F A Q E T

Donnerstag, 27. Dezember 2018

Nexhat Rexha

Nexhat Rexha

Nexhat Z. Rexha, U lind më 01 shkurt 1956 në Topanicë, Komuna e Dardanës. Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Dardanë, kurse Fakultetin Filologjik – Gjuhë dhe Letërsi Shqipe në vitin 1980. 
Merret me krijimtari letrare në zhanrin e poezisë, prozës dhe kritikës letrare. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Kryeredaktor i revistës letrare "Nositi" - Dardanë. Anëtar i redaksisë së revistës letrare "Agmia" - Gjilan. Redaktor dhe recensent i shumë librave letrar dhe shkencor. Fitues në disa konkurseve letrare. Poezitë e tij janë publikuar në shumë gazeta, revista dhe albume poetike. Po ashtu, ato janë përkthyer edhe në disa gjuhë. 
Punon profesor i Gjuhës dhe Letërsisë Shqipe në Gjimnazin ”Ismail Qemali" në Dardanë dhe jeton në vendlindje.

.
Deri tani ka botuar:

  1. ”Ndrydhja e pikës K”- poezi, 2003.
  2. ”Unazë qiellore”- poezi, 2005. 
  3. ”Ligjërime  përjetimesh” - kritikë, 2006.
  4. ”Dhembja kujtesë”- poezi, 2008
  5. ”Binecuvantarea Secolelor”, ”Bekimi i shekujve”,  poezi, Bukuresht- 2009.
  6. ”Pikojnë heshtjet”- poezi, 2010.
  7. ”Fjala ruan kujtimin” - 2010
  8. “Etje E Pashuar” Poezi nga autorë të Dardanës - 2010 (Bashkautor).
  9. "Emra dhe vlera", kritikë, 2012.
  10. “Samtal Med Skuggorna “Bisede me Hijet”- 2012, poezi, në gjuhen suedeze.
  11. "Fluturojnë zogjtë në kafaz", poezi, 2014
  12. "Shtjellimi i tekstit", kritikë, 2015
  13. "Vlerësime letrare, kritikë, 2016
  14. "Shfletime dhe kundrime letrare, kritikë, 2018



Poezi nga Nexhat Rexha

I.

E DI SI FLUTURON TI

E di se ke ëndërruar këngën
Matanë shtatë kodrave në puthje

Për të shtënat e pushkëve 
Dhe jehonën e vdekjeve 
Të jetës dhe lindjes
Ti fluturoje si zogu 
Që do hapësirën e lirë

Kur rrugën tënde 
E caktoje vetë
Mbi krahë mbaje 
Barrën e shekujve dhembje

Bashkë me frikën ngasëse
Në tokë e në qiell
Ti i këndoje atdheut
Këngën e trishtuar

Nosit pupëlshpërndarës
Në fluturim ti i buzëqeshje
Hapërimeve me syrin tënd

E zemra e çelur kalonte
Kontinente armiqësish
Kurse ti përhapje melodinë skofiare 
Në livadhin gazmor


Aty fluturimi ateroi
Bashkë me yjet e përjetësisë




TI JE NATYRË

Kur më erdhi frymëmarrja
M’u çelën sytë
Dhe pranë meje ishe ti
Dridhjet shtangimet 
Shkrinë buzëqeshjen magjike
Ti kafshoje kohën e humbur
Atëherë më jep aromën e kopshtit të luleve
Natyra jonë vërshoi mbi trupin tonë
Tërësisht butësisht 
Lutjet mbuluan bekimin dhuratë
Natyrë me lotët tanë
Ne po shuajmë mallin e purpurt
Ti je natyrë në natyrën tonë




PIKËTAKIM

Për çdo ditë shoh pamje të trishtuara 
Nga ethet e pritjes
Për një pikëtakim buzësh
Nga dridhjet tërbuese

Valët e dalldisura 
Ngrijnë shikimet boshe 
Në amfiteatrin e në sofrën e pjatave tona
Krejt bosh

Kurse nata shkrin 
pikëtakimin ëndërrimtar
dhe buzët afrojnë 
Shijen e kësaj pritjeje magjepse

Ti vije në mesnatë
pa trokitur në derën time
çelësin kodues më vodhe
bashkë me tiktaket e zemrës

Simfonia e kësaj stine 
ndërroi shikimet e pritjeve
me ardhjen fluturuese
të aromës ngrohtësi

Më erdhi befasi 
Piktura shumëngjyrëshe me pika-pika
aty dukej nimfa
në brendi kishte sa shumë thellësi

Nuk di ishte ëndërr mashtrim
apo ti vije në kraharorin tim
sa kishte vapë sa kishte fllad
në këtë pikëtakim trokitjesh...




BUZË TË LODHURA

Të kërkoj gjithnjë pranë
Në lindjen dhe vdekjen e dashurisë
Ti kërkoje takim nën hijen
E drunjve hijerëndë
Për aromën e luleve trazuese
Para atij trupi të ngrirë
Jepnim e merrnim uratën
Derisa i lodhëm buzët për një jetë
E tash më thuaj
Kënd verboi lodhja më shumë
Puhizën e uritur
Atje përtej qiellit në fole
Kur vrapuam pa pushim
Për ta shpallur ditën tonë n` Iliri
U ngopëm me lot
Buzëlodhur këngë me besë
Takimin e ribëjmë
Ku bren miza hekur

II.

DIELLI VONOI SOT

Sot dielli vonoi lindjen
Në të vërtetë perde vuri
Mjegulla në këtë pranverë
Që s’ka mbarim 

Gjuajtjet me topa 
Trishtuan vendlindjen time
Nuk e pyetën as vonesën e diellit
E as teket e kësaj mjegulle sot

Për habinë e kësaj pranvere 
Mjegulla sot ishte bërë sebep
Për dëbimin tonë 
Nga shtëpitë tona

Ata bënë provokime e plaçkitje
Sa deshën e si mundën
Për të zënë 
Kohën e tredhur

Kallën shtëpi në prani të diellit
Dhe nuk u skuqën fare 
As nga dielli për pengesën 
Që i bënë sot

As nga mjegulla 
Që i solli në këtë dhe
Për hyrje-daljet ngulfatëse
Dhe shkelmimet e poshtëruese

Sot kur diellit iu bë me hile 
Kronika e ditës së sotme
Po shënohet me të zeza
Mercenarë kujdes nga hidhërimi i diellit

Më 11 maj, 1999




GDHENDJA 

Nëpër kohët tona lëvizjet po rrëshqasin
Për të marrë dheun nën këmbë
Dhe për të mos i dhënë llogari askujt
Kohë kreshnikësh po sillen ndër ne

Sa bukur tingëllojnë hingëllimat
Nëpër trotuaret e kafshimit 
Për të marrë e për të dhënë asgjë
Kohë e gdhendjeve pa ndërgjegje

Harrimtarët trakasin zhurmshëm
Portat e nëpërkëmbura me dredhi
Lakojnë emrat pa vetëdije nëpër rasa
Edhe më tej zgjimin vrasin pabesisht

Kur mungon zëri i plagëve 
Digjet ngushëllimi shekullor
Gurët shkulen në mjerimet arnuese
Kurse gdhendja mungon për pamjen të dua

Fati i shkulur i kohëve idealiste
Ka marrë rrugëtimin e Aga Ymerit
As Rozafë as Doruntinë
Gdhendja po e ha gdhendjen pabesisht




VJESHTA ME BASTUN

Në kohën moderne
Narcisët me bastun përvëlojnë
Në spektaklet verbëri fjalësh
Në interpretim janë të mjerë
Sa shumë plumba shpenzojnë
Për pamjen pasqyrë
Të pesë shqisat funksionojnë perfekt
Shqisën e gjashtë të fikur e kanë
Pa filluar lojërat
Vetëm forcojnë dinakërinë
Përsërisin kënaqësitë boshe
Të të mjerëve servilë
Mjerim kohësh mbretëron ndër ne
Urrejtje skilesh kultivojnë
Për të vrarë kohët
Me snobistë të rinj
Rolet ndërrojnë me interpretues elastikë
Skuqjet ngulfasin sprovën bajate
Si papagaj të pagëzimit befasues
Fjalëmaskuesit presin çastet
Me shpatën e fronit
Atdhe ruaj gjithmonë
Rrugët e mashtrimit
Se lirinë po e copëtojnë si qentë
Snobët mediokrët e narcisët
E këtyre vjeshtave bastunë




NDOSHTA

Ndoshta mund të jetë
Hera e fundit kjo ditë
Që po flasim
Me dritë

E ndoshta vrapojmë
Për jetë e mot
Për këtë ditë
Ama kjo do të ikë

Më fal zemër 
Nëse të kam lënduar
Më beso se kurrë keq për Ty 
Nuk kam menduar

Ti ke hyrë me magnet
Vetë ke pushtuar atë det
Bota ka sa rrotullime
Zemra e çiltër ruan kujtime

E në këto psherëtima
Gushën me lot kam larë
Fytyrën për ty e kam ndriçuar
Plagë e zemrës fishkëllen

Shi e re kjo tokë kërkon
Ikja ka dhe një mallkim
Sytë shtangen në një shikim
Ëndërr ishte e jo rënkim

Ndoshta valët sjellin mall
Për liqenin e tharë këtë verë
Ndoshta hija na freskon
Vetëm flladi zemrën shëron

Deti Jon ka dhe ca hidhërime
Pse vonesa në këto bashkime
Që nga Arta Preveza e Çamëria
Ndoshta Abetare e vonuar - shekulli im 

Më 29 shtator, 2012




PUTHJA E LUMIT IBËR

Në shtegtim damarët
Rrjedhin gjurmët e gjakut
Për dhembjen e brigjeve
Kurse puthjet vrasin
Gjuhën e kafshuar tinëzisht
Në fermanin e vonuar
Të mëngjesit vrastar
Akropolisi ynë ruan analet
Via Egnatia
Ti ke dhënë fjalën përjetësisht
Për mosndaljen e lumit tim
Dhe dikur diktoje 
Rrugëtimin e vonuar të Isës
Për ta puthur flamurin
E Mitrovica e baladave
Po grimcon nëntokën flori
Kurse Ura e Ibrit ndalon kalimin
Për Ty i shtrenjti Atdhe
Nuk je nyje e Gordit
Dukesh pa dylbi ylberi im
Dritaret shkëlqejnë pa mort
Në amfiteatrin Rexhep Mitrovica
Njerëzit takohen e çmallen
Në kronikën pritje për kalimin e urës
Kurse rrënjët bashkojnë dy anët në një lis 
Sa bukur bëjnë bisedën pa ndërmjetësim
Nuk kërkojnë leje në pikëtakimin e mesditës
Kur breznitë lidhën dashuri
Etja për Ty kall zemrën në thellësi
Puthjet e lumit Ibër rrjedhin në pafundësi 

Shkurt, 2013




PIKËTAKIM

Për çdo ditë shoh pamje të trishtuara 
Nga ethet e pritjes
Për një pikëtakim buzësh
Nga dridhjet tërbuese

Valët e dalldisura 
Ngrijnë shikimet boshe 
Në amfiteatrin e në sofrën e pjatave tona
Krejt bosh

Kurse nata shkrin 
pikëtakimin ëndërrimtar
dhe buzët afrojnë 
Shijen e kësaj pritjeje magjepse

Ti vije në mesnatë
pa trokitur në derën time
çelësin kodues më vodhe
bashkë me tiktaket e zemrës

Simfonia e kësaj stine 
ndërroi shikimet e pritjeve
me ardhjen fluturuese
të aromës ngrohtësi

Më erdhi befasi 
Piktura shumëngjyrëshe me pika-pika
aty dukej nimfa
në brendi kishte sa shumë thellësi

Nuk di ishte ëndërr mashtrim
apo ti vije në kraharorin tim
sa kishte vapë sa kishte fllad
në këtë pikëtakim trokitjesh...




PIKËTAKIM

Për çdo ditë shoh pamje të trishtuara 
Nga ethet e pritjes
Për një pikëtakim buzësh
Nga dridhjet tërbuese

Valët e dalldisura 
Ngrijnë shikimet boshe 
Në amfiteatrin e në sofrën e pjatave tona
Krejt bosh

Kurse nata shkrin 
pikëtakimin ëndërrimtar
dhe buzët afrojnë 
Shijen e kësaj pritjeje magjepse

Ti vije në mesnatë
pa trokitur në derën time
çelësin kodues më vodhe
bashkë me tiktaket e zemrës

Simfonia e kësaj stine 
ndërroi shikimet e pritjeve
me ardhjen fluturuese
të aromës ngrohtësi

Më erdhi befasi 
Piktura shumëngjyrëshe me pika-pika
aty dukej nimfa
në brendi kishte sa shumë thellësi

Nuk di ishte ëndërr mashtrim
apo ti vije në kraharorin tim
sa kishte vapë sa kishte fllad
në këtë pikëtakim trokitjesh...

Keine Kommentare:

Kommentar veröffentlichen