Selajdin Shabani u lind më 29 shtator të vitit 1969 në fshatin Runicë të Kumanovës. Shkollën fillore dhe të mesme ka mbaruar në Kumanovë e Gjilan, ndërsa Fakultetin Filologjik, dega Letërsi dhe Gjuhë Shqipe në Prishtinë. Për më shumë se një dekadë ka punuar në Radio Shkup dhe për dy vite në Televizionin e Maqedonisë, programet në gjuhën shqipe. Gjatë kësaj kohe paralelisht ka punuar edhe në gazetën “Flaka”, në gazetën “Koha Ditore” botimi në Maqedoni; gazetën “Lajm” Maqedoni/Kosovë dhe së fundi në gazetën “Shqip”. Ka marrë disa çmime për gazetari dhe poezi. Veprat:
“Ndrydhje”, (1999),poezi,
“Mes stinëve të një gazetari”, (2006), libër me shkrime për konfliktin e vitit 2001 në Maqedoni
”Përtej Momentit”, (2008), skica e reportazhe nga periodiku i kohës
“Më shumë se Unë” (2014), poezi,
“Të kam thënë... Lajdins”, (2018), poezi
Poezi nga Selajdin Shabani JETA ME SHUMË DYER... Jeta ka më shumë dyer e më pak çelësa, por pak puthen njëri me tjetrin, jo të gjithë hyjnë e dalin dhe dyert mbeten të ndryshkura. e vrimat e derës mbeten frymëmarrje e ndonjëherë edhe shpresë. Jeta ka edhe deriçka që sa herë mërzitesh ta gjen një ngushëllim. Jeta ka edhe pirg, ku TI, mund të shikosh e të mos flasësh e miku im veç shikon dhe kërkon shfajësim, e jetës nuk i mungojnë as dritaret me perde të bardha e të zeza ku shikimi tretet larg dhe kthehet në pikën e takimit. Jeta ka edhe reze dhe lëviz si brava të ndryshkura me pak dhe shumë borxhe... NDJESIHOLLË DHE HESHTJE DASHURIE Dhe mund ta di saktë frymëmarrjen dhe shikimin tënd por s’po dua ta di, edhe pse e ndjej, se mendja pastaj më bëhet vërdallë, i kam frikë vetes, Se mund të të trokas vakt e pa vakt si muzë poetike të lodrojë e notojë si në baltë që edhe ashtu s’di të vallëzoj. Hesht, por endem përreth teje Si një i huaj, që kërkon një të njohur dhe s'e ka takuar moti kohë. E di se ndjejmë bashkë, ndjesihollë dhe heshtje dashurie! LOJA ME GJARPRIN Sa e sa herë kam hy në lojë vdekjeje, me ty gjarpër, edhe kur na kanë thënë se je i shtëpisë dhe mbrojtës i saj, dhe të kam sjellë qumësht në shtrofullën e oborrit, të bunarit e arrës por unë s'të kam besuar, as kur na kanë mësuar, se ti nuk sulmon i pari, kur kam mund ta shuaj etjen dhe të pimë ujë bashkë. Jo rrallë më ke goditur në sy, edhe pse ti i verbër më ke mbështjellë për qafe si bollë dhe më ke kafshuar me dhëmbët helmues: Edhe në gurë, edhe në lumë, edhe në besë, edhe në fushë. Ti nuk i zbulove gjurmët edhe pse ishe me dy kokë edhe në gjumë dhe loja me ty mbeti e pafund Mos i zë besë gjarprit!? E unë vazhdoj të luaj përsëri me ty, pa ditur se do fitoj ndonjëherë, Gjarpër!? HESHTJA SI MALLKIM Sa e sa herë kemi heshtur Kur është dasht të bërtasim deri në kupë të qiellit sa e sa herë jemi kallur në heshtje dhe kemi duruar kafshimin e gjarprit e të qenit dhe jemi fërkuar si eshkë dimri. Heshtjerëndë mes nesh: heshtje varri, heshtje sehiri, heshtje guximi e heshtje lufte, heshtje dashurie e heshtje heroi, duke shkelur nëpër mote, duke pritur pikat e shiut, por asnjëherë nuk jemi shterur si pus dike duruar më shumë se heshtja në heshtje duke u mekur në mallkim e, ne frymojmë në heshtje TINËZISHT Duam të jetojmë si në ëndrra e zhgjëndërr, dhe të dukemi si fisnikë, por të veprojmë tinëzisht, hetojmë e jetojmë: herë si gjarpër - me dy kokë, t’i fshehim gjuhën dhe këmbët dhe të kafshojmë pak nga pak dhe prapë të dukemi faqe e hisebardhë! Duam të jetojmë: herë si mace nën sofër, herë si engjëll e herë si dreq herë si prift e herë si hoxhë herë si bollë e herë si mollë. Syrin e kemi shqiponjë, mendjen vërdallë, shija nuk na dihet, shijojmë çfarë na vjen dhe bëhemi aktorë herë ëmbël e herë pelin e me naze ty e mua ndoshta s’na pëlqen por, na jemi këta në gjen! DASHURI NË SHIKIM TË PARË Takimi ynë ishte i rastësishëm Në një nga rrugët e vjetra të qytetit shikimet tona u puqen si në telat e rrymës, si në pikëpjekjen e shigjetave, duke u stepur në mes të udhëkryqit duke ndalë edhe kalimtarët, asnjëri nuk lëviznim nga stepja dhe të gjithë na vështronin!? Kishim harruar se ku jemi: as që dëgjonim, as nuk lëshonim rrugë derisa ty të ranë lulet nga dora të cilat i kishe për dikë tjetër dhe desh mi fale me të dy duart, dhe mua fishkëllima e tjetrit më kishte zgjuar nga kllapia, ku nuk kisha dëgjuar as orën e dorës që mu thye duke u ndalë e puqur në 14 e 14! Unë ika në njërën anë por me kokën kthyer pas teje, por mbeti dashuria në shikim të parë duke e kërkuar njëri-tjetrin deri sa u gjetëm te guri dhe rruga e dashurisë! PËRBETIM I RREJSHËM Sa e sa herë kemi bërë BE rrejshëm në Emër të Zotit dhe kemi bërë akte tinëzisht në emër të tij Sa e sa herë jemi përbetuar në emer të babës e nanës dhe kemi vjedhur pak jetë dhe kemi vrarë si shumë dashurinë dhe kemi e s'kemi kërkuar falje sikur asgjë nuk ndodh. Fshihemi pas lotëve, pasqyrës, qëndrimit, dyshimit e lutjeve, hedhim gurin dhe fshehim dorën dhe sikur harrojmë se Zoti është dëshmitar, Por edhe Zotin jemi munduar ta gënjejmë, ashtu siç e kemi gënjyer veten një jetë të tërë e mote pa fund duke u vonuar në kohën e duhur! MË SHUMË SE NJË HERË Kam falur më shumë se një herë po edhe aq herë kam ulur kokën, kam mbyllur sytë sikur që s'po shoh, duke vënë syze dielli kam heshtur edhe kur kam pas të drejtë por edhe kam bërtitur deri në kupë të qiellit, kam ngjirur andej e këndej, si aktor në një teatër kam këlthitur me zë e pa zë si një i trandur përballë vdekjes kam çjerrë nëpër udhëkryqet e jetës duke gërvishtur në tokë e në qiell duke lënë një gjurmë kohe kam ofshamur e psherëtitur deri sa kam fishkëllyer, dhe nuk di a kam qenë i mirë apo i egër për vete apo për të tjerë dhe jeta eci si lojë që s’e fiton kurrë! ME ZJARRMI NËPËR FYTYRË Si nuk ke një pikë mëshirë? Ëndrrat për t’i shkrirë! Si nuk ke një pikë dëshirë? Ëndrrat për t’i shtrirë! Si nuk ke një pikë të ngurtë? Ëndrrat për t’i shthurë! E ëndrrat vazhdojnë të mbesin ngrirë, ku as Dielli nuk t’i shkrinë. Ti vazhdon të mbetesh ngrirë? Me zjarrmi mbi e nën fytyrë! IKJE NËPËR HIJEMOTE Të pata thënë Lajdins shumë e shumë herë, se, ikja (s’)është shpëtimi yt, në një mot e përjetë! Sa e sa herë pate sprovuar ikjen, Lajdins, me shpirt e pa shpirt, po aq herë ishe ndrydhur, duke mbetur i trandur. Kohë hijerëndë, Lajdins, je gjurmë dhe hijëz e kohës. Ikje: kemi ikur dhe po ikim si hijelehtë nëpër yje për të frymuar si shtat e si fije dhe për të(mbi)jetuar në retë e vjeshtës. Po ikim si stinët e vitit, me plagët e kriposura, ikje në heshtje, ikje përtej detit, ikje si fantazmë, folenë s’e le! Lajdins!?: SA E URREJE KËTË IKJE! por, Shqiponja a ik, Lajdins!? NJË COPËZ JETE Jeta të jep më pak se e meriton Lajdins ani pse ke ëndrra dhe ëndje askush s’të pyet, edhe pse të gjithë të duan e të lajkatojnë, kur TI, u duhesh! Jeta të shtrydh e të ndrydh, Lajdins ani pse TI je i dashur dhe këndshëm ajo vjen e fryrë dhe si e gëzuar por të vret pa mëshirë. Jeta të vret për ditë nga një ditë, Lajdins e të fikë ditë e natë, të shtrëngon si në ankth dhe të lë pa gjurmë. PUTHJE SI LUMË Sa herë të kam puthur Jam etur edhe më shumë Nuk jam ndalë si përroskë, kam vazhduar si lumë në flokun dhe trupin tënd edhe në gjysmëdritë, edhe në gjysmëhënë, edhe në mëngjes, edhe në gjumë! Kur të kam puthur Frymëmarrja sa herë më është ndalë, Po aq herë më është rritur si tension i zemrës së lartë!
Puthje si lumë RIKTHIM I VONUAR I DASHURISË S’të kuptova, kur koha dhe ora kërkonte t’i puqnim buzët dhe këmbët dhe të lidheshim si me kthetra, si mish e thua. Ika duke të lënë në stuhi toke, si krua duke pritur të eturin, e t'i përballove mote e sfida duke më prit se do të kthehem një ditë se do të kthehem një stinë dhe vërtet unë u ktheva ditëve dhe një fundjavë gushti: më shijove një ditë - tri puthje e ca përqafime, një ditë tjetër ledhatime dhe një fillimjave tjetër dashurinë. Dhe më s'doje t'ia dije për mua dhe më nuk po takohemi koha shkel pa dritën e saj duke të pritur përsëri me një kumt. Por t’i s'vjen e nuk dukesh askund dhe nuk lëshon asnjë zë, pos që më vërtitesh si peng i dashurisë së vonuar!
Demir Reshiti, lindi më 24 qershor 1963 në fshatin Bresanë të komunës së Sharrit (Dragash, Kosovë). Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Sharr dhe Skenderaj, ndërsa Fakultetin Ekonomik, Fakultetin e Gazetarisë dhe studimet postdiplomike për gazetari në Universitetin e Prishtinës. Shkruan kryesisht poezi, prozë dhe publicistikë. Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. Laureat i çmimeve të para për poezi për fëmijë në “Takimet e Gjeçovit” dhe në manifestimin tradicional “Ora e Tahir Deskut”. Libri i tij “Abetaka” është ribotuar nëntë herë. Aktualisht, punon në Radio Kosova. Veprat:
Trung i ndarë, 1992
Ofshamë,1995
Abetaka, 1995
Reshje nën Pikëllimë, koautor, 1996
Ngutëm ta kapërcej kohën, 2000
Libri i Mrekullive, 2001
Libri i Gjeneratës, monografi, 2009
Mik me Diellin, 2012
Luleborë Sharri, monografi - koautor, 2016
Libri i Mrekullive, vjershave të zgjedhura për fëmijë, 2017
Endje, kritikë letrare, 2019
Poezi nga Demir Reshiti MË FAL KOSOVË Me ujin e pavdekshëm ia lava sytë jetës E shkova ta pres pranverën ndër male Me mallin për ty u nisa me të gdhirë Që ujkun e zi ta godas në ballë Përtej çdo vetmie përtej çdo trishtimi Ikën ditët, netët, kohët... Kalorës kohërash u bëra tërë jetën Ç’nuk bëra për ty Kosovë Detit ia vodha thellësitë e pafund Kur fushës vinte vdekja E lumit rridhte gjaku Kur korbat nxinin qiellin E trishtimi qe bërë pjesë e jetës Më fal Kosovë Nëse s’kam bërë sa duhet për ty MIK ME DIELLIN Loti i shpirtit m’u lag nga thatësia Mbështetur pas grilave të harresës Kokën e shtrydhur nga bindjet e mia Terri ma shtyn përtej vdekjes Dielli përgjumshëm ngjitet drejt qiellit Mëngjesin e mugët qorton Përbuz poshtërueshëm këngën e gjelit Dita e re sot po vonon Gjithë këto vite mbyllur pas grilave S’di se çfarë dite çfarë stine çfarë muaji Shok kam bërë diellin një rreze të tij Më tregon mëngjeset s’më le të vuajë UNË I BURGOSURI QË MA KANË PRERË GJUHËN Gjumi ka mërguar s’di se ku Dhimbja mbi mua shkel me thembër Plagët më nxijnë si retë e mugëta të qiellit Eshtrat më kërcasin pamëshirshëm në humbëtirë kohe Heshtja trishtimin ma shton Një pikë e ftohtë djerse shkëputet nga balli që rënkon Rri i hutuar si një zog i mërdhirë Unë, i burgosuri që ma kanë prerë gjuhën Sodis zërat e ujërave që rrokullisen strehëve Përgjumjen ma shkund një kërcëllimë shuli E dyerve të blinduara që mbyllen si në kor Gardiani Daut me një grumbull çelësash në dorë Më vështron dhimbshëm Mua të burgosurin që ma kanë prerë gjuhën E unë i heshtur Cicërimat e zogjve mundohem t’i hedh në vargje Një klithmë gërryese kapërcen grilat matanë Dhe përbuzjen derdh tej portës së blinduar MALLIN PIKTUROJ
Mallin pikturoj në një copë qiell Një shi i ftohtë ma ngrin buzëqeshjen Dhimbjet i shkruaj në copëza letre të verdha Dhe si pa kohë nisem rrugës së gjakut tim Drejt perëndimit të kuqërremtë Shaloj Kalin e Trojës Deri te një hije shelgu Ku merr fund pikturimi Dhe nis fshirja e kufijve Këtu Nën hijen e shelgut vajtues Këputet kënga e përvajshme Këtu... NËNA MIJËVJEÇARE Një nënë si zanë mali Dallon nga të tjera gra Grua që i ndrit balli E s’mposhtet si një kala Një gruaburrë që lindi titanikë E me sy shemb barrierat Shpend gjigant sokoleshë Një grua jo si të tjerat Tërmetet pluhurin ia shkundën Që ndër shekuj e kishte në kraharor Dallgët e trazuara plagët ia shpërlanë Që nga luftëra të gjata kish marrë Një shqiponjë jo si të tjerat Që pezull rri fluturim Dy krahë që na përkëdhelin Dy sy që falin dashuri Një nënë jo si të tjerat E bukur si zanë Një nënë mijëvjeçare Është nëna jonë
Rifat Ismaili ka lindur me 24 mars 1968 në Durrës. Prej vitit 1986 ka filluar të shkruaj dhe të publikoj në gazetat dhe revistat e kohës. Njëkohësisht, është marrur edhe me përkthime. Nga viti 1991, jeton në Itali. Veprat:
Tregime, Dea 1997
S'jam gjithnje Kolomb, poezi - ese dhe perkthime, Dea 1998
Nje vend burrash, roman, Amfioni&Zeti, 2002
Dilemat e lirise njerzore, ese dhe shkrime, DDS 2011
Përkthime:
Asnje kenge dashurie, tregime nga Carl Bukovski, Naim Frasheri 2002
Postieri i Nerudes, Antonio Skarmeta, Ideart 2003
Poezi nga Rifat Ismaili NË SYTË E MI, KODRAT E TUA, SHQIPËRI Kaq shume pranvere ne zemer te Firences Vec dimer kam une ne fytyre Vjeshta i shkul nga pemet fletet Nga trupi im me shkul dhe miqte. Ne syte e mi, kodrat e tua, Shqiperi Ulen si pellumbat mbi statujat e vjetra Ne qiell ngrihem me to perseri Humbim permes endrrash te fshehura. Nuk i kam as engjejt ketu prane Te me conin diku ne shtrat perendish. Te flija gjume me nje pate te bardhe Te shkruaja i dehur mbi qafa perrish. Por asgje s'po ndodh ne kete qytet Vec une endem kot neper muzg Ne fole dritash ti me rreshqet Diku brenda meje bie dhe humb. Dhe une se c'kam tani nje dhembje Qe dot se bej te arte mengjesin Marr lumin ta ngjis si ylber ne qiell Pikat e ujit pa u ngjitur lart vdesin... C'me shkon mendja tek ty atje Tek te pafundmet tonat dashuri Tek te shkurtrat dite te perjetshme Ku ti si nje meteor i fshehur rri. LUTJE Kjo lutje ne heshtje eshte Per tere ata qe vdiqen Qe shkuan e u harruan Per tere minutat e heshtjes Qe shpirtin ma munduan... Per joshjen e pare te gruas Me druajtjen e purpurt te agimit Per fshehtesine e tingujve Qe i perngjajne burimit... DO HYJ NË ZËMRËN TËNDE Do hyj ne zemren tende Do hyj e me s'do dal Se ti me le pa mendje Se ti me le pa fjale. Se ti me le pa gjume Se ti me le pa zjarr S'kam me c'te mbulohem Kam ftohte edhe mall... Se ti me me buzeqeshe Si nje diell i ngrohte Ra nje zog ne mbremje Mbi mua si lot. Do hyj ne zemren tende Do hyj e me s'do dal Si nje kupe me vere,moj Afsh e endrra me fal. Hajde,bukuroshe,hajde Eja mike,vec nje here Si krua rridh mbi mua Me laj me pak pranvere. NUK DUA... Nuk dua me vere As veshtrime s'dua te pi Eja ti hon brenda me merr Te jem si hici i lire. Eja ti murg me percill Ne qiellin pa rikthim Dua te ndjek pa shprese Yje e zogj ne udhetim. Te ndjek kuajt e eres Kur mbesin larg pa fryme Ti ve zjarrin vetes Te bie tokes si bryme. Se dua lakuriqesine Nuk dua as fjale te pi. Do bej dhe pa dashurine Pa gaz une prape do rri. Nje shkrep dua te jem Nje thike mbushur me gjak Te godas pareshtur veten Per veten te marr hak. ME QIRI TË SHUAR Udheve te panjohura si ere shkoj Ne trup kam vec gjelberim Shpesh, kerkoj dicka qe s, eshte Qe shkon dhe vjen si enderrim. Shpesh, dhimbjet si rete e zeza Ne qiellin tim rriten vazhdimisht Prej vjeshtes, muzgjet e nderprera Me shkojne si metafora, natyrisht. Ikjet e mia ne te tjera vende Ku diell do kete me shume se cdo here Me mbeten ne mendje si unaza te shkelura Qiejve bredhin si yje pa shprese. Porsi shkembinj tek flijohen ne det Ashtu ne cdo kohe shemben iluzionet Kerkoj permes permbysjes veten Me qiri te shuar oreve te vonshme. 27 tetor 1993 LODRA HESHTJEJE ...a s'te duket se ben ftohte dicka thyhet dhe kercet sado bute sado lehte- shkel mbi toke...
Besnik Camaj (1960), është ligjërues i informatikës grafike në Universitetin e Shkencave të Aplikuara, në Yverdon-les-Bains të Zvicrës. Në botën letrare, është i njohur si Bes Camaj. Veprat:
“Grimca të rinisë”, poezi, 1979, Dukagjini, Pejë, 2011.
“Diellit tim”, poezi, Konica Color, Tiranë 2009.
“Rrugës jam”, poezi, Toena, Tiranë, 2015.
“Leksikon i autorëve shqiptarë në Zvicër”, me bashkautor Shefqet Dibrani, Faik Konica, Prishtinë, 2016.
“Strehë dashnie”, OM, Prishtinë, 2018.
Poezi nga vëllimi "Strehë dashnie" NË KËTË BOTË të marrë unë jam rrugë e ti strehë që veç pikon e deh Kurrë nuk u bëmë bashkë sa i ngushtë ky shteg për t’u ça sa e shkurt kjo jetë për t’u nda Republikë strehë e dashnisë sime të pambarueme anipse copë-copë kam ra n’dashni me ty edhe pa t’pasë më ke ngrohë m’ke dhanë dije e m’ke ba hije më thërret n’emën e mbiemën m’i mbron rrënjët edhe fijet e sa herë dua me t’përshndetë bahem pluhun i rrugëve tua t’kapi për strehe e ngreh kryet me t’pa e me ta ba me dorë sakaq shi e breshën m’godet në kokë bahem qull rrugë me gropa kajherë edhe ndoj fërfëllizë m’i shkund flokët e m’i çnduk një nga një veç atyne t’fortave që janë tha n’qëndresë e n’pendesë kanë marrë ngjyrë shkëmbi po unë nuk të lëshoj doresh se kështu m’ke gatu edhe nëse të heq ndojherë kur djersij të vë prapë mbi kokë s’mundem pa ty edhe ashtu kimet janë rrallu të mbramat janë me fat shkretina po hapnohet nga shkujdesja tash krejt çka bie mbi rrëshqet curril kajshëm e skajshëm ta dish aty mbas veshit i kam mbledhë tana pikat e shiut e i kam shpërnda në tela t’shpirtit me u tha e me u tretë bashkë me erën dhe me atë shijen që s’më hiqet asnjëherë nga mendja e dashtun t’kam ruajtë ashtu si kam mujtë me krahë e pa krahë në breshën e stuhi me njëqind mijë telashe e me shumë kufij bukur shpesh m’asht dridhë zemra nga veshët e mureve nga telat shpues dhe nga anijet e pa kthim po edhe nga ikja e çasteve kur kapeshim për asnji gja e nuk shiheshim sysh kur folnim pa mendu e i kthenim shpinën njani-tjetrit në vend që t’i kuronim plagët pa këmbana e të jetonim bashkë me mendje t’ndritun e dashni t’pafikun ma e dashtuna ime të vë prapë mbi kokë po tash të plotë me tana skajet dhe nuk të heq më që të më mbrosh e të më ruash bjeshkët me gjithë ata shtigje e ata brigje ku e lashë frymën time n’vrap me këngë për lule t’bukura dhuratë për gjyshet nanën dhe për disa mësues të mirë dua të m’i ruash dhe kthjelltësitë e Ujit të Ftohtë të Synit Kaltër n’veri e jug e të burimit të Drinit ku futja kambë e duar për t’nxjerrë një troftë që s’e kish’ kush atëbotë dua të ma ruash edhe tamlin e atij gjini që pikon gurkalanë dhe ajrin që mban peng atë princeshë si dhe drithërimat mes mureve të kanionit tetujvarësh dhe gjithë ato kështjella e mrekulli të tjera që me një t’hedhun sysh m’i përpijnë fjalët e ma tejmbushin shpirtin fllad streha ime e dashnisë edhe matanë kam me t’mbajtë mbi kokë mbi vete deri sa të tretem në kristalet polifonikë të trupit tand e të bahem gati me rimbi në një botë tjetër me ma shumë dashni këtu po ndalem pak me marrë frymë e po i bie shkurt kësaj rruge të pasosun me vargje t’mbushuna që kanë nisë me iu dridhë shkronjat në fund t’fundit le ta dinë të gjithë se të dua shëndetplotë dhe dua me t’pa në dritë t’synit kur t’mi mbyllësh qepallat për t’fundit herë Prishtinë, 11 mars 2017 Në det u zhyta krejt mandej ngrita kryet si përgjumshëm hapa sytë e brita pak ujë se vdiqa N’ecje çdo ditë bregut t’lumtë e shoh nji njeri t’urtë me një libër të pashkruem e të harruem nën sqetull dhe një tjetër n’dorë kohë-pas-kohe e shfleton nga pak flladit djersët merr frymë e ftyra i del n’shesh tue ça Si shi sigjim kacavaresha ujvarës së qiellit atë ag ajo ofshau butshëm për të dytën herë doli në terrasë vnoi mbathjet mbi tel e cigaren mbi buzë dhe më thau tanë jetën e lume
