Havzi Nela

Havzi Nela

Poeti disident shqiptar Havzi Nela, lindi më 20 shkurt 1934 në fshatin Kollovoz të rrethit të Kukësit. Ai mbaroi shkollën fillore dhe të mesme, ndërsa jetojnë në varfëri ekstreme. Qysh në shkollë të mesme u shfaqën kundërshtitë e tij të para ndaj padrejtësive të regjimit komunist. Më pas ai filloi studimet në Institutin e Lartë Pedagogjik të Shkodrës (sot Universiteti Luigj Gurakuqi), por u përjashtua si element destruktiv për bindjet e tij. Pas shumë vështirësish, ai gjeti një punë si mësues në shkollën fillore të Planit të Bardhë, një fshat i vogël në rrethin e Matit. Ai u dëbua edhe nga ky fshat për shkak të aktivitetit të dyshimtë - u lexonte nxënësve poemat e tij. Më pas, arriti të përfundojë Institutin e Lartë Pedagogjik të Shkodrës me korrespondencë. Punoi si mësues në fshatra të ndryshme të tilla si Kruma, Lojma, dhe Shishtaveci deri në vitin 1967, kur ai u transferua në Topojan. Topojani ishte vendi ku filluan ngjarjet më dramatike të poetit dhe familjes së tij.

Havzi Nela kontrollohej vazhdimisht, u mor në paraburgim shumë herë, dhe kufizohej mbi llojin e punës që mund të bënte dhe se ku ai mund të jetonte. Pasi u lexoi nxënësve të tij poemën "Shko dallëndyshe" shkruar nga Filip Shiroka, Havzi Nela, me gruan e tij, Lavdie, rrezikuan jetët e tyre duke marrë rrugën për të kaluar kufirin në Kosovë më 26 prill, 1967. Ndërsa kalonte vijën kufitare, ai shkroi në një copë letre, "Lamtumirë, atdhe i dashtun, po të la, por zemërplasun ..." dhe e vendosi në degën e një peme lajthie që ta gjenin rojet e kufirit.

Një fat më tragjik do ta ndjekë atë në Kosovë. Ushtarët jugosllav i vunë në prangat Havzi Nelës dhe së bashku me gruan e tij, i burgosën në burgun e Prizrenit.

Më 6 maj, 1967, jugosllavët i kthyen Havziun dhe Lavdien në pikën kufitare të Morinës, në këmbim të atdhetarëve shqiptarë nga Kosova që qeveria komuniste e Enver Hoxhës ia dorëzonte policisë sekrete jugosllave, UDB.

Më 22 maj, 1967, poeti u dënua me pesëmbëdhjetë vjet burg për kalimin në Kosovë. E gjithë pasuria e tij u konfiskua. Gruaja e tij u dënua me dhjetë vjet burg. Poeti kurrë nuk u pajtua me diktaturën dhe marionetat e tij në burgje.

Më 8 gusht, 1975, atij iu shtuan edhe tetë vjet në burg, sepse konsiderohej një armik i zjarrtë i Partisë dhe popullit. Më 19 dhjetor, 1986, ai u lejua tën dalë nga burgu, por vetëm për një kohë të shkurtër. Më pak se një vit më vonë, më 12 tetor, 1987, ai u arrestua dhe u dërgoi internua në fshatin Arrën. Më 24 qershor 1988, Gjykata e Lartë e Shqipërisë të përbërë nga gjyqtarët komunist Fehmi Abdiu, Vili Robo dhe Fatmira Laskaj e hodhi poshtë kërkesën Lavdie Nelës kundër dënimit burrit të saj me vdekje. Gjykata vendosi që Havzi Nela të dënohej me varje. Miratimi përfundimtar i dënimit me vdekje nga Kryetari i Presidiumit të Kuvendit Popullor, Ramiz Alia, çoi në ekzekutimin Havzi Nelës.

Më 10 gusht 1988, në orën 02:00 të mëngjesit, ai u ekzekutua me varje në mes të qytetit të Kukësit.

Pasi u ekspozua gjatë gjithë ditës më 10 gusht, 1988, në mesnatë terroristët komunistë e morën trupin e tij dhe e futën atë vertikalisht në një vrimë të krijuar nga heqja e një shtyllë druri. Ai ishte i privuar nga mundësia për tu shtrirë si të gjithë të vdekurit. Ai qëndroi në këmbët e tij për pesë vjet dhe dhjetë ditë, deri më 20 gusht 1993. Pas përpjekjeve të shumta nga qeveria demokratike e Shqipërisë, kjo ishte dita që u bë e mundur që të gjendej vendi, i mbuluar me gurë dhe shkurre pranë fshatit Kolsh, dy kilometra larg nga Kukësi. Me dekretin presidencial të Presidentit të Republikës së Shqipërisë, Sali Berisha, Havzi Nelës i është dhënë titulli "Dëshmor i Demokracisë."

Në përkujtimin e 75 vjetorit të lindjes së Havzi Nelës shkrimtari i shquar Ismail Kadare shkruante: "Poeti Havzi Nela është një këmbanë që ende bije për shoqërinë shqiptare. Të mos e dëgjosh këtë këmbanë do të thotë të vazhdosh të shkelësh me këmbë lirinë e Shqipërisë"./Wikipedia


Poezi nga Havzi Nela


NUSJA E FLAMURIT

Lavdi cikes kosovare
Si nje shqerre, si nji manare.
I del tankut; thote "ndal!"
Rriet, ngrihet sa nji mal!

Shih si jam si lulekuqe,
Lulekuqe buzeburbuqe,
Jam shqiponja me dy krene
Fluturova, mora dhene.

Per Kosoven Republike
Leshohem, ngjitem, nuk kam frike
Jam shqiponja me krah' e flete,
Leshohem, ngjitem gjer te rete.

Jam e buikur, drit' e nur,
kuq e zi, jam ba flamur,
Kam fustanin flete-flete
Jam shqiponje e vertete.

Nalt mbi tank shqiponja ngjitet
Hapi krahet, po valevitet
Per Kosoven Republike
Fluturon e nuk di frike.

Hapi flatat, n'ajer u leshue
Bash si zane u mrekullue!
Si shqiponja me dy krene
Fluturoi e mori dhene!

Manushaqe, lulekuqe,
Nusja jone, buzeburbuqe,
Maje tankut me flamur,
Ngjitesh mos me vekun kurre!



KUR TË MËSONI SE KAM VDEKË

Kur të mësoni se kam vdekë,
Kur të thoni: "Ndjesë pastë!"
A e dini se çfarë kam hjekë
Unë, poeti zemërzjarrtë?

Kur të pyesni: "Ku e ka vorrin?"
Kur t'kërkoni me ma gjetë.
Thoni: "Ai urreu mizorin".
Thoni: "Dheu s'ka me e tretë".

Thoni: "Ai e deshi jetën,
Jeta n'vuetje e dërmoi".
Thoni se ka mbrojtë të drejtën,
Grusht tiranësh nuk duroi.

Thoni: "Desh, kërkoi lirinë,
Si skifter në fluturim,
Provoi prangat, t'errtë qelinë,
Për të mjerët lëshoi kushtrim".

Thoni: "Dritë ai kërkoi,
E vetë dritë nuk pa me sy"
Thoni: "Për njerëzinë këndoi,
E për vete mbajti zi".

Thoni se e qërroi terri
Thoni: "Dielli nuk u ngrohu".
Thoni se e trishtoi tmerri
E të shtypunit i tha: "Çohu!"

Kur të vijë, të çelë pranvera,
Kur bilbili nis me këndue.
Mbi vorr tim me gur'e ferra,
Nji tufë lule me ma lëshue.

Prekni vorrin, mos ngurroni,
Kush ka lindë, ai ka me vdekë,
Veten ju kur t'a ngushëlloni,
Thoni:"Gjallë kurkush s'ka mbetë!"



O LIRI, O VDEKJE

Nuk them se jam trim, jo as frikacak,
Thellë n’afshet e shpirtit më grafllon guximi;
Vdekja për liri nuk më tremb aspak,
Si e duron robninë zemra e nji trimi?!
Pse or pse t’kem frikë, frikë se mos po vdes?!
Oh, çfarë marrie, ndoshta faj për mue!
T’ecësh zvarrë si krimb, t’mos jesh kurrë serbes,
Këtë s’ia fali vetes, kjo më ban me u mendue.
Pse t’më dhimbset jeta, pse u dashka kursye?
Veç me përtypë bukën, me u rropatë si kalë?
Pa nji fjalë ngushllimi, pa nji ditë lumnie,
Unë skllav i bindun, tash, kur s’jam as djalë.
Deri kur durim, deri kur me shpresë?
Jo, jo, mos m’i thoni, këto fjalë nuk i due.
Me durim e shpresë nuk due të vdes. 
Si jeta dhe vdekja duhen meritue.
S’meriton asnjenën kur mbetesh gur varri
Ndaj rri e mendohem jetës me i dhanë fund.
Le të kënaqet hasmi, le të qeshë i marri!
Liria më thërret, vdekja nuk më tund.

Arrën, nandor 1987


NUSE MË DHANË ROBNINË

Jo or jo, njizet vjet burg nuk u mjaftuen
S’u ngopën ushunjëzat, xhelatët mendjemarrë;
Më ndoqën kamba-kambës, lakun ma shtrënguen
Më ndoqën gjithë jetën, pse jo deri në varr!
Ma hoqën përgjithmonë, të shtrenjtën, lirinë,
M’i hoqën të gjitha, kot kam mbetë gjallë
Shtëpinë ma rrënuen, nuse më dhanë robninë
Më lanë pa vajzë e djalë, më lanë të qaj me mall.
Gjithë jetën vetmue, larg prej njerzve t’mi
S’paç me kë lazdrohem, kujt t’ia them nji fjalë
Trup e shpirt plagosur, s’gjeta kurrë qetësi,
Sot në moshë të shkueme, maleve kam dalë.
Nëpër male t’Arrnit, pa anë e pa fund,
Në këto shkrepa e thepa që s’ke ku ve kambën
Më përplasën, më rrëzuen, ma randë se gjithkund,
Më rrëzuen mos me u çue, o zot banu gjamën!
E prap s’kanë të nginjun, xhindosen kur më shohin,
Thue se u zuna fronin, u prisha humorin,
Më vrejnë me inat e fort mirë më njohin,
Nuk më thyen kurrë, jetën krejt ma nxinë.

Arrën, tetor 1987


MALET E ARRNIT

Male dhe male dhe male gjithkund
Male të pasosun janë pa anë e fund;
Gjithkah hedh vështrimin veç shkëmbinj e male
Kodrina e lugina, me bjeshkë, prroje, zalle.

Vendi i thatë, pak ujë, rrallëkund sheh burim,
E rezervuarë të gatshëm që mbledhin vërshimet,
Përgjojnë bagëtinë e mjerë, etjen me ua shue,
Jo gjithmonë kënaqen, i gjejnë bosh, shterrue.

Lisa të mëdhenj, viganë, çojnë kryet përpjetë
Sikur prekin qiellin, përleshen me retë.
Lisa gjithfarlloj, të moçëm, shekullorë,
Lisa që u bëjnë ballë stuhive në shi e në borë.

Lisa që nuk i shtruen as rrufetë e qiellit,
Lisa që rriten e plaken, kërkojnë dritën e diellit,
I mposht, i lëshon përdhé dora e sharrtarit
Zvarrë i çon traktori si kufomat drejt varrit.

Arrën, nandor 1987



ARRNIT ME ARNA

Arrën të thonë dhe me arna je
Syni s’të sheh tjetër veç shkëmbinj e male.
Shkëmbinj, thepa e grepa, ma shumë gurë se dhé,
Arrnor, ti në shekuj vendit tand iu fale.

Mbi themele t’fortë vendose shtëpinë
Nji copë arë nën të, koshin, pak misër.
Si burim jete ti kishe bagëtinë,
Mish e bulmet pate, me ta bleve drithin.

Shit andej e blej këndej, veten ke arnue
Nuk ta pati kush lakminë, ato kohë hardalle.
Me mund e me zor, me t’keqe ke jetue,
Siç jetohej jeta dikur në këto male.

Vueje për shumë gjana, për bukë e për krypë
Për sapun e gaz, për rrugë, ujë e dritë;
Nuk t’i sillte kush, vinin veç me të lypë.
Gjithë jetën mbas tufës, natën e bane ditë.

Pagueje e s’pagueje “të dhjetë” e “xhelep”
Pagueje “xhelepin”, por e kishe mallin,
Kur u thoje: “S’kam”, sturreshin me të rrjepë,
S’i doje, as të donin, vetë e qaje hallin.

U përmbys e vjetra, erdhën kohë të reja,
Qytetnim e dije u ngjitën mbi maja,
Po mbi malet tua s’pushoi kurrë rrufeja
Nuk t’u hoqën dertet, e keqja, belaja.

Bagëtinë krejt t’i morën, shekat mbetën bosh,
Çoban i të tjerëve u bane, o arrnor,
T’lanë nji lopë për bishti, gomarin balosh,
S’të mbeti as mali, veç sopata në dorë.

Këputesh, dërmohesh, tan ditën e gjatë,
Pesë lekë t’paguejnë, “Kaq”,- thonë, - “jepka vendi”.
Burrat morën malin, në parcela gratë,
Punojnë e robtohen vetëm për bukë thatë.


Arrën, tetor 1987



NË QELIT’ E BURGUT

Në qelit’ e burgut pa ajër e pa dritë,
Fryma po më merret, m’janë terrue sytë.
Po dergjem i mjeri, mbahem, rroj me shpresë,
Jeta m’u randue, dëshirë nuk kam të vdes.

Mishnat po shkallmohen, kockat më kërcasin,
Barkun gjithmonë unshëm, policët bërtasin.
Pres t’afrohet ora, pres të hapet dera,
Pres t’më sjellin ngranjen si kafsha e mjerë.

Unshëm ulem ha, ma unshëm kur çohem,
Nuk qahem pse soset, skamjes s’i nënshtrohem;
I nënshtrohem ligjit, jetoj me rregulloren,
Dhe po t’jesh lypsar s’ke kujt t’ia shtrish dorën.

Dit’ e net i mbyllun si zogu n’kuvli,
Për shtrojë e mbulojë me tri batani!
Batani të vjetra, as njena as tjetra,
Gjith pluhun e llum, janë ma trashë se letra.

Kur vjen orë e gjumit, kur shtrihem me fjetë,
Mendja m’arratiset, shpërndahet si retë,
Po merr fushat, malet, ikë më le mue t’zinë
Fluturon e s’ndalet, s’e duron robninë.

Sa n’nji krah në tjetrin, ikë nata, kalon,
Mpi e fort ligshtue, polici më zgjon!
Lind nji ditë e re krejt si ditët e tjera,
Unë shpend i ngujuem, pres të hapet dera.

Ah, kjo derë e randë, kjo qeli kobare!
Ma cfilitën trupin, zemra s’ndihet fare;
Me durim përgjoj kur do t’ma hapin derën,
Po e pres lirinë si zogu pranverën!

Havzi Nela - apo vrasësit e tij?

Nga AGRON TUFA

Çdo jubile përkujtimor, përveç ritualit të ripërtëritjes së kujtesës mbi ata që nuk janë më midis nesh (mbi ata që i ndanë me dhunë, për të mos u kthyer më fizikisht midis nesh), e ka të pashmangshëm edhe bilancin e ndërgjegjes sonë mbi ta, refleksionin e marrëdhënieve tona me ta, përderisa i kemi pranuar si pjesë e pandarë e kuptimit të ekzistencës sonë.

Për Havzi Nelën është shkruar vazhdimisht, e mendoj se për të do të vazhdojnë të shkruajnë gjithmonë. Në përgjithësi shoqëria joshtetërore, jopolitike, është munduar të zbardhë gjithçka rreth poetit: janë botuar poezitë e tij, ndonjë epistolar, janë analizuar e interpretuar krijimet e tij, një përmbledhje me shkrime të zgjedhura për Havzi Nelën me titullin “Fjala në litar” është botuar nën kujdesin e shkrimtarit Petrit Palushi; çdo vit anembanë vendit mbahen tubime shkencore, konferenca përkujtimore për poetin, janë bërë dokumentarë. Kukësi ia ka bërë nderimet e mundshme, duke i vënë emrin e tij institucioneve shkollore. Me sa dimë, edhe shteti shqiptar, Presidenti, e ka dekoruar Havzi Nelën me titullin e lartë “Nderi i Kombit”. Pra duket se gjithçka është në rregull, gjithçka korrekte, gjithçka në përputhje me vetëdijen qytetare të nderimit të poetit-martir, ashtu siç i takon një simboli të luftëtarit që flijohet për çështjet e përjetshme të lirisë e drejtësisë. Duket, pra, se gjithçka ka qenë e mundur, është bërë në përputhje me nderin e nderimin. Po. Duket… Por nuk është aspak kështu për poetin që shkruante nga katakombet komuniste për “Frymën e Helsinkit”.

Nuk është aspak kështu, sepse atdheu, të cilin poeti e mbuloi me muzën e vet vajtimtare, për poetin që vargjet e rimat i shkruante me gishta, pa letër, për t’i mbijetuar harresës së qelive, për poetin që e mprehu krejt qenien e tij teh kame, majë për majë me xhelatët e diktaturës dhe mbeti, siç kishte qenë që në mituri, jetim, i braktisur prej të gjithëve, ishull i vetmuar, për poetin që shkoi ballëhapur drejt vdekjes pa bërë asnjë lëshim të vogël, por duke marrë mbi vete gjithë frikërat e dobësitë tona, në emrin tonë, për këtë poet, pra, shteti ynë e paska të pamundur nderimin e kujtimit të tij. Sepse shteti shqiptar, institucionalisht, e ka përdhosur kujtimin e tij duke luajtur me të një lojë me standarde të dyfishta, hipokrite. Sepse, paralel me nderimin dhe përkujtimin tonë, institucionet e shtetit, para se të nderojnë emrin e tij, e kanë fyer dhe njollosur kujtimin e Havzi Nelës. Unë nuk di që Drejtësia e shtetit tonë të ketë marrë mundimin për këta 22 vjet të hapë një proces penal për të gjithë ata që ideuan, organizuan dhe përmbushën me gjakftohtësi, si në skenat mesjetare, varjen e poetit në litar më 8 gusht 1998, duke shënuar rekordin e turpit dhe të së keqes në krejt globin tokësor ende me pllanga të kuqe. Nuk është një datë e shekujve antikë para apo pas Krishtit viti 1988! Të gjithë ata persona që përbëjnë zinxhirin dhe hallkat e krimit, ishin dhe janë ende gjallë. Çfarë u bë me ta, vallë? Me ata të gjithë? Me ata tek e tek? Patën të gjithë karrierë të lavdishme politike e profesionale. Së paku tre prej tyre që kanë hedhur firmat në aktin e dënimit me varje të Havzi Nelës, dihen.

Ish-presidenti komunist Ramiz Alia, të cilin shteti e përcolli zyrtarisht me një ceremoni funerale nga dyert SHQU, mu si një hero, në shtrat të topit dhe për të cilin, të nesërmen u shkrua nëpër gazeta me lavde e superlativa dhe kolumnistët tanë e pagëzuan si politikan të matur, të qetë e liberal, një lloj Gorbaçovi që shmangu gjakderdhjen, duke e lënë krejt në harresë faktin se të gjitha aktet e pushkatimeve i firmoste po ajo dorë liberale, që druhej mos derdhë gjak(!). Dy personat e tjerë që firmosën dokumentin janë gjallë, shëndoshë, e shtetërisht të nderuar. Ata kanë njohur kulmin e karrierës politike e administrative. Njëri, ish-deputet, ish-kryetar i Gjykatës Kushtetuese, i dekoruar më 8 janar 2004 me urdhrin “Naim Frashëri”, ndërsa tjetra, ish-kryetare e Institutit të Deklarimit të Pasurive, e dekorurar me po këtë titull në vitin 2009 nga Presidenti tjetër i radhës. Nuk është vetëm rasti i Havzi Nelës, por edhe i martirëve të tjerë. Po njësoj janë dekoruar më parë xhelatët që vranë Trifon Xhagjikën, Genc Lekën dhe Vilson Blloshmin.

Logjika është e thjeshtë: nëse shteti, me segmentet e politikës në pushtet, pranon, nëpërmjet dekorimit të martirëve, të na i bëjë ata pjesë të vetëdijes sonë qytetare, atëherë, për të shmangur kontradiktën dhe pafytyrësinë duhet të ndëshkojë (apo të kishte ndëshkuar) të gjithë ata që çuan në vrasjen e këtyre martirëve, të cilët na i shpall si krenari të vetëdijes sonë qytetare, ose së paku, pezullimin e këtyre vrasësve nga postet e rëndësishme shtetërore e publike. Përndryshe, standardi na del jo vetëm i dyfishtë, por kriminal, hipokrit e, rrjedhimisht, thellësisht fyes, si për kujtimin e viktimave, ashtu dhe për ndërgjegjen tonë qytetare tani që e kemi mësuar të vërtetën. Përndryshe, vetë shteti po këmbëngul në dhënien e një shembulli të keq: të pranojë viktimat si martirë nga njëra anë, dhe njëkohësisht, t’u hapë mundësi për karrierë marramendëse vrasësve të tyre në të gjitha nivelet e administratës deri në Parlament. Nëse është kështu (dhe, fatkeqësisht, kështu kanë shkuar punët), atëherë edhe ky nderim nga ana e shtetit është kontradiktor, irritues e thjesht i pavlefshëm.

Në esenë e tij programtike “Poetët e vrarë nga shteti”, Ismail Kadareja bën një sugjerim të qëndrimit tonë kolektiv ndaj kujtimit të Vilsonit dhe Gencit: “Në rrugëtimin e tij drejt përparimit dhe Europës, populli shqiptar, bashkë me dëshmitë e rënda, do të tregojë, në radhë të parë, letrat e tij të fisnikërisë. E midis këtyre letrave, dy djem nga Bërzhezhda, dy poetë, dy njerëz që kërkuan të bënin art në kohën që kërkohej egërsi, do të jenë të përhershëm e të paharrueshëm”. Me po kaq të drejtë mund të themi se “letrave të fisnikërisë” sonë u jep një kuptim të lartë sublim, shembulli i qëndresës, dinjitetit dhe martirizimit të poetit Havzi Nela, i cili nga katakombet e burgjeve komuniste parandiente “frymën e Helsinkit” kur politikanët e sotëm nuk ia dinin as emrin. Pikërisht hapjen e këtyre “letrave” dhe “dëshmive të rënda”, politika jonë shtetërore me trashëgimtarët e diktaturës në instancat më të larta të Drejtësisë i mban peng. Në këtë mënyrë, e gjithë shoqëria jonë vazhdon të mbetet peng i së shkuarës, përderisa nuk përballemi ligjërisht me të, por mundohemi t’i gjejmë zgjidhje problemit duke i rënë atij nga dera e pasme, d.m.th., duke ia lënë zgjidhjen kohës, vdekjes biologjike të aktorëve, me shpresën se ndoshta një ditë gjithçka do të harrohet.

“Letrat tona të fisnikërisë” kundërshtohen të hapen, ato duhet të mbesin në shtatëqind dryna, në dosje, në arkiva ku ruhen nga cerberët e sotëm, ish-oficerë të Sigurimit të Shtetit. Me sa duket, trashëgimia e komunizmit ndihet tërësisht e rehabilituar, e inkurajuar dhe e mbështetur për të bërë karrierë, përderisa vrasësit nderohen më shumë se viktimat e tyre, përderisa asnjë protestë nuk vjen nga fakti që këta kriminelë na imponojnë si “nder i kombit”, dhe ne me përunjësi duhet t’i pranojmë si pjesë të vetëdijes sonë qytetare. Para dy javësh, një tjetër vrasëse poetësh, Diana Çuli, që karrierën e saj e çoi deri në Parlamentin shqiptar, e cila është dhe presidente e Shoqatës së Gruas, u nderua me “Urdhrin e meritës së Republikës së Italisë” nga Presidenti italian Xhorxho Napoletano.

Lajmi u dha nëpër mediat tona, por nuk pati asnjë reagim. Si duket, në shoqërinë tonë indiferente është pranuar si normë karriera e çdo vrasësi e krimineli. Dhe, me sa duket, ne nuk tregojmë kurrfarë kuraje e vendosmërie për të mos na fshirë nga kujtesa ata që kujtesën e tyre e kanë shpikur nga hiçi e asgjëja, e madje e përsërisin si autosugjestion me një regjim të pandërprerë nga mëngjesi në mbrëmje, në lumenj letre, ekrane e forume virtuale. Nëse ne nuk do të ishim një shoqëri e përgjumur, shpërfillëse, nëse ne do të dinim të reagonim, të kërkonim llogari, atëherë jam i bindur se shteti, herëdokur, nuk do të mundet të abstragojë nga kujtesa e vërtetë e Havzi Nelës, Vilsonit dhe Gencit, thjesht sepse ata ishin njerëz realë, se litari, plumbat e togës dhe vdekja e tyre qe reale dhe se vepra e tyre letrare vazhdon të jetë reale, të dëshmojë për ta. Europa si ëndërr, së cilës po i sillemi vërdallë, frymoi për së pari si ajër i vjedhur lirie në Kollovoz e Bërzhezhdë nëpërmjet vargjeve të poetëve martirë. Ne duhet t’ia kthejmë Europës dëshmorët e saj të parë, të rënë në ferrin e totalitarizmit stalinist shqiptar. Ne i afrohemi Europës me dëshmitë e martirizuara të lirisë, me Vilsonin dhe Gencin, por dikush na mban peng në këtë vërdallosje, sepse mendon se në Europë duhet të shkojmë medoemos, më parë se me poetët e vrarë, me vrasësit e tyre. Përndryshe nuk na nxë dera e saj… në të gjitha kuptimet që rrok kjo fjalë.
__________________
Burimi: voal-online.ch

Të festojmë së bashku

Drita e re mbi shqiptarët
po ndritë fuqishëm

Shkruan DEMUSH ZEFI  

• Histori që do të rikthej shqiptarët në fronin e ri civilizues dhe njerëzor

Udhëheqësit fetarë në trojet shqiptare duhet të jenë bashkë në të gjitha festat. Ata mund t’i japin botës shëmbullin më të mirë. T’i tregojnë qytetërimit se janë vërtetë popull që shumë e shumë shekuj para evropianëve dhe aziatikëve kultivuan njerëzorën, kulturën, dhe botës i dhanë mundësi zhvillimi për të arritur deri këtu. Urojë që shumë shepejt krerët fetarë të Kosovës së bashku me besimtarë, festat t’i festojnë së bashku si dhe bashkërisht të qendrojnë pranë besimtareve, njëri tjetrit dhe besimeve të tyre. Kjo do të na bashkojnë shpirterisht dhe fizikisht dhe do të na hapen shtigje për të mbetur të pa ndarë. Do të përballojmë shumë sfida që na presin, por edhe do të dalim fitimtarë.

Festat dhe festimi I tyre do të jenë një hallkë e artë që shqiptarët të mbesin unik, të trajtojnë njerëzoren dhe shpirtëroren, në mënyrë që të rikthejnë reputacionin civilizues nëpër shekuj që dikur e kishin. Bota edhe sot rrotullon sytë nga ky popull i vogël, por shumë i madhe në histori, traditë, kulturë dhe shkencë. Ata që besojnë, duhet të jenë shumë afër kësaj teorie. Për Shqiptarët pasardhes të Dardanëve, tash ka filluar të dukën rrezët e para dhe po ndritë një yll i ri i që shumë popujve antishqiptarë po u pengon për ecjen nëpër histori.
Nuk do të jetë larg një zbulim i fuqishëm që do të thej historinë e tmerrakëve, ata që kanë deformuar të gjitha ngjarjet nga Troja e deri të lufta e fundit që u zhvillu në Kosovë. Kali i Trojës do të kthehet më fuqinë e tij në vendin ku ngiti kokën lartë, po edhe në të vertetën që ka ekzistu. Shqiptarët nga ky zbulim do të jenë ata që do ta kthejnë identitetin.
Për këtë zbulim që do të bëhët, shumë shtete antishqiptare që dihen emërat e tyre, po angazhohen maksimalisht, që këtë zbulim të madhë historik ta minojnë me të gjitha mjetet në dispozicion. Kanë angazhuar me dhjetra shërbie sekrete, që këto dokumente të bien në dorën e tyre macabre dhe të pengojnë edhe një herë ardhmerinë e popullit më të vjetër evropian. Për këto fakte dinë pak njerëz, grupi që ka punuar jashtzakonisht shumë. Intelegjenca e grupit ka bërë dhe po bënë që të hedh në dritë faktet dhe artefaktet shqiptare, Dardano Ilire. Civilizimi evropian do të rikthehet më shqiptarët përseri. Epoka e re e civilizimit nuk do të bazohet ma në gënjeshtart sllavo turke. Keto gnjeshtra do t’i godasin edhe ata pakë shqiptarë që kanë shkru për një histori me rrena dhe e kanë krrulosur ardherinë e tyre. Ata, më në tezat e tyre nuk do të qendrojnë gjatë në rreshtat e teoremave zhgnjyese, sepse ishin historian që kanë kundërshtuar të vërteten. Kjo histori e re do të përshkruhet më në bazë të zbulimeve që pritet të bëhën.
Nuk do të jenë ma subjketet politike në trojët shqiptare që do të ngazëllehen me të pavërteta, por do të bien në binarët e kohës kur politika shqiptare do të dominon. Nuk do të ketë as turk as mbret, as car e as sllav që do të pengoj këtë rrugë të re të art të një civilizi të ri.
Edhe pse trojët shqiptare janë ngushtuar në maksimum, kombi shqiptarë nuk u përul para pushtuesve dhe përballoj këtë kurth kundërshtarëve animal. Tash do të ndritë epoka e re shqiptare. Për ata që besojnë ka filluar që tani, e për ata që nuk dëshirojnë të pranojnë realitetin nuk besojnë ose edhe nuk do të besojnë.
Do të ketë rikthim tertoorësh shqiptare. Do të ketë ndeshkim historik. Do të ketë zhvillim serish ekonomik. Do të domino e vërteta mbi të pavërteten demografike. Ata që nuk do të harrojnë këtë shkrim, këto fjali, do të jenë dëshmitarë që përiudha e re do të filloj shpejt. Do të jetë drita e yllit polarë që do të ndritë Plisat, do të shndëritë shqiponjen lartë duke fluturuar mbi teritorin e tyre që ishte vërtetë i madhë.
Ata që kundërshtojnë këtë dhe janë duke humbur shumë kohë që ta shkatërrojnë nuk do të kenë mundësi ta përjetojnë sepse shpalosja e kësaj flake do të pasoj shuë shpejt. Do të ngulfatën dhe do të ngopen me vetvetën sa kohë humben duke na demtuar ne si popull I civilizimit shqiptarë.
Teoria e tyre kriminale do të mbetët në tërrin apo ferrin që është në brendinë e shpirtit të tyre. Nuk ka kohë ma ata të deshifrojnë me trillime ardhmerinë. Në trekendeshin Stamboll - Moskeve- Beograd do të përfundoj cdo gjë që nuk ishte e vërtetë. Gnjeshtrat nuk zgjasin më shumë sepse 15 shekuj kanë rënduar shumë. Histori që ka lënë kopila pas dhe këta kopila historik më nuk do të mbijetojnë me aspiratë se Trojet shqiptare, kombi shqiptarë duhet asimilohet. Një ndërkombëtarë e ka thënë para sa kohësh një mendim që tash është bërë himn shiptar.
“Nëse shqiptarët arrijnë të mbijetojnë deri në vitin 2000, ata do të shkruajn historinë e re të civilizimit dhe rendit të ri botëror”. Kjo teroi nuk është konspiracion por fakt. Shqiptarët me shumë mund mbijetuan, dhe tash së bashku më aleatët besnik dhe miq të vërtetë do të renditen në piedestalin më të lartë të historisë më të re dhe vendi i tyre do të ndritë më të kaluarën e brgosur, dhe të ardhmen e vërtetë.
Besimet shqiptare do të përgatiten në sofrën e tyre të Zotit. Ata bashkërisht do të shkruajnë fjalitë e para që do të ushqejnë popullin me kulturë, dije e angazhim kombëtare. Edhe këtë duhet ta kuptojmë mësojmë. Këto figura prise fetare duhet të jenë bashkë në të gjitha festat. Ata mund t’i japin botës shëmbullin më të mirë. T’i tregojnë qytetërimit se janë vërtetë popull që shumë e shumë shekuj para evropianëve dhe aziatikëve kultivuan njerëzorën, kulturën dheshpirtërorën, ndërsa botës i dhanë mundësi zhvillimi për të arritur deri këtu. Urojë që shumë shepjt krerët fetarë të Kosovës së bashku me besimtarë, festat t’i festojnë së bashku si dhe bashkërisht të qendrojnë pranë besimtareve, njëri tjetrit dhe besimeve të tyre. Kjo do të na bashkojnë shpirterisht dhe fizikisht dhe do të na hapen shtigje për të mbetur të pa ndarë. Do të përballojmë shumë sfida që na presin, por edhe do të dalim fitimtarë.

Cikël poetik nga Thanas Jani



Nase JANI: Lirikat e verës
(Urdhëri Naim Frashëri i Artë)
 
Poeti

E sotmja nuk dua të ikë...
Mezi pres që të vijë e nesërmja...

 
Të mendova

Gjysma: pranverë në lulëzim,
Gjysma: pas-verë me fruta pjekur...
Dhe shekulli të kërkojë korrigjim,
S’kam gjë për të hequr...

 

Aty le të vuaj

Sonte s’më flihet...
s’më sheh? Jam te porta...
s’më sheh? Jam te dera...

Nga varri jam ngritur,
nga qiejt kam zbritur...
s’më sheh? Jam i vetëm...

Ndiz dritat e gjakut
dhe një... dhe një tjetër,
të shoh se ku gjendem
në jetë a në ëndërr...

Mos më,
më verbove,
më kap lehtë prej dore
dhe dritat i shuaj,
aty le të vuaj!...

 

Kam një njeri

Kam një njeri, që nuk e kam,
kam një njeri…

Në ëndërr vjen, nga ato rrugë,
që kush s’i di...

E shoh një vit, e shoh sa vjet,
është pak një jetë...

Është një njeri, nga ëndrrat vjen,
tek mua zbret...

Dhe më merr larg, ai njeri,
në tjetër botë...

Ikim të dy, pa ditur ku,
askush s’na thotë...

Dhe s’duam më, as kalendar,
as ditë as natë...

Kam një njeri, që ikën-vjen
dhe ikën prapë...

 

Për ty

I ndrite sytë?
Ndriti...
E qeshe buzën?
Qeshe...
E fshehe brengën?
Fshihe...
E derdhe shpirtin?
Derdhe...

E zhveshe trupin?
Zhvishe...
E fike dritën?
Fike...
Harruar veten,
lere...
Në majë të malit,
shpjerë...

Në fund të detit,
zhytu...
Te dallgë e zemrës,
mbytu...
Dhe ngrihu pasmesnate,
Lëshomë pak zë,
Po pate...

 

Flakë shpirti

Më goditi në tru
një mendim i ri...
E lashë veten dhe erdha tek ty.

Më goditi zemra,
më në tru e në zemër...
Erdha tek ty e hyra në ëndërr...

Më goditi syri yt,
s’di ku më goditi...
Mori flakë shpirti...

 

Më prite ti…

Je ti,
e di, se ti ke qenë,
sa vite më është “ndërruar” gjaku,
kur stinët ishin veç pranverë,
pa ngricë dimri e vjeshtë të lagur...

Je ti,
e di, se më flladite,
ma bëre jetën të gjithë ëndërr,
një jetë, një vit, një ditë... më prite,
dhe po më pret te kopshti i zemrës...

Je ti,
e di, se gdhihet dita,
dhe dita gdhihet përsëri...
më prite ti... dhe unë të prita
më prit,... të pres,...
pafundësi...

 

Sikur…

Sikur të vije sot tek unë,
a unë sikur të vija,
në udhët e zogjve shtegtarë…
s’do di sa vite jam i gjallë,
sa shekuj kam jetuar,
do ndjehem djalë, i gjithi djalë,
do të të marr në duar...

Dhe s’di ç’do bëj me sytë e Tu,
me lotët brenda syrit...
do t’i kërkoj rrënjët e lotit,
aty poshtë, brenda gjirit...

Dhe s’di ç’do bëj aty mbi buzë
ku shega ka çelë lule,
do ndizem të mos shuhem kurrë,
nga vdekja të mos ruhem!

Një ditë prapë unë, do vi tek Ty,
a Ti do vish tek unë...
Do jetë pranverë, mars a maj,
e diel a e shtunë...

 

Sonte

S’di nëse jam vetja sonte?!
As shpirtin tim s’e njoh
dhe pse e di që është shpirti im...

Jam i pagjumë dhe pasmesnate,
shkruaj dhe s’m’ë njohin
as vargjet e mi...

Të gjitha mbetën pa mua,
të gjitha mbetën jashtë meje...
dhe koha,
dhe mendimi,
dhe ato që kanë qenë,
dhe ato që do të vijnë...

Veç ora troket
mbi komodinë...

 

Ngujim

Jam i ngujuar i gjithi brenda zemrës
më zihet fryma e s’dua të dal...

Më ka dënuar vetja
me dashuri të përjetshme...

 

Moderne

e nisa vargun me germë të vogël
dhe bashkova
fjalë-mashkullore
fjalë-femërore
me zanore
pa zanore
me gjini
pa gjini
pa themel
pa çati

pastaj
vargjet i këputa
shtatë herë
njëzeteshtatë herë
njëqind e shtatë herë

i vura njëri mbi tjetrin
i ngjita përpjetë e përpjetë
si kulla Ejfel

e i zbrita
poshtë e më poshtë
deri në fund
tek pusi i tharë i mendimit

i hoqa të gjitha
shenjat e pikësimit

 

Mbaj ndezur dritën e shpirtit...

Mbaj ndezur dritën e shpirtit tim
bëj udhë në errësirë...
iki nga ty, Atdheu im,
s’të them dot: lamtumirë...

Jetova ditë në frymëzim,
një ditë,
një javë,
një jetë...
shumë i vonuar në nxitim
tek vetja që s’më pret...

Për poezinë në poezi,
ku fjala s’kishte fjalë...
Si Diogjeni me qiri
i mençur dhe i marrë...

Mbaj ndezur dritën e shpirtit tim,
bëj udhë në errësirë...
Gjithçka që lashë tek vendi im,
s’i them dot: Lamtumirë!

KUR VËLLAI URON VËLLAIN

Shkruan Haxhi Muhaxheri

 

Nuk ka asgjë me të bukur se kur vëllai uron vëllaun me gjithë zemer, me rastin e festave te ndryshme. Ne si popull  gjithmone kemi dëshmuar se bartim në vete vlerat më civilizuese njerezore, si: mirëkuptimin, tolerancen, humanizimn dhe mbi të gjitha; respektin dhe dashurinë për njëri-tjetrin.

Edhe pse ju kemi takuar dhe ju takojmë tri besimeve fetare: të krishterë, musliman dhe ortodoks;  kudoherë kemi qenë përkrah njëri-tjetrit. Për këtë ishim dhe mbetemi shembull për të mire përball tjereve.

Kemi pasur shumë armiq që kanë tentur në forma të ndryshme të na përqajnë, por gjithnjë kanë deshtuar. Armiq kemi edhe sot, por qellimet e tyre te errta prapë do të dështojnë, sepse në damarët tonë rrjedh i njëjti gjak, është gjaku i shenjtë i shqiptarit, dashuria e tij e madhe për atdheun dhe krenaria kombëtare.

Kush mendon dhe vepron ndryshe, deshmon se damareve të tij nuk rrjedh gjaku i paster i shqiptarit!

Soji i tyre do të mbetet gjimonë i pëbuzur!

Për të dëshmuar si duhet respektuar dhe uruar vellai-vellanë, po sjellim kësaj radhe disa urime me rastin e Festës së Fiter Bajramit të marrura nga Faceboku.

 

 

Urimi nga poeti, romansieri dhe publicisti Pal Ndrecaj:

"Feja islame nuk eshte fe e huaj per shqiptaret e krishtere, sepse eshte fe e vellezerve te tyre", don L. Gjergji.

Kur ka feste njeri vella, ka edhe tjetri. Kur te gjithe vellezerit festojne bashke, dua te jem edhe une me ta.

GEZUAR FESTEN E BAJRAMIT te gjithe vellezerve muslimane!
Paqja, Begatia e Harmonia mbreterofshin mes jush dhe mes jush e te gjithe te tjereve!
GEZUAR!

 

                *  *  *

 

Urimi nga poeti dhe publicisti Demush Zefi:

 

Të ndëruar Qytetarë

Urime Festa e Fiter Bajramit

Kjo feste të sjell begatitë më të mira kombit, shendet, mirëqenie sociale dhe dashuri njeri ndaj tjeterit. Kjo festë të jet shembull për jetë të përbashkët.

Shpresojmë që Festa e Fiter Bajramit edhe në këtë vit të sjell dëshirat më të mira qytetaëve. Axherimi i gjatë është dëshmi së kjo ditë mund të jet symbol i të gjitha të mirave qytetare dhe njerëzore, prandaj kjo feste e madhe shpirtërore të sjell begatiti më të mira kombit, shendet, mirëqenie sociale dhe dashuri njeri ndaj tjeterit. Kjo festë të jet shembull për jetë të përbashkët.

 Uroj Bashkësinë Islame të Kosovës që së bashkë më besimtarë islam të kremtojnë sa ma denjësisht.

 Urime për këtë ditë festë kanë edhe të gjithë miqët dhe kolegët që këtë ditë e konsiderojnë ditë të shenjtë.

 Urime edhe të gjitë besimtarëve në diaspor festen e Fiter Bajramit, festë që do t’ua plotësoj dëshirat për kthim sa më të suksesshën në vendlindje.

Prishtinë, 7 gusht 2013

 

         *  *  *

 

Urimi nga poeti, publicisti dhe veprimtari Rrok Berisha:

GJITHE SHQIPTAREVE TE BESIMIT ISLAM NE TROJET ETNIKE DHE NE DIASPORE-URIME E ME FAT FESTA E FITER BAJRAMIT. MUAJ I SHENJT I AGJERIMIT QE KURORZOHET ME FESTEN E FITER BAJRAMIT, LE TE SHERBEJ SI MOMENT PER REFLEKTIM, DUKE E LARGUAR NGA MENDJA E VEPRIMI TE KEQEN, SMIREN E URREJTJEN NDAJ NJERI TJETRIT, DUKE REFLEKUAR SA MA SHUME PAQE, DASHURI E TOLERANCE NE MES TE NEJREZVE...! LE TE PERKUJTOJM NE KETE DITE TE SHENJT SE UNIVERSI DHE TE GJITHA RRACAT E KOMBET E KAN E NJOHIN NJE ZOT TE VETEM DHE SE TE AI ZOTE JANE TE BARABART TE GJITHE. LE TA LARGOJME URREJTJEN E NDASITE. GEZUAR E ME FAT...!

 

  *   *   *

Urimi nga publicisti dhe veprimtari Lekë Mrijaj

Z. Lekë Mrijaj, urimin e tij e ka sjellur të disenjuar dhe të pergatitur bukur grafikisht. Ne po ua risjellim qe ta shohin dhe lexojne edhe edhe ata qe nuk e kanë parë dhe lexuar. Ai me ketë rast shkruan:

 

Vëllezër e motra shqiptar të komunitetit Islam,

urime dhe gëzuar festën e Fiter Bajramit!

 

Paqe, mirësi dhe begati në të gjitha zemrat tona shqiptare!

 

Gëzuar!

 

Përzemërsisht nga Lekë Mrijaj

 

 

 

 

 

Andi Meçaj

Andi Meçaj u lind më 6 qershor 1975, në Vlorë. Më 1994 ka mbaruar liceun artistik për pikturë po në Vlorë dhe në këtë vit mërgon në Greqi ku hap një ekspozitë pikture vetjake të vlerësuar nga shtypi vendas. Është përfshirë në antologjitë poetike "Portat e Harresës", Tiranë, Toena 2001, si dhe te: "Antologji e Poezisë - Qiejt e Shpirtit", Tiranë, Bota Shqiptare & Meda Dea 2006, me shkrimtarë nga Shqipëria që ndodhen në Greqi, 1990-2006 dhe në antologjitë e tregimit "Shtëpia mbi rrota", Tiranë, Toena 2001, si dhe te: "Antologjia e Prozës - Maska e Ditës", me shkrimtarë nga Shqipëria që ndodhen në Greqi 1990-2006, botuar nga Bota Shqiptare & Meda Dea, Tiranë 2006. Boton rregullisht në shtypin shqiptar dhe atë të Diasporës. Në vitin 2009 është përfshirë në kapitullin e nje teksti universitar për poezinë moderne të pasviteve '90-të.

 

Ka botuar:

 

"Puthje ujore" poezi. Albin-Tiranë 2001

"Tokë e Bekuar" poezi. Toja-Athinë 2002

"Nga Letërkëmbimi me një Fantazmë" poezi. Toja-Athinë 2003

"Qyteti fle në Xhepin tim" poezi. Enalen-Athinë 2006

“Një stacion si një valixhe” poezi të zgjedhura. Triptik-Vlorë 2009

Kliko dhe lexo ==>> Tregimr nga Andi Meçaj Loka

Nikollë Loka

Nikollë Loka

Nikollë Loka, lindi në Sang të Fanit në Mirditë me 25 mars 1960. Ka diplomuar për mësuesi në Institutin e Lartë Pedagogjik të Shkodrës në vitin 1983. 
Është nderuar me disa çmime letrare dhe poezitë e tij janë prezantuar nëpër disa antologji.

Veprat:

1. “Njerëz që plaken udhëkryqeve”, poezi, 1998; 
2. ”Koha e shkelur”, poezi, 1999; 
3. “Larg Atdheut”, poezi, 2001; 
4. “Nje hark Ylberi”, poezi, 2013;
5. "Koha tjetër”, pozi, 2015, 
6. “Natën kapërceje pa leje”, poezi, 2017
7. “Un arco dell”arcobaleno”, 2017

Poezi nga Nikollë Loka


Përmbytur nga një ndjenjë  

Qiellin tim vesh
një re që sjell shi.
Shpirtin
ma tret era që fryn.
Me vështrimin tënd,
ringjallem,
ndoshta rizgjohem
ndoshta fle….
A ndihem më mirë unë
apo ti!

Je horizont,
që lëviz
në pak hapësirë,
një hënë e plotë,
që del ditën për diell.
Më djeg me një shikim
e më rrëmben me një brengë,
por shpirtin ma fsheh,
nën një qiell të ngrirë,
në një mëngjes përtac,
dhe shpirti im
s'mundet të flasë,
përmbytur nga një ndjenjë.



Të fola me gjuhën e zemrës  

Të fola 
me gjuhën e zemrës, 
e sy ndër sy 
luajtëm me vetëtimat, 
derisa prej qiellit tënd 
zbriti një re 
dhe ma fshiu mendimin. 
Të fola 
me gjuhën e diellit 
në një mëngjes të ri, 
mëngjesi u shkri 
në ditën që s’erdhi, 
dhe u gjeta 
në muzg 
shpinë për shpinë 
me diellin,  
e mbi një urë  
na u lagën premtimet,
teksa terri 
në një arkë me dry, 
na i futi zemrat. 
Të fola 
me gjuhën e luleve në syth, 
para çeljes së gjetheve. 
Pranvera m’u shfaq në ty, 
e në sytë e tu 
mbolla trëndafila të çelur, 
e një mëngjes të ri 
e lashë pranë zemrës, 
një mëngjes 
të ndarë më dysh.



Edhe bukuria vdes  

Në fillim ndaj saj
ndjen thjesht tërheqje,
pastaj meditim
mbi tërheqjen që ndjen.
Të vjen një dëshirë
e të ngjall etje,
tek sheh
një lulezonjë që të gënjen,
të deh me aromë,
para se ta prekësh,
e me një prekje
asgjë 
nuk mbledh prej saj,
bukuria 
humbka brenda shpirtit
në një dhomë
pa dyer dhe dritare.
E ti i dehur
në ato mure pret,
të hapet një derë
vetvetiu,
pa e ditur
se dhe bukuria vdes,
kur ikën
dhe fshihet nga njeriu.



Sikur të isha...

Sikur
të isha vetëm fjalë,
do të pikoja nën strehë,
në ditënetët pa shi,
deri sa ta largoja
një brengë...

Sikur 
të isha brengë,
litarit të lotit tënd
deri te qielli im,
vetëm dashurinë
do të kisha në mend. 

Sikur 
të isha dashuri,
lule mbi murriz,
gjembat e jetës
do t'i shkulja
pa më dhemb. 

Sikur 
të isha për ty,
e fundit dëshirë,
do të rropatesha
gjithë jetën
për t'i mbyllë sytë
me dhimbjen time,
e do të kisha thënë:
Prehu e qetë
në botën tënde,
në këtë botë jetime... 




Të shoh në sy  

Të shoh në sy,
je një pasqyrë me mjegull,
nga sytë te zemra,
nëpër shkallë, 
hutimin zbres
e në thellësi 
të shpirtit tënd të virgjër,
për ty, 
një qiri po e ndez.

Ai qiri
mbi një altar 
po shuhet, 
e nën altar po pres,
i rënë në gjunjë,
sa herë të shoh,
zemra më bëhet akull,
kur do të shkrijë,
më thuaj!



Një ëndërr e verbër 

M’u shua 
padashur në dorë,
ditë të panumërta
m’u tretën.
Mbeti
një pikë vesë
në sytë e mi.
Një pikë vesë e ylbertë
në shtatë ngjyra,
në shtatë shkallë,
në shtatë diej.
Në shtatë humnera
të rrathëve të ferrit,
rrëzohen ëngjëjt
dhe yjet pikojnë.
Ngurtësohet shikimi 
si breshër,
prej qiellit tim
tejpërtej…
Në shtatë ferre
e në shtatë diej,
përnjëherësh.