F A Q E T

Sonntag, 21. Juli 2013

Petrit Nika

Petrit Nika u lind në Dardhë të rrethit të Pukës, më 9 qershor të vitit 1975. Ka përfunduar studimet e larta në Universitetin e Tiranës për Letërsi dhe Gjuhë shqipe në vitin 2000. Ka punuar mësues në vendlindje për dy vite, mandej në Fier ku jeton që prej gushtit të vitit 2002. Është bashkëpunëtor i njohur i medias kulturore dhe medias së përditshme, ku ka botuar periodikisht ese, polemika, kritika letrare, poezi e tregime. Ka një perfshirje aktive në botën letrare shqiptare me krijime poetike dhe tregime, pothuajse gati 20 vjeçare. Në vitin 1996, kur ishte student i vitit të parë në Tiranë, fitoi konkursin poetik të gazetës “55” duke u përfshirë dhe në antologjinë përkatëse që botoi gazeta ; në vitin 2004 fitoi çmimin e tretë në një audiencë prej 79 autorësh të njohur të poezisë së sotme shqipe që u botua përgjatë një viti nga gazeta kulturologjike “Fjala”.
 
Librat e botuara:
 
  • “Mëngjes në Alpe”, (poezi), SHB. Toena, 1997 ;
  • “Nostalgji apo ankth ekzistencial”, (ese & publicistikë), SHB. Ymeraj, 2007 ;
  • "Fuga Temporum", (poezi), sh.b. Tringa Design, Tetove 2009.
  • "Qenia brenda enes" - poezi ;
  • "Dite vere me shi" - tregime ;
  • "Ne gjurmët e tekstit" - ese, recensa, studime
  •  

     
    FOSILE

    Orët e mia kalojnë në heshtje,
    nën pikat e shiut të mërzisë;
    ditët e mia të shtypura,
    nga krahët viganë të dëshprimit;
    si luledele, jeta ime
    pikon vuajtje
    të bardhë,
    të verdhë.

    Ç’mrekulli, kur ushqehesh
    me fosilet e lumturisë tënde!
    Je prapë një mbrëmje
    nga mbrëmjet e shkuara,
    ndonëse gjysmake,
    megjithë përkujdesjet e dukshme të natyrës.

    prill 1997



    NOKTURN PËR NJË VAJZË POETE
    NGA SHKODRA


    Ora dymbëdhjetë. Tek pres i menduar
    shiun që matet dhe akoma s’po bie,
    në kafé Royal, mu në zemër të Shkodrës,
    s’e di si më erdhe në jetë.

    Është ditë e zakonshme prilli,
    si gjithë të tjerat që s’janë më asgjëkundi,
    si ti një vajzë e zakonshme fshati,
    si gjithë të tjerat që kam njohur
    e s’kam njohur, - pra,
    thjesht një rastësi,
    që më bën të jem dyfish i menduar.

    S’të kam parë, as të kam njohur kurrë,
    veç nëpërmjet eterit të një pranvere
    të largët pafajsie,
    prandaj desha të di në këtë kohë vetmie,
    në pritje të shiut,
    nëse je akoma ajo e para shtatë viteve,
    me sytë imagjinarë prej ëndërre,
    me flokët imagjinare prej hëne
    dhe me atë pëshpëritje vjeshte
    të parakohshme ngjyrë gri.

    Apo mos vallë u je nënshtruar,
    sfidave, zhurmave, mungesave
    dhe tani ke harruar t’i kultivosh
    ato bimë të praruara kotësie;
    je e martuar me një bujk
    a emigrant të trishtuar,
    ke një fëmijë, dy, a mbase
    në këtë kohë dreke prilli,
    si gjithë të tjerat që s’janë asgjëkundi,
    e vetmuar përjetësisht si unë,
    pret shiun që matet dhe akoma s’po bie.

    Lexon gazetat e vonuara,
    revistat e modës së shkuar;
    nuk habitesh për asgjë,
    nuk gëzohesh më me atë gëzimin fëminor,
    si dikur;
    nuk qahesh për asgjë
    dhe asgjë nuk pret nga kjo botë,
    veç mbase pak më shumë qetësi,
    aq të nevojshme për të qenë privatisht
    në koordinatat e tua.

    Apo mos ndoshta, tani,
    shëtit nëpër këto rrugë të martirizuara,
    m’u para syve të mi,
    me një Mercedes - tip i fundit
    vjedhur në Mal të Zi;
    mban në xhepa telefon
    dhe pak mariuhanë,
    ndoshta, ndoshta…
    Dhe pse unë ngre ekuacionin
    me ikse, në kafé Royal,
    s’di si më erdhe aq ëndshëm,
    si atëherë, në atë pranverë të largët,
    me sytë imagjinarë prej ëndrre,
    me flokët imagjinare prej hëne
    dhe me atë pëshpëritje vjeshte
    të parakohshme ngjyrë gri.

    Shkodër, 5 prill 2001



    SGALEMI (I RIU)

    Ujvara u vdir shkëmbit tatëpjetë,
    gjethja e panjës u preh në gjumë,
    mbi pyll breron një rigë e lehtë
    dhe era fryn e bën furtunë.

    I trandur malli, n’vetmi baret,
    në shteg t’agimit vezullimtar,
    qiellit gremisesh zokth i shkretë,
    e klith përqart zhargon barbar.

    S’e di ç’mision të dhanë çekuri,
    dhe ç’fat të taksën - çiftatek,
    ndaj bredh në erë, nën shi flauri,
    e klith prej malli shtek më shtek.

    Hepohesh qiellit, shpes i krisur,
    me erën qesh, me veten qan,
    s’e di se ç’fat të kanë sajdisur,
    ndaj nëpër shi fjaron e fshan.

    Ah, vajin praje, s’ka kuptim,
    ta ngrysësh jetën në stuhi,
    dhe qiellit zbrit në do qetim,
    në s’do, bitisu në Had të zi.

    26 dhjetor 2004

     
     
    NË FUND

    Në fund,
    kur të vijë fundi,
    Do të them një meshë,
    për botën
    që përplaset papushin
    pas kiçit të velëgrisurës sime nxirake.
    Dhe do t’a ndëshkoj
    me harrimin më të idhët,
    fllugën që po zbret ngadalë,
    drejt pafundësive të errëta
    infernale.
     

    KTHIMI I ODISEUT NË ITAKË

    Agshol mjegullor. Anì misterioze,
    çan ujërat e mefshta të detit Mesdhe,
    kërcasin direkët dhe velat e mallit
    mbështillen mbi krye t’udhëtarit Odise.

    Zgjohen ngadalë syprinave gjallesat,
    llampat e qiellit fiken në fshehtësi;
    njëzet vjet heroi humbi në detëra,
    tevona - gjet vragën e Itakës së tij.

    Mbi tëmtha thinjat i zbardhin n’për ag,
    (kreshnik itakas riosh la atdhenë);
    Kaq vite firuan; me humbje a lavd,
    kurrgjë djalërinë heroit s’ia kthen.

    Anì misterioze mes ujërash hepohet,
    ta presë në breg askush s’ka dalë,
    asnjë flamur për heroin s’çohet,
    veç shiu këngëzon mbi direk me mall.

    S’ka as Penelopë. Çdo ndjenjë zbehu koha
    Dhe pritja e femrës e pati një cak.
    S’e dinte Odiseu ç’legjenda të kota,
    kthimi i tij do mbillte mbas pak.

    Odiseu n’Itakë mbas vitesh t’shtegtimit,
    s’u kthye të mbretërojë; u kthye të vdesë,
    këtë gjë fort mirë e dinte Penelopa,
    ndaj mashtroi kush tha se kuturisi të presë.

    Itakë e gjorë! Burrit të lavdishëm,
    nën qiellin e vranët moskokëçarëse i rri,
    mbi tëmthat e bardhë të luftëtarit pikët,
    rrëshqasin me mal dhe prehen m’anì.

    13 korrik 2005



    SI TI TË KISHA SHPIRT FISNIK

    Ti, pse mërzitesh motra ime?
    Mos vallë kaq shumë je lodhur,
    nga jetë e fshatit plot mundime,
    a, pranë ngaqë s’t’jam ndodhur?

    Më dhemb kjo heshtja jote e gjatë,
    për dreq t’i kurrë s’ankohesh,
    që fati yt qe aq koprac
    sa kurrë s’të la t’gëzohesh.

    Unë bredh çdo fshat e çdo qytet,
    ndërsa ti në shtëpi,
    s’e di me ç’mall të kthehem pret,
    kur ferk agshol i ri.

    Ç’mizor! S’ta thashë kurrë sa të dua,
    për ty sa jam krenar,
    që buzët fort di për t’shtërnguar,
    t’shpërfillsh fatin barbar.

    I largët mbeta nëpër vite,
    prej zoresh tëhuajsuar,
    një shërbim nga unë kurrë s’prite,
    asgjë s’më ke kërkuar.

    Veç sot plot zemrën kam me ty,
    për jetët tona aq të ndara,
    unë udhët bredh me ankth të ri,
    e ti prapë ngel e para.

    Për dreq i dobët dhe nevrik
    Unë jam - dhe velem shpejt;
    Ah, të kisha një shpirt fisnik
    Si ti, dhe gjak të qetë ndër dejt!

    8 shtator 2005

    DASMA E IFIGJENISË


    Gjithë ditën n’lumë Ifigjenia
    U çmall me shpirt llagar;
    Ndërsa n’ujdhesë, zgavra me mija
    E prisnin plot ushtarë.

    Një re e bardhë shaluar kish
    N’Aulidë, kodrat përçark;
    “Zefiri shpejt për ne do fryjë!“
    - tha njëri nga detarët.

    Dhe zbrazën kupat plot me verë,
    për nder të hyut Poseidon,
    dhe ditën shtynë të rëndë beter,
    bashkë me prijsin Agamemnon.

    Kur dita u bor larg ndër valë
    Dhe mbrëmja e fshehu n’terr limanin,
    një kor hyjnish u shkreh në vaj,
    vajtonin bijat e oqeanit.

    Aherë, n’Mikenë vasha e shkretë
    Përmallur hynte në pallat.
    (N’për ag, mbi kalë pas Odisesë,
    nesër do shkonte nuse larg.)

    Ende s’e dinte kjo ferishte,
    ç’fatkob hyjnesha i kish gatitur,
    i mrrolur nxinte Odiseu
    dhe pinte verë me miq të fisëm.

    Orët kalonin. Hije t’Erebit
    Përgjonin Mikenën rreth e çark.
    Mesnatë. Prân lira dhe aedi
    I fundit shkon të flejë në shtrat.

    Rrugët flenë. Fle pallati,
    Ifigjenia, krushk Odiseu,
    përmes rruzullimit kalon Hipnosi
    dhe shpall pushtet n’qytet t’Atreut.

    Fshehtas në gjumë, ati i mnershëm
    I kumt ca fjalë vashës së gëzuar;
    “O bijë, që era të bredhë ujdhesës,
    hyjnitë për fli të kanë caktuar.

    Nga dor’ atrore, gjakun n’altar
    T’kërkon mëni e Artemidës,
    ku presin fllugat radhë - radhë,
    thellë në liman, pranë Aulidës.“

    Mëngjesi gdhiu me diga resh,
    përmbi kodrinat gëlqerore.
    Fugonte gjogu i Odisesë,
    përmbrapa nusja si fjoll’ bore.

    ________________________________ 
    Biografia e autorit është marrë nga Wikipedia, kurse poezite nga revista ADMET

    Keine Kommentare:

    Kommentar veröffentlichen