 |
| Demir Reshiti |
Demir Reshiti, lindi më 24 qershor 1963 në fshatin Bresanë të komunës së Sharrit (Dragash, Kosovë). Shkollën fillore e kreu në vendlindje, të mesmen në Sharr dhe Skenderaj, ndërsa Fakultetin Ekonomik, Fakultetin e Gazetarisë dhe studimet postdiplomike për gazetari në Universitetin e Prishtinës.
Shkruan kryesisht poezi, prozë dhe publicistikë.
Është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës.
Laureat i çmimeve të para për poezi për fëmijë në “Takimet e Gjeçovit” dhe në manifestimin tradicional “Ora e Tahir Deskut”.
Libri i tij “Abetaka” është ribotuar nëntë herë.
Aktualisht, punon në Radio Kosova.
Veprat:
- Trung i ndarë, 1992
- Ofshamë,1995
- Abetaka, 1995
- Reshje nën Pikëllimë, koautor, 1996
- Ngutëm ta kapërcej kohën, 2000
- Libri i Mrekullive, 2001
- Libri i Gjeneratës, monografi, 2009
- Mik me Diellin, 2012
- Luleborë Sharri, monografi - koautor, 2016
- Libri i Mrekullive, vjershave të zgjedhura për fëmijë, 2017
- Endje, kritikë letrare, 2019
Poezi nga Demir Reshiti
MË FAL KOSOVË
Me ujin e pavdekshëm ia lava sytë jetës
E shkova ta pres pranverën ndër male
Me mallin për ty u nisa me të gdhirë
Që ujkun e zi ta godas në ballë
Përtej çdo vetmie përtej çdo trishtimi
Ikën ditët, netët, kohët...
Kalorës kohërash u bëra tërë jetën
Ç’nuk bëra për ty Kosovë
Detit ia vodha thellësitë e pafund
Kur fushës vinte vdekja
E lumit rridhte gjaku
Kur korbat nxinin qiellin
E trishtimi qe bërë pjesë e jetës
Më fal Kosovë
Nëse s’kam bërë sa duhet për ty
MIK ME DIELLIN
Loti i shpirtit m’u lag nga thatësia
Mbështetur pas grilave të harresës
Kokën e shtrydhur nga bindjet e mia
Terri ma shtyn përtej vdekjes
Dielli përgjumshëm ngjitet drejt qiellit
Mëngjesin e mugët qorton
Përbuz poshtërueshëm këngën e gjelit
Dita e re sot po vonon
Gjithë këto vite mbyllur pas grilave
S’di se çfarë dite çfarë stine çfarë muaji
Shok kam bërë diellin një rreze të tij
Më tregon mëngjeset s’më le të vuajë
UNË I BURGOSURI QË MA KANË PRERË GJUHËN
Gjumi ka mërguar s’di se ku
Dhimbja mbi mua shkel me thembër
Plagët më nxijnë si retë e mugëta të qiellit
Eshtrat më kërcasin pamëshirshëm në humbëtirë kohe
Heshtja trishtimin ma shton
Një pikë e ftohtë djerse shkëputet nga balli që rënkon
Rri i hutuar si një zog i mërdhirë
Unë, i burgosuri që ma kanë prerë gjuhën
Sodis zërat e ujërave që rrokullisen strehëve
Përgjumjen ma shkund një kërcëllimë shuli
E dyerve të blinduara që mbyllen si në kor
Gardiani Daut me një grumbull çelësash në dorë
Më vështron dhimbshëm
Mua të burgosurin që ma kanë prerë gjuhën
E unë i heshtur
Cicërimat e zogjve mundohem t’i hedh në vargje
Një klithmë gërryese kapërcen grilat matanë
Dhe përbuzjen derdh tej portës së blinduar
MALLIN PIKTUROJ
Mallin pikturoj në një copë qiell
Një shi i ftohtë ma ngrin buzëqeshjen
Dhimbjet i shkruaj në copëza letre të verdha
Dhe si pa kohë nisem rrugës së gjakut tim
Drejt perëndimit të kuqërremtë
Shaloj Kalin e Trojës
Deri te një hije shelgu
Ku merr fund pikturimi
Dhe nis fshirja e kufijve
Këtu
Nën hijen e shelgut vajtues
Këputet kënga e përvajshme
Këtu...
NËNA MIJËVJEÇARE
Një nënë si zanë mali
Dallon nga të tjera gra
Grua që i ndrit balli
E s’mposhtet si një kala
Një gruaburrë që lindi titanikë
E me sy shemb barrierat
Shpend gjigant sokoleshë
Një grua jo si të tjerat
Tërmetet pluhurin ia shkundën
Që ndër shekuj e kishte në kraharor
Dallgët e trazuara plagët ia shpërlanë
Që nga luftëra të gjata kish marrë
Një shqiponjë jo si të tjerat
Që pezull rri fluturim
Dy krahë që na përkëdhelin
Dy sy që falin dashuri
Një nënë jo si të tjerat
E bukur si zanë
Një nënë mijëvjeçare
Është nëna jonë
Keine Kommentare:
Kommentar veröffentlichen