në vitin 2013 boton romanin autobiografik “Ulurima e ujkut”, ku, nëpërmjet formës postmoderne, kombinon dhimbjen me tërbimin. I provokuar nga përvojat personale, mllefi i madh në këtë roman shpesh merr përmasa planetare. Pas këtij romani, shkruan novelën “Zazen” si një homazh për një shok të tij, i cili, pas mbarimit të studimeve në Degën e Filozofisë, në pamundësi për të gjetur punë në vendlindje, i mllefosur me të gjithë, kishte vendosur të zhdukej dhe, pas disa ditësh, ishte gjetur i vdekur në një humnerë. Derisa dramat e Apollonit provokojnë frikë dhe mëshirë, ndërsa poezitë e tij e transformojnë jetën intime në art, proza e tij është ankim dhe tërbim. Kurse, në studimet “Parabola postmoderne” (2010), “Paradigma e Proteut” (2012) dhe në kritikat e botuara nëpër periodikë, shihet një tendencë për të hapur shtigje të reja kërkimi.

Veprat:

  • Ulurima e Ujkut, roman,  (2013)
  • Zazen, roman, (2014)
  • Zomb, poezi, (2009)
  • Drama: Stefani, Halloween, Judita, Mat (2010)
  • Hamleti simbas Horacit, (2017)
  • Skenderbeu: Manuskripti i Marlout (2018)
  • Parabola postmoderne, kritikë, (2010)
  • Paradigma e Proteut, kritikë, (2012)
  • Koferi i Konicës, kritikë, (2016)


Shpërblimet:

  • Krijimtaria e Apollonit është shpërblyer me disa çmime letrare kombëtare, si:
  • 2010 Libri më i mirë poetik i vitit nga Ministria e Kulturës (Kosovë), për librin “Zomb”;
  • 2013 Libri më i mirë kritik i vitit nga Ministria e Kulturës (Kosovë), për librin “Paradigma e Proteut”;
  • 2013 Romani më i mirë i vitit (çmimi “Rexhai Surroi”), për librin “Ulurima e ujkut”;
  • 2017 Drama më e mirë e vitit nga Teatri Kombëtar i Kosovës, për dramën “Hamleti simbas Horacit”.


Një poezi nga Ag Apolloni


AUTOBIOGRAFI

Kur leu dita
e dha shpirt e zeza natë,
në shpellën e Platonit ideja mori trajtë.

Të diellën me diell të nxehtë,
në muejin e qershive, n’ditën e trembëdhetë.

Edhe pse leva herët,
gjindja kanë mendu se jam i vonuem.
Ndoshta pse me heshtjen kam qenë i dashunuem.

Nji antenë dhe nji gjel mbi kulm,
si gjana t’nevojshme, jo si gjana t’hijshme;
e kanë ruejt drejtpeshimin e shpisë sonë
ku na dhe televizori flisnim gjuhë të ndryshme.

Edhe atëherë s’ka qenë aq keq,
s’ka qenë ma keq;
ka qenë si sot:
hajna, hafije e heroj plot.

Kam luejt gjithçka,
nuk i mbaj mend emnat për secilën lojë.

Edhe pse s’i kam dashtë fort librat,
nëpër shkallët e shkollës jam ngjitë pa drojë.

Kur baba mori koferin me andrra dhe u zvogëlue n’horizont;
kur shokët shtegtuen si dallëndyshe në fund të stinës;
kur gjyshi një ditë e prishi rutinën e përnatshme
dhe, në vend se me fjetë, vendosi me dekë,
unë si fëmijë i humbun gjeta strehë në bibliotekë.

Në kohën e plumbave, nisa me ba jetë prej letre:
letrat e shkrueme i lexova e të zbraztat i shkrova.

Trupi me hijen në mur matet edhe hahet,
tash kur letrat e bukura i kam të vetmen fe;
në shpellë shoh mishin që bie, mjekrën që zgjatet,
dielli mbrapa shpine më pret të kthehem prapë në ide.

________
Për biografinë e autorit u shebyem nga Wikipedia, kurse poezinë e morëm nga interneti.

Ylljet Aliçka

Ylljet Aliçksa

Ylljet Aliçka ka lindur në Tiranë, më 23 qershor 1951. Ka marrë gradën shkencore "Doktor i Shkencave Didaktike", më 1989, dhe titullin "Profesor Doktor", më 1993. Ka kryer detyra profesionale : mësues në fshatrat e rrethit të Matit, 1973 - 1983 ; redaktor dhe drejtor pranë Shtëpisë Botuese të Librit Shkollor, 1983 - 1992 ; drejtor i Marrëdhënieve me Jashtë, pranë Ministrisë së Kulturës, Rinisë e Sporteve, 1992 - 1997 ; përgjegjës për informacionin dhe komunikimin pranë Delegacionit të Komisionit Evropian në Tiranë, 1997 - 2007 ; ambasador i Shqipërisë në Francë, Portugali, Monako dhe UNESCO, përfaqsues personal i Presidentit të Repubikës pranë Orgnizatës Ndërkombëtare të Frankofonisë 2007 - 2013 ; Profesor pranë Unitersitetit Europian të Tiranës (UET) dhe Universitetit të Arteve, Tiranë, që prej 2013.

Është angazhuar në veprimtari shoqërore si:

  • Anëtar themeltar i shoqates kulturore « Fabrizio De Andre » Milano, Itali 
  • Qytetar nderi « Republika e artistëve të Montmartrit », Paris, 2011 
  • Anëtar i Akademisë franceze «Zhorzh Sand», Paris 2010 
  • Anëtar i shoqatës së shkrimtarëve frankofonë, Paris, 2012 
  • Anëtar I shoqatës së autorëve dramatikë dhe audiovisualë, SACD, Paris, 2006 

Letërsi artistike në prozë: 

  • Tregime, Onufri, 1998 
  • Kompromisi, Onufri, 2001 
  • Parullat me gurë, Albimazh, 2003 
  • Një rrëfenjë me ndërkombëtarë, OMSCA, 2006 
  • Koha e puthjeve, Toena, 2009 
  • Valsi i lumturisë, Toena, 2012 

Në gjuhë të huaj: 

  • Les slogans de pierre, Edition Climats, Francë, 1999 
  • Kompromisi, Pogranicze, Poloni, 2002 
  • I slogani di pietra, Guaraldi, Itali, 2006 
  • Balkan blood, Balkan beauty, North-West University, ShBA, 2006 
  • Les étrangères, Edition Pyramidion, Francë, 2010 
  • La sloganoj el stonoj , Esperanto, Swidnik, Poloni, 2013 
  • Histoire albanaises , Edition Picollec, Francë, 2013 
  • Když projížděl Chruščov naší vesnicí, Petr Štengl Edition, Republika Çeke, 2015 
  • Un sogno Italiano, Rubbettino editore, Itali, 2016 
  • Mappe 12 fra Tirana, Bokvennen Vorlag, Norvegji, 2016 
  • Tregime të botuara në revista polake, ceke, franceze, italiane, sllovake, bullgare dhe rumune.

Autor skenaresh kinematografik: 

  • Slogans (Parrullat) , bashkëprodhim franko-shqiptar, 2001 
  • Kronikë provinciale, bashkëprodhim franko-italo-shqiptar, 2008 
  • Lulet Plastike, prodhim shqiptar, 2016 
  • Ndërkombëtarët, bashkëprodhim franko-shqiptaro-maqedonas, 2018 
  • Poeti, prodhim shqiptar, 2018 

Çmimet letrare: 

  • "Çmimi i parë" - "Una Storia di Paese" - Konkursi ndërkombëtar i tregimit, "Teramo", Itali, 2000 ; 
  • "Çmimi i dytë" - "Les slogans de pierre" - Konkursi ndërkombëtar "Arts et Lettres de France", Francë, 2000 ; 
  • "Medalje bronzi" - "Les slogans de pierre" - "Académie Internationale de Lutèce", Francë, 2001 ; 
  • "Penda e Argjendtë" - "Kompromisi" - Ministria e Kulturës, Rinisë e Sporteve, 2001 ; 
  • “Libri artistik i vitit" - “Një rrëfenjë me ndërkombëtarë” - Akademia KULT, 2007 ; 
  • "Premio speciale" - “I compagni di pietra” - VII Premio Letterario Nazionale “Libri editi”, Itali, 2009
  • "Penda e argjendtë" - "Valsi i lumturisë" - Ministria e Kulturës, 2013 

Çmimet kinematografike 

  • “Çmimi i parë Skenari më i mirë” - "Slogans" - Festivali i filmit shqiptar 2006 ; 
  • "Çmimi i kritikës" - "Slogans" - Festivali i Kanës, 2001; "Tokyo Grand Prix - Golden Prize"[7], Festivali i filmit Tokio. 
  • “Çmimi i parë për skenarin” - “Një histori provinciale”- Festival de Film de l’Europe de l’Est, Francë, 2011. 
________
Marrur nga Wikipedia

Montag, 7. Januar 2019

Xhelal Luca

Xhelal Luca

Xhelal Luca lindi në fshatin Zall - Dardhë të Peshkopisë. Shkollën tetëvjeçare dhe të mesmen i mbaroj në Kurbnesh të Mirditës.  Ka botuar vëllimet me pezi "Shpirti bredharak", “Ndizem në akull ", "Pesë degë trungun thërrasin" (me bashke autor) dhe se fundi "Mëngjese të munguara". Po ashtu, ka lën në dorëshkrim dy përmbledhje të cilat presin botimin: "Flladet e atdheut tim" dhe "Prushimi i hijeve".
U nda nga jeta me 6 janar 2019.


Poezi nga Xhelal Luca


NUK KA PLUHUR MBI BEDENA

Gjyshi im
Vinte hollak
Zeshkan, thatim
Por i gjatë.

Me pak hulli tokë
Dhe ajo në brinjë.
Kurrë s’e ngopi barkun me bukë,
Veçse eshkë
Për barot e hutë.

 Trandet vendi
Nga këta dasmorë
Thërret Prizreni
Me armë në dorë.
Im gjysh si zana në kam
Ta brej hekurin me dhamë

E ju ngjit
Karvanit me rrema
Deri në Prizren,
Në Kala, tek bedena.

Në të katër anët
Topa e batare….
Im gjysh tek bedenat,
Roje i Besëlidhjesh Shqiptare.

Prizren!
Të kam në shpirt,
Të kam në mend
Unë nipi i Halil Lucës parë,
Në majë krahu
Këngës ia kam marrë...

Përcjell vigamë sokëllime kushtrimi:
Bedenat nuk i mbulon pluhunimi,
Vllazën, rrnoftë bashkimi!



PREKAZ

u preka me dridhje duarsh,
Ju pashe nen dritën e lotit,
Ju ndjeva me lokthin e shpirtit,
Pesëdhjetë e nëntë yje
Në gjerdanin e kombit.
Prekaz! Altar i mermerte,
Gajtanët e florinjte
Qiellin dritësonin.
Engjëjt e tu
Perënditë lartësonin,
Djepat flake lirie përçonin .

Preka Bacën,
Alpet ne kreshtat e komandantit.
Vërshoj një sekondë
Sa një shekull,
Një shekull në një sekondë .
Prekaz,
Të falem përulësisht 
Unë Pelegrini jot
Sot e motmot .    


  
ARGJIRO

Pata mall për aromë guri
Ndaj erdha Argjiro.
Mbështes kokën tek kalaja.

Qiellin tënd hijeshon flamuri,
Trimëria lartëson,
Maja, maja.

Këtu ku Çerçiz burri
Matet me Çajup e mal të Gjërë
Si  legjendë.

Gjirokastër me nishane nuri,
Të mbolla në ninullë,
Të ngrita në këngë.

Mall kam për aromë guri. 



VUSHTRI

Këtu çmimi i jetës s'pat llogari para luftës .
Këtu era e lirisë skuqi gryken e pushkës.
Këtu u gatua barot e gjak.
Këtu  ne  llogore
U kall fëmija ne flake.

Oh
M'u kalle
I gjallë
Me plumb
Në ballë
Vëllai
Nga shkjau.

Në këtë vatër
E zeza motër
Mu kall.

Këtu mu kall im zot
Nga gjylja me barot,
Aromë  përzhitëse
Thithi  he sot.

Ranë njerëzit e mi
Këtu në Vushtrri
Që sot kanë mbi
Kurore lulëkuqja për liri.

Te vogël
Lapidaret në mermerë
Ndaj çdo pranvere
U ngre obelisk me ylbere.

Përskuq horizonte
Valëvitja jote
Kuq e zi.
Flamur e komb
Në një
Krejt Shqiptari. 


PUTHJA E KOMBIT

I urtë
Sa heshtja
I ngurtë 
Sa vetja,
Vigan 
Sa Liria
Hijeton
Sa Pavarësia.
Rëndon
Sa një anë mali
Bardhon 
Ismail  Qemali. 


ORKIDET IKIN E VIJNE 

Blinet shpejtojnë
Të shkundin gjethet e fundit.
Në paradën nudo
Xhelozon Lana,
Për fjalët e pa thëna 
Për puthjet e pa dhëna.
Ti mike 
More shikimet e mija 
Shall për mbi supe 
Si Orkide 
Në avllitë Joniane
M'u hupe.
Gjethoret po bëhen gati të flenë.
PO NE ?...


TINGUJ DRITE

Ti vizaton tinguj mike, 
Unë i ndjej.
Buzëqeshja jote simfoni drite 
As kund tjetër nuk e gjej.
U thefshin ato duar 
Qe para meje
Vunë gurë e kufi.
Deri me sot
E kishim bere një fëmijë.
Mike! 
Behu perëndesha ime ti, 
Te lutem kuqëlo,
S'të shoh dot gri.


KOHA NDALON

Kur s'jemi te dy
Koha ndalon.
As i gjalle, as i vdekur
Pa ty.
Sa do mbetem ne agoni???
S'e di...



L U T E M

Unë Pagani me katër Perëndi
Dashuruar marrëzisht me katër stinët,
Puthur me vetëtima në kurriz të Ylbereve, 
Lehone e mijëra agimeve
Puthur me buzët e tua shpirtrimeve,
Lutem 
Nuk dua te mbetesh një kujtim i arte.
Nëse kurbeti këmbë e duar ti ka lidhur,
Kur të fitosh Lirinë 
Tek koka me mbill një trëndafil të kuq, të zjarrtë.
Çka se aroma do me vije e hidhur
Shpirtin për në dritë do ma ndjellësh 
Për të gjitha Perëndimet 
Do të psherëtije me zë të lartë.


PERTEJ

E përtypa ëndrrën 
Derisa ajo lëshoi arome
Putha lotin e gëzimit 
Dhe ai u be vese
Kur u gremisa ne buzën e njome
Qiejt derdhen polen
Përtej urës se Qabesë.


KËMISHË DASHURIE

Ne hapat e mi 
Ka ajër gjithësie.
Krejt polen 
Është psherëtima jote.
A nuk i qepim 
Këmishë dashurie
Shpirtit bohem
Te kësaj bote?!...
_________________
Pëgatiti për "Ora shqiptare", Adem Zaplluzha

Sonntag, 6. Januar 2019

Faik Ballanca

Faik Ballanca

Faik Ballanca më 1945 në Tiranë, në një familje me origjinë nga Dibra. Mbaroi Fakultetin Histori - Filologji në degën e gazetarisë dhe pas përfundimit të tij punoi në gazetën “Zëri i Rinisë” dhe në revistën “Nëntori” të Lidhjes së Shkrimtarëve. Tregimet e para nisi t’i botonte në vitin 1962.
Nevoja për te lexuar edhe literaturë jashtë kornizave të socializmit realist ate e shtynë të mësoi gjuhë të huaja. Përktheu nga gjermanishtja, frëngjishtja dhe italishtja. Me krijimet e tij, Faik Ballanca arriti të krijonte personalitetin e tij të veçantë si shkrimtar, në saje të kulturës së gjerë, intuitës së hollë artistike dhe skrupulozitetit të tij krijues.
Vrau veten më 1977.

Titujt e veprave:
  1. Rrëmbimi, tregime dhe reportazhe, Tiranë, 1970.
  2. Mbasdite të lagura. Tiranë, 1971.
  3. Katër orë larg shtëpisë, novela, Tirane 1972. 
  4. I fundit, novelë, Tiranë 1972. 
  5. Shtigjet me helm, novelë, Tiranë 1972.
  6. Letra anonime, novelë e tregime, Tiranë 1973.
  7. Pritësit e rrufeve, tregime. Tiranë 1975
  8. Tregime të zgjedhura, Tiranë 1976
  9. Nomeja e largët, roman, Tiranë 1998, ribotuar më 2015.
  10. Kënga e fundit e Marko Boçarit, novelë. Tiranë 2002.
  11. Mbama pak pallton, çun!, tregime të zgjedhura Tiranë 2003


Thanë për Faik Ballancën:

Vath Koreshi: "Jo rrallë më ndodh që, duke lexuar tregime të Faik Ballancës, më vjen në vesh zëri i tij gjithmonë i shtruar dhe i mbushur me magjinë e zemrës dhe mendjes së tij aq të mprehtë. Faiku ngjallet sa herë, sepse gjithmonë ne kemi nevojë të na plotësojë me diçka që na mungon. Kur jemi të padrejtë, ai na ofron ndershmërinë e tij, kur na tut jeta, ai na bën më të guximshëm. Ai di të na shtyjë gjithmonë që të bëhemi më shumë njerëz, më shumë shokë dhe më shumë të mençur. Gjithë artin e tij ky njeri me zemër vezullimtare e vuri në funksion të fisnikërimit të njeriutë të tregojë se ç‘rrezatim të fuqishëm ka një shpirt që do, që dhemb dhe që nuk e pranon meskinitetin".

Dritëro Agolli: "Faik Ballanca e pati të shkurtër kohën e krijimtarisë, ashtu siç e patën Lermontovi, Migjeni, Veli Stafa apo Drago Siliqi. Nga kjo anë, e fundit të dhimbshëm të jetës së shkurtër, megjithëse në rrethana të ndryshme shoqërore, ai u shëmbëllen në fatin tragjik këtyre shkrimtarëve, që nuk i dhanë dot të gjitha ato që mund të jepnin. Megjithatë, ky i dashuruar i marrë i librave, la një trashëgimi të vyer letrare, që përcjell te njerëzit një kënaqësi të vërtetë estetike edhe sot e kësaj dite”.

Ismail Kadare, për romanin e tij të parë "Nomeja e largët": "Asnjë nga akuzat që i bën redaksia nuk qëndrojnë. Ky është romani i tij i parë dhe çuditem se si ka mundur të realizojë një strukturë kompozicionale të tillë, sa të vështirë aq edhe moderne".

Zaho Balili

Zaho Balili

Zaho Balili lindi më 3 tetor të vitit 1951 në Rexhin të Kurveleshit. Shkollën tetëvjeçare dhe të mesme e ka mbaruar në Tepelenë. Ka filluar të shkruajë në moshë shumë të re dhe është autori i pesë vëllimeve poetike. Gjithashtu ishte edhe autor tekstesh i shumë këngëve dhe laureat i shume çmimeve.
Vdiq në Athinë në ditën e ditëlindjes së tij në 3 tetor 2001 nga një hemoragji cerebrale. 
Tre nga vëllimet e tij u botuan pas vdekjes.

Veprat:

  1. Paskan çelur manushaqet, poezi, 1997
  2. Drithërimet e pranverës, poezi, 1998
  3. Brengat e shpirtit, poezi, 2001
  4. Kur dy zemra dashurohen, prozë, 2002
  5. Lotë kurbetipoezi, 2003
  6. Puth ballin tën Shqipëri, poezi, 2011


Poezi nga Zaho Balili


U pak kombi

U pak kombi duke ikur
pertej detesh e stereve
u ngop bota se rrufitur
ajken e ajkes se djemve

U ngop deti, u ngop mali
me ata qe skane varre
iken si shkendij stralli
dhe mbeten ligje per vaje

Si u erdhi vdekja valle
vdekja nuk ndryshon nga soji
cqe fjale e fundit qe thane
po kush valle ua degjoi?

U mpak kombi duke ikur
cte beme o perendi
gjithe brezat te sfilitur
kaq inat te madh ke ti?



Qytetit tim, Tepelenes

Sa here shetis neper udhet e tua
me supet ngarkuar me kenge, 
mesnatat me gjejne te zgjuar
se hallet e tua sme lene
Mbremjet i mbruj brenda gjirit
qe agimesh te celin trendafile
pa lodhur si guri i mullirit, 
qe bluan buken per femije
Cdo dite te shohe ne bebe te syrit
shoh dhimbjet, plaget, historine, 
dhe mendjen vras, pse ky i miri
te jete binjak me varferine?
Te shkarkoje ne preher barren e kengeve 
ti, doredridhur, i perkedhelur
e di, atje gjen veten tende
dhe mua, te pasherueshmin rrebel
Frymemarjen e bejme te dy bashke
bota po thone, nuk ka se si
lufto te ngrohesh kocken e sterlashte
se ngroh dote une, me poezi.



Kopeshti i poezise

Ne ate kopsht, kush nuk eshte ulur
me i madherishmi kopsht i njerezimit
atje, lule vetja u eshte dukur
e vyshkur, ne prag te mjerimit. 
Atje, ne poltrone shkullore
rrine gjizberthyer poezite
atje, asnjehere nuk ka debore
dhe bahcevane jane perdite. 
Atje, lare ne ujvara hene
si shtojzovalle sperkatur me vese
rrine rubairat, shkulme zemre
nuserojne nga mengjesi ne mengjes. 
Atje, vetem nje gjuhe flitet
cicerimat e bukura shpirterore
dhe jane te paperfillshem vitet
se nuk ka as azil, as foshnjore. 
Atje, jetohet lulezorja moshe
e trendafilta moshe e rinise
ne kopshtin, te cilin nuk josh
ne kopshtin e mahnitshem te poezise. 



Njesoj lindim te gjithe

Era e Pireut ne qejf te saj
kalerote mbremjen e vaket te gushtit
deget e palmave tundeshin ngadale
dhe hardhia embelsonte mushtin. 
Dielli i lodhur puthte detin
dhe perendimi flakeronte
me njerin sy afronte naten
me tjetrin, hemisferen tjeter zgjonte. 
Ne gjume zgjuarjen e tij, katrahure
njerezit e planetit gjysmelakuriq
gjysma nxitojne te bien ne gjume
gjysma mezi shkundin gjumin per qerpike. 
Ne kete moment lakuriqesie
floriri i jetes tringellinte rende
globi vertete ka drite e hije
per ne njesoj lindim te tere. 



Mbiu nje manushaqe

Aty tej ne Vitocake
mbiu nje lule s'u tha
nje e bukur manushaqe
dhe te tjera s'ka. 
Akoma pa celur mire
mars' i eger bore dha
rreth e rrotull s'kish te mire
kishte halle te medha. 
Po lulja petaleshtrire
diellfshehurit i tha:
shkrije boren, ngrohme gjine
ne fati keshtu na la. 
Do te jap eren e mire
plaste zemra po s'ta dha
miresin'qe ka te tere
shpirti im per ty e mba. 
Dielljeta, diellzjarr
hapi rete, dheun perflake
sot e mot e pertej varri
mos e thaj nje manushaqe.