Anton Marku

Anton Marku u lind më 15 gusht 1971 në Gjakovë. Shkollën fillore dhe shkollën e mesme i mbaroi në Gjakovë, ku kreu edhe Shkollën e Lartë Pedagogjike ,,Bajram Curri” - dega gjuhë dhe letërsi shqipe. Studimet Universitare i përfundoi në Prishtinë, ndërsa në Vjenë magjistroi në studimet evropiane.

Shkruan kryesisht poezi për të rritur. Deri më tani ka botuar katër libra me poezi të cilët jan...

ë përkthyer edhe në gjuhën angleze dhe gjermane: 

1. ,,Cikloni i dashurisë’’ (2000)
2. ,,Gjurmë mbi hije’’ (2002)
3. ,,Dielli i mesnatës‘‘ (2004) 
4. ,,Vizioni blu'' (2010)

Ai poashtu është prezantuar në vitin 2009 edhe në përmbledhjen me poezi të poetëve me origjinë të huaj që jetojnë në Austri me titull ,,Man fragt mich, ob ich bin‘‘ (,,Pyetem nëse jam‘‘ (2009)). 
Anton Marku është anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve të Kosovës, i Klubit letrar “Gjon Nikollë Kazazi” të Gjakovës si dhe i Shoqatës Kulturore ’’Aleksandër Moisiu’’ në Vjenë. 
Ky është libri i tij i pestë. Jeton dhe punon në Vjenë të Austrisë edhe në vendlindjen e vet në Gjakovë.



ANTON MARKU – POEZI TË ZGJEDHURA PËR “ORËN SHQIPTARE”



LETËR DËRGUAR VETVETES

Jeto i lirë
Apostull i paqes
I lindur për qiellin.

Në emër të dashurisë
Pranë vetes mbaj
Ngjyrat e shpirtit.

Nisu vetëm atëherë
Kur zëri të tradhton
Vijës së kuqe.

 

 

PA ADRESË

Dhembja ime mbeti atje
Ku gurët i rrokulliste era.

Pas lashë zjarr veriu
Që na dogji të gjithëve nga pak.

Loti më përcjelli detrave
I vetëm pa askënd pranë.

Udhëkryqeve më përplasi
Jetë e shumëzuar me asgjë.

Derisa bota po zvogëlohej
Në sytë e mi.



ANA TJETËR E DIELLIT

Hyr në botën time
Aty ku erërat takohen
Larg diellit.

Ku fituesi
Merr gjithçka.

Ku dhembja grimcon çastet
Lotët e huaj në litar.

Hyr pa trokitur
Në trupin tim
Kameleon.



EKSPERIMENTI K

Erdhën nga perëndimi 
Nga lindja erdhën
Dhe sollën
Kaos kreativ.

Gurëve të kuq përplasej
Mbi tokë paradoksesh
Hija e së zezës.

Tani disa ikin në veri
Në jug do të tjerë
Pas po lënë
Katastrofë atraktive.

JERUSALEM

Në themele gurë lashtësie
Dhëndër e nuse të murosura
Për çdo ditë të lume.

Brenda mureve frymon jeta
ashtë e lirë shëtit vdekja.

Loti takon lotin
Qiellit mbi ty.

Hyrje e dalje bashkë
Një portë e vetme.

Kryelartë. Qetë.
Pse nuk flet vet
Për të gjithë
I shenjtë
Jerusalem.



PARADOKS

Ku ka njerëz
Nuk ka vend 
Për gjarpërinj.

Pse atëherë
Aq shumë zvarranikë
reth nesh?



NJË QIRI PËR PAQE

I takova tek po iknin
Me nga një thes dheu në krah
Pranë meje kaluan të heshtur
E unë nuk u thashë asgjë.

I pashë tek po jepnin shpirt
Nga ethet në kraharor
Hekuri i shkrirë mbi damarë
Dhe ua mbylla sytë.

Kurrë nuk i pyeta
Pse iknin
Pse vdisnin
Unë vetëm doja
Të mos isha si ata.

Nesër nata mund të më gjej në rrugë
Mund të më vrasin në gjumë
Atëherë a do të gjendet njeri
T’i ndezë një qiri paqes?

(Nga libri ''Vizioni Blu'', 2010)



POST LIRIA

I lëshuan minjtë
T’i kapin macet
Gardhiqeve të Ballkanit.

Në Urën e Shenjtë
Në Bjeshkët e Nemuna.

Degë e huaj 
Në rrënjë të trungut.

Sa shumë pluhur
Pas lufte.



ASHPËRSI ALPESH

Në tokën ku ndizen qirinj
Malësori lutet për fisin e vet
Bjeshkatarët lënë sofrat shtruar
Lahutat mbështetur tek shkëmbi i plasur
Nguten të arrijnë tek ujëvara
Të zbrazin shtatë a tetë pushkë
Pastaj kthehen rrugës së vetëtimave
Një këngë të vjetër ja marrin
Për virgjerëshat kthyer në burra.



SKELET PA LËKURË

Qira të lartë
I pagova jetës
Për të mos u tretur 
Në mes të vargut

Përballë i dola
Kartëmortales sime
Fosil pa rrathë

Shërbëtor besnik
I lodhur nga përulja
Busteve



REMTIMI

Pak është të thuash
Jap gjithçka kam.

Mjafton të japësh
Diçka nga ajo që ke
Pa belbëzuar.

(Nga libri ''Në Duet me Vetveten'',2012)

 

_____________ 

Pergatiti për "Ora shqiptare": Besim Xhelili

Rrahim Sadiku

Rrahim Sadiku u lind në Komogllavë të Ferizajt më 1 tetor 1954. Shkollimin fillor e kreu në venblindje, gjimanzin në Ferizaj, Degën e Letërsisë dhe Gjuhës Shqipe e kreu në Prishtinë.
Si student punoi në gazetën “Bota e re”, redaktor i kulturës e mësimdhënës në shkollat e mesme të Ferizajt. Pas diplomimit punon gazetar në të përditshën “Rilindja”, në rubrikën e kulturës dhe korrespondent i kësaj ga...zete në Shkup. Gjatë asaj kohe merret aktivisht me veprimtari ilegale. Ishte njëri nga udhëheqësit e Organizatës Ilegale “Lëvizja për Çlirimin e Kosovës” dhe një kohë gazetar e kryredaktor i gazetës ilegale “Liria”, derisa burgoset më 15 dhjetor 1982. Pas më shumë se një vit hetimesh e torturash të vazhdueshme, dënohet me 10 vjet burg. Pas daljes nga burgu merret me punë të ndryshme, për të mbijetuar, derisa më 1991 fillon punën e mvsimdhënësit në Shkollën e Mesme të Mjekësisë “Elena Gjika” në Ferizaj, ku punon deri më 1998. Gjatë kësaj kohe merret aktivisht me organizime kundër pushtuesit, burgoset e maltretohet, po nuk ndalet. Bashkohet me luftëtarët e lirisë dhe më 21 maj 1999 plagoset rëndë në Betejën e Stagovës, afër Kaçanikut, ku humb këmbën e majtë. Pas mbarimit të luftës punon kryeredaktor në Radio Ferizaj e më vonë drejtor i Sektorit të Kulturës në Ferizaj. Që nga viti 1911 është larguar nga puna si i papërshtatshëm (ideo)politikisht për shokët e tij të luftës e të idealit dhe merret kryesisht me krijimtari artistike e me publicistikë.
Rrahim Sadiku ka botuar këto vepra:
1. “Ndodhi në gjithësi”, poemë për fëmijë, “De Rada”, Ferizaj, 1978,
2. “Këngë nderi e lirie”, poemë e botuar në Zvicër më 1988,
3. “Kohë e ngjarjeve të mëdha” poemë për fëmijë, Zvicër, 1989,
4. “Kujt t’i flas”, poemë, Prishtinë 1995,
5. “Hidhet vallja kënga s’ndalet”, monografi, Ferizaj, 1996,
6. “Kokat gjokset shpinat”, poemë satirike, Prishtinë 1996,
7. “Ngjarje në kohë të pakohë”, roman, 1996,
8. “Kryeatentati, roman, “Rilindja”, Prishtinë, 2000,
9. “Lirikë qëndrese”, poezi, 2001,
10. “Jetë kushtuar lirisë”, monografi, 2002,
11. “Nëpër ndërrime”, komedi 2003,
12. “Shembja”, dramë, 2006,
13. “Stagova”, monografi, 2006,
14. “Ethet e pritjes”, tregime, 2007,
15. “Ferizaj ‘68”, monografi, 2008,
16. “Një pamje tjetër”, palimpsest, 2008,
17. “Shkojnë kojrilat”, dramë, 2008,
18. “Një rrugë për liri”, monografi, 2009,
19. “Etje për dritë”, dy drama, 2009,
20. “Zejnullah Zejna”, monografi, 2011,
21. “Nëpër vendin e trimërive”, portretime satirike, 2011,
22. “Shtetthasit”, roman, (vëllimet I, II, III), 2011
23. “Brezi që përjetoi epokat”, bashkautor me Enver Zhinipotokun, monografi, “Zgjimi”, Ferizaj, 2013
Rrahim Sadiku është autor edhe i disa dramave të realizuara në skenë, I shumë shkrimeve kritike, polemikave, përkthimeve e skenarëve të filmit.
Është baba i tetë fëmijëve dhe jeton në Komogllavë të Ferizajt e në Prishtinë.

 Rrahim Sadiku:

 Në rrugën etje

Jemi nisur pas kohës në rrugën etje
të zëmë hapin e vonuar jetën
shekujt t’i lexojmë së paku një herë
së mbari e të mos na tundin erërat
vonë të mos jemi në epokat e reja
sa më larg nga pafati pashpresa

po kujt t’i themi se po na mbysin plagët
kur qeshje shohin në maskat tona
në mjerimin tonë kur duket lumturi
kur as vetes nuk ia shpjegojmë dot
pse gjithë ky udhëtim rreth e rrotull vetes
pa synim të shkohet ku drita thërret
ku mendja ushqehet e shpirti

flasim
pas kohës në rrugën etje
shpirti e mendja zbrazët
shpirti e mendja

 Dhembje për dashurinë

Ikin vitet e burgut
me mallin
me lirinë etje
me dashurinë dhembje
me pafundësinë e mendimit

Koha ik edhe për ata
që më shtojnë mallin
etjen për lirinë
dhembjen për dashurinë

i tëri kundër tyre jam
muret shndërrohen në dritare
e dritë shoh më shumë se kurrë

janar 1986

 Puhizë përjetësie

Gjethet po valëviten,
srreze përjetësie nëpër lëndinë
përjetësi e flokut tënd në erë
zgjon kohën e shkuar

ah sikur të vdisja mu tash
sikur të vdisja
e gjithnjë të isha me ty

të mos kisha mall
dhembjen as ankth
të vija në takim me ty

tashti je vetëm kujtim
puhizë përjetësie në mendjen time
etje që sa vjen e shtohet

 

 

 

Bregu tjetër

Mes meje e largësisë deti kllapuritet,
Pranë më janë malli, dhembja, mërzia...
O ikni ju lutem, shkoni tej detit, u them.
Sikur nuk dëgjojnë, shikojnë bregun tjetër,
prej nga për lamtumirë ma bën me dorë dashuria....

Dashuri e thatësi

Shkretëtirë shpirti çmallje kërkon mendja
oazë dhembshurije kalëron lotin
digjet horizonti fatamorganë ti grishje
rrëzohem vrapit mallit s’i vë dot fre
nuk e mas largësinë etja fjalë a shpresë
zjarri merr furi zemrës i hyn nga brenda
nëpër rërën e zhuritur blerimin mbjell besimit
o mos më lë vetëm vetëm mos më lë moj
kam frikë për ty se mos më humbesh mashtrimit
shtretërve të braktisur kërkojmë lumenj vaji
koha hapet rrudhet ne dhembje e kërkim
kushtrim dashurie dalë në botë të madhe
melodi nga kohët e pashkruara nga yjet
kometë mbetemi në feksime bishtëgjta
atë këngën e përjetshme ninulë nëpër shekuj
do të jemi gjallë pasi të kemi vdekur
do të jemi gjallë lidhja jonë
në shekuj të ikur në mijëvjeçarë të vonë
shuhet thatësia shi bie në sy ylber

Rrjedhat e jetës

Rrjedhat e jetës janë të pandalshme,
Sado përpiqemi t’i pengojmë,
Dështojmë doemos:
krejt çka mund të ndikojmë
është se mund t’i bëjmë më të ngadalshme!

Ne nuk plakemi

Ne nuk plakemi, miku im, edhe pse ikin vitët,
jetën e duam fuqishëm
ecjen vertikalisht,
punojmë të jemi të pranishëm shekujve
me nipër, mbesa, miq,
dhe me vepra të dala nga thellësi e shpirtit,
atij shpirti që rinohet e nuk vdes kurrë, sigurisht!

Kujtimet

Për ty ruaj kujtime,
nga largësia ngjizur,
kthyer në largësi,
dashuri e kanë emrin
frymojnë dashuri,
etje brendinë
trëndafil zemrën,
hapin përmallim,
i lë prapa,
më dalin përpara
kështu nëpër vite,
jetës… pambarim...

Me prushin e mallit

 Përfytyrimi dehës në largësi shungulloi,
më mori me vete n’rrugën e shqetësimit,
furi vjeshte trazoi trurin,
gati rrëzoi pemën e dashurisë,
zjarri dogji shkallët ikjes e ëndërrimit.

Hyra në njëfarë kohe, po ngrinte shikimi!
Ia bëra me dorë psqyrimit tënd,
jehonë flijimi kisha jashtë e brenda,
udhë tej horizontesh më ndillnin premtueshëm,
mbyllur brenda vetes në më të ngushtin kënd...

Ah, fill i vetëm në këto gjërësi, thellësi
kah më shkrumbojnë me prushin e mallit,
imgjinatë zgjohet fle ai dell krijimi,
në cilin yll, në cilin planet lulëzon ashtu?
Tërë kjo gjithësi sjell dhembje zemrës e ballit.

Jehet e dashurisë

Nga të gjitha anët vërshon malli
ndjej mbi supe barrën e heshtjes
ku zotëroj një lumë një det një oqean
një gotë një pikë një ide
as veten nuk e përzë tej malit
këndoj për të ikur nga të gjitha
dritëhijet pulsojnë jetueshëm
eja thonë shitueshëm zanat
ndorje tonë je thonë jehet e dashurisë
shoh se vallëzojnë nimfat
një jetë tjetër nis zonë polare në mendje

Fshehtësi e lumturi

Gjithë kjo mërzi
rrethuar dhembjesh e heshtjesh
lotësh
etjesh deri në shkrumb

Gjithë kjo njerëzi
kaq madhështore
kaq e përkohshme
kaq e shprishur
kaq pa sy

Ku ta gjej një skutë
në gjithësinë pa fund,
ku i linduri të mos vdes
i gjalli të mos vuaj...

 Gjithë kjo mërzi
pa e pranuar vuajtjen
bërë hapësirë shigjetimesh...
verbëri, fshehtësi e lumturi....

 Rifillimi

Udhëtoj kah zemra jote
ta gjej brendinë dashuri,
të dal tej dhembjes etje,

udhëtoj kah malli yt
hirin të heq, të shoh flakën,
horizontin shkrirë në dritë,

vetmisë ia kthej shpinën
fjalës ia shtoj peshën,
prek krejt të paprekshmën.

 Andej kah shpresuam

Mund të jem atje
Këtu mund të jem
Sprovur nga fati!
Po ti ku je moj
Etja ime e vjetër,
Malli im i ri,
A je diku gati?!
Do nisim rrugë
Andej nga erdhëm
Andej kah shpresuam,
Kaluam male,
Shtete, kontinente
Burg e liri përjetuam...
Gjithë këto ngjarje
Gjithë këto kujtime
Sikur ndodhën dje!
Etja ime e vjetër
Malli im i ri...
O ku je? Ku je?

Prend Buzhala

Prend Buzhala u lind më 1 nëntor 1951 në Çabiq të Klinës. Filloren e kreu në Ujëmirë, gjimnazin në Klinë, fakultetin filologjik (gjuhë e letërsi shqipe) në Prishtinë. I ndoqi edhe studimet postdiplomike, po për shkak të burgosjes politike më 1982, iu ndërprenë nga regjimi i kohës, ashtu siç iu ndalua edhe botimi i shkrimeve dhe e drejta e punësimit.
Shkrime letrare botoi prej vitit 1967. Shkruan poezi, prozë, kritika e studime letrare, publicistikë. Gjatë tri dekadave të fundit ishte i angazhuar në lëvizjet nacionale, politike e kulturore të kohës. Për këtë arsye, për dy dekada rresht u përndoq nga organet shtetërore të ish Jugosllavisë e sidomos nga ato serbe, kështu që gjatë viteve '90 të shekullit që e lamë pas, u arrestua e u keqtrajtua dhjetëra e dhjetëra herë nga milicia e paramilitarët serbianë.
Gjatë luftës së fundit në Kosovë, raportonte nga zonat e luftës për disa media. Punoi profesor i gjuhës e letërsisë shqipe në shkollën e mesme të Klinës (1976-1982, 1992-1996), drejtues i arsimit komunal të Klinës (1995-1999), redaktor në gazetat “Fjala” (1990) e “Bashkimi” (1991) të Prishtinës, korrespondent i gazetave “Bujku” e “Rilindja” (1995-shkurt 2002), pastaj te “Epoka e re”, Radio Rilindja, “Express” i Prishtinës, redaktor i faqeve të kulturës në të përjavshmen “Focus” të Prishtinës (2006-2008). Punoi edhe zyrtar arsimi (2001-2003). Tash është drejtues i Bibliotekës Publike “Kongresi i Manastirit” në Klinë. Ka qenë ndër themeluesit e themelues i disa revistave lokale të Klinës, si “Jehona e Dukagjinit “ (vitet ’70 e këndej), “Ylli”, “Synimet”, “Tribuna”, “Profili” etj. Është redaktor e recensues i qindra botimeve në dy dekadat e fundit.
Krijimtaria
Veprat në poezi:-O Amë, o Amë, 1995.
-Për kë bie këmbanë e re, 1998.
-Shtatë seanca pranë Apokalipsit, 1998.

Kritika, studime monografike, vështrime:-Prend Buzhala ne promovimin e vepres se Anton Nik Berishes, Prishtine 2008
-Kritika, studime monografike, vështrime:
-Metafora e vendlindjes, 1999.
-Përqasje estetike, 2000.
-Ex libris - I, 2003.
-Odeoni i fjalës, 2003.
-Shkrimtari pranë buzëqeshjes. Studim mono-grafik për letërsinë për fëmijë të Ali Huruglicës, 2005.
-Muza e zemrës, 2006.
-Temë dhe tekst,- Shkup, 2006.
-Muza e Kujtesës, 2007.
-Aty ku krizat i besohen engjëllit, (Ndërko-munikime estetike: arti - literatura – lufta), 2008.
-Res Publica e shkrimtarit, (Ese, trajtesa), 2008.
-Kode poetike të mbijetesës shpirtërore/ Mbi romanet për të rritur të Anton Nikë Berishës, Argeta LMG, Tiranë, 2009.
-Gjenitivi i lirikës - poezia e Mirko Gashit, 2009.

Roman: -Moisiu fluturonte me Qerren e Zjarrtë, 2003.
Publicistikë: -Lartësimi i lirisë. Monografi për mësuesin dëshmor Ismet Rrahmani, 2002. Disa nga çmimet letrare e publicistike: -Çmimi i gazetës “Rilindja” për gazetarin më të mirë të decenies gjatë viteve ’90, 12 shkurt 1999,
-Çmimi “Agim Ramadani”, në Takimet e Dom Mikelit, Stubëll, shtator 2008, për poezinë më të mirë, me titull “Nga ligjërimet e Nji Plake Ditën e Shën Premtes”,
-Çmimi ”Ora e Tahir Deskut” për veprën më të mirë, “Kode poetike të mbijetesës shpirtërore”, shtator 2009, Klinë,
-Çmimi “Fondi Akil Mark Koci”, për kontribut në kulturë e në krijimatrinë artistike, në Takimet e Dom Mikelit, Stubëll, shtator 2009.



Prend BUZHLA

TRI ETYDE

LUTJA E FUNDIT(Etydë poetike pashkiane) 1.

Po lëviz një mizë. Një miliard, biliarda, triliarda lëvizje ngjajnë në një çast të vetëm. Në një të miliontën pjesë të sekondës. E, si t’i emërtosh gjithë ato lëvizje? Aq të pakapshme, të padukshme, të çuditshme. I je drejtuar në Atë Çast Dikujt. Një Fjalë e ke shqiptuar. Ke mundur ta mbyllësh Çepallën e lënduar nga shikimi i një imazhi të plagosshëm a nga një fjalë e thershme. Në Atë Çast të Fluturimit të Amshueshëm, diku në lartësitë e një Mali, ndrit një shuk drite e beftë e përsiatjesh a vegimesh. E kjo nuk iu ngjan Lëvizjeve Të Kësobotshme. Sytë tanë njerëzorë kot i kërkojnë, ato lëvizje nuk mund t’i shohin. Aq papritmas vijnë ato në zurkajat e mendimeve. Zë e i emërton ato Lëvizje. Krejt me Një Fjalë. Një Univers Në Një Oh. Një Oh Të Asobotshëm, e ndien, e para-ndien, teksa e prek. Këtu ndalu. U fute në Të Ndaluarën. Aty ku më Nuk Ka Kohë. Është Zonë e Pazbuluar e Hyjit.
Mandej, hesht. E vetmja heshtje, para së cilës përkulesh. E kur ke heshtur si tani?

2.

Po e krijoj maskën time e nuk po mundem. Këtu pranë kam aq e aq maska; masa është këtu me dy milion maska: secili shtiret a flet a lëviz simbas maskës së vet. E asnjëra nuk është imja. Mos i besoni masës, maskës, maskës-masë. Mbeta me thënien time, krejt lakuriq: shih, ti, tashma alegoria hoqi masën-maskë e doli përfushë.

3.

The: po, po pranoj të vij në këtë botë. Nëpërmes Hirit të Dashurisë. Vetë e zgjodhe të vijsh, si Jezui. Dikush tha: kjo botë është Mësonjëtore e madhe e shembëlltyrave: Bën e Nuk Bën ta bësh këtë a atë. Simbas Dhjetë Urdhëresave të Kanunit të Hyjit. The: po, po pranoj të shkoj Së Andejmi, përtej Kësaj Bote. Por, të duhet të përbirohesh: aty ku bën luftë Shpirti me Qiellin, Nata me Ditën, Dita me Natën. Je Ti, brenda Qenies Tënde, Vetë Ligji, Rendi e Kanuni i Hyjit. Ashtu je krijuar.
Lutja e Parë e Mbrëmjes: o Hyj, më dhuro aq imagjinatë, sa ta mësoj Lëvizjen e triliardtë në Dhé, në Univers: si ta dhurosh një kafshore zemër. Lutja e Dytë: më bëj një njeri t’i prek me bekimin tënd ata në Nëndhé, në Nënbotë, nën këmbë, nën shputën e këmbës, të nëpërkëmburit. Lutja e parafundit: o Hyj, na dërgo në këtë botë, këndej, të poshtër, kasapë, xhelatë, perandorë, policë, të çmendur, budallenj, që të çlirohemi nga vetvetja. Racë njerëzore jemi.
Lutja e Fundit e Mbasmbrëmjes: na dhuro atë që na bën Njerëz; nuk duam të bëhemi as Kafshë, as Zot. Falemnderit, o Zot, që po na barazon me Veten Tënde: Të jesh Ai Që Je.


NJERIU I TRIDHJETEGJASHTË I URTISË

(Etydë borhesiane)
Tridhjetepesë urakët e Dheut askush nuk i kishte parë, po për të tridhjetegjashtin dihej. Ky e arsyetonte para njerëzve gjithëpraninë e Hyjit. Borhes thotë se ata quheshin Njerëz të Drejtësisë, të cilët e arsyetonin botën njerëzore para Hyjit. Drejtësisë dhe Urtisë nu i duhen dëshmitarë. Prandaj, po u muar vesh se kush na qenka I Urti apo I Drejti, aty për aty ia beh kobi: Kob I Urtisë dhe Kob I Drejtësisë. Nuk vdiste vetëm i tridhjetegjashti, i cili ishte i gatshëm të mos e linte vendin e zbrazët: vraponte sa te secili njeri nëpër botë për ta arsyetuar praninë e Hyjit, sa te Hyji për të folur për Njerëzit. Dhe kështu, është bërë Shpëtimtari kryesor: për ta shpëtuar botën para Hyjit dhe për ta amshuar Hyjin para njerëzisë.



BOTËVRASËSJA

(Etydë e gjithëkohshme)
Një gruaje iu paraqit në vegim se po gjykohej nga një gjyq hyjnor si vrasësja e kriminelja numër një e fëmijëve. Rreth 12 vjet nuk lindi fëmijë. Lutjet e saj prekën qiellin dhe tokën. Hyji e dëgjoi dhe ia dhuroi dy fëmijë, një djalë e një vajzë. Mandej u dha mbas afshit të pafre: abortoi njërën mbas tjetrës pesë foshnja të palindura. “M’i vrave pesë foshnjat e mia që do ta shpëtonin botën”, e akuzonte në vegim Hyji. Kur ua rrfeu vegimin fëmijëve, I Madhi I tha:

1. Shpëtimtari i Parë do të quhej I Marri. Bota ka nevojë për të marrët e urtë. Ata na nevojiten që të ndërhyjnë në vatrat e krizave, për të bërë prerje cezarike botërore, për ta shpëtuar botën.

2. Shpëtimtari I Dytë do të quhej I Çmendur. Atdheu ka nevojë për të çmendur. Ata na duhen që t’i bien me grusht Tiranisë mu në Zemër dhe për t’i qeshur e përqeshur të gjitha marrëzitë tona.

3.
Shpëtimtari I Tretë do të quhej Rrugaç. Kemi nevojë për vetmitë e tyre. Rrugët tona kanë nevojë për shtegtarë vetmitarë, si yjet në qiellin e paanë. Ata duken të zhgënyer, po nuk është gjithmonë kështu. Edhe Dielli, Hëna dhe Yjet duken nganjëherë të pikëlluar, po ata asnjëherë nuk e ndiejnë veten të vetmuar. As të zhgënjyer. Të mashtron pamja. Ata mësyjnë errësirën drejt dritës. Ata shndërrohen në farë plleshmërie për të tjerët që vijnë pas.

4.
 Shpëtimtarja E katërt do të quhej E Çuditshmja. Na mëson si ta nxjerrim e si ta lëmë zemrën mënjanë, si të bëhemi qenie jashtë kësaj bote normale, e si t‘i shohim edhe shpirtërat e bimëve, drurëve dhe zogjve.
5.
Shpëtimtari I Pestë do të quhej Fantazmagoriku. Do të na vizitonte netëve të vona nëpër podiume e shtretër të fjetjes, nëpër dhoma gjumi e qoshqe të oborreve. Sytë do të na i mvishte me pëlhura përrallash, kurse në gjumë do të na ligjëronte për të vërtetën hamletiane. Do të na çlironte nga ndërdymjet e rënda: si t’ biem me grusht errësirës.

Pash me sy e qava me zemër - Manastiri

PASH ME SY E QAVA ME ZEMËR - MANASTIRI
 
Nga Bexhet ASANI

Manastiri, nuk e di pse më tërheq dhe pse e dua kaq shumë këtë qytet të bukur i cili është ngritur brigjeve të Draorit. Këtë emër të dashur e kam të njohur që nga vegjëlia, që atëherë kur unë nuk dija as të shkruaja, e as të lexoja. Babi im dhe vëllezërit e mi punonin në Manastir, në Manastir punonin edhe ustallarë të tjerë nga fshati im. Edhe sot e kësaj dite më tingëllojnë në vesh fjalët e grave të kurbetçinjve si: “Ku punon yt shoq, moj?”, “Ai punon në Manastir “.- përgjigjej tjetra duke mos e shqiptuar emrin e burrit të saj sepse kështu thirreshin atëherë burrat.
Në këtë qytet kanë ndodhur shumë ngjarje të mëdha të cilat me xhelozi I ruajnë të fshehura në zemër Pelisteri dhe Draori plak. Këtu e tetëdhjetë e dy vjetë më pare pikërisht në shtëpinë e Qiriazëve dhe te Hoteli i Themistokli Gërmenjit u mbajt Kongresi i alfabetit. Alfabeti të cilin e mësova në klasë të parë, por nuk e di në dinte gjë mësuesi im për këtë Kongres apo jo! Abetarja e parë me alfabet të ri u boutua në Manastir, aty u botuan me qindra libra për nevojat e shkollave dhe kishave shqipe, u shtypën me dhjetra gazeta e revista.
Dhe kështu ky qytet, për mua, dorën në zemër, ishte bërë “qytet i shenjtë” dhe saherë që do të duhej ndonjëri të shkonte në Manastir prej shtëpisë sime unë isha kandidat i parë dhe po të mos shkoja do të më mbetej hatri. Pas disa vjetëve më ra ta vizitoja përsëri Manastirin, u gëzova si fëmijë të them me çiltëri tërë natën s’më zuri gjumi, pyesja veten “ç’parandjenjë?”
Rrezet e para të diellit të cilat ranë mbi qytet na uruan “mire se na erdhët”, Vozit më ngadalë – i them vëllait tim,të kënaqemi pak me bukuritë e rralla të Manastirit. Ai e ngadalësoi shpejtësinë edhe më shumë se sa që lejonin rregullat e komunikacionit. Si duket shpejtova, nuk ishte dashur të flisja sepse edhe pa i thënë ai do ta ndalte shpejtësinë
Ja e shikon këtë shtëpi – mu drejtua im vëlla si ciceron i vërtetë – e kemi ndërtuar ne para njëzet e shtatë vjetëve, jo vetëm këtë por ne kemi ngritur lagje të tëra këtu. Hynte e dilte nëpër rrugicat e qytetit thuajse ishte qyteti i lindjes së tij. Mua mu duk se ai u çmall me qytetin dhe me “veprat” e tij mu si ndonje artist kur lexon e rilexon veprat e veta.

Portat e shtëpive ia nisën të happen me të madhe.
-Mirëmëngjes!
-Mirëmëngjes!...
-Mirëmëngjes! – përshëndetëm njeriun që na hapi derën.
- Urdhëroni brenda, mire se na erdhët!
-Mirë se ju gjetëm! – përshëndetëm që të dy.
-Kjo është shtëpia e…- pyeta për t’u siguruar në ishte miku jonë ai po jo.
-Po unë jam.
-Zonja e shtëpisë me të hyrë brenda na gostiti me kafe, petën që hangrëm atë mëngjes do ta mbajmë në mend tërë jetën.
-Do të më falni mua për nja një orë – iu drejtova të zotit të shtëpisë – se do të shkoj ta vizitojë shtëpinë e Kongresit. Ai më shikonte me habi. Vura re se zoti i shtëpisë nuk dinte gjë për shtëpinë e Kongresit edhe pse shtëpia e tij dhe ajo e Kongresit nuk ishin larg njëra-tjetrës më shumë se njëqind e pesëdhjetë metra!
I rash tatëpjetë Draorit, ecja rrjedhës së djathtë të lumit, por gjithnjë i mbaja sytë nga ana e majtë. Pasi eca pak, pash një shtëpi trikatëshe e në katin e parë të saj dy pllaka mermeri. Meqë më kishte rënë të shihja shpesh pllaka të tilla mendova se edhe aty ndoshta do të ishte mbajtur ndonjë mbledhje gjatë luftës! Kalova urën mbi Draor dhe dola në anën e majtë. Pash se nga ajo shtëpi hynin e dilnin njerëz. Vetëm pasi e lexova mbishkrimin, pash se ajo ishte shtëpia të cilën e kërkoja.
Mirë thotë populli “Fjala që del nuk është jallan “ , nuk ishte vërtetë, mbishkrimet ishin hequr dhe ja tashti i kishin vendosur përsëri. Djall o punë! Njerëzit shkonin e vinin si lumë: “A thua vallë kaq të interesuar paska që ta shohin Shtëpinë e Kongresit “Muze”?! Lum ne! More ngadalë, po shtëpitë të cilat shndërrohen në muze ato restaurohen e në asnjë mënyrë nuk zëvendësohen me dyer apo dritare nga “Slovenijalesi” apo nga ndonje organizatë tjetër siç kanë vepruar me shtëpinë e Kongresit!?
Ngrita kokën përpjetë të shoh se si qëndron puna me katin e dytë dhe të tretë, ç’të shoh, mbi kokën time qëndronte një reklamë e madhe në të cilën shkruante:”Vodovod” në cirilik. Menjëherë më vajti mendja tek ato dyqanet private që u hapën e që u mbyllën me të madhe kohët e fundit nga inspeksioni sanitar vetëm e vetëm se mbishkrimet qenë shkruar me alfabetin latin. Nuk e di në e ka këtë punë inspeksioni sanitar, po edhe mundet ore ndoshta nëpër ato dyqane ndonjë shkronjë ka qenë e kalbur!!!
U ndala para portës “së re” dhe për disa çaste u mendova: “Të hy apo të mos hy?”. Kalimtarët më vështronin me habi. Do të hy. Hyra si palë, nga kureshtja ktheja kokën sa andej e këndej, dy gra që zbrisnin shkallëve më shikuan dhe pash se donin të më ndihmonin për të gjetur “zyrën që kërkoja”! Shpejtova hapin dhe ato u nisën. Kati sipër pothuaj s’ ishte dëmtuar fare, ndërsa shkallët e drurit që të shpinin në katin e dytë ishin zëvendësuar me shkallë prej betoni të stolisura me gurë artificialë. More mos gaboj po ndoshta par dyqind a treqind vjetësh ka pasur gurë artificialë!!! Vetëm në katin e tretë kur u ngjita mora frymë thellë, shyqyr o zot – thash – ky kat qenka mirë. Po ato shkallë druri nëpër të cilat kanë ecur Themistokli Gërmenji,vëllezërit dhe motrat Qiriazi po ato parmarkë që prekën me duar rilindasit tanë të shtrenjtë. Ecja tatëpjetë shkallëve, mendoja dhe pyesja veten: “Në cilën dhomë u mbajt Kongresi? Cilat dhoma ishin mësonjëtore? Po zotit në cilën dhomë iu lutën ata?
Me t’u kthyer ata filluan nga pyetjet:
- E gjete shtëpinë?
- Po e gjeta.
- Ç’pe atje?
- Pash me sy e qava me zemër. – u përgjigja shkurt. Ata u bënë kureshtarë dhe kështu mua mu desh tu tregojë se ku e kisha fjalën:
Shtëpia në të cilën u mbajt Kongresi i alfabetit, shtëpia e cila dikur u shëndërrua në shkollë për mësimin e shqipes, shtëpia ku iu lutën zotit shqip të parët tanë, sot ajo është uzurpuar nga “Vodvodi” në vend që të jetë shtëpi - muze.
Një monument kulturor e historik, thënë shkurt, u zurpua. Rroftë ligji! Rrofshin institucionet për mbrojtjen e monumenteve historike! Se me të vërtetë i “mbrojnë” ato.
Ishin çastet e fundit të qëndrimit tonë në Manastir. I zoti i shtëpisë duke na uruar udhë të mbarë sikur donte të thoshte gjësendi, diçka e mundonte.
- Ja, e shihni këtë shtëpi, nuk rron më njeri këtu, as te kjo, as tek ajo, as…
- Po ku vajtën këta njerëz xhanëm?
- Në kurbet, në Australi, mbeti shkret vëllaçko! Shkret mbeti! Dhe iu mbushën sytë me lot. Rrudhat që kishte miku ynë në ball flisnin shumë, po plagën më të madhe që mbante në shpirt ishte plaga e kurbetit. Në sytë e tij pishë ne lexonim fjalët e De Radës sonë të madh: “Gjaku shqiptar po shkon”! “Gjaku shqiptar po shkon”!
Të mërzitur lam mikun tonë, të mërzitur u larguam edhe ne nga Manastiri, por me shpresë se një ditë do të ktheheshim përsëri, dhe atë me dëshirën më të zjartë, për ta parë shtëpinë e Kongresit si Shtëpi – muze!?

Namik Selmani

Namik Selmani ka lindur më 18.11.1950 në fshatin Ninat të rrethit të Sarandës. Ka mbaruar shkollën e mesme pedagogjike “Luigj Gurakuqi” më 1968 në qytetin e Elbasanit dhe më tej ka mbaruar studimet e larta në Fakultetin e Histori-Filologjisë në degën gjuhë-letërsi shqipe pranë Universitetit të Tiranës. Ka punuar prej mbi 38 vite si mësues i gjuhës e letërsisë shqipe në disa shkolla të mesme, kryesisht në rrethin e Beratit. Aktualisht është mësues i gjuhës e letërsisë shqipe në shkollën e mesme “Kristo Isak” Berat. Krijimtaria letrare e tij është shumë e pasur dhe e larmishem. Ajo përmban deri tani 23 libra, mes të cilëve 8 janë vëllime me poezi duke përfshirë edhe një Antologji të tijën vetjake, libra publicistikë, monografi, libra për kulturën e të folurit e të shkruarit në shkolla të mesme, libra të karakterit fetar, përmban me qindra shkrime të karakterit studimor kryesisht të fushës së kulturës kombëtare, opinone të ndryshme. Është një autor që e ka gjetur dritën e botimit të shkrimeve të tij edhe në disa vende të botës si në SHBA, Zvicër, Maqedoni, Kosovë, Angli, Itali, Rumani, Zvicër, etj
Në krijimtarinë e tij zë vend edhe publicistika. Ka qenë kryeredaktor i gazetës “E vërteta” në qytetin e Beratit, ka qenë bashkëpunëtor i disa gazetave kombëtare. Ka patur shumë suksese edhe në lëmin e fotografisë artitike duke hapur disa ekspozita vetjake në Shqipëri, Itali Maqedoni, Kosovë, etj Është fitues i disa Çmimeve kombëtare në letërsi, në publicistikë. Është Anëtar i Shoqatës Kulturore “Bilal Xhaferri” (ku është zëvëndëskryeredaktori i revistës “Krahu i shqiponjës” i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve, i Klubit të Shkrimtarëve. Është anëtar i Klubit të Shkrimtarëve “Drita” me qendër në Athinë. Është anëtar i kryesisë së shkrimtarëve “Kostandin Kristoforidhi” me qendër në qytetin e Elbasanit etj. Është zëvendëspresidenti i Shoqatës Kombëtare “Flamuri Kombëtar Gramoz Palushi”. Është anëtar i Kryesisë së Institutit të Integrimit të Kulturës Shqiptare me qendër në Tiranë


Pasqyrë e veprimtarisë krijuese

Vepra origjinale:

•‘Vatra e mallit” – Poezi- 2000
•“Zërat e brigjeve të mia” – 2003- poezi
•“ Dallandyshet e Çamërisë” – 2004- proza
•“Trokitje në Dodonë’ 2004 Proza
•“Kroi i këngës çame” – 2005- poezi
•“Filizët e fjalës gjimnaziste” – Në ndihmë të mësuesve e nxënësve të shkollave të mesme –botim pedagogjik – 2006
•“Abaz Dojaka- Mjeshtër i Kulturës popullore”- 2006- Monografi ISBN_99943-33-82-8
•“Fari çam”- 2006- poezi
•“Kërkoj monumentet” – 2007- proza-ISBN978-99956-621-0-3
•“Shpirti çam” – 2007- Antologji personale me poezi ISBN-978-99943-967-8-8
•“Dritaret e besimit”—poezi fetare për rininë islame-2007 (Ka marrë Çmimin “Libri më i mirë për vitin 2007”) ISBN: 978-99956-652-3-4
•“ Rruga e një shkolle”- botim monografi për përvojën e shkollës së mesme profesionale“ “Stiliano Bandilli” Berat- 2007-ISBN-9789994396795
•“Arkivi i fjalës”- 2008- Botim pedagogjik për kulturën e të shkruarit në shkollat e mesme –ISBN: 799993-248582
•“Djepi i këngës” poezi
•“ Portat e bashkimit” Proza
•“Ujëvara e tingujve“ -Botim folklorik 2009
•“Rilindje”-Proza – 2010
•Jam shqiptar –Proza -2010
•Gjurmë më gjurmë -2010 Proza
•“Pesha e qiellit të vendlindjes” Poezi 2010
•“Rrënjët” proza -2011
•“Dyert e hapur të vetvetes”-proza 2011

· Gjuhëshqipja të zonjërojë 2012
· Një jetë me ëndrrën dhe lirinë. 2013 botim monografik
- Botimi poetik “Bëj të zë po të merr era”

Namik Selmani është përfshirë në dhjetra antologji e veprimtari kombëtare dhe ka fituar shumë çmime letrare. Poashtu, ka redaktuar edhe shumë libra të autorëve tjerë.

Namik SELMANI

Qepallat e Jonit

Udhëve të Çamërisë përkunden e përkunden djepa
Këngët vrapojnë të puthin rreze diellore
Varkëtarët i pret agimi, i presin oqeane e dete
Kënga e gjyshit kërkon rizgjimin e ditëve hyjnore..

Do ta pi kafenë e gjyshes në ca jele dallgësh
Si pulëbardhat do ta hedh vallen mbi shpatet e Kalamasë.
Anija e Kthimit më dërgon ca epitafe varresh
Për të deshifruar të nesërmen që gëlon mes së ardhmes.



Hesht, se fjala s’vlen më!

Në radhët njerëzore drejt Diellit
Ti qënke Greminë ku vdekja rrëzohet
Thyen këmbët,
Kërcet dhëmbët.

Po ti, Çamëri,qënke kështjellë
Ku shkërmoqen gurët nga Prushi i Kujtesës.

Po ti qënke vetë heshtja kur fjala s’vlen më
Para foshnjës së shqyer në barkun e nënës
Para Murtajës ,
Me pamjen makabre të Antijetës.

Po ti qënke përrallë
Ku Kuçedrat hanë ullinj të lashtë
Pijnë dete me dallgë ta larta,
Qiejve hedhin çarçafë me mjegulla
Brejnë kocka varresh me baltë,
E çative ua paskan shkrirë trarë e tjegulla.

HEEEEESHT sërish,se fjala s’vlen më!

Kur me fuçitë e verës së vjetër
Ngren dollinë e Natës vdekja.


E gjatë rruga për tek ti……

E gjatë rruga për tek ti, Çamëri.
E gjatë. Fort e gjatë.
Metër për të s’ka e syri nuk e mat.
Vetëm zëra ehosh malli
Përpëliten në dërrasa kraharorësh të thatë,
Me to deshifroj saktësinë vënë ndershmërisht në kandar.

Të lodhka rruga për tek ti, Çamëri.
Të lodhka. Fort të lodhka.
A ka mbetur nën gërmadha
Një pikë vaj nga ullinjtë e lashtë, more miq ?
Trupin e foshnjës së posalindur
Do ta ngjyej me të sapo të arrij.
Nga Anija e Fjalës jehonë malesh do të sjell e iso pa mbarim

E bukur rruga për tek ti, Çamëri.
E bukur. Fort e bukur.
Do të marr me vete nga stiva
Një jorgan të ngrohtë për supet e zbuluar.
Do jetë djegur jorgani i gjyshes diku në varre strukur.
E duart e saj,
Si duar Rozafe s’mund të më përkundin në gjumin e trazuar.

E ëmbël rruga për tek ti , Çamëri.
E ëmbël si mjalti i parë i hojeve
Të marrin për të vesh zjarret e….kongjinjtë kuqohen.
Të marrin vesh krojet e ….sërish të zgjohen.
Të marrin vesh lulet e …brigjet të lulohen
Të marrin vesh udhët e…. të zmadhohen.
Mjegullat të marrin vesh e…të largohen.
Minaret të dëgjojnë e…të lartësohen.

E gjatë rruga për tek ti,Çamëri!
Sa një poezi në buzët shkrumb të djalit -poet.
Sa një stinë në kapërcyell të Ndërrimit.
Sa një dallgë që lind e shuhet në det.
Sa një këngë në pragun e Zgjimit.
Sa një agim në pragun e zbardhimit,
Sa një baladë në prag të jetërsimit.

E gjatë rruga për tek ti, Çamëri !
E tri herë
Duhet ndërruar tagjia e kalit të shalës .
E pesë herë
Duhen ndërruar patkonjtë e ngrënë mes gurit e baltës.
E miq të rinj
Duhen gjetur për shtigjet, miq besnikë
Për të ndërruar bukën në burimin e udhës së largët.

Në trastën e rrugës do ta marr me vete një patericë.
Kaçakët modernë me zëra celularësh
Brinjët e njoma mund të m’i thyejnë si qelqe.
Po rruga DUHET BËRË
Se Çamëria pret diku në Volë, Prevezë a Gumenicë
Me ilaçin e limonave të stërgjyshit
Më ka bërë melhemin e Rilindjes në jetë të jetëve.

E gjatë rruga për tek ti,Çamëri!
Sa një krisëm dielli
Që hap kanat më kanat portat e ëndrrave.
Sa një hap kënge
Që i bie si këmbanë sirenave të zemrave.
Sa një fjalë fëmije
Me burrërinë e një gjyshi fjalëmençur.
Sa një heshtje pendartë
Në Ditën e Pjalmimit filiz të çelur.

E çka do të gdhend për ty në Monumentin e Nisjes
Ku fjala
Përuron para kohe Mbërritjen e lumtur pa kthim?
A të vë ca lule të thara që sytë i vrasin pa i parë?
A të vë një kurorë dafine me nderim?
Çka? Çka?
Mërmërij e sokëllij….
Ndërsa prapë……… rrugëtoj
Nga agimi në muzg e nga muzgu në agim.



 Lavërtar të parë të fjalës të duam, Baca Din!

Kushtuar poetit kosovar Din Mehmeti

 1.
Hej Baca Din,
Ma flatro atë mandile Juniku thinjur ndër ortekë!
Ma thuaj njat kangë të pathënë
Ta kall Mandatën që tinëzisht më vjen kah mote.
Kur drita derdhet,
Qiriri i fjalës tande bahet mal apo çetinë bjeshke
Bahet piskamë e pëllumb
Në këto gryka e në këtë qiell të lirë Kosove.

 2.
Mos hesht bre, Baca Din,
Mos ia baj askurrë qejfin Ujkut të Heshtjes vrastare
Mbahu pas Parmendës së Fjalës
Se lavërtar të parë të duam tash sa shekuj shqiptarie.
Trimërohu ndër oda
Se fjala na mrrolet nga Myku i Ngrehosjes vdekatare
Bajrakrohu
Në rudinat e poezisë ku mbijnë filizë pavdekësie.

 3.
Bahu fluger shpirtërash Baca Din,
Mos të të shuhet kurrë ai zjarrm i lisnajtë i votrës.
Tymtarët
Të mos prajnë së nxjerrë pa fund shtëllunga jete.
E pelenat e bardha
Një dekik mos mbetshin pa të qarat e foshnjës.
E lavdia
Të mos mbesë jetime pa fjalët e poetëve.


 4.
Mos hesht, o Bard i Gjuhës së Zogjve
Që fort bukur po i ditke gjuhën e luleve të globit.
Me kreni
Na gurro tinguj e gurra të reja që solli liria!
Na shkundullo në ujëvarat e Junikut
Që gëlojnë gazmueshëm mes gjoksit
Për të na thënë
Se kurrë s’po u thakan këngët si flakaresha fisnike.

5.
Fjala mos të shoftë, baca Din



Këtu, në NEWBORN….

Etyd për pavarësinë e Kosovës

1.
Historia paska ndalur këtu:
Të dëgjojë bacalokët fisnikë më të thinjur se të gjithë malet e borëruar
Të përcjellë nuset e reja e të puthë ca plagë të ngrohta nën bajrak
Të takojë Adem Jasharin e të riçelë lulëkuqe në Drenicën kullëplaguar
Të dëgjojë heshtimin e lotit të vrarë mes dhimbjes bukur të gjatë.

 2.
Dita paska ndalur këtu:
Të prekë këmbë të ardhur nga viset, nga klonet e humnerta ndjellakeqe
Të dëgjojë ca zëra çiftelish e lahutash, si hapa këmbëzbathurish mes flakëve
Të rizgjojë ca rremba krojesh të kaltëruara si maja bjeshke në majin me rreze
Të heqë tabelat e udhëkryqeve me kahjen e pagabuar të bajrakëve

 3.

Nata paska ndalur këtu:
Të marrë hijet e fundit në theqafjen drejt honesh, drejt ca strofkash kuçedre
Të fshehë gjer në shtatë palcë dheu ca llumërina fjalësh besëvrarësh.
Të riveshë mantelin e yjeve që bien, e bien, e bien nga male e treten
Të humbojë mallkimet e thëna e të pathëna si sëpata druvarësh.

 4.

Kali i Gjergjit këtu paska ndalur trokun:
T’i thotë motrës lotpatharë të ngrihet vrik nga varri nën bli.
T’i thotë Doruntinës se Kostandin emërmadhi është gjallë, gjallë.
T’u thotë bregdrinasve se këtej e tutje do të kenë ndër brigje edhe ca ullinj
Bash si me kenë një Urë e re kënge që lidh shekujt me fjalët- balsam

 5.
Mençuria ndalka frymën këtu:
Si të ishte një bard me urti të re odash e kuvendesh pajtimi
Si të ish një lahutë legjende që prek të tanë qiellin e shpirtit
Si të ishte det që e mundka dhe pikën e fundit të lotit të Mordit
Si një pemë që fort po i ban hije dasmës e lindjes së filizit.

 6.
E shekujt paskan ndalur këtu:
Si dorëzanë për borxhin e mbetur ka herë në pergamenin e kohës
Si firmë firmëtarësh me sy rilindur klithshëm nga verbimi
Si fidanë që presin ugarin me djersë të derdhur në plisat e ngrohtë
Si lehona që presin urimin me fëmijët mbështetur te gjiri.

 7.
E agu po ndalka këtu:
T’u vërë lodërtarëve ndër supe të rëna, nga një rreth tupani prej Sharri
T’u japë carrokëve ca libra dhe bukë të grunjtë në trastën gjalmëgrisur
T’u japë këmbëve të burrave fuqi divi e shkambinjsh mali.
T’u japë mjeshtërve gurët e latuar për murin e ri që duhet ujdisur.

 8.
Po ia prek pejzat NEWBORNIT
Bash si me prekë një rudinë ku ligjërojnë këngë të reja LIRIE
Ku ringjallen amanete, fjalë, varre dhehumbur pa shenja mbi kokë
Po lërmë ta puth atë plis bardhosh, lum Bacë mustakderdhur me hije
Ma lër të ta heq qoftë edhe një rrudhë e një thinjë, moj Loke

 9.
Këtu, në NEWBORN…