Ilire Zajmi

Ilire Zajmi  ka lindur më 1971 në Prizren. Me profesion është juriste e diplomuar në Fakultetin Juridik të Universitetit të Prishtinës. Ka specializuar diplomacinë pranë Akademisë Diplomatike Shqiptare, Qendra Rajonale për Studime Politike e Diplomatike. Aktualisht është duke vijuar studimet për magjistraturë në degën e Gazetarisë dhe Komunikimeve Masive. Ka të botuar katër libra: Përmbledhjen me poezi “Këmbanat e mëngjesit”, Prishtinë (1991), romanin “Fashitja e ëndrrave rrebele” Prishtinë (1996), libri publicistik “Un treno per Blace” botuar në Itali (Molfetta – Bari 1999), përmbledhjen me poezi “Baladë e bardhë” Prishtinë 2000. Është bashkëautore në tre antologji: “Take të larta” botuar në Prishtinë në vitin 2002, në antologjinë “Gjuha e dashurisë poetike” botuar në Tiranë më 2006, dhe bashkëautore në antologjinë “Nënës” botuar në Tiranë 2007. Shkruan poezi, prozë si dhe merret me përkthime letrare nga gjuha angleze dhe italiane. Është anëtare e Shoqatës së Shkrimtarëve të Kosovës dhe e PEN qendrës. Një kohë të gjatë ka punuar si gazetare e redaktore e lajmeve në mediat e shkruara dhe në ato elektronike në Kosovë. Aktualisht punon në Radio Televizionin e Kosovës.


Poezi nga Ilire Zajmi

VALSI I MESNATES

Sonte aq më bën për Botën
dritat e fikura solitereve
për lavdinë kuartin e lavireve.

Kësaj nate aq më bën për Artin
Boemët artistët darkerët
që përjetojnë traumë artistike
në katin e pestë të çmendisë.

Sonte dua të dridhem
si gjethet në pemë
të rrëshqas njalë duarve të tua
të më duash çmendurisht
të më marrësh në shtrat
Adonis i sirtarit tim magjik

Kësaj nate dua të digjem e gjallë
para pasqyrës lakuriq të  vallëzoj
sonte aq më bën për të tjerët
Dua të hedh valsin e pafund të lumturisë.



7 DITË

Më njohu më mirë se çdo burrë tjetër
trupin tim e shijonte kur i donte qejfi
Duart i mia i pëlqente t’ia hidhja rreth qafës 
Të mi shihte sytë  vezullues në terrin e natës    

Më donte edhe të shtunën e të dielën
7 ditë të javës

Ai nuk bezdisej për klithjet e mia
heshtjen e ithët lotët e munguar
Fëshfërimën e ftohtësinë e trupit
zhuritjen e zemrës errësirën e shpirtit  

Shtatë ditë të javës numra në kalendar 
Një portë e  lënë hapur nga ëndrra harruar.



ENDERR E HUAJ

Je ëndërr e huaj që më prish gjumin tim
Yll i zhuritur në qiellin e vetmisë
Mollë e kafshuar nga një Evë e përdalë
Don Zhuan egoist trafikant zemrash 
Karrem djalli që më josh në prapësi
Më mbanë larg e më do afër
Më afron buzët e nuk më puth
Më shkruan mesazhe dashurie pa adresë
fshihesh pas emrave të çuditshëm mbret, princ, iluzionist, poet
e më thua të kam helm e nektar, ikonë e kurtizanë.

A të dua se di, herë të dua e herë s’të dua
Nuk je ëndrra ime TI.  



GJERAT

Gjërat që i urrej më së shumti i dua
Punën që e pëlqej
Nuk e bëj kurrë
Miqtë që i dua  gjithnjë i kritikoj
Të tjerëve iu jap komplimente pa hesap

Poezia që më së shumti  e adhuroj
Është ajo që se kam  shkruar kurrë
Pijet  që i urrej i pij më së shpeshti
Revistat që të  gjithë i shajnë unë i blej  me ëndje
Njerëzit e çuditshëm
Më së shumti i respektoj

Vrapoj pas atyre që më bojkotojnë
Ik nga ata që duan të rrinë me mua
Iu buzëqesh atyre që nuk qeshen kurrë
Qaj për ata që nuk e dinë çka është gëzimi
E mëshiroj ata që  nuk e dinë çka bëjnë

Rutinën e urrej
Kreativitetin e sfidoj
Dhe prapë  aq shumë  gjëra më mundojnë.



KËSHILLA VETES

Mos prit të gjithë burrat të bien në dashuri me ty 
të të quajnë kurtizanë kur epshi ua terron sytë 
Mos i beso askujt për ndjenjat e tua
Ti e di më mirë se kushdo çka ndien lëkura jote
Mos u shtir se i di të gjitha  mëso çdo ditë diçka të vlefshme për veten
Festo për  gjërat e vockëla  mos lejo të bezdisesësh nga punët e mërzitshme
Kurrë mos dil  në rrugë pa vëthë në vesh buzëkuq e parfum qershie
Fal shumë  e marrë  mos u bëj falja vetes të gjitha çmenduritë 
Pranoja vetes të gjitha turpet mos fshih asgjë nga pasqyra
Bëhu e njerëzishme me njerëzit që të duan, qitja gjuhën snobëve e hipokritëve
Mos e puth dikë që rri me ty për një orë nuk ia vlen barra qiranë
 
Secili ka nevojë për një skutë të veten
Mos u pendo kurrë mos kërko falje për gabimet e tua
Fajet e të tjerëve mos i merrë mbi vete 
Mundësisht mos fle pa bërë dashuri ndjehu mbretëreshë e fronit tënd
Lexo çka të pëlqen mos i beso shijes së të tjerëve
Kujdesu fort fort për unin tënd e lufto deri në fund për gjërat që i do.



ËSHTË HERËT PËR TË VDEKUR

Më mbaj fort për dore kur këmbët s’ më mbajnë
Më fal një buzëqeshje fëmije kur të shfaqen rrudhat në ballin tim

Më jep një të puthur të zjarrtë kur buzët të më jenë mavijosur
më mbështill me ngrohtësinë e trupit tënd
kur të ftohtit të më shndërrojë në kallkan
më streho në ëmbëlsinë e zemrës kur të kem humbur besimin në dashuri

Më mbajë të gjallë në cepat më të skajshëm të kujtesës
kur nga skleroza do kem harruar emrin tim
më jep frymë më ringjallë ti Odiseu im  
atëherë kur vdekja të më përqafojë si nëna fëmijën

Ti
mos me ler të vdes kaq herët
S ‘ dua të mbetem vetëm hije e kujtimit
Penelopë në ishullin nga bota harruar.