Nga viti 1991 është anëtare e Federatës Ndërkombëtare të Gazetarëve me qendër në Bruksel, Belgjikë. Është po ashtu anëtare e Shoqatës Ndërkombëtare të Gazetarëve APES, me qendër në Gjenevë, si dhe e Sindikatës së Gazetarisë Krijuese, me qendër në Zyrih. Elida Buçpapaj është anëtare e Shoqatës së Krijuesve Shqiptarë të Zvicrës dhe e Këshillit strategjik të Kuvendit të Shqiptarëve të Zvicrës. Prej vitit 1996 jetojn në Zvicër.
Libra të botuar:
- Vij
- Nuk jam e përjetëshme
- Rapsodi e Golgotës së Tranzicionit
- Hiperbola dhe paralelizmi figurativ tek Cikli i Kreshnikëve , studim monografik
- Rapsodi e Golgotës së Tranzicionit
- Unë jam e përjetshme, SB OMSCA-1
- Tirania e Tranzicionit, publicistikë
- Traumat e Tranzicionit, publicistikë
Poezi nga Elida Buçpapaj
SHQIPËRIA ASHT
Shqipëria asht diell,
andërr, zhgjandërr,
asht shi, breshër, borë,
furtunë, stuhi,
stuhi në gotë;
delir,
gënjim, zhgënjim
asht pranverë, verë,
verë e kuqe, e bardhë,
dehëse,
dehje
verë e dielltë,
Drin, Bunë, Vjosë,
Shkumbin, Valbonë;
asht Liqen, kodër, mal,
fushë e ultësirë;
asht ofshamë,
Oh,
Ohër, Prespë,
Shkodër, Vlorë,
Tiranë, Gjirokastër,
Vermosh, Durrës, Konsispol;
Shqipëria asht, geg e toskë,
asht shkodranë, tiranas,
lab e malsorë;
Malësi, Qytet e Bregdet;
asht shpresë, zemrim,
rebelim, pajtim,
e prapë zemëratë;
asht pyll, hije nëndiell,
det,
perëndim dielli në Adriatik,
perëndim dielli në Jon,
lindje e diellit në Dajt,
lindje e Diellit në Shkëlzen,
lindje e diellit
atje ku i thonë ujit ujë
e bukës bukë;
Shqipëria asht nana ime,
nana jote, nana jonë,
e vujtun, e coptume,
e zhvatun, e pakun,
e lindur, e rilindur, e ringjallur;
Shqipëria asht nisja,
fundi dhe vazhdimi jonë,
i gjithmonshëm, i gjithhershëm,
i përhershëm, i përjetshëm, eternel,
përpara se të lindnin qytetërimet,
atëher kur u ngjiz bota;
Shqipëria asht Eva dhe Adami,
asht fillimi i fillimit,
asht e para,
më përpara se fjala,
asht mrekullia dhe mërzia e botës,
e prapë mrekullia, e prapë mërzia,
asht trishtimi i zgjatur me kilometra;
Shqipëria asht trishtimi, gjenia dhe magjia;
asht shi, baltë, aluvion, trafik pakuptim;
asht dehja, fryma, frymëmarrja,
ajri, qielli, era,
balona në qiellin e rimtë të pranverës,
në dorën e vogël të një fëmije,
fëmijët, fëmijët asht Shqipëria
asht gjithçkaja, asht e gjitha ashtu si e ka lind Zoti
e nana…
UNË VIJ NË PREKAZ
Unë vij në Prekaz
mbi kalin
e pikëllimit
prej plagosjes së natës
që s’fle
nga ngashërenjat
prej heshtjes
të njeriut
Se këtu fjalët
i ka zënë gjumi i madh
i tokës
të skuqur
si flamuri
nga gjaku
Unë vij në Prekaz
e çmendur
nga drithërenjat
dhe përpëlitjet
e Hënës
nga vezullimet
yjore
prej përshkënditjes
fosforeshente
të eshtrave
të njeriut
Unë vij në Prekaz
dhe ngrij
e palëvizur
si mermeri i varreve
nën harkun
e violinave
të vajit
të fijeve të barit
që qajnë
nga mungesa
e hapave
të fëmijëve
MIRËMËNGJEZ PARIA !
Mirëmëngjez Paris !
Sot
Jemi
Gëdhirë
Në nje shtrat
Të dy të përgjumur
Nga mosfjetja.
Unë bëj sikur
Të jem
Një pariziane e thekur,
ndërsa ti bën sikur të jesh
pjesë monotone
e përditshërisë
time…
Dal në rrugë
Si të jetë diçka
rutinë
Marr taksinë
Trokadero
Ejfel
Sheshi Konkor 1)
Sheshi Vandom 2)
Harku i Triumfit
Del Etual 3)
Palé Ruajal 4)
Në një Kafé
buzë Senës
porosis kafe me qumësht,
si në poezinë
e Zhak Preverit
dhe pastaj
filloj të llogaris
një dhe një bëjnë dy
unë dhe ti Paris –
Por llogaritë s’më dalin
Dhe filloj nga a para
një dhe një dhe një
bëjnë dy Paris,
unë banorja jote efemer
ndërsa ti dhe Sena eternel,
Paris...!
1)La Place de la Concorde – Sheshi Konkord
2)La Place Vandôme – Sheshi Vandom
KUÇEDRA MA PATI ZILI FLUTURIMIN
Kuçedra
Ma pati zili
Fluturimin
Kuçedra
me shtatë koka
me flokë
të kokolepsur
të kuqe
megjithëse i pati
nën patronazh
dhe nën kontroll
qiejtë
mua
ma pati zili
fluturimin
megjithëse
e bëri me dhunë
pronën e vet
qiellin
ajrin,
detin
por përsëri nuk u ngop
dhe me makutërinë e saj
të shëmtuar
dhe të dënueshme
nga Zoti
ma pati zili
fluturimin
sepse kuçedra
megjithëse i kishte
pushtuar
shtatë qiejt
megjithëse
kishte
shtatë koka
shtatë palë sy
shtatë palë duar
rrëmbyese
shtatë palë flokë
të kokolepsur
të kuqe
mua ma pati
zili
fluturimin
sepse ajo nuk i shijon dot
trajtat
çuditbërëse
të reve
as afrimin
me hënë dhe
diellin
as oqenin e thellë
me orë të gjata
as mallin
gjatë ikjes dhe largimit
ajo s’kupton asgjë
sepse të gjitha
shtatë kokat e saj
janë bosh
si kafka të vdekurish
veç flokët e kokolepsura
të kuqe
I ka të vërteta
Dhe makutërinë
E shterpës
Dhe zilinë
Për fluturimin tim
Që ma ka falur
Zoti
Siç m’i fali sytë
Si m’i fali
Edhe shqisat e tjera
Për t’i kuptuar e para
Dhuntitë e Natyrës
Dhe Vyrtytin
Dhe për të shquar
Kafkat bosh
Dhe simbolistët
Dhe trukun
dhe rrengun
dhe kurthin që i ngre
mikut
E para
Mes njerëzve të mirë
Shpotitës
Tani
Që s’u mungon
Liria e fjalës
Tani
Që s’u mungon
Fantazia
Për t’i krijuar
Qiejtë
Edhe kur mungojnë
Në përkohësi
Të gllabëruar
Nga kuçedra
Me shtatë kafka bosh
Me flokë të kokolepsur
të kuqe
si komunizmi
si ajo kuçedra e përrallës
shqiptare
që kishte helmuar
ujin e pishëm
vetëm përkohësisht….!
JAM SHI NË TIRANË
Jam shi në Tiranë
që bie rrëke
nëpër rrugët
mbi pluhurin
e harresës
ku janë shkërmoqur
grimca-grimca
si fosile antike
ditët e mia
jam shi në Tiranë
i gjithi lot
që gjarpëron
mbi xhamat
e dritareve
të shtëpisë time
nga ku shoh
orenditë e heshtura
të mbuluara
nga malli
jo metaforik
prej mospranisë …
jam shi në Tiranë
që bie me shtamba
kuturu
që bie vrullshëm
dhe me dënesë,
që bie
bubullueshëm
dhe me kryeneçësi
që bie
si një lumë
i rrëmbyeshëm
që e gëlltit Lanën
që i gëlltit lotët
si Drini
pa fré,
për të përmbytur kohën
që më la të ikur prej Tiranës…
KUR TI MUNGON
Ia kushtoj S.B.
Mbas disa ditësh ti do të vish
Kjo ditë është e paralajmëruar
Sipas profecisë së fatit
Është e saktë, e prerë,
Është e parathënë, e parabërë,
Deri në rrahjen e sekondës
Deri në rrahjen e pulsit
Që gati sa nuk e shpërthen venën e gjakut…
Mbas disa ditësh ti do të vish !
Duhet të isha pak Penelopë
Që ta përballoja këtë ndarje
Kaq reale
Që matet me kilometra
Që unë e mata, e peshova
E mata përsëri e përsëri
Duke përmbysur e ripërmbysur
Mijëra herë klepsidrën
Sepse të gjitha sekondat,
Orët, ditët,
të gjithë kohën, hapësirat, distancat,
Të gjithë këtë relief gjeografik
midis nesh
I cili nuk na lejon assesi të shihemi
Assesi të prekemi
E shndërrova në kokrriza rëre
Dhe pastaj e përmbysa dhe ripërmbysa
Si barka në det
Mijëra herë klepsidrën..
Sepse unë të dua më shumë se Penelopa Ulisin –
E ti mua më do më tepër se Ulisi Penelopën…
_______________
Biografia e autores është marrë nga shkshz.ch, kurse poezite nga profili i saj ne FB
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen