Demir Reshiti

Demir Reshiti

Demir Reshiti, lindi më 24 qershor 1963 në fshatin Bresanë të komunës së Sharrit (Dragash, Kosovë). Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Sharr dhe Skenderaj, ndërsa Fakultetin Ekonomik, Fakultetin e Gazetarisë dhe studimet postdiplomike për gazetari në Universitetin e Prishtinës. 
Shkruan kryesisht poezi, prozë dhe publicistikë. 
Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës. 
Laureat i çmimeve të para për poezi për fëmijë në “Takimet e Gjeçovit” dhe në manifestimin tradicional “Ora e Tahir Deskut”. 
Libri i tij “Abetaka” është ribotuar nëntë herë.
Aktualisht, punon në Radio Kosova.

Veprat: 

1. Trung i ndarë, 1992 
2. Ofshamë,1995
3. Abetaka, 1995 
4. Reshje nën Pikëllimë, koautor, 1996
5. Ngutëm ta kapërcej kohën, 2000
6. Libri i Mrekullive, 2001 
7. Libri i Gjeneratës, monografi, 2009
8. Mik me Diellin, 2012
9. Luleborë Sharri, monografi - koautor, 2016
10. Libri i Mrekullive, vjershave të zgjedhura për fëmijë, 2017 
11. Endje, kritikë letrare, 2019

Poezi nga Demir Reshiti


MË FAL KOSOVË 

Me ujin e pavdekshëm ia lava sytë jetës 
E shkova ta pres pranverën ndër male 
Me mallin për ty u nisa me të gdhirë 
Që ujkun e zi ta godas në ballë 
Përtej çdo vetmie përtej çdo trishtimi 
Ikën ditët, netët, kohët... 
Kalorës kohërash u bëra tërë jetën 
Ç’nuk bëra për ty Kosovë 
Detit ia vodha thellësitë e pafund 
Kur fushës vinte vdekja 
E lumit rridhte gjaku 
Kur korbat nxinin qiellin 
E trishtimi qe bërë pjesë e jetës 
Më fal Kosovë 
Nëse s’kam bërë sa duhet për ty 




MIK ME DIELLIN 

Loti i shpirtit m’u lag nga thatësia 
Mbështetur pas grilave të harresës 
Kokën e shtrydhur nga bindjet e mia 
Terri ma shtyn përtej vdekjes 
Dielli përgjumshëm ngjitet drejt qiellit 
Mëngjesin e mugët qorton 
Përbuz poshtërueshëm këngën e gjelit 
Dita e re sot po vonon 
Gjithë këto vite mbyllur pas grilave 
S’di se çfarë dite çfarë stine çfarë muaji 
Shok kam bërë diellin një rreze të tij 
Më tregon mëngjeset s’më le të vuajë 




UNË I BURGOSURI QË MA KANË PRERË GJUHËN 

Gjumi ka mërguar s’di se ku 
Dhimbja mbi mua shkel me thembër 
Plagët më nxijnë si retë e mugëta të qiellit 
Eshtrat më kërcasin pamëshirshëm në humbëtirë kohe 
Heshtja trishtimin ma shton 
Një pikë e ftohtë djerse shkëputet nga balli që rënkon 
Rri i hutuar si një zog i mërdhirë 
Unë, i burgosuri që ma kanë prerë gjuhën 
Sodis zërat e ujërave që rrokullisen strehëve 
Përgjumjen ma shkund një kërcëllimë shuli 
E dyerve të blinduara që mbyllen si në kor 
Gardiani Daut me një grumbull çelësash në dorë 
Më vështron dhimbshëm 
Mua të burgosurin që ma kanë prerë gjuhën 
E unë i heshtur 
Cicërimat e zogjve mundohem t’i hedh në vargje 
Një klithmë gërryese kapërcen grilat matanë 
Dhe përbuzjen derdh tej portës së blinduar 




MALLIN PIKTUROJ

Mallin pikturoj në një copë qiell
Një shi i ftohtë ma ngrin buzëqeshjen
Dhimbjet i shkruaj në copëza letre të verdha
Dhe si pa kohë nisem rrugës së gjakut tim
Drejt perëndimit të kuqërremtë
Shaloj Kalin e Trojës
Deri te një hije shelgu
Ku merr fund pikturimi
Dhe nis fshirja e kufijve
Këtu
Nën hijen e shelgut vajtues
Këputet kënga e përvajshme
Këtu...




NËNA MIJËVJEÇARE 

Një nënë si zanë mali 
Dallon nga të tjera gra 
Grua që i ndrit balli 
E s’mposhtet si një kala 

Një gruaburrë që lindi titanikë 
E me sy shemb barrierat 
Shpend gjigant sokoleshë 
Një grua jo si të tjerat 

Tërmetet pluhurin ia shkundën 
Që ndër shekuj e kishte në kraharor 
Dallgët e trazuara plagët ia shpërlanë 
Që nga luftëra të gjata kish marrë 

Një shqiponjë jo si të tjerat 
Që pezull rri fluturim 
Dy krahë që na përkëdhelin 
Dy sy që falin dashuri 

Një nënë jo si të tjerat 
E bukur si zanë 
Një nënë mijëvjeçare 
Është nëna jonë