 |
| Arben Kondi |
SHKRIMTARI QE ECEN NE RRUGEN E RILINDASVE
(Po kush është Arben Kondi, ky autor i heshtur, fjalëpak e punëshumë?!)
Arbeni lindi më 19 qershor të vitit 1959, në qytetin e Tiranës, në një familje me rrënjë të thella kombëtare. Me origjinë është nga Çamëria, nga fshati Shalës e Markat i Konispolit (Sarandë), pra nga ajo pakëz Çamëri që i mbeti atmëmëdheut tonë pas Konferencës së Ambasadorëve në Londër, në vitin 1913. Shkollën 8-vjeçare e kreu në Tiranë. Të mesmen në gjimnazin “Sami Frashëri”. Pikërisht në këto vite zënë fill edhe botimet e para të tij si në gazetën “Zëri i Rinisë”, “Drita” apo në revistën “Nëntori”. Në vitin 1979, shtëpia botuese “Naim Frashëri” boton antologjinë poetike “Këngët e para”, ku përfshihet edhe një cikël i plotë prej poetit të ri. Në mesin e viteve tetëdhjetë, pasi kryen studimet për Gjuhë-Letërsi punon si gazetar në Radio Televizionin Shqiptar. Për afro dy vjet përgatit “Radiorevistën letraro-artistike”, një emision ky që i jep mundësinë të njohë nga afër shkrimtarë dhe artistë të shumtë shqiptarë. Qysh në ato vite, një hapësirë të ndjeshme në këtë emision zë edhe letërsia e Kosovës, me Mekulin e madh, Podrimen etje. Por emërimi, për shkaqe biografie, nuk iu bë asnjëherë. Kështu që, në shtatorin e vitit 1986, dërgohet të punojë si mësues në malësinë e Tiranës. Atje qëndron katër vjet.
Në vitet e demokracisë, Arbeni shihet të angazhohet në shtypin e kohës si në gazetën “Rilindja Demokratike”, “Republika”, e në mënyrë të veçantë në atë “Çamëria”. Arben Kondi, tok me intelektualë të tjerë të njohur çamë si Abaz Dojaka, Bashkim Kuçuku, Ballkize Halili, Arshi Rexha, Enver Kushi, Petrit e Ilmi Kasemi, Laurant Bicaj, etj., është një ndër krijuesit e parë të kësaj gazete.
Në vitin 1994, pas një eksperience të vyer në botën arbëreshe, përkthen dramën “Fluturim i kobshëm” të shkrimtarit Luigji Skarpeli, me motive nga legjenda e njohur shqiptare “Kostandini e Doruntina”, Arben Kondi do botojë vëllimin poetik “Takim dashurie”.
Në vitet e para të demokracisë, realizon edhe ëndrrën e tij të kahershme për të vizituar Çamërinë e përtej kufirit. Mbresat që i la vendi i origjinës do t’i hedhë në librin “Rikthim në Çamëri”, që do të njohë plotë dhjetë ribotime, si dhe një përkthim në gjuhën angleze.
Ndërkohë, genocidi serb ndaj shqiptarëve të Kosovës nuk kish se si të mos e godiste rëndë shpirtin e tij. Sllobodan Millosheviçi, kasapi i Ballkanit po përsëriste tek shqiptarët e Kosovës genocidin e kryer prej kryekriminelit Napoleon Zerva në vitet 1944-1945 ndaj çamëve dhe Çamërisë. Plagët e kombit dhembin njësoj. Kështu që në vitin 1999, Arbeni do të botojë librin “Krimi i fundshekullit” me një përkushtim domethënës ndaj UÇK-së, si krenaria e kombit shqiptar.
Qysh nga ky çast, pena e Arben Kondit nuk do të rreshti së shkruari për Çamërinë, Kosovën, Iliridën e për mbarë trojet kombëtare të shqiptarëve në Ballkan, duke mos lënë pas dore këtu as Toplicën e harruar. Kështu do të botohen e ribotohen në radhë një sërë librash. Shpejt “Rikthimi në Çamëri” do të ndiqet prej “Epirit në një këndvështrim të ri”, si dhe prej “Shqipërisë Etnike”, që së toku krijojnë një triptik të plotë. Brenda dhjetë viteve, këto tri libra do të njohin plotë pesëmbëdhjetë ribotime. Në vitin 2002, Arben Kondi do të nxjerrë në dritë një tjetër vëllim të ri poetik, me titull “Përtej dashurisë”. Si një fill i kuq, motivet mbi familjen dhe atdheun do ta përshkruajnë të gjitha poezinë e tij. Në vitin 2003, ai boton romanin “Barbarët” që i kushtohet genocidit dhe luftës së Kosovës për liri. Duke vënë në qendër të romanit dy figura të njohura të botës amerikane siç ishin ish zëdhënësi i Departamentit të shtetit Xhejms Rubin si dhe të shoqen e tij, gazetaren e mirënjohur të CNN-it Kristiane Amanpur, Kondi na afron vetë këndvështrimin dhe ndihmesën e madhe që afruan Shtetet e Bashkuara të Amerikës për lirinë e Kosovës.
Në fund të vitit 2003, Arben Kondi do të marrë sërish rrugën e mërgimit. Këtë herë shumë larg. Në Australinë e përtej oqeaneve. Arsyen e kësaj lëvizje të re ai do ta shpjegojë qartë e bukur nëpërmjet tri vargjeve të poezisë me titull “Dhimbje e dyfishtë”. Ja si shprehet poeti të:
“Sërish emigroj Atdhe/
Të gjeta me dhimbje/
Me dhimbje po të le”…
Në këtë shtet-kontinent, ku ligjin e bën ligji, Arben Kondi, tok me gruan dhe djalin e tij, do të botojë gazetën e parë për shqiptarët e Australisë. Në dy vitet e para, ajo do të titullohet “Shqiptari i Australisë”, kurse në vitet 2006-2007, gazeta do të mbajë emrin e heroit tonë kombëtarë “Skënderbeg”. Me këtë rast, duhet të theksohet se gazeta shpërndahej në të gjithë Australinë, me prioritetet në ato qytete ku shqiptarët qenë në një numër më të madh. Gazeta e nisi botimin e saj me 16 faqe dhe përfundon me plotë 32 të tilla. Në 2008-ën, kur gazeta “Skënderbeg” mbyllet, Arben Kondi rikthehet sërish në Atdhe. Brenda këtij viti, ai do të botojë një sërë librash. Dhe nuk janë pak. Por pesë syresh. Thënë ndryshe, Kondi do t’i afrojë lexuesit të tij të gjitha motivet e mbledhura gjatë viteve të mërgimit në Australi. Në krye del në dritë romani “Jetë e vështirë”. Pas tij, botohet vëllimi me poezi “ Kosovë e Çamëri”. Në të njëjtën kohë botohet në anglisht “Rikthimi në Çamëri”. Libri me tregime “Tregimet e mërgimit” del fill pas tij. Kurse përmbledhja me polemika e intervista të ndryshme me titull “Si Kosova, edhe Çamëria, është gjaku ynë i pafalur” mbyll vitin 2008.
Në Shqipëri, Arben Kondi do t’i rikthehet sërish pjesëmarrjes së panaireve të librit shqip që mbahen nëpër mbarë hapësirën tonë etnike. Tashmë, emri i tij është i njohur. Librat e tij kërkohen në Tiranë, në Prishtinë, në Shkup, në Tetovë, në Ulqin e kudo. Postbllok i pakalueshëm, atyre do ju ngrihet vetëm në Çamëri, në vendin e tij të origjinës. Ndërkohë që tamtamet e politikës apo të studiuesve shovenë grekë e filogrekë nuk kanë të sosur si në Greqi e, për fat të keq, edhe në Shqipëri.
Por shkrimtari Arben Kondi vazhdon të shkruajë pa prerë. Ai do të shndërrohet vetiu në një misionar të shqiptarizmit, të kombit të tij. Për këtë flet vetë ribotimi i pothuajse të gjithë librave të tij, të cilat, momentalisht, kanë arritur në një tirazh prej afro pesëdhjetë mijë kopjesh. Kështu, në vitin 2009, i cili shënon edhe gjysmë shekullin e lindjes, shkrimtari ynë boton romanin “Vrasja e dytë e Marko Boçarit”. Pa dyshim, ky libër përbën një kontribut në letërsinë shqipe. Po në pesëdhjetëvjetorin e ditë lindjes do të njohë dritën e botimit edhe vëllimi i ri me poezi i titulluar “Dhuratë për ditëlindjen”. Në vitin 2010, Kondi do të shkruaj romanin “Shqiptaro-vrasësi Napolon Zerva”. Siç merret me mend, edhe nga vetë titulli i këtij libri, autori ka si subjekt genocidin famëkeq të Athinës zyrtare ndaj Çamërisë martire. Kurse një vit më vonë, pena e tij do nxjerrë në dritë romanin e titulluar “Djaj në veladon”. Në të, spikat qartë një ballafaqim i mprehtë idesh për sa i takon Autoqefalisë së kishës ortodokse shqiptare. Dy janë figurat kryesore të romanit. Në një anë shpaloset shovinizmi djallëzor grek i përfaqësuar prej Anastas Janollatosit. Ndërsa në anën tjetër shfaqet figura hyjnore e Fan Nolit, si përfaqësuesi më tipik i atdhetarizmi të madh ortodoks shqiptar. Natyrisht, në këtë mes nuk mund të mbetej pa u skicuar edhe figura e Kozma Etolianit, si babai shpirtëror i Janullatosit.
Ndërkohë që romani “Tmerri” botuar në vitin 2012 shënon ndoshta majën e krijimtarisë së tij. Ky roman, jo vetëm të trondit me rrëfimet e të vërtetave tragjike të luftës serbe kundër Kosovës, por, në të njëjtën kohë, tingëllon edhe një apel për paqen. Duke lexuar rresht pas rreshti, lexuesi e kupton se romani “Tmerri” është vazhdë e perlave që prodhon mjeshtëria e tij artistike”. Në të njëjtën kohë romani “Tmerri” përmbyll edhe vetë veprën e zgjedhur të autorit në tetë vëllime gjithësej. Pa dyshim, ky botim special shënon një ngjarje të rëndësishme për letërsinë shqipe si në Shqipëri, Kosovë e në mbarë hapësirën tonë etnike. Kurse në gjysmë e parë të vitit në vazhdim (2013), Arbeni do të nxjerrë në dritë një tjetër roman të ri me titull “Mëhalla e Muhaxhirëve”. Me këtë libër ai do ti kthejë sytë sërish nga Çamëria, vendi i tij i origjinës. Përsekutimi i dyfishtë çam si në çamëri e po ashtue edhe nga rregjimi diktatorial komunist vihet ne qëndër të librit. Në vitin 2014, Kondi nxjerr në dritë një tjetër vepër të rëndësishme siç është romani “Dionisi i Paramithisë”, i cili po ashtu trajton temën e Camërise dhe pikërisht mesjeten e saj, në fund të shekullit gjashtëmbëdhjetë dhe në fillim të shekullin shtatëmbëdhjetë. Në vitin 2015 boton dy novella të përmbledhura në librin “Melburni në Terr”. Ndërkohë Arbeni vazhdon të shkruaj. Ai ka sërish një roman të ri që pritet të dalë këto ditë nga shtypi. Ky libër i kushtohet një figure të madhe të mesjetës shqiptare siç është Gjin Bue Shpata, princi i madh që ka jetuar në shekullin katërmbëdhjetë me kryeqëndër qytetin e Artës, në jugun me ekstrem të Shqiptariës. Me siguri edhe ky roman i ri i tij do të zgjojë patjetër kureshtjen e shqiptarëve kudo që janë si në Shqipëri, në Kosovë, në Iliridë, në Malësi si dhe në Diasporë.
Pozaet Qose u lind në Sojnik të Gramshit në vitin l964 dhe aktualisht ështe mësues i letërsisë e gjuhës shqipe në gjimnazin “Shefqet Guzi”. Është poet, tregimtar e publicist. Mjaft krijime të tjera letrare e shkrime publicistike i ka botuar në organe të ndryshme të shtypit të përditshëm e atij periodik, si në revistën e përjavshme letrare “Obelisk” dhe gazetat “Drita”, “Temp”, “Ndryshe”, “Albania” “Nacional”, “55”, etj. Ka qenë Anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Shqipërisë. Është Anëtar i Klubit të Shkrimtarëve Shqiptarë në Botë “Drita”.
Ka botuar përmbledhjet poetike:
- "Jam rob i fatit tim".
- "Sytë e së panjohurës".
- "Tek ëndrra mbeta".
- "Panairi i absurdit".
Poezi nga autori Pozaet Qose
ZGJEDHJE
Mes dhjetëra, qindra rrugësh për të vdekur,
Do zgjidhja që të vdes nga dashuria.
Do thoshnin në përcjellje, duke qeshur:
I gjori, iku skiç nga marrëzia!
Të më besoni, s’desha vdekje tjetër,
Dhe sikur të më premtohej prapë ringjallja,
Sepse harresa, porsi shtrigë e vjetër,
Do shfaqej si një zanë, që e vret falja.
Do shkoja buzagaz për te kjo vdekje
Sepse, si një ulli do mbillja veten,
Të tjerët, si një mjegull e trishtë vjeshte,
Do të kërkonin verbër buzëqeshjen.
Kështu do kisha dashur ta kem ikjen,
Me arkëmort ylberi të shumëngjyrtë,
Që kohës t’i dhuroja ngutshëm shijen,
Si ëndërr dhe të mishtë, dhe të ylltë.
PËR AJO-NË
Ajo te fjalët ka litarë argjendi,
Dhe te vështrimi ca magnetë të verbër.
Atje i mjeri lypës ndihet dendi,
Dhe s’lyp, si çek pagese, asgjë tjetër.
Ajo-ja shkel në shtigje të kristalta
Dhuron thesar e nuk kërkon qindarkë,
Lind diej maji orësh të acarta,
Thur tinguj këngësh nëpër terr të prapë.
Kush është ajo-ja? Po ç’e vrisni mendjen,
Është dita juaj, si një ftesë e dielltë.
Ju pëshpërit ta kyçni skutash dhembjen
Dhe ta çlironi foshnjëz të pranvertë...
ÇDO NATË
Të thjeshtën lutje nis çdo natë drejt teje,
Kur gjumi, si postier pa ligësi,
Sjell shenjat, që i nis bujarja vdekje;
Të zezën baltë e lotët si stoli.
O perëndi, më mbaj larg nga e keqja
I pëshpëris asaj me përgjërim,
Që me sy ferri të mos më shohë jeta,
Se nuk kam shans t’i jap tjetër fillim.
Çdo natë i flas agimit, që në ardhje
Të mos më çelë veç sytë prapë me hare,
Por të ma ngrohë shpirtin nëpër mardhje
E të më thotë; beso se tani je...
PO BIE NJË KËMBANË
Po bie një këmbanë. Unë, vetmitari,
Nuk di ç’të bëj prej tingujve të saj;
Të dimërohem heshtur, si janri,
Apo të zhurmëroj si bletë në maj.
S’e di çfarë fsheh ky çast, si plagë tingujsh,
Një lindje a një vdekje rri atje?
Por lajmi në të njëjtat pranga qëndron lidhur;
Veç një këmbanë ndan fatin tonë mbi dhe.
Dikush mund ta shpërfillë lajmëtaren
Dhe t’i krenohet bronzit, si një cub,
Por unë nuk mundem t’ia mohoj dot gjalljen,
Se bashkë me të dhe vetë do mirrja fund.
Po bie një këmbanë në zemrën time
Dhe zgjon ajo çdo gjë që fle tek unë,
Si bulkthi, me thërrmija terri, drite,
Që ëndrrave përkund misterin gjumë.
THIRRJE
E bukur, po ku humbe, moj e lojtur,
U bëre ti parfum apo qiri?
Në kopësht zoologjik hapësirën rrotull
E ktheve nga mëria me mëri.
E bukur, sot unë jam tablo muzeu,
Dikë pres të më vjedhë, me kokë në torbë,
Të shkumbem, si një dallgë prej Egjeu,
Të ziej veten, porsi mish në vorbë.
E bukur, moj e bukur, sa të hidhur
Kjo ikja jote gjurmën lë pas teje
Dhe bëhet një përhumbje e përndritur
Dhe shkrumb i pamëshirë i një rrufeje!
DEVOLLI DERDHET NË DY DETE
-poeteshave te qytetit tim, Leidit, Rudinës dhe Enkeleidës-
Devolli derdhet në dy dete,
Por s’ka në ta të njëjtin fat,
Sepse, kur shuhet ndër poete,
Rilind në qindra vargje prapë.
Kur njëri butë i shuan dallgën,
Dhe e kthen heshtur në një qengj,
Tjetri ia shton atij rropamën,
Në zjarre fjalësh, si ortek.
Oh, ç’fat prej princi ka ky lumë,
Kur ndër poete shkumbëron
Dhe gjithnjë mbetet i pagjumë,
Si varg që klith e që këndon!
Kështu e paska shkruar fati
Të ketë dy dete për pasqyrë,
T’i kthehet në ylberë inati
Dhe valë e dallgë në trëndafilë...
__________________________
Marrë nga Revista elektronike "AlbPlanet"
Përgatiti: Kujtim Stojku
 |
| Dibran Demaku |
Dibran Demaku u lind në Abri të Epërme (komuna e Drenasit), Kosovë, më 18 prill 1956, ku edhe mbaroi shkollën fillore.Shkollimin e mesëm e kreu në Prishtinë,ku pastaj studioi Letërsinë e Gjuhën Shqipe në Fakultetin e Filologjisë të Universitetit të Prishtinës.
Me shkrime merret që nga bankat shkollore. Shkruan poezi, prozë e publicistikë. Shkrimet e tij i ka botuar në të gjitha gazetet e revistat në gjuhën shqipe që botoheshin në Prishtinë, Shkup e Podgoricë.
Shtatë vjet punoi gazetar në Televizionin e Prishtinës, Programi për fëmijë.
Që nga viti 1993 jeton e punon (përkohësisht) në Gjermani.
Disa nga librat e botuara:
- „Vogëlushë dhe shtatore“ -Vjersha për fëmijë
- „Rrëfimet e kalasë së vjetër“- poemë për fëmijë
- „Gjeografia e klasës sime“-vjersha për fëmijë
- „Ëndërr e bardhë“-poemth i ilustruar për fëmijë
- „Shpirtra të shitur“-tregime për të rritur
- “Dardha ka bisht“-poezi satirike
- “Jetë në ikje“-tregime për të rritur
- “Në tokën tonë“-novelë,“Larg“-poezi
Poezi nga autori Dibran Demaku
ME DHËMBJEN TIME TI IKE
Me dhëmbjen time ti ike
e në mua u ndez fanar i mallit
edhe guri ka pëlcitur tek kënd i zallit
Me dhëmbjen time ti ike
kujtimet u gurëzuan në gur
hijet e ikjes u bënë mur
Me dhëmbjen time ti ike
në bebzat e kallura rigon shi
për një ëndërr të djegur në gji
TË RASH PAS
Të rash pas, moj të rash pas
rrugës kur shkoje për gjimnaz
Popullore
Të rash pas moj shpirti im
as ngadal as me nxitim
Të rash pas por nuk të zura
se kalove larg nga ura
Të rash pas por s`të arrita
se në rrugë kishte shumë prita
Të rash pas në dritë të hënës
të ia ndez një xixë ëndrrës
Të rash pas në dritë të diellit
shkëlqim komete në mes të qiellit
SERENADË
Valë e kthjellët e liqenit
përqafon brigjet me gëzim
mollë në kopshtin e Edenit
serenadë e shpirtit tim
Puhi e lehtë e mbrëmjes verore
mbi syprinë krahët shtrinë
Kitara ndez zemrat në kraharore
zgjon një ëndërr për dashurinë
TESTAMENTI
Ne nuk patëm kohë të bënim pasuri
se shekujt kishin uri
Çfarë ndërtonim ditën na rrënohej natën
në besë u premë e fat të keq patëm
Toka e pinte pa mëshirë gjakun tonë
e këngët e zisë tek ne bënin jehone
Me nga një strajcë në qafë e shkonm jetën
me dhëmbë të prishur gërryenim vetëvetën
E fëmijëve si ushqim u zienim gur
e me gurët e zier ndërtonim mur
Ujqit e uritur shqyenin gjithçka me dhëmbë
e ne na dridhej toka nën këmbë
Disa ikën nga sytë-këmbët
veç nga mollët e tharta iu mpinë dhëmbët
Një testament të varfër tash e shkruajmë me zemër
nëpër kohërat-furtunë e ruajtëm në emër
KUSH
Kush i vodhi ëndrrat
Nën qiellin e mjegulluar
Të netëve tona
Të pa gjuma
Kush i këputi filizat
E stinës së re
Në bulim
O kush ngarend
Si kalë i hazdisur
Mbi ballin tonë
Të ngrysur
MINJTË
Në morfologjinë e gjuhës së nënës
të pezmatuara e të shqetësuara rimat
nën rrezet e zbehta tëhënës
minjtë dalin nga vrimat
Lëvrijnë si krimbat nën xhamin e lupës
e na e zgjojnë ndjenjën e krupës
kryefjala e kallëzuesi i shqipes
pëlcasin si kokrra e kripës
GJEOGRAFIA E SHPIRTIT
Një çerep dhe një bukë
zëri i fyellit në një sukë
Borë e bardhë si plis mbi male
këngë e vashave në livadhe
Uji i limit rrjedhë nën urë
rreze dielli mbi ca gurë
Çerdhe zogjësh Shqiponje në plep
gaz i foshnjës zgjuar në djep
Çifteli e pushkë në Kullë
gjushi pi duhan në llullë
Në një ëndërr në agim
Gjeografi e shpirtit tim...
SEPSE
Sepse besa nuk është besë
sepse loti nuk është vesë
Sepse emri nuk është emër
sepse zemra nuk është zemër
Sepse drita ka ndërruar ngjyrë
sepse fjala ka ndërruar fytyrë
Sepse kënga nuk është këngë
sepse jeta kapuq me mëngë
sepse lumi nuk derdhet në lumë
sepse ëndrra nuk do gjumë...
NËPËR GURË E VALË
Nëpër gurë e valë
seç noton një fjalë
Nëpër valë e gurë
ngrihet lart një mur
Një mur i qëndresës
në mitin e besës
Besë e kombit tim
në shekuj-nderim...
PËR
Për një gjurmë të hapit
ndërron drejtimi i vrapit
Për një fjalë të gojës
ikën kuptimi i lojës
Për një veprim të rastit
ikën gëzimi i çastit
Për një grimë të gurit
bie krenari e murit...
GJEOGRAFI E ATDHEUT
Armiqët të brejtën
pak nga pak
si minj të uritur
vrimave
E ti në log
betejash
u këndoje këngë
trimave
Shekujt iknin
dalë nga dalë
e ti bëje jetë
kaçakqe
në mal
Duke shitur
dushk për gogël
e tkurreshe
e bëheshe
e vogël
e vogël
Kur dielli
të ndriqoi rrugën
jetën
nise të gërryesh
vetëvetën
ËNDRRËN KENI PREKË
(Jusuf,Bardhosh Gërvallës
e Kadri Zekës)
Nata derdhte terr
natë e ftohtë Janari
ëndrrën kush e tjerr
nën një dritë fanari
Në Untergrupenbah
tri lulëkuqe gjaku
a dëgjove Bah
si t`u skuq mbrëmë praku
Dhe ti Volfgang Gete
ti Fridrih Shiler
stuhi nëpër dete
n`buzë të agimit-terr
Ti Jusuf Gërvallë
dhe ti Kadri Zekë
Bardhoshi lot n`qepallë
për të tyren Mekë
Për të tyren Mekë
që Kosovë-një emër
ëndrrën keni prekë
me shpirt e me zemër
RREZE DRITE
(Katedrales së Prishtinës)
Në ekranin e televizorit
shfaqesh madhështore
tek rrit shtatin
nën qiellin e kaltër të Kosovës
Në themelet e lashta të Dardanisë
ti rilind si një Feniks
mbi lulëkuqet e gjakut e nis jetën
shekujve n`vijim u rrëfen të vërtetën
Engjujve e zanave ti u bën rojë
hienave e shtrigave u mbyll gojë
si diell mëngjesi mbi male
Prishtinës rreze drite i fale
GJUHË E QENIT
Gjuhë e qenit
këtu e n`Kinë
nuk ndërron ngjyrë
as melodinë
Nuk ndryshon
asnjëherë vesin
edhe veshët
kur ia presin
Leh në mik
e në armik
dikush thotë
ai është besnik
Gjuhën qençe
e përdorë vënçe
n`prak të derës
i nuhat erës
NDALO VRAPIN...
Desha të pyes,o kombi im
çfarë po ndodh në fillim-shekull
do të dënohesh me harrim
po nxjerr sy duke vënë vetull.
Ku i humbe ato tradita
që n`shekuj t`ndrisnin ballin
tash pse vetës i vë prita
dhe lidh besë me vetë djallin!
Miku-mikut ia nxjerr sytë
veç për vete flet e mburret
nuk duron n`krah një të dytë
për interes i luan dhe gurët!
Dikush thumbit,dikush patkoit
një hap para e tre prapa
ashtu si gjethin e ftoit
n`mes të dimrit-na djeg vapa.
Na djeg dimri na ngrin vera
akujt e nxehtë shkrijnë në faqe
n`acar mos të çelë pranvera
e gjejmë ferrin-tek kërkojmë paqe!
Gjithmonë i fajsojmë të tjerët
edhe themi:Na bëjnë me hile
veç s`e kuptojmë ne të mjerët
gjithmonë vetës ia lëmë:kile!
Kemi harruar thënien e vjetër
-Veç bashkimi bën fuqinë
kemi zënë një rrugë tjetër
dhe s`e gjejmë dot dashurinë!
Ndale vrapin kombi im
dhe mendo me mend të kokës
nëse s`do n`shekujt n`vijim
prapë të mbetesh n`bisht t`epokës!...
DREJTORI
Në komunizëm ishte drejtor
prapë drejtor n`demokraci
Si s`u skuq njëherë ai horr
po të skuqet ai nuk di?!...
KUJDESI I MIKUT
S`ishim parë muaj e muaj
ishte bërë plot një vit:
-Ku ke qenë s`të kam parë
kanë kaluar plot dhjetë ditë?!
Çfarë t`i thuhet të tillë miku?
hajt sqarohu ti po deshe!
-Ka qenë i rënduar trafiku
dhe përcille me...buzëqeshje!...
DYFYTYRËSHI
Je më i miri,je tërë nur
i thotë mikut mu në sy.
Prapa shpine e gjuan me gur
nuk ngurron as ta pështyj`!...
PREMTIM E BESË
Besë e dhënë nga dashnori
në një kënd të një flete:
-Le të më djeg purgatori
në mashtrim po më gjete!
Kështu i shkruante ai dashnorës
dhe i bënte be e besë.
Tjetrën mbante fort për dore
dhe e puthte pa pendesë…
LULE E SË KEQES MOS LULËZO
1.
Ti nuk mund të vish asnjëherë me ne
nuk je rreze drite veq një e zezë re
në qiellin e kaltër asnjëherë pasqyrë
veq një natë e errët me një të zezë ngjyrë.
Ti nuk mund të kalosh e lirë nëpër shtigje
se të mallkon zëri i nënës për të birin
askurrë në jetë nuk mund të matesh me brigje
se këngë e lëngatës nuk ngjallë delirin.
Lule e së keqes mos lulëzo në zemër
helmi yt mbyt fëminë në bark të nënës
nëpër shekuj do jeshë i urryeri emër
pa rreze dielli e pa dritë të hënës.
Dante vendosur të ka në rrethin e nëntë
të ferrit e nga aty nuk do te dalësh kurrë
mallkimi do bjerë gjithnjë në emrin tënd
tradhëti në stinë e mote:mallkuar.mallkuar.
2.
Ti pritë u zure trimave në shtigje
kah marrëshonin me zemër zjarr e dritë në sy
dhe solle vajë e pikëllim në brigje.
Sa herë zemrat e motrave i shndërrove në gur
e këngët i ke ngrirë pa dalë mirë nga buzët
shpresat e ëndrrat në një gjysëm-shtizë flamur.
Kush të polli i pari e të solli në këtë mes
farën e përqarjes mbolle edhe në mes babes e birit
në këtë vend që dikur kishte veq dashuri e besë.
3.
Lulet e së keqës ti merri me vete
e zhduku bashkë me rrënjë nga tokë e dete
e kurrë më kurrë mos u dëgjoftë emri yt
as këtu e askund nëpër kontinente...
KOSOVË - DRITË E KËNGË KRENARE
1.
Veq në ty rrezet e diellit
janë të nxehta dhe përcëlluese
veq në ty rrezet e hënës
janë të ëmbla dhe mikluese.
Veq në ty këngë e bariut
është më e bukura melodi
veq në ty sytë e vashave
janë të bukur e plot magji.
Veq në ty lisat e malit
rriten të gjatë e gjithë kreni
Veq për ty edhe pse larg
n`zemër ruaj një dashuri.
Veq në ty e veq me ty
më lidhin ëndrra e kujtime
ti lule e bardhë e dritë në sy
O,e shtrenjëta vendlindja ime.
2.
Sa herë vijë më del përpara
e më pret si nëna të birin
më uron:Të priftë e mbara!
Unë ulem e ta puth tokën
syri nxjerr lot-xhevahirin
ëndrra zgjohet për Nënë-Lokën.
Larg shumë larg nga tuat male
larg shumë larg nga tuat fusha
dëshirë shprishur plot me halle.
Larg nga ti më janë zbardhë flokët
gjuha ngjyrën ka ndërruar
ku t`i gjej tash miqët-shokët?
Si ujë lumi vitet rrjedhin
koha ikën e harruar
e diçka nga mua vjedhin.
Pse më ike,pse të ika
në ca net të errëta fare
nëse s´kthehem më rënt pika.
Në tokën tënde veq shqiptare
n`shekuj më s`na përcjell frika
Kosovë-dritë e këngë krenare...
