Rexhep Hoxha

Rexhep Hoxha (1929) lindi në Gjakovë. Shkollën fillore dhe te mesmën i kreu në vendlindje, ndersa albanologjinë e studioi në Beograd. Një kohë punoi redaktor i "Rilidjes për fëmijë" ne emsionin për fëmijë te Radio Prishtinës, ndërkaq shumë vite e ligjëroi lëndën Letërsi për fëmijë në Shkollën e Lartë Pedagogjike të Prishtinës. Vepra te tij te njohura për fëmijë janë:"Gjethe të reja","Picimuli","Lugjet e verdha","Zëri i pyllit","Verorja","Ermali" etjera./Wikipedia/



TOKË TRËNDAFILASH

I
Toka ime diellore,
që rritem me ty
e je aq e madhe për mua;
mal me thesare,
fushë grurore —
t´i di ëndrrat tua.
    
II
Çdo fshehtësi
unë ta njoh —
dhe Yllin tënd
që të çon n´ardhmëri
unë ta shoh;
dhe dritën tënde
që kaplon hapësirën
unë ta di —
Zemër bujare,
Tokë me burrëri.
   
III
E zgjuar je në mua,
poezi e adhuruar,
poezi vargjesh të dëlira —
qiell i stolisur
plot xhevahira.
Tokë trëndafilash
për gjithë çka ke
në zemrën tënde jetike,
në shpirtin tënd të kulluar,
të përqafoj si fëmijë —
tokë e bekuar,
Kosovë heroike.


GJAKOVA

Në zjarr, në flakë e në tufan,
Me rribë sulmova në errësirë,
Krenar unë ballin tim ta kam,
Që bijët e mi t´jetojnë të lirë.
   
Për ide t´shenjta, për vatan,
Sokola dhash´, fatosa të ri;
Dhe para plumbi e litarit
S´u´ thyen. Vdiqën me brohori.
   
Po folni eshtra në paçi gojë
T´shpërndara kahdo, an´e m´banë!
Kush mundet vallë të ma mohojë
Atë gjak që bijët e mi kanë dhanë

Krahnorin unë e kam si dëbojë,
Plot burra zemre, të vështirë,
Që askend s´donë ta shohin rob,
Por edhe vetë të jenë të lirë.
   
Ti Mehmed Ali Pashë Maxharri,
Ngrehu nga vorri t´ndihet zani,
A pa ç´të gjet te Kull´e Drenit,
Çka ban Gjakova, jatagani?
   
O Dahë! Bajram! Rexhep Gerçari!
Hasim! Emin! Nama s´ju vati.
S´u trembet kurrë ku buçet zjarri,
Kosova lum për ju ç´ju pati.

Të BUKURAT E GURIT

Janë ulur do trima
nën hije të blinit,
trima të përmendur,
trima të Buletinit.

Po flasin si burra,
pylli plot me lisa
edhe Xhavit Pashës
po i çon fjalë Isa.

T´paça, Xhavit Pasha
ngri krejt në kaftan,
po ta vras asqerin
e s´po ke çka ban.

Për një harem tëndin
ke kërku´ një vashë;
sa keq je mashtrua,
mor i shkreti pashë!

Ec, mor´ Xhavit Pasha,
mos rri veç n´hareme,
provoji këta burra
të kësaj tokës seme.

Dil për të shëtitur
kësaj Drenice t´gurit,
sheh si të qëndisin
plumba rreth ushkurit.

Si s´di, Xhavit Pasha,
këto troje çka kanë?
Të bukurat drenicake
edhe për pushkë janë.

POEZI

Me vonesën e agimit të bardhë
Çele sytë. E hape rrugë të lira
E stolise zemra me safira
Nëpër brezni e shekuj me radhë.
   
Nga buzëqeshja jote lulja lulzoi,
Agimi hapi krahët e ylbertë;
E njeriu foli fjalën e sinqertë
E zogu i artë kangës ia filloi.
   
Ditët ecin e jeta vjen e shkon,
Mbaron shpresa prap´ me u ringjallë;
Porse Ti, o dritë shpirti e rrallë,
Dhe mbas vdekjes së njeriut jeton.
   
Prej bukurisë sate terri kaloi,
Agimi hapi krahët e ylbertë;
E njeriu foli fjalën e sinqertë
E zogu i artë kangës ia filloi.