Petrit Nika u lind në Dardhë të rrethit të Pukës, më 9 qershor të vitit 1975. Ka përfunduar studimet e larta në Universitetin e Tiranës për Letërsi dhe Gjuhë shqipe në vitin 2000. Ka punuar mësues në vendlindje për dy vite, mandej në Fier ku jeton që prej gushtit të vitit 2002. Është bashkëpunëtor i njohur i medias kulturore dhe medias së përditshme, ku ka botuar periodikisht ese, polemika, kritika letrare, poezi e tregime. Ka një perfshirje aktive në botën letrare shqiptare me krijime poetike dhe tregime, pothuajse gati 20 vjeçare. Në vitin 1996, kur ishte student i vitit të parë në Tiranë, fitoi konkursin poetik të gazetës “55” duke u përfshirë dhe në antologjinë përkatëse që botoi gazeta ; në vitin 2004 fitoi çmimin e tretë në një audiencë prej 79 autorësh të njohur të poezisë së sotme shqipe që u botua përgjatë një viti nga gazeta kulturologjike “Fjala”.
FOSILE
Orët e mia kalojnë në heshtje,
nën pikat e shiut të mërzisë;
ditët e mia të shtypura,
nga krahët viganë të dëshprimit;
si luledele, jeta ime
pikon vuajtje
të bardhë,
të verdhë.
Ç’mrekulli, kur ushqehesh
me fosilet e lumturisë tënde!
Je prapë një mbrëmje
nga mbrëmjet e shkuara,
ndonëse gjysmake,
megjithë përkujdesjet e dukshme të natyrës.
prill 1997
Orët e mia kalojnë në heshtje,
nën pikat e shiut të mërzisë;
ditët e mia të shtypura,
nga krahët viganë të dëshprimit;
si luledele, jeta ime
pikon vuajtje
të bardhë,
të verdhë.
Ç’mrekulli, kur ushqehesh
me fosilet e lumturisë tënde!
Je prapë një mbrëmje
nga mbrëmjet e shkuara,
ndonëse gjysmake,
megjithë përkujdesjet e dukshme të natyrës.
prill 1997
NOKTURN PËR NJË VAJZË POETE
NGA SHKODRA
Ora dymbëdhjetë. Tek pres i menduar
shiun që matet dhe akoma s’po bie,
në kafé Royal, mu në zemër të Shkodrës,
s’e di si më erdhe në jetë.
Është ditë e zakonshme prilli,
si gjithë të tjerat që s’janë më asgjëkundi,
si ti një vajzë e zakonshme fshati,
si gjithë të tjerat që kam njohur
e s’kam njohur, - pra,
thjesht një rastësi,
që më bën të jem dyfish i menduar.
S’të kam parë, as të kam njohur kurrë,
veç nëpërmjet eterit të një pranvere
të largët pafajsie,
prandaj desha të di në këtë kohë vetmie,
në pritje të shiut,
nëse je akoma ajo e para shtatë viteve,
me sytë imagjinarë prej ëndërre,
me flokët imagjinare prej hëne
dhe me atë pëshpëritje vjeshte
të parakohshme ngjyrë gri.
Apo mos vallë u je nënshtruar,
sfidave, zhurmave, mungesave
dhe tani ke harruar t’i kultivosh
ato bimë të praruara kotësie;
je e martuar me një bujk
a emigrant të trishtuar,
ke një fëmijë, dy, a mbase
në këtë kohë dreke prilli,
si gjithë të tjerat që s’janë asgjëkundi,
e vetmuar përjetësisht si unë,
pret shiun që matet dhe akoma s’po bie.
Lexon gazetat e vonuara,
revistat e modës së shkuar;
nuk habitesh për asgjë,
nuk gëzohesh më me atë gëzimin fëminor,
si dikur;
nuk qahesh për asgjë
dhe asgjë nuk pret nga kjo botë,
veç mbase pak më shumë qetësi,
aq të nevojshme për të qenë privatisht
në koordinatat e tua.
Apo mos ndoshta, tani,
shëtit nëpër këto rrugë të martirizuara,
m’u para syve të mi,
me një Mercedes - tip i fundit
vjedhur në Mal të Zi;
mban në xhepa telefon
dhe pak mariuhanë,
ndoshta, ndoshta…
Dhe pse unë ngre ekuacionin
me ikse, në kafé Royal,
s’di si më erdhe aq ëndshëm,
si atëherë, në atë pranverë të largët,
me sytë imagjinarë prej ëndrre,
me flokët imagjinare prej hëne
dhe me atë pëshpëritje vjeshte
të parakohshme ngjyrë gri.
Shkodër, 5 prill 2001
NGA SHKODRA
Ora dymbëdhjetë. Tek pres i menduar
shiun që matet dhe akoma s’po bie,
në kafé Royal, mu në zemër të Shkodrës,
s’e di si më erdhe në jetë.
Është ditë e zakonshme prilli,
si gjithë të tjerat që s’janë më asgjëkundi,
si ti një vajzë e zakonshme fshati,
si gjithë të tjerat që kam njohur
e s’kam njohur, - pra,
thjesht një rastësi,
që më bën të jem dyfish i menduar.
S’të kam parë, as të kam njohur kurrë,
veç nëpërmjet eterit të një pranvere
të largët pafajsie,
prandaj desha të di në këtë kohë vetmie,
në pritje të shiut,
nëse je akoma ajo e para shtatë viteve,
me sytë imagjinarë prej ëndërre,
me flokët imagjinare prej hëne
dhe me atë pëshpëritje vjeshte
të parakohshme ngjyrë gri.
Apo mos vallë u je nënshtruar,
sfidave, zhurmave, mungesave
dhe tani ke harruar t’i kultivosh
ato bimë të praruara kotësie;
je e martuar me një bujk
a emigrant të trishtuar,
ke një fëmijë, dy, a mbase
në këtë kohë dreke prilli,
si gjithë të tjerat që s’janë asgjëkundi,
e vetmuar përjetësisht si unë,
pret shiun që matet dhe akoma s’po bie.
Lexon gazetat e vonuara,
revistat e modës së shkuar;
nuk habitesh për asgjë,
nuk gëzohesh më me atë gëzimin fëminor,
si dikur;
nuk qahesh për asgjë
dhe asgjë nuk pret nga kjo botë,
veç mbase pak më shumë qetësi,
aq të nevojshme për të qenë privatisht
në koordinatat e tua.
Apo mos ndoshta, tani,
shëtit nëpër këto rrugë të martirizuara,
m’u para syve të mi,
me një Mercedes - tip i fundit
vjedhur në Mal të Zi;
mban në xhepa telefon
dhe pak mariuhanë,
ndoshta, ndoshta…
Dhe pse unë ngre ekuacionin
me ikse, në kafé Royal,
s’di si më erdhe aq ëndshëm,
si atëherë, në atë pranverë të largët,
me sytë imagjinarë prej ëndrre,
me flokët imagjinare prej hëne
dhe me atë pëshpëritje vjeshte
të parakohshme ngjyrë gri.
Shkodër, 5 prill 2001
SGALEMI (I RIU)
Ujvara u vdir shkëmbit tatëpjetë,
gjethja e panjës u preh në gjumë,
mbi pyll breron një rigë e lehtë
dhe era fryn e bën furtunë.
I trandur malli, n’vetmi baret,
në shteg t’agimit vezullimtar,
qiellit gremisesh zokth i shkretë,
e klith përqart zhargon barbar.
S’e di ç’mision të dhanë çekuri,
dhe ç’fat të taksën - çiftatek,
ndaj bredh në erë, nën shi flauri,
e klith prej malli shtek më shtek.
Hepohesh qiellit, shpes i krisur,
me erën qesh, me veten qan,
s’e di se ç’fat të kanë sajdisur,
ndaj nëpër shi fjaron e fshan.
Ah, vajin praje, s’ka kuptim,
ta ngrysësh jetën në stuhi,
dhe qiellit zbrit në do qetim,
në s’do, bitisu në Had të zi.
26 dhjetor 2004
Ujvara u vdir shkëmbit tatëpjetë,
gjethja e panjës u preh në gjumë,
mbi pyll breron një rigë e lehtë
dhe era fryn e bën furtunë.
I trandur malli, n’vetmi baret,
në shteg t’agimit vezullimtar,
qiellit gremisesh zokth i shkretë,
e klith përqart zhargon barbar.
S’e di ç’mision të dhanë çekuri,
dhe ç’fat të taksën - çiftatek,
ndaj bredh në erë, nën shi flauri,
e klith prej malli shtek më shtek.
Hepohesh qiellit, shpes i krisur,
me erën qesh, me veten qan,
s’e di se ç’fat të kanë sajdisur,
ndaj nëpër shi fjaron e fshan.
Ah, vajin praje, s’ka kuptim,
ta ngrysësh jetën në stuhi,
dhe qiellit zbrit në do qetim,
në s’do, bitisu në Had të zi.
26 dhjetor 2004
NË FUND
Në fund,
kur të vijë fundi,
Do të them një meshë,
për botën
që përplaset papushin
pas kiçit të velëgrisurës sime nxirake.
Dhe do t’a ndëshkoj
me harrimin më të idhët,
fllugën që po zbret ngadalë,
drejt pafundësive të errëta
infernale.
KTHIMI I ODISEUT NË ITAKË
Agshol mjegullor. Anì misterioze,
çan ujërat e mefshta të detit Mesdhe,
kërcasin direkët dhe velat e mallit
mbështillen mbi krye t’udhëtarit Odise.
Zgjohen ngadalë syprinave gjallesat,
llampat e qiellit fiken në fshehtësi;
njëzet vjet heroi humbi në detëra,
tevona - gjet vragën e Itakës së tij.
Mbi tëmtha thinjat i zbardhin n’për ag,
(kreshnik itakas riosh la atdhenë);
Kaq vite firuan; me humbje a lavd,
kurrgjë djalërinë heroit s’ia kthen.
Anì misterioze mes ujërash hepohet,
ta presë në breg askush s’ka dalë,
asnjë flamur për heroin s’çohet,
veç shiu këngëzon mbi direk me mall.
S’ka as Penelopë. Çdo ndjenjë zbehu koha
Dhe pritja e femrës e pati një cak.
S’e dinte Odiseu ç’legjenda tëkota
kthimi i tij do mbillte mbas pak.
Odiseu n’Itakë mbas vitesh t’shtegtimit,
s’u kthye të mbretërojë; u kthye të vdesë,
këtë gjëfort mirë
ndaj mashtroi kush tha se kuturisi të presë.
Itakë e gjorë! Burrit të lavdishëm,
nën qiellin e vranët moskokëçarëse i rri,
mbi tëmthat e bardhë të luftëtarit pikët,
rrëshqasin me mal dhe prehen m’anì.
13 korrik 2005
çan ujërat e mefshta të detit Mesdhe,
kërcasin direkët dhe velat e mallit
mbështillen mbi krye t’udhëtarit Odise.
Zgjohen ngadalë syprinave gjallesat,
llampat e qiellit fiken në fshehtësi;
njëzet vjet heroi humbi në detëra,
tevona - gjet vragën e Itakës së tij.
Mbi tëmtha thinjat i zbardhin n’për ag,
(kreshnik itakas riosh la atdhenë);
Kaq vite firuan; me humbje a lavd,
kurrgjë djalërinë heroit s’ia kthen.
Anì misterioze mes ujërash hepohet,
ta presë në breg askush s’ka dalë,
asnjë flamur për heroin s’çohet,
veç shiu këngëzon mbi direk me mall.
S’ka as Penelopë. Çdo ndjenjë zbehu koha
Dhe pritja e femrës e pati një cak.
S’e dinte Odiseu ç’legjenda të
kthimi i tij do mbillte mbas pak.
Odiseu n’Itakë mbas vitesh t’shtegtimit,
s’u kthye të mbretërojë; u kthye të vdesë,
këtë gjë
ndaj mashtroi kush tha se kuturisi të presë.
Itakë e gjorë! Burrit të lavdishëm,
nën qiellin e vranët moskokëçarëse i rri,
mbi tëmthat e bardhë të luftëtarit pikët,
rrëshqasin me mal dhe prehen m’anì.
13 korrik 2005
SI TI TË KISHA SHPIRT FISNIK
Ti, pse mërzitesh motra ime?
Mos vallë kaq shumë je lodhur,
nga jetë e fshatit plot mundime,
a, pranë ngaqë s’t’jam ndodhur?
Më dhemb kjo heshtja jote e gjatë,
për dreq t’i kurrë s’ankohesh,
që fati yt qe aq koprac
sa kurrë s’të la t’gëzohesh.
Unë bredh çdo fshat e çdo qytet,
ndërsa ti në shtëpi,
s’e di me ç’mall të kthehem pret,
kur ferk agshol i ri.
Ç’mizor! S’ta thashë kurrë sa të dua,
për ty sa jam krenar,
që buzët fort di për t’shtërnguar,
t’shpërfillsh fatin barbar.
I largët mbeta nëpër vite,
prej zoresh tëhuajsuar,
një shërbim nga unë kurrë s’prite,
asgjë s’më ke kërkuar.
Veç sot plot zemrën kam me ty,
për jetët tona aq të ndara,
unë udhët bredh me ankth të ri,
e ti prapë ngel e para.
Për dreq i dobët dhe nevrik
Unë jam - dhe velem shpejt;
Ah, të kisha një shpirt fisnik
Si ti, dhe gjak të qetë ndër dejt!
8 shtator 2005
Ti, pse mërzitesh motra ime?
Mos vallë kaq shumë je lodhur,
nga jetë e fshatit plot mundime,
a, pranë ngaqë s’t’jam ndodhur?
Më dhemb kjo heshtja jote e gjatë,
për dreq t’i kurrë s’ankohesh,
që fati yt qe aq koprac
sa kurrë s’të la t’gëzohesh.
Unë bredh çdo fshat e çdo qytet,
ndërsa ti në shtëpi,
s’e di me ç’mall të kthehem pret,
kur ferk agshol i ri.
Ç’mizor! S’ta thashë kurrë sa të dua,
për ty sa jam krenar,
që buzët fort di për t’shtërnguar,
t’shpërfillsh fatin barbar.
I largët mbeta nëpër vite,
prej zoresh tëhuajsuar,
një shërbim nga unë kurrë s’prite,
asgjë s’më ke kërkuar.
Veç sot plot zemrën kam me ty,
për jetët tona aq të ndara,
unë udhët bredh me ankth të ri,
e ti prapë ngel e para.
Për dreq i dobët dhe nevrik
Unë jam - dhe velem shpejt;
Ah, të kisha një shpirt fisnik
Si ti, dhe gjak të qetë ndër dejt!
8 shtator 2005
DASMA E IFIGJENISË
Gjithë ditën n’lumë Ifigjenia
U çmall me shpirt llagar;
Ndërsa n’ujdhesë, zgavra me mija
E prisnin plot ushtarë.
Një re e bardhë shaluar kish
N’Aulidë, kodrat përçark;
“Zefiri shpejt për ne do fryjë!“
- tha njëri nga detarët.
Dhe zbrazën kupat plot me verë,
për nder të hyut Poseidon,
dhe ditën shtynë të rëndë beter,
bashkë me prijsin Agamemnon.
Kur dita u bor larg ndër valë
Dhe mbrëmja e fshehu n’terr limanin,
një kor hyjnish u shkreh në vaj,
vajtonin bijat e oqeanit.
Aherë, n’Mikenë vasha e shkretë
Përmallur hynte në pallat.
(N’për ag, mbi kalë pas Odisesë,
nesër do shkonte nuse larg.)
Ende s’e dinte kjo ferishte,
ç’fatkob hyjnesha i kish gatitur,
i mrrolur nxinte Odiseu
dhe pinte verë me miq të fisëm.
Orët kalonin. Hije t’Erebit
Përgjonin Mikenën rreth e çark.
Mesnatë. Prân lira dhe aedi
I fundit shkon të flejë në shtrat.
Rrugët flenë. Fle pallati,
Ifigjenia, krushk Odiseu,
përmes rruzullimit kalon Hipnosi
dhe shpall pushtet n’qytet t’Atreut.
Fshehtas në gjumë, ati i mnershëm
I kumt ca fjalë vashës së gëzuar;
“O bijë, që era të bredhë ujdhesës,
hyjnitë për fli të kanë caktuar.
Nga dor’ atrore, gjakun n’altar
T’kërkon mëni e Artemidës,
ku presin fllugat radhë - radhë,
thellë në liman, pranë Aulidës.“
Mëngjesi gdhiu me diga resh,
përmbi kodrinat gëlqerore.
Fugonte gjogu i Odisesë,
përmbrapa nusja si fjoll’ bore.
________________________________
Biografia e autorit është marrë nga Wikipedia, kurse poezite nga revista ADMET
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen