Shqipëroi: Halit Beka (Methasani)
Vdekja e poetit është jeta e tij
Krahët e errëta të natës e mbështollën qytetin mbi të cilin natyra kish hedhur një vello të bardhë dëbore, dhe burrat braktisën rrugët për në shtëpi, në kërkim të ngrohtësisë, ndërsa veriu frynte si të donte të futej nëpër kopshtijet batall. Diku në periferi qëndronte një kasolle e vjetër, mbuluar tërësisht nga dëbora, gadi në rrëzim. Në atë fshehtësi të errët ishte një shtrat ku shtrihej një i ri që lëngonte për vdekje, tek vështronte dritën e zbehtë të llampës së vajit, që mekej gadi në shuarje nga era që hynte. Ai, një djalë në pranverë të jetës, kish parashikuar plotësisht që ora e paqme e çlirimit të tij nga dara e jetës, po afrohej me shpejtësi. Ai priste me mirënjohje vizitën e Vdekjes, dhe mbi fytyrën e tij të zbehtë feksi një agim shprese, dhe mbi buzë një buzëqeshje keqardhëse. E në sytë e tij, falje.
Ai ishte poet që vdiste nga uria në qytetin ku jetonte pasuria. Pati ardhur në këtë botë prozaike që të gjallërojë zemrën e njeriut me thëniet e tij të bukura e kuptimthella. Ai, si shpirt fisnik, i dërguar nga Perëndia e Mirëkuptimit të ngjallë e të zbusë shpirtin njerëzor. Por, ah! Ai me gëzim duroi lamtumirën e ftohtë të tokës, pa marrë një buzëqeshje nga banorët e saj.
Ai merrte frymën e fundit e s’kishte njeri bri shtratit, të shpëtonte llampën e vajit, e vetmja shoqëri, dhe disa pergamenë ku kish shkruar ndjenjat e tij të zemrës. Sikurse dha e mori me takatin e mbetur, ngriti duart drejt qiellit, lëvizi sytë e pashpresë sikur donte të shponte tavanin, për të parë yjet mbi vellon e reve.
Dhe tha, “Eja o Vdekje e bukur, shpirti mezi po të pret. Afromu e më çliro nga vargonjtë e jetës, se jam lodhur së tërqehuri ato zvarrë. Eja, o Vdekje e ëmbël, e më hiq nga fqinjët e mi që më kanë parë si të huaj sepse u shpjegoja gjuhën e engjujve. Nxito o Vdekje paqësore e më largo nga kjo mizëri që më la në qoshen e errët të harresës sepse unë nuk e gjakos të dobtin siç bëjnë ata. Eja, o Vdekje e butë e më mbështill në krahët e bardhë sepse unë nuk u duhem njerëzve të mi. Më pushto o Vdekje, plot dashuri e mëshirë, le të prekin buzët e tua të mijat që nuk provuan kurrë puthje nëne, që s’ka prekur faqe motre, që s’ka përkëdhelur gishtrinj të dashure. Eja e më merr o Vdekje e dashur”
Atëherë, bri poetit që vdiste u duk një engjëll i bardhë që kishte një bukuri të mbinatyrshme e hyjnore që mbante në duar një tufë me zambakë. Ajo e pushtoi atë, i mbylli sytë që të mos shihte më, përveçse me sytë e shpirtit. I dha një puthje të gjatë, të thellë thithëse që i la një buzëqeshje të përjetëshme përmbushjeje në buzët e tij. Atëherë kolibja u boshatis dhe vanë e shkuan të gjithë pergamenët e letrat që poeti i kish shpërndarë ashtu kuturu, i hidhëruar.
Qindra vjet më vonë kur populli i atij qyteti u zgjua nga sëmundja e dremitjes së mosdijes dhe pa agimin e diturisë, ata ngritën një përmendore në lulishten më të bukur të qytetit dhe festuan çdo vit për nder të atij poeti, shkrimet e të cilit i kishin çliruar.
Oh, sa mizore është mosdija!
Nga Khalil Gibran - Profeti, Përktheu: Halit Beka (Methasani)
(origjinali: Death of a poet is his life)
Sauk, Tiranë.
Prill, 2010.
Qyteti i të vdekurve
Dje u tërhoqa nga tollovia e mizërisë dhe u nisa për kah fusha, gjersa arrita një bregore ku natyra kish hedhur rrobat e saj të hijshme. Tani mund të merrja frymë.
Shikova pas, dhe qyteti u shfaq me xhamitë dhe banesat hijerënda të mbuluara me tymin e dyqaneve.
Unë mblodha veten të shqyrtoj qëllimin e njeriut, por munda të përfundoja vetëm se: pjesa më e madhe e jetës së tij njihte vetëm përpjekje dhe vështirësi. Pastaj u mundova të mos merrem më me atë çka bijtë e Ademit kishin bërë, dhe i përqëndrova sytë në fushë, e cila është froni i lavdisë së Zotit. Në një cep të veçuar të fushës vura re një palë vorrezë të rrethuara me plepa.
Atje, mes qytetit të të vdekurve dhe qytetit të të gjallëve, përsiata. Në çast solla ndërmend qetësinë e përjetshme të trishtimit të parë e të pafund.
Në qytetin e të gjallëve gjeta shpresë dhe dëshpërim; dashuri dhe urrejtje, gaz dhe brengë, begati dhe skamje, besim dhe paganizëm.
Në qytetin e të vdekurve është varrosur dhé në tokën që Natyra në qetësinë e natës e shndërron atë në bimësi, e pastaj në shtazë, e pastaj në njeri. Sikurse mendja bridhte kësisoj, pashë një xhemat që lëvizte ngadalë dhe me nderim, shoqëruar prej një muzike që mbushte qiellin me melodi trishtuese. Ishte një varrim i mirëpregatitur. I vdekuri pasohej prej të gjallëve që qanin e vajtonin largimin e tij. Sikurse kortezhi mbërriti vendvarrimin, klerikët u mblodhën të luten dhe të djegin temjan, dhe muzikantët t’u fryjnë e bien veglave të tyre, në vajtim për të larguarin. Atëherë krerët dolën përpara njëri pas tjetrit dhe recituan lavdërimet e tyre me fjalët e mirëzgjedhura për panegjirikë.
Së fundmi, turma u largua, duke e lënë të vdekurin të pushojë në qemerin më të bollshëm e të bukur, mjeshtërisht i punuar në gur e hekur, dhe i rrethuar prej kurorash të shtrenjta të spërdredhura lulesh.
Lamtumirëdhënësit u rikthyen në qytet dhe unë mbeta, duke i parë ata nga një largësi dhe duke folur butë me veten, ndërsa dielli po zbriste në horizont dhe Natyra bënte pregatitijet e shumta për dremitje.
Atëhere pashë dy njerëz që mundoheshin nën peshën e një arke të drunjtë, e pas tyre një grua të rreckosur me një foshnje ndër duar. Në fund pasonte një qen i cili, me sy të dhimbshëm, pa një herë gruan dhe pastaj qivurin.
Ishte një funeral i varfër. Mysafiri i Vdekjes kish lënë pas në një shoqëri të ftohtë një grua të mjerë dhe një foshnje për të ndarë me të brengat e saj dhe një qen besnik, zemra e të cilit e ndjente largimin e shokut të tij.
Ndërsa arritën vendvarrimin ata e vendosën qivurin në një kanal larg prej shkurreve të mirëmbajtura dhe gurëve të mermertë, dhe u larguan pasi i thanë pak fjalë Zotit. Qeni u kthye për herë të fundit të vështrojë varrin e shokut të tij, dhe ai grup i vogël njerëzish u zhukën pas drurëve.
Unë i hodha sytë qytetit të të gjallëve dhe thashë me vete, «Ai vend u takon të paktëve». Pastaj pashë mbi qytetin e zbukuruar të të vdekurve dhe thashë, «Edhe ai vend, të paktëve i përket. O Zot, ku është qielli i të gjithë njerëzve?»
Ndërsa thashë këtë, shikova drejt reve, përzier me rrezet më të gjata e më të bukuara të diellit. Dhe dëgjova një zë nga përbrenda meje: «Atje!»
Sipas THE CITY OF THE DEAD e Khalil Gibran
Përktheu në shqip Halit Beka (Methasani)
1 Dhjetor, 2013
Pallati dhe kasollja
Pjesa e parë
Sukurse nata ra dhe dritat llamburitën në shtëpinë e madhe, shërbëtorët qëndruan tek dyert e mëdha për të pritur mysafirët në ardhje; dhe mbi rrobat e kadifenjta duken sumbullat e arta.
Karrocat e mëdha u futën në oborrin e pallatit dhe fisnikët hynë, veshur me rroba të mrekusllueshme dhe të stolisura me bizhu. Veglat muzikore mbushën ajrin me melodi kënaqëse ndërsa personalitetet kërcenin nën muzikën shlodhëse.
Në mesnatë ushqimet më të mira e të shijshme u shërbyen mbi tavolinat e bukura, zbukuruar me turlilloj lulesh të rralla. Gostiarët hëngrën dhe pinë me bollëk, gjersa radha e verërave filloi të luajë rolin e saj. Në agim turma u shpërnda rrakapjekthi, pasi kishin kaluar një natë të gjatë dehjeje dhe grykësie që ua nguti trupat e lodhur në shtretërit e thellë në një gjumë të trazuar....
Pjesa e dytë.
Në buzëmbrëmje, një burrë i veshur me rroba pune të rëndë qëndronte para derës së shtëpisë së tij të vogël dhe trokiti në të. Si u hap, ai hyri dhe përshëndeti banorët në një mënyrë të gëzuar, dhe u ul mes fëmijëve që po loznin tek oxhaku. Pas pak kohe, e shoqja e kishte darkën gati dhe ata u ulën rreth një sofre të drunjtë për të ngrënë. Pasi hëngrën ata u ulën rreth një llampe me vajguri dhe folën për ngjarjet e ditës. Kur pjesa e parë e natës kish kaluar, të gjithë qëndruan të heshtur para Mbretit të Dremitjes me një këngë lavdie dhe mirënjohje në buzët e tyre.
Khalil Gibran - The palace and the hute
Shqipëroi nga anglishtja: Halit Beka (Methasani)
Durrës, 26 Tetor, 2013
Gaz dhe lot
Ndërsa dielli tërhoqi rrezet e tij nga kopshti dhe hëna hodhi të sajat mbi lulet, u ula nën pemë, zhytur në bukurinë e natyrës, duke vështruar përmes degëve yjet e shpërndarë që xixëllonin si ashkëla të argjendta mbi një tapet blu, dhe arrija të dëgjoja edhe nga larg murmurimën gërrvishtëse të përroit që këndonte hyrjen në luginë. Kur zogjtë u strehuan nëpër degë, dhe lulet mblodhën petalet e tyre, një qetësi e frikshme zbriti, dëgjova shushurimë këmbësh nëpër bar. M’u duk sikur pashë një çift që po i afrohej kopshtit tim. U ula nën një pemë prej nga mund t’i shihnja, por jo edhe të më shihnin.
Pasi pa rreth e qark, dëgjoj djalin të thotë:
-Ulu pranë meje, e dashur, dhe dëgjo zemrën. Buzëqesh, se lumturia jote është e ardhmja jonë. Gëzohu sepse ditë të bardha na presin për ardhmërinë sonë.
Shpirti më nguc për dyshime në zemrën tënde, e dyshimi në dashuri është mëkat.
‘Së shpejti ti do të jesh e zonja e kësaj bote që ndriçon ajo hënë e bukur, do të jeshë së afërmi zonja e pallatit tim dhe të gjithë shërbëtorët e dadot do t’u binden urdhërave të tu”
“Buzëqesh, e dashur, si floriri që më buzëqesh nga sënduku i tim eti”
“Zemra s’më lë të të fsheh sekretet e saj. Dymbëdhjetë muaj rehati e udhëtime na presin. Për një vit do të shpenzoj floririn e babit në liqenjtë blu të Zvicrës, dhe të sodisim ndërtesat e Italisë dhe Egjiptit dhe do të pushojmë nën kedrat e shenjta të Libanit. Do të takosh princeshat që do të të kenë zili për rrobat e bizhutë.
“Të gjitha këto që do të bëj për ty, vallë, a do të të kënaqin?”
Pas pak i pashë tek ecnin e shkelnin mbi lulet, si një pasanik mbi zemrat e skamnorëve. E, sikurse m’u zhdukën nga fushëpamja, nisa të bëja një krahasim mes dashurisë e parasë dhe të analizoja pozicionin e tyre në zemër.
Paraja! Burim i dashurisë së shtirë, rrjedhë e dritës dhe fatlumësisë së rreme, pus i ujit të helmuar, dëshpërim i moshës së thyer!
Ashtu i zhytur në mendime siç vazhdoja të endesha, një çift i dëshpëruar e si lugetër më kaluan aty pari dhe u ulën në bar. Një djalë i ri e një vajzë e re që kishin lënë stallat e fermës në fushat aty pranë për këtë vend të freskët e të mënjanë.
Pas pak çastesh heshtjeje të plotë, dëgjova këto fjalë të shqiptuara me psherëtimë nga buzët e thara nga vapa: “ Mos derdh lot, e dashur, dashuria që na hap sytë dhe na skallavëron zemrat na bekon me durim. Ngushëllohu në vonesën tonë, sepse ne kemi bërë një betim dhe kemi hyrë në faltoren e dashurisë, sepse dashuria do të kthehet në mjerim, sepse pikërisht në emër të dashurisë ne vuajmë pengesat e varfërisë dhe ashpërsinë e mizerisë dhe zbrazëtisë së ndarjes. Unë do t’i përball këto vështirësi derisa të ngadhnjej e të të jap në dorë një fuqi që të të ndihmojë në të gjitha gjërat në përmbushjen e rrugës së jetës”
“Dashuria, - që është Perëndia- do t’i dëgjojë psherëtimat tona dhe do të shohë lotët tanë tek digjen si temjani në altarin e Saj, e ajo do të na shpërblejë me fuqinë e karakterit. Lamtumirë, e dashur, më duhet të iki para se hëna e ngazëllyer të zhduket”.
Një zë i dlirë, i përgjëruar në flakën zhuritëse të dashurisë, dhe me zemërimin e pashpresë të mallit dhe ndjesinë e ëmbël të durimit, tha: “Lamtumirë, i dashur!”
Ata u ndanë, dhe këngën e vajit të bashkimit të tyre e mbuluan ngashërimet e zemrës sime.
Unë hodha sytë në natyrën e përgjumur, dhe me pasqyrime të thella zbulova realitetin e diçkaje të madhe e të paanë- e diçkaje që asnjë fuqi s’mund ta detyrojë, ndikojë a përvetësojë e asnjë pasanik s’mund ta blejë dot. Dhe as nuk mund të zhduket prej lotëve të kohës apo të vdesë nga pikëllimi, diçka që nuk mund të zbulohet nga liqenjtë blu të Zvicrës apo ngrehinat e bukura të Italisë.
Është diçka që mbledh forcë me durim, rritet permes pengesave, ngroh në dimër, lulëzon në pranverë, çliron fllad në verë, dhe mban fruta në vjeshtë- Unë gjeta dashurinë!
Përkthyer më 4 Gusht 2010
Ng Halit Beka (Methasani)
Sipas "Joy and tears" e Khalil Gibran
Pjesa e parë
Sukurse nata ra dhe dritat llamburitën në shtëpinë e madhe, shërbëtorët qëndruan tek dyert e mëdha për të pritur mysafirët në ardhje; dhe mbi rrobat e kadifenjta duken sumbullat e arta.
Karrocat e mëdha u futën në oborrin e pallatit dhe fisnikët hynë, veshur me rroba të mrekusllueshme dhe të stolisura me bizhu. Veglat muzikore mbushën ajrin me melodi kënaqëse ndërsa personalitetet kërcenin nën muzikën shlodhëse.
Në mesnatë ushqimet më të mira e të shijshme u shërbyen mbi tavolinat e bukura, zbukuruar me turlilloj lulesh të rralla. Gostiarët hëngrën dhe pinë me bollëk, gjersa radha e verërave filloi të luajë rolin e saj. Në agim turma u shpërnda rrakapjekthi, pasi kishin kaluar një natë të gjatë dehjeje dhe grykësie që ua nguti trupat e lodhur në shtretërit e thellë në një gjumë të trazuar....
Pjesa e dytë.
Në buzëmbrëmje, një burrë i veshur me rroba pune të rëndë qëndronte para derës së shtëpisë së tij të vogël dhe trokiti në të. Si u hap, ai hyri dhe përshëndeti banorët në një mënyrë të gëzuar, dhe u ul mes fëmijëve që po loznin tek oxhaku. Pas pak kohe, e shoqja e kishte darkën gati dhe ata u ulën rreth një sofre të drunjtë për të ngrënë. Pasi hëngrën ata u ulën rreth një llampe me vajguri dhe folën për ngjarjet e ditës. Kur pjesa e parë e natës kish kaluar, të gjithë qëndruan të heshtur para Mbretit të Dremitjes me një këngë lavdie dhe mirënjohje në buzët e tyre.
Khalil Gibran - The palace and the hute
Shqipëroi nga anglishtja: Halit Beka (Methasani)
Durrës, 26 Tetor, 2013
Gaz dhe lot
Ndërsa dielli tërhoqi rrezet e tij nga kopshti dhe hëna hodhi të sajat mbi lulet, u ula nën pemë, zhytur në bukurinë e natyrës, duke vështruar përmes degëve yjet e shpërndarë që xixëllonin si ashkëla të argjendta mbi një tapet blu, dhe arrija të dëgjoja edhe nga larg murmurimën gërrvishtëse të përroit që këndonte hyrjen në luginë. Kur zogjtë u strehuan nëpër degë, dhe lulet mblodhën petalet e tyre, një qetësi e frikshme zbriti, dëgjova shushurimë këmbësh nëpër bar. M’u duk sikur pashë një çift që po i afrohej kopshtit tim. U ula nën një pemë prej nga mund t’i shihnja, por jo edhe të më shihnin.
Pasi pa rreth e qark, dëgjoj djalin të thotë:
-Ulu pranë meje, e dashur, dhe dëgjo zemrën. Buzëqesh, se lumturia jote është e ardhmja jonë. Gëzohu sepse ditë të bardha na presin për ardhmërinë sonë.
Shpirti më nguc për dyshime në zemrën tënde, e dyshimi në dashuri është mëkat.
‘Së shpejti ti do të jesh e zonja e kësaj bote që ndriçon ajo hënë e bukur, do të jeshë së afërmi zonja e pallatit tim dhe të gjithë shërbëtorët e dadot do t’u binden urdhërave të tu”
“Buzëqesh, e dashur, si floriri që më buzëqesh nga sënduku i tim eti”
“Zemra s’më lë të të fsheh sekretet e saj. Dymbëdhjetë muaj rehati e udhëtime na presin. Për një vit do të shpenzoj floririn e babit në liqenjtë blu të Zvicrës, dhe të sodisim ndërtesat e Italisë dhe Egjiptit dhe do të pushojmë nën kedrat e shenjta të Libanit. Do të takosh princeshat që do të të kenë zili për rrobat e bizhutë.
“Të gjitha këto që do të bëj për ty, vallë, a do të të kënaqin?”
Pas pak i pashë tek ecnin e shkelnin mbi lulet, si një pasanik mbi zemrat e skamnorëve. E, sikurse m’u zhdukën nga fushëpamja, nisa të bëja një krahasim mes dashurisë e parasë dhe të analizoja pozicionin e tyre në zemër.
Paraja! Burim i dashurisë së shtirë, rrjedhë e dritës dhe fatlumësisë së rreme, pus i ujit të helmuar, dëshpërim i moshës së thyer!
Ashtu i zhytur në mendime siç vazhdoja të endesha, një çift i dëshpëruar e si lugetër më kaluan aty pari dhe u ulën në bar. Një djalë i ri e një vajzë e re që kishin lënë stallat e fermës në fushat aty pranë për këtë vend të freskët e të mënjanë.
Pas pak çastesh heshtjeje të plotë, dëgjova këto fjalë të shqiptuara me psherëtimë nga buzët e thara nga vapa: “ Mos derdh lot, e dashur, dashuria që na hap sytë dhe na skallavëron zemrat na bekon me durim. Ngushëllohu në vonesën tonë, sepse ne kemi bërë një betim dhe kemi hyrë në faltoren e dashurisë, sepse dashuria do të kthehet në mjerim, sepse pikërisht në emër të dashurisë ne vuajmë pengesat e varfërisë dhe ashpërsinë e mizerisë dhe zbrazëtisë së ndarjes. Unë do t’i përball këto vështirësi derisa të ngadhnjej e të të jap në dorë një fuqi që të të ndihmojë në të gjitha gjërat në përmbushjen e rrugës së jetës”
“Dashuria, - që është Perëndia- do t’i dëgjojë psherëtimat tona dhe do të shohë lotët tanë tek digjen si temjani në altarin e Saj, e ajo do të na shpërblejë me fuqinë e karakterit. Lamtumirë, e dashur, më duhet të iki para se hëna e ngazëllyer të zhduket”.
Një zë i dlirë, i përgjëruar në flakën zhuritëse të dashurisë, dhe me zemërimin e pashpresë të mallit dhe ndjesinë e ëmbël të durimit, tha: “Lamtumirë, i dashur!”
Ata u ndanë, dhe këngën e vajit të bashkimit të tyre e mbuluan ngashërimet e zemrës sime.
Unë hodha sytë në natyrën e përgjumur, dhe me pasqyrime të thella zbulova realitetin e diçkaje të madhe e të paanë- e diçkaje që asnjë fuqi s’mund ta detyrojë, ndikojë a përvetësojë e asnjë pasanik s’mund ta blejë dot. Dhe as nuk mund të zhduket prej lotëve të kohës apo të vdesë nga pikëllimi, diçka që nuk mund të zbulohet nga liqenjtë blu të Zvicrës apo ngrehinat e bukura të Italisë.
Është diçka që mbledh forcë me durim, rritet permes pengesave, ngroh në dimër, lulëzon në pranverë, çliron fllad në verë, dhe mban fruta në vjeshtë- Unë gjeta dashurinë!
Përkthyer më 4 Gusht 2010
Ng Halit Beka (Methasani)
Sipas "Joy and tears" e Khalil Gibran
Para kurorës së bukurisë
Një dite të rëndë i ika fytyrës së zymtë të shoqërisë dhe zhurmës marra-mendëse të qytetit, e i hodha hapat e lodhur kah rrugica e gjerë. Ndoqa rrugën me shenja të rravijëzuara dhe tingujt muzikorë të zogjve, gjersa arrita një vend të mënjanë ku degët e shtrira të pemëve i pengonin rrezet e diellit të preknin tokën
Qëndrova atje, dhe ishte argëtuese për shpirtin – shpirtin tim të etur që s’kish parë asgjë veç mirazhit të jetës në vend të ëmbëlsisë së saj.
Isha i zhytur thellë në mendime dhe në to Zanat e mija po lundronin për në kupë të qiellit kur papritmas m’u shfaq një Orë, veshur me një degë hardhie që e mbulonte pjesërisht trupin e saj të zhveshur dhe me një kurorë lulëkuqesh mbi flokët e artë. Sikur ta kish kuptuar mahnitjen time, më përshëndeti duke më thënë «Mos ki frikë prej meje, unë jam Bukuroshja e Xhunglës»
«Si mundet një bukuri si juaja ka arritur të jetojë në këtë vend? Të lutem më thuaj kush jeni, dhe që nga vini?» - e pyeta unë. Ajo u ul plot hijeshi mbi barin e blertë dhe u përgjigj, «Unë jam simbol i natyrës! Jam virgjëresha e përherëshme që stërgjyshërit tuaj adhuronin dhe për nder tim ata ngrenin faltore dhe tempuj në Balbek dhe Xhabeil».
Dhe unë guxova e thashë, «Po ato flatore e tempuj shkuan e vanë kot dhe eshtrat e të parëve të mi të dashur u bënë dhé, asgjë s’ka mbetur për të përkujtuar perënditë e tyre, pëveç fare pak të gjorëve dhe faqet e harruara në librin e historisë»
Ajo u përgjigj: «Disa perëndi jetojnë në jetën e adhuruesve të tyre dhe vdesin në vdekjen e tyre, ndërsa jetojnë një jetë të përherëshme dhe të pafund. Jeta ime zgjatet prej botës së bukurisë të cilën ti do ta shohësh kudo që i hedh sytë, dhe kjo bukuri është natyra vetë; ajo është fillimi i gëzimit të bariut ndër kodra, dhe lumturia e fshatarëve në ara, dhe kënaqësia e fiseve të shtangura mes maleve dhe fushave. Kjo bukuri i tregon të vërtetën të urtit në kurorë».
Atëherë unë thashë, «Bukuria është një fuqi e tmerrshme». Dhe ajo përgënjeshtroi, «Qëniet njerëzore i tremben çdo gjëje, madje edhe vetes. Ju keni frikë qiellin, burimin e paqes shpritëroe; ju i frikeni natyrës, limani i pushimit dhe qetësisë; Ju i tuteni Zotit të mirësisë dhe e akuzoni atë me zemërim, ndërsa ai është plot me dashuri e mëshirë.»
Pas një heshtje të thellë, i përzier me ëndrra të ëmbëa, unë pyeta, «Më fol për atë bukuri të cilën njerëzit e shtjellojnë dhe përshkruajnë, secili sipas kuptimit të vet; Unë kam parë atë të nderohet e adhurohet në mënyra e forma të ndryshme»
Ajo u përgjigj, «Bukuria është ajo që të tërheq shpirtin, dhe ajo që i pëlqen të japë dhe jo të marrë. Kur e takon Bukurinë, ti e ndjen se duart thellë brenda vetes shtrihen përpara që ta sjellin atë në thellësi të zemrës tënde. Është madhështia e përzier me pikëllim e gëzim; ajo është e papara që ti sheh, dhe e paqarta që ti kupton, dhe e pazëshmja që ti dëgjon – ajo është e Shenjta e Shenjtëve që zë fill në vetëvete dhe mbaron tej e përtej përfytyrimit tënd tokësor.
Atëherë Bukuroshja e Xhunglës m’u afrua dhe m’i vuri duart e saj plot aromë mbi sy. Dhe si u tërhoq, e pashë veten të vetmuar në luginë. Kur u riktheva në qytet, trazira e të cilit s’më bezdiste më, përsërita fjalët e saj:
«Bukuria është ajo që të tërheq shpirtin, dhe ajo që i pëlqen të japë e jo të marrë»
Khalil Gibran – Before the throne of Beauty.
Shqipëroi nga anglishtja: Halit Beka (Methasani)
Durrës , 25 Tetor, 2013
Një dite të rëndë i ika fytyrës së zymtë të shoqërisë dhe zhurmës marra-mendëse të qytetit, e i hodha hapat e lodhur kah rrugica e gjerë. Ndoqa rrugën me shenja të rravijëzuara dhe tingujt muzikorë të zogjve, gjersa arrita një vend të mënjanë ku degët e shtrira të pemëve i pengonin rrezet e diellit të preknin tokën
Qëndrova atje, dhe ishte argëtuese për shpirtin – shpirtin tim të etur që s’kish parë asgjë veç mirazhit të jetës në vend të ëmbëlsisë së saj.
Isha i zhytur thellë në mendime dhe në to Zanat e mija po lundronin për në kupë të qiellit kur papritmas m’u shfaq një Orë, veshur me një degë hardhie që e mbulonte pjesërisht trupin e saj të zhveshur dhe me një kurorë lulëkuqesh mbi flokët e artë. Sikur ta kish kuptuar mahnitjen time, më përshëndeti duke më thënë «Mos ki frikë prej meje, unë jam Bukuroshja e Xhunglës»
«Si mundet një bukuri si juaja ka arritur të jetojë në këtë vend? Të lutem më thuaj kush jeni, dhe që nga vini?» - e pyeta unë. Ajo u ul plot hijeshi mbi barin e blertë dhe u përgjigj, «Unë jam simbol i natyrës! Jam virgjëresha e përherëshme që stërgjyshërit tuaj adhuronin dhe për nder tim ata ngrenin faltore dhe tempuj në Balbek dhe Xhabeil».
Dhe unë guxova e thashë, «Po ato flatore e tempuj shkuan e vanë kot dhe eshtrat e të parëve të mi të dashur u bënë dhé, asgjë s’ka mbetur për të përkujtuar perënditë e tyre, pëveç fare pak të gjorëve dhe faqet e harruara në librin e historisë»
Ajo u përgjigj: «Disa perëndi jetojnë në jetën e adhuruesve të tyre dhe vdesin në vdekjen e tyre, ndërsa jetojnë një jetë të përherëshme dhe të pafund. Jeta ime zgjatet prej botës së bukurisë të cilën ti do ta shohësh kudo që i hedh sytë, dhe kjo bukuri është natyra vetë; ajo është fillimi i gëzimit të bariut ndër kodra, dhe lumturia e fshatarëve në ara, dhe kënaqësia e fiseve të shtangura mes maleve dhe fushave. Kjo bukuri i tregon të vërtetën të urtit në kurorë».
Atëherë unë thashë, «Bukuria është një fuqi e tmerrshme». Dhe ajo përgënjeshtroi, «Qëniet njerëzore i tremben çdo gjëje, madje edhe vetes. Ju keni frikë qiellin, burimin e paqes shpritëroe; ju i frikeni natyrës, limani i pushimit dhe qetësisë; Ju i tuteni Zotit të mirësisë dhe e akuzoni atë me zemërim, ndërsa ai është plot me dashuri e mëshirë.»
Pas një heshtje të thellë, i përzier me ëndrra të ëmbëa, unë pyeta, «Më fol për atë bukuri të cilën njerëzit e shtjellojnë dhe përshkruajnë, secili sipas kuptimit të vet; Unë kam parë atë të nderohet e adhurohet në mënyra e forma të ndryshme»
Ajo u përgjigj, «Bukuria është ajo që të tërheq shpirtin, dhe ajo që i pëlqen të japë dhe jo të marrë. Kur e takon Bukurinë, ti e ndjen se duart thellë brenda vetes shtrihen përpara që ta sjellin atë në thellësi të zemrës tënde. Është madhështia e përzier me pikëllim e gëzim; ajo është e papara që ti sheh, dhe e paqarta që ti kupton, dhe e pazëshmja që ti dëgjon – ajo është e Shenjta e Shenjtëve që zë fill në vetëvete dhe mbaron tej e përtej përfytyrimit tënd tokësor.
Atëherë Bukuroshja e Xhunglës m’u afrua dhe m’i vuri duart e saj plot aromë mbi sy. Dhe si u tërhoq, e pashë veten të vetmuar në luginë. Kur u riktheva në qytet, trazira e të cilit s’më bezdiste më, përsërita fjalët e saj:
«Bukuria është ajo që të tërheq shpirtin, dhe ajo që i pëlqen të japë e jo të marrë»
Khalil Gibran – Before the throne of Beauty.
Shqipëroi nga anglishtja: Halit Beka (Methasani)
Durrës , 25 Tetor, 2013
Ardhja e Anijes
Mustafai, i përzgjedhuri e i dashuri, i cili ishte në ditët e fundit të jetës së tij, kish pritur dymbëdhjetë vjetë në qytetin Orfali për anijen e tij të rikthehej e ta shpjente sërish në ishullin e tij të lindjes.
Dhe në vitin e dymbëdhjetë, në ditën e shtatë të javës, muajin e pjekjeve, ai iu ngjit kodrës jashtë mureve të qytetit dhe vështroi kah deti: dhe pa anijen që vinte nëpër mjegull.
Pastaj portat e zemrës së tij u hapën vrikthi, e gëzimi i fluturoi mbi det. E ai mbylli sytë në heshtje të shpirtit e u lut.
Por ai i zbriti kodrës, një trishtim e mbuloi dhe me zemër mendoi: Si të shkoj në paqe dhe pa dhimbje? Jooo, jo pa një plagë në shpirt, këtë qytet s’e lë dot.
Të gjata ishin ditët e dhimbjes që kam kaluar brenda mureve të tij, dhe të gjata ishin netët e vetmisë: e kush mund t’i ikë dhimbjes e vetmisë së tij pa një peng?
Mjaft grimca të shpirtit i kam shpërndarë këtyre rrugëve, e sa shumë janë fëmijët e mallit që ecin cullak në këto kodra, e unë s’mund të largohem prej tyre pa një barrë e pa një dhimbje.
Nuk është një rrobë që e hedhe tej nga trupi sot, por një lëkurë që e rrjep me duart e mi.
As mendim që e lë pas meje, por një zemër me uri dhe etje ëmbëlsuar.
E megjithatë s’e shtyj dot më.
Deti që i thërret të gjitha gjërat tek vetja, edhe mua më duhet të nisem.
Sepse po të rri, ndonëse orët digjen në terr, është si të ngrish e të kristalizohesh e në kallëp të derdhesh.
Me dëshirë do ta merrja me vete gjithçka është këtu. Por, si të mundem vallë?
Një zë s’mund ta bartë gjuhën e buzët që atij krahë u jep. I vetëm duhet ta gjejë eterin.
Dhe e vetëm, pa folenë e saj shqiponja matanë diellit do të fluturojë.
Tani që kish mbërritur në rrëzë të kodrës, ai u kthye sërish nga deti, dhe pa anijen t’i afrohet limanit, dhe mbi bashin e saj marinarët, bashkatdhetarët e tij.
Dhe shpirti iu qajt atyre, e tha:
Bij të nënës së lashtë, ju ngarës të baticave. Sa shpesh në ëndrrat e mija keni
lundruar. Dhe tani më vini në zgjim që është ëndrra ime më e thellë.
Gadi jam të iki, dhe lakmia për velat gadi të presin erën.
Veç sa edhe një herë frymë të marr nga ky ajër i ndotur, veçsa edhe një vështrim dashurie ta hedh pas.
E pastaj mes jush të rri, lundërtar mes lundërtarësh.
Dhe në ty, o det i stërmadh, o e pagjumja nënë.
Veç edhe në pështjellim kjo rrymë të bëjë, veç edhe një murëmërimë në këtë lëndinë. E pastaj tek ju të vij, një pikë e pafund tek i pafundi oqean.
E ndërsa ecte, ai pa nga larg burra e gra t’i lënë fushat dhe vreshtat e tyre, tek nxitonin për te portata e qytetit.
Dhe ai zërat e tyre dëgjoi të thërrisnin emrin e tij, e nga fusha në fushë thërrisnin e njëri-tjetrin për ardhjen e anijes lajmëronin.
Dhe ai i tha vetes:
- A të jetë dita e ndarjes, dita e mbledhjes, vallë?
Dhe a të thuhet vallë se mbrëmja ime është agimi im.?
Dhe, a t’i jap atij që plorin në mes të brazdës e ka, apo atij që rrotën shtrydhëse të rrushit e ka ndalë.?
A të bëhet zemra ime pemë plot e përplot mbushur që t’i vjel e atyre t’ua jap?
Dhe a të derdhen dëshirat e mia si burim që kupat t’ua mbushë?
A jam unë harpë që dora e të Plotfuqishmit të më prekë, apo fyell ku fryma e tij përmes meje të kalojë?
Vallë një gjahtar qetësie jam unë, dhe ç’thesar në qetësi kam gjetur ku me plotbesim veten të hedh?
Nëse kjo dita e korrjeve është, në ç’arë e në ç’stina të harruara farën ta kem pas hedhur vallë?
Nëse kjo vërtetë është çasti kur unë gallustrën të ngre, flaka që në të të digjet s’është e imja.
Bosh dhe errët do ta ngre gallustrën time.
Dhe rojtari i natës do ta mbushë atë me vaj, dhe po ai do ta ndezë.
Këto gjëra ai i tha me fjalë. Por shumë gjëra në zemrën e tij mbetën pa thënë.
Sepse ai vetë nuk mund t’i rrëfente të fshehtat e tij të thella.
Dhe kur ai hyri në qytet, të gjithë njerëzit erdhën ta takojnë, dhe të gjithë i qaheshin atij si me një zë.
Dhe pleqtë e qytetit dolën përpara e thanë:
Mos ik ende prej nesh.
Mesditë ke qenë në dritëhijen tonë, dhe rinia jote ëndërr për ne të ëndërrojmë na ka dhënë.
I huaj për ne nuk je, dhe as mysafir, por biri ynë dhe i dashuri i shtrejtë për ne.
Mos na i mundo sytë me mallin për fytyrën tënde.
Dhe klerikët e uratat i thanë atij:
Mos i lër valët e detit të na ndajnë tani, dhe që vitet që mes nesh ke kaluar të në kujtime të shndërrohen.
Mes nesh një shpirt ke shetitur, dhe hija jote dritë ka qenë në sytë tanë.
Shumë të kemi dashur. Por pa fjalë dashurinë e kishim, dhe me vello ka qenë mbuluar.
E prapë tani ajo qan mbi ty, dhe zbuluar para tej qëndron.
Dhe ashtu ka qenë përherë që gjer në çastin e ndarjes ajo thellësinë e saj të mos njohë?
Dhe të tjerë erdhën e iu përgjëruan atij.
Por ai s’iu përgjigj. Ai vetëm uli kokën, dhe ata që ishin pranë i panë lotët t’i rrëshkasin mbi gjoks.
E kështu, ai dhe njerëzit ecën drejt sheshit para tempullit.
Dhe atje nga faltorja doli një grua e quajtur Almitra. Ajo ishte fallxhore.
Dhe ai e vështroi atë me butësi, sepse ishte ajo që e kërkoi dhe besoi në të qysh kur ai s’kishte veçse një ditë në qytetin e tyre.
Dhe ajo i thirri e i tha:
O Profet i Zotit, gjatë kohë ke që skajshmërisht ke kërkuar, për anijen tënde qëmoti ke që i kërkon largësitë.
Dhe tani ajo anije ka mbërritur, e ti patjetër duhet të shkosh.
I thellë është malli për tokën e kujtimeve të tua, dhe vendbanimi i dëshirave të tua më të mëdha; dhe dashuria jonë s’të lidh dot, e as nevojat tona dot s’të mbajnë. Megjithatë, para se të ikësh këtë kërkesë e kemi, që të na flasësh e të fshehtën tënde na e rrëfe.
Dhe ne fëmijëve tanë do t’ua japim, e ata fëmijëve të tyre, dhe kësodore s’do të vdesë kurrë.
Në vetminë tënde jetën tonë ke kundruar, dhe me syçeltësinë tënde qarjet na i ke dëgjuar, ashtu si të qeshurat në ëndrrat tona.
Prandaj, tani na u hap përpara nesh, e na thuaj ato që ty të janë zbuluar - mes lindjes dhe vdekjes, ç’ngjet.
Dhe ai u përgjigj:
O njerëz të Ortfalisë, nga këto që mund t’ju them unë, ç’mund ta shpëtojë atë që edhe tani shpirtrat tuaj i lëviz?
Khalil Gibran
Shqipëroi: Halit Beka (Methasani)
Durrës, 21 Nëntor, 2013
Mustafai, i përzgjedhuri e i dashuri, i cili ishte në ditët e fundit të jetës së tij, kish pritur dymbëdhjetë vjetë në qytetin Orfali për anijen e tij të rikthehej e ta shpjente sërish në ishullin e tij të lindjes.
Dhe në vitin e dymbëdhjetë, në ditën e shtatë të javës, muajin e pjekjeve, ai iu ngjit kodrës jashtë mureve të qytetit dhe vështroi kah deti: dhe pa anijen që vinte nëpër mjegull.
Pastaj portat e zemrës së tij u hapën vrikthi, e gëzimi i fluturoi mbi det. E ai mbylli sytë në heshtje të shpirtit e u lut.
Por ai i zbriti kodrës, një trishtim e mbuloi dhe me zemër mendoi: Si të shkoj në paqe dhe pa dhimbje? Jooo, jo pa një plagë në shpirt, këtë qytet s’e lë dot.
Të gjata ishin ditët e dhimbjes që kam kaluar brenda mureve të tij, dhe të gjata ishin netët e vetmisë: e kush mund t’i ikë dhimbjes e vetmisë së tij pa një peng?
Mjaft grimca të shpirtit i kam shpërndarë këtyre rrugëve, e sa shumë janë fëmijët e mallit që ecin cullak në këto kodra, e unë s’mund të largohem prej tyre pa një barrë e pa një dhimbje.
Nuk është një rrobë që e hedhe tej nga trupi sot, por një lëkurë që e rrjep me duart e mi.
As mendim që e lë pas meje, por një zemër me uri dhe etje ëmbëlsuar.
E megjithatë s’e shtyj dot më.
Deti që i thërret të gjitha gjërat tek vetja, edhe mua më duhet të nisem.
Sepse po të rri, ndonëse orët digjen në terr, është si të ngrish e të kristalizohesh e në kallëp të derdhesh.
Me dëshirë do ta merrja me vete gjithçka është këtu. Por, si të mundem vallë?
Një zë s’mund ta bartë gjuhën e buzët që atij krahë u jep. I vetëm duhet ta gjejë eterin.
Dhe e vetëm, pa folenë e saj shqiponja matanë diellit do të fluturojë.
Tani që kish mbërritur në rrëzë të kodrës, ai u kthye sërish nga deti, dhe pa anijen t’i afrohet limanit, dhe mbi bashin e saj marinarët, bashkatdhetarët e tij.
Dhe shpirti iu qajt atyre, e tha:
Bij të nënës së lashtë, ju ngarës të baticave. Sa shpesh në ëndrrat e mija keni
lundruar. Dhe tani më vini në zgjim që është ëndrra ime më e thellë.
Gadi jam të iki, dhe lakmia për velat gadi të presin erën.
Veç sa edhe një herë frymë të marr nga ky ajër i ndotur, veçsa edhe një vështrim dashurie ta hedh pas.
E pastaj mes jush të rri, lundërtar mes lundërtarësh.
Dhe në ty, o det i stërmadh, o e pagjumja nënë.
Veç edhe në pështjellim kjo rrymë të bëjë, veç edhe një murëmërimë në këtë lëndinë. E pastaj tek ju të vij, një pikë e pafund tek i pafundi oqean.
E ndërsa ecte, ai pa nga larg burra e gra t’i lënë fushat dhe vreshtat e tyre, tek nxitonin për te portata e qytetit.
Dhe ai zërat e tyre dëgjoi të thërrisnin emrin e tij, e nga fusha në fushë thërrisnin e njëri-tjetrin për ardhjen e anijes lajmëronin.
Dhe ai i tha vetes:
- A të jetë dita e ndarjes, dita e mbledhjes, vallë?
Dhe a të thuhet vallë se mbrëmja ime është agimi im.?
Dhe, a t’i jap atij që plorin në mes të brazdës e ka, apo atij që rrotën shtrydhëse të rrushit e ka ndalë.?
A të bëhet zemra ime pemë plot e përplot mbushur që t’i vjel e atyre t’ua jap?
Dhe a të derdhen dëshirat e mia si burim që kupat t’ua mbushë?
A jam unë harpë që dora e të Plotfuqishmit të më prekë, apo fyell ku fryma e tij përmes meje të kalojë?
Vallë një gjahtar qetësie jam unë, dhe ç’thesar në qetësi kam gjetur ku me plotbesim veten të hedh?
Nëse kjo dita e korrjeve është, në ç’arë e në ç’stina të harruara farën ta kem pas hedhur vallë?
Nëse kjo vërtetë është çasti kur unë gallustrën të ngre, flaka që në të të digjet s’është e imja.
Bosh dhe errët do ta ngre gallustrën time.
Dhe rojtari i natës do ta mbushë atë me vaj, dhe po ai do ta ndezë.
Këto gjëra ai i tha me fjalë. Por shumë gjëra në zemrën e tij mbetën pa thënë.
Sepse ai vetë nuk mund t’i rrëfente të fshehtat e tij të thella.
Dhe kur ai hyri në qytet, të gjithë njerëzit erdhën ta takojnë, dhe të gjithë i qaheshin atij si me një zë.
Dhe pleqtë e qytetit dolën përpara e thanë:
Mos ik ende prej nesh.
Mesditë ke qenë në dritëhijen tonë, dhe rinia jote ëndërr për ne të ëndërrojmë na ka dhënë.
I huaj për ne nuk je, dhe as mysafir, por biri ynë dhe i dashuri i shtrejtë për ne.
Mos na i mundo sytë me mallin për fytyrën tënde.
Dhe klerikët e uratat i thanë atij:
Mos i lër valët e detit të na ndajnë tani, dhe që vitet që mes nesh ke kaluar të në kujtime të shndërrohen.
Mes nesh një shpirt ke shetitur, dhe hija jote dritë ka qenë në sytë tanë.
Shumë të kemi dashur. Por pa fjalë dashurinë e kishim, dhe me vello ka qenë mbuluar.
E prapë tani ajo qan mbi ty, dhe zbuluar para tej qëndron.
Dhe ashtu ka qenë përherë që gjer në çastin e ndarjes ajo thellësinë e saj të mos njohë?
Dhe të tjerë erdhën e iu përgjëruan atij.
Por ai s’iu përgjigj. Ai vetëm uli kokën, dhe ata që ishin pranë i panë lotët t’i rrëshkasin mbi gjoks.
E kështu, ai dhe njerëzit ecën drejt sheshit para tempullit.
Dhe atje nga faltorja doli një grua e quajtur Almitra. Ajo ishte fallxhore.
Dhe ai e vështroi atë me butësi, sepse ishte ajo që e kërkoi dhe besoi në të qysh kur ai s’kishte veçse një ditë në qytetin e tyre.
Dhe ajo i thirri e i tha:
O Profet i Zotit, gjatë kohë ke që skajshmërisht ke kërkuar, për anijen tënde qëmoti ke që i kërkon largësitë.
Dhe tani ajo anije ka mbërritur, e ti patjetër duhet të shkosh.
I thellë është malli për tokën e kujtimeve të tua, dhe vendbanimi i dëshirave të tua më të mëdha; dhe dashuria jonë s’të lidh dot, e as nevojat tona dot s’të mbajnë. Megjithatë, para se të ikësh këtë kërkesë e kemi, që të na flasësh e të fshehtën tënde na e rrëfe.
Dhe ne fëmijëve tanë do t’ua japim, e ata fëmijëve të tyre, dhe kësodore s’do të vdesë kurrë.
Në vetminë tënde jetën tonë ke kundruar, dhe me syçeltësinë tënde qarjet na i ke dëgjuar, ashtu si të qeshurat në ëndrrat tona.
Prandaj, tani na u hap përpara nesh, e na thuaj ato që ty të janë zbuluar - mes lindjes dhe vdekjes, ç’ngjet.
Dhe ai u përgjigj:
O njerëz të Ortfalisë, nga këto që mund t’ju them unë, ç’mund ta shpëtojë atë që edhe tani shpirtrat tuaj i lëviz?
Khalil Gibran
Shqipëroi: Halit Beka (Methasani)
Durrës, 21 Nëntor, 2013
Dje dhe sot
Grumbulluesi i arit hyri në parkun e pallatit të tij, dhe bashkë me të edhe hallet që e mundonin. Dhe mbi kryet e tij silleshin telashet ashtu si huta mbi kërrmën e saj, gjersa arriti tek një liqen i bukur, i rrethuar nga statuja të mermerta.
Ai u ul atje duke soditur ujin që derdhej nga gojët e statujave si mendime që rrjedhin lirshëm nga imagjinata e një të dashuruari, dhe kundronte fort pallatin e tij i cili ngrihej mbi një kodrinë si nishan në faqen e një virgjëreshe. Pamja e bukur i zbuloi faqet e dramës së jetës së tij të cilat ai i lexoi me lotët që i rridhnin nga sytë e mbuluar prej tyre e që e pengonin së shikuari futjet më të dobëta të njeriut në natyrë.
Ai shikoi pas me një pendesë therëse, tek pamjet e viteve të herëshme të jetës së tij, thurur në yrnek prej perëndive, gjersa nuk e zotëronte dot më dhimbjen. Ai tha me zë kumbues, «Dje unë i kullosja dhentë në luginën e blertë, i gëzohesha qënies sime, i bieja fyellit dhe e mbaja kokën lart. Sot unë jam i burgosur i lakmisë. Floriri të çon në flori, pastaj në siklet dhe së fundmi në mjerim.
Dje isha si bilbil, fluturoja i lirë aty-këtu nëpër fusha. Sot jam rob i pasurisë së paqëndrueshme, rregullave të shoqërisë, dhe taksave të qytetit, dhe shokëve të blerë, të kënaq njerëzit duke u pajtuar me ligjet e çuditshme dhe të serta të njeriut. Unë u linda të jem i lirë dhe të shijoj të mirat e jetës, por e shoh veten si një kafshë pune të ngarkuar aq rëndë me flori saqë po i thyhet shpina.
«Ku janë fushat e gjera, përrenjtë këngëtarë, flladi i freskët, afrimiteti i natyrës? Ku është perëndia ime? I kam humbur të gjitha! Hiçgjë s’ka mbetur pos vetmisë që më trishton, floriri që më tall, robërit që më mallkojnë nga pas shpine, dhe një pallat që e kam ngritur si një varr për lumturinë time, në madhështinë e të cilit kam humbur zemrën!
«Dje unë u sillesha stepave dhe kodrave bashkë me vajzën e endacakut; virtyti ishte shoqëria jonë, dashuria qejf, dhe hëna rojtarja jonë. Sot jam mes grave me bukuri të mangët që e shesin veten për flori dhe diamante.
«Dje isha pa gajle, ndaja me barinjtë gjithë gëzimin e jetës; hanim, luanim, punonim, këndonim së bashku me muzikën e së vërtetës së zemrës. Sot e gjej veten mes njerëzve si një qingj i trembur mes ujqërve. Tek eci rrugëve, ata më vështrojnë me sytë e tyre urryes dhe më tregojnë me gisht me përçmim dhe zili, e teksa mvidhem përmes parkut, shikoj fytyrat e hakërryera gjithë kundër meje.
«Dje isha i pasur në lumturi dhe sot jam i varfër me flori.
«Dje isha një bari i gëzuar që shihte mbi kokën e tij siç shikon një mbret i mëshirshëm me kënaqësi mbi vartësit e tij të kënaqur. Sot unë jam një skllav që qëndron përpara pasurisë sime, pasuria ime që më ka grabitur bukurinë e jetës që dikur kisha.
«Më fal, Gjykatësi im! Nuk e dija se pasuria do të ma copëtonte jetën dhe do të më çonte në qelitë e vuajtjeve dhe në marrëzi. Ajo çka mendova se ishte lavdi s’është hiçmosgjë pos një ferr i përjetshëm.
Ai e mblodhi veten e lodhur dhe eci ngadalë drejt pallatit, duke psherëtirë dhe përsëritur, «Këtë quajnë njerëzit pasuri? A është ky Zoti të cilit i shërbej dhe adhuroj unë? A është kjo ajo çka kërkoj nga toka? Pse s’e këmbej dot këtë për gjë grimcë kënaqësie? Kush më shet mua një mendim të bukur për një ton flori? Kush më jep një çast dashurie për një grusht gurësh të çmuar? Kush më jep një sy që të shoh zemrat e të tjerëve, dhe të më marrë të gjitha sëndyqet në shkëmbim?»
Ndërsa ai mbërriti portat e pallatit, u kthye dhe pa drejt qytetit si Jeronimi pat shikuar Jeruzalemin. Ai i ngriti krahët në një vajtim të kobshëm dhe thirri, «O njerëz të qytetit të zhurmshëm, që jetoni në errësirë, që nguteni drejt mjerimit, që predikoni gënjeshtra, dhe flisni marrëzira...deri kur do të mbeteni të paditur? Gjer kur do t’i bindeni zhulit të jetës dhe do të vazhdoni të braktisni begatinë e saj? Pse vishni rroba të leckosura të ngushtësisë ndërsa pëlhura e mëndafshtë e bukurisë së natyrës është stolisur për ju? Llampa e diturisë po shuhet; është koha ta mbushni me vaj. Shtëpia e padijes po shkatërrohet; është koha ta rindërtoni e ta ruani atë. Hajdutët e padijes e kanë vjedhur thesarin e paqes suaj; është koha ta rimerrni!»
Atë çast një burrë i varfër qëndroi para tij dhe i shtriu krahët përpara për lëmoshë. Teksa shikonte lypsarin, iu hapën buzët, sytë i ndritën me një butësi, dhe fytyra e tij çliroi mirësi. Ishte sikur e djeshmja që ai kish vajtuar tek liqeni kish ardhur ta përshëndeste. Ai e përqafoi varfanjakun me dashamirësi dhe ia mbushi duart me flori, dhe me një zë të sinqertë, me ëmbësinë e dashurisë, tha, «Eja prapë nesër dhe sill me vete bashkëvuajtësit tuaj. Të gjithë plaçkat tuaja do t’ju rivendosen.»
Ai hyri në pallat duke thënë, «Gjithçka në jetë është e mirë; madje edhe floriri, sepse ai të jep një mësim. Paraja është si një instrument me tela; ai që nuk di t’i bjerë si duhet, do të dëgjojë vetëm muzikë të çakorduar. Paraja është si dashuria; ajo vret ngadalë dhe dhimbshëm atë që e mban, dhe e gjallëron tjetrin që e derdh mbi shokun i tij.»
Khalil Gibran – Yesterday and today
Shqipëroi nga anglishtja: Halit Beka (Methasani)
Grumbulluesi i arit hyri në parkun e pallatit të tij, dhe bashkë me të edhe hallet që e mundonin. Dhe mbi kryet e tij silleshin telashet ashtu si huta mbi kërrmën e saj, gjersa arriti tek një liqen i bukur, i rrethuar nga statuja të mermerta.
Ai u ul atje duke soditur ujin që derdhej nga gojët e statujave si mendime që rrjedhin lirshëm nga imagjinata e një të dashuruari, dhe kundronte fort pallatin e tij i cili ngrihej mbi një kodrinë si nishan në faqen e një virgjëreshe. Pamja e bukur i zbuloi faqet e dramës së jetës së tij të cilat ai i lexoi me lotët që i rridhnin nga sytë e mbuluar prej tyre e që e pengonin së shikuari futjet më të dobëta të njeriut në natyrë.
Ai shikoi pas me një pendesë therëse, tek pamjet e viteve të herëshme të jetës së tij, thurur në yrnek prej perëndive, gjersa nuk e zotëronte dot më dhimbjen. Ai tha me zë kumbues, «Dje unë i kullosja dhentë në luginën e blertë, i gëzohesha qënies sime, i bieja fyellit dhe e mbaja kokën lart. Sot unë jam i burgosur i lakmisë. Floriri të çon në flori, pastaj në siklet dhe së fundmi në mjerim.
Dje isha si bilbil, fluturoja i lirë aty-këtu nëpër fusha. Sot jam rob i pasurisë së paqëndrueshme, rregullave të shoqërisë, dhe taksave të qytetit, dhe shokëve të blerë, të kënaq njerëzit duke u pajtuar me ligjet e çuditshme dhe të serta të njeriut. Unë u linda të jem i lirë dhe të shijoj të mirat e jetës, por e shoh veten si një kafshë pune të ngarkuar aq rëndë me flori saqë po i thyhet shpina.
«Ku janë fushat e gjera, përrenjtë këngëtarë, flladi i freskët, afrimiteti i natyrës? Ku është perëndia ime? I kam humbur të gjitha! Hiçgjë s’ka mbetur pos vetmisë që më trishton, floriri që më tall, robërit që më mallkojnë nga pas shpine, dhe një pallat që e kam ngritur si një varr për lumturinë time, në madhështinë e të cilit kam humbur zemrën!
«Dje unë u sillesha stepave dhe kodrave bashkë me vajzën e endacakut; virtyti ishte shoqëria jonë, dashuria qejf, dhe hëna rojtarja jonë. Sot jam mes grave me bukuri të mangët që e shesin veten për flori dhe diamante.
«Dje isha pa gajle, ndaja me barinjtë gjithë gëzimin e jetës; hanim, luanim, punonim, këndonim së bashku me muzikën e së vërtetës së zemrës. Sot e gjej veten mes njerëzve si një qingj i trembur mes ujqërve. Tek eci rrugëve, ata më vështrojnë me sytë e tyre urryes dhe më tregojnë me gisht me përçmim dhe zili, e teksa mvidhem përmes parkut, shikoj fytyrat e hakërryera gjithë kundër meje.
«Dje isha i pasur në lumturi dhe sot jam i varfër me flori.
«Dje isha një bari i gëzuar që shihte mbi kokën e tij siç shikon një mbret i mëshirshëm me kënaqësi mbi vartësit e tij të kënaqur. Sot unë jam një skllav që qëndron përpara pasurisë sime, pasuria ime që më ka grabitur bukurinë e jetës që dikur kisha.
«Më fal, Gjykatësi im! Nuk e dija se pasuria do të ma copëtonte jetën dhe do të më çonte në qelitë e vuajtjeve dhe në marrëzi. Ajo çka mendova se ishte lavdi s’është hiçmosgjë pos një ferr i përjetshëm.
Ai e mblodhi veten e lodhur dhe eci ngadalë drejt pallatit, duke psherëtirë dhe përsëritur, «Këtë quajnë njerëzit pasuri? A është ky Zoti të cilit i shërbej dhe adhuroj unë? A është kjo ajo çka kërkoj nga toka? Pse s’e këmbej dot këtë për gjë grimcë kënaqësie? Kush më shet mua një mendim të bukur për një ton flori? Kush më jep një çast dashurie për një grusht gurësh të çmuar? Kush më jep një sy që të shoh zemrat e të tjerëve, dhe të më marrë të gjitha sëndyqet në shkëmbim?»
Ndërsa ai mbërriti portat e pallatit, u kthye dhe pa drejt qytetit si Jeronimi pat shikuar Jeruzalemin. Ai i ngriti krahët në një vajtim të kobshëm dhe thirri, «O njerëz të qytetit të zhurmshëm, që jetoni në errësirë, që nguteni drejt mjerimit, që predikoni gënjeshtra, dhe flisni marrëzira...deri kur do të mbeteni të paditur? Gjer kur do t’i bindeni zhulit të jetës dhe do të vazhdoni të braktisni begatinë e saj? Pse vishni rroba të leckosura të ngushtësisë ndërsa pëlhura e mëndafshtë e bukurisë së natyrës është stolisur për ju? Llampa e diturisë po shuhet; është koha ta mbushni me vaj. Shtëpia e padijes po shkatërrohet; është koha ta rindërtoni e ta ruani atë. Hajdutët e padijes e kanë vjedhur thesarin e paqes suaj; është koha ta rimerrni!»
Atë çast një burrë i varfër qëndroi para tij dhe i shtriu krahët përpara për lëmoshë. Teksa shikonte lypsarin, iu hapën buzët, sytë i ndritën me një butësi, dhe fytyra e tij çliroi mirësi. Ishte sikur e djeshmja që ai kish vajtuar tek liqeni kish ardhur ta përshëndeste. Ai e përqafoi varfanjakun me dashamirësi dhe ia mbushi duart me flori, dhe me një zë të sinqertë, me ëmbësinë e dashurisë, tha, «Eja prapë nesër dhe sill me vete bashkëvuajtësit tuaj. Të gjithë plaçkat tuaja do t’ju rivendosen.»
Ai hyri në pallat duke thënë, «Gjithçka në jetë është e mirë; madje edhe floriri, sepse ai të jep një mësim. Paraja është si një instrument me tela; ai që nuk di t’i bjerë si duhet, do të dëgjojë vetëm muzikë të çakorduar. Paraja është si dashuria; ajo vret ngadalë dhe dhimbshëm atë që e mban, dhe e gjallëron tjetrin që e derdh mbi shokun i tij.»
Khalil Gibran – Yesterday and today
Shqipëroi nga anglishtja: Halit Beka (Methasani)
Durrës, 27 Tetor, 2013.
PAQE
Shtrëngata u qetësua pasi i përkuli degët e pemëve dhe mëshoi rëndë mbi të lashtat në fushë. Yjet u dukën si mbetje rrufeshë, por tani heshtja sundoi gjithandej, sikur lufta e Natyrës të mos kish ndodhur kurrë.
Në atë kohë një vajzë e re hyri në kthinën e saj dhe u gjunjëza pranë shtratit duke u ngashëryer idhët. Zemra e saj u përvëlua me hekë por më në fund i hapi buzët e tha, «O Zot, sillma atë në shtëpi shëndoshë e mirë. Më janë shterruar lotët e s’mundem më, oh Zot, plot dashuri e mëshirë. Më ka sosur durimi dhe gjëma po kërkon të ma pushtojë zemrën. Ruaje atë, o Zot, nga shputat e hekurta të luftës; hiqe atë nga e tillë vdekje e pamëshirshme, se ai është i dobët, i qeverisur nga i forti. Oh Zot, ruama të dashurin tim, që është vetë biri yt, nga armiku, që është armiku yt. Mbaje atë larg nga rruga e detyruar për në dyert e vdekjes; lëre t’më shikojë, ose eja e më shpjer mua tek ai.
Qetësisht, një djalë i ri hyri. Kokën e kish ...të mbështjellë me fasho qull me jetën që i ikte.
Ai iu afrua asaj me një përshëndetje lotësh e të qeshurash, dhe ja mori dorën dhe ia vuri tek buzët e tij që i digjeshin. Dhe me një zë si me porosi e kaloi pikëllimin, gëzimn e bashkimit dhe pasigurinë e reagimit të saj, tha «Mos ki frikë nga unë, se unë jam idhulli i përgjërimit tënd. Gëzohu, se paqja më ka sjellë prapë shëndoshë e mirë tek ty, dhe njerëzorja ka rivendosur atë çka babëzia u përpoq të rrëmbejë prej nesh. Mos u trishto, por buzëqesh, e dashura ime. Mos u shushat, se dashuria ka fuqi ta dëbojë vdekjen; magji që e pushton armikun. Unë jam ai, i vetmi yt. Mos më merr për lugat që ka dalë nga shtëpia e vdekjes që të vizitojë shtëpinë tënde të bukurisë.
Mos u tremb, sepse unë tani jam e vërteta, e shpëtuar nga shpatat dhe zjarri që t’i kumtoj njerëzve ngadhnjimin e dashurisë mbi luftën. Unë jam fjala hyrëse e dramës së gëzimit dhe paqes.
Atëherë vajza mbeti pa fjalë dhe lotët e tij folën me gjuhën e dashurisë; dhe engjujt e haresë mbetën pezull mbi atë banesë, dhe dy zemrat rikthyen besimin e hequr prej tyre.
Në agim ata dy qëndronin në mes të fushës duke soditur bukurinë e natyrës së lënduar nga shtrëngata. Pas një heshtje të thellë e ngushëlluese, ushtari i tha të dashurës së tij, « Shiko errësirën, që po lind djellin»
Shqipëroi Halit Beka (Methasani)
Nga origjinali: Peace, e Khalil Gibran.
Durrës, 26 Tetor, 2013
Jeratisja
Zoti e ndau një shpirt nga Vetvetja dhe e shndërroi në bukuri. Mbi të derdhi tërë bekimet, hijeshitë e mirësitë. Ai i dha asaj kupën e lumturisë dhe i tha:
«Mos pi nga kjo gotë, vetëm nëse harron të shkuarën dhe të ardhmen, sespe lumturia s’është hiçgjë veçse një çast». Ai, gjithashtu i dha asaj edhe një gotë me pikëllim dhe i tha: «Pi nga kjo gotë dhe do të kuptosh domethënien e çasteve të rrufeshme të gëzimit të jetës, sepse pikëllimi veç gëlon.»
Dhe Zoti derdhi mbi të një dashuri që do ta braktisë atë përgjithmonë me ofshamën e parë të kënaqësisë tokësore, dhe një ëmbëlsi që do të zhduket me njohjen e parë të lajkave.
Dhe ai i dha asaj mençurinë e qiejve që të çon në rrugën më të drejtë, e vendosi në thellësi të zemrës së saj një sy që shikon të padukshmen, e krijoji në të një dhembshuri e mirësi ndaj të gjitha gjërave. Ai e veshi atë me vellon e shpresës që doli nga engjujt e qiejve, prej penjve të ylberit. Dhe ai e fshehu atë nën hijen e hutisë, që gjendet në agimin e jetës dhe dritës.
Atëherë Zoti e mori zjarrin përvlues nga stufa e zemërimit, erën tharëse nga shkretëtira e padijes, rërat therëse nga brigjet e egozmit, tokën e ashpër prej nën këmbëve të kohërave, i përzjeu bashkë dhe me to jeratisi Njerinë. Ai i dha njeriut një fuqi qorre që e xhindos e shtyn atë në zemërim që shuhet vetëm para plotësimit të dëshirës, dhe i dha atij jetë, që është lugati i vdekjes.
Dhe Zoti qeshi e qau. Ai ndjeu një dashuri të madhe dhe dhembshuri për njeriun, dhe e futi atë nën udhëzimin e Vet.
Halit Methasani
Përktheu nga anglishtja e Khalil Gibran The Creation
Durrës, 30 qershor, 2013
Krimineli
Një djalë i ri me trup të fortë, i lodhur nga uria, u ul në pjesën e këmbësorëve në rrugë, duke u shtrirë dorën të gjithë kalimtarëve, lypte e përsëriste shtrirjen e dorës tek të gjithë, lypte e përsëriste këngën e trishtueshme të dështimit tij në jetë, ndërsa vuante nga uria dhe poshtërimi.
Kur erdhi nata, buzët e gjuha e tij ishin tharë nga etja, ndërsa duart bosh, si stomaku.
Ai e mblodhi veten dhe doli jashtë qytetit, ku u ul nën një pemë e filloi të qajë me hidhërim. Dikur i ngriti sytë në mëdyshje drejt qiellit, ndërsa uria po e gërryente përbrenda, e tha:
«O Zot, shkova tek pasaniku e kërkova punë por më përzuri ngaqë dukesha leckaman. Trokita në derë të shkollës, por s’më dhanë ngushëllim ngaqë isha duarbosh; kërkova çdo punë që të më jepte bukë, pos asgjë nuk vlejti. Në dëshpërim kërkova lëmoshë, por ata, besimtarët, më panë e thanë: «Ai është i fortë dhe përtac, e s’duhet të lypë»
O Zot! Është vullneti yt që nëna më lindi dhe tani toka më kthen prapë tek Ti, para kiametit.
Pamja e tij ndryshoi. U ngrit dhe sytë i vezulluan me vendosmëri. Bëri një shkop të trashë nga një degë e pemës dhe e drejtoi për nga qyteti, duke thirrur: « Kërkova bukë me gjithë fuqinë e zërit, e s’më dhanë. Nuk e fitoj me fuqinë e muskujve! Kërkova bukë në emër të mëshirës, por njerëzia nuk m’u përgjigj. Do ta marr tani në emër të së ligës»
Vitet që kaluan djalin e bënë grabitës, vrasës e shkatërruaes shpirtrash, i mposhti të gjithë kundërshtarët, grumbulloi mjaft pasuri, që ia kaloi atyre në pushtet. Admirohej nga kolegët, zili e kishin hajdutët, i tutej vegjëlia.
Pasuria e tij dhe pozita e rreme ngadhnjyen gjer tek Emiri që e caktoi mëkëmbës të tij në atë qytet, - procesi i trishtë pasoi me governatorë të pamatur. Vjedhjet u përligjën, shtypja u mbështet nga qeveria, ndrydhja e të dobëtit u bë normë; mizëria krehur e lëvduar.
Kështu i bën prekja e parë e egoizmit njerëzor kriminelët prej të përkulurve, bën vrasësit prej djemve të paqës, kështu rritet lakmia e njerëzisë e godet prapë njerëzimin me njëmijëfish.
Khalil Gibran: The Criminal
Përktheu nga Anglishtja HALIT METHASANI
29 qeshor, 2013, Durrës - Shqipëri
Shtrëngata u qetësua pasi i përkuli degët e pemëve dhe mëshoi rëndë mbi të lashtat në fushë. Yjet u dukën si mbetje rrufeshë, por tani heshtja sundoi gjithandej, sikur lufta e Natyrës të mos kish ndodhur kurrë.
Në atë kohë një vajzë e re hyri në kthinën e saj dhe u gjunjëza pranë shtratit duke u ngashëryer idhët. Zemra e saj u përvëlua me hekë por më në fund i hapi buzët e tha, «O Zot, sillma atë në shtëpi shëndoshë e mirë. Më janë shterruar lotët e s’mundem më, oh Zot, plot dashuri e mëshirë. Më ka sosur durimi dhe gjëma po kërkon të ma pushtojë zemrën. Ruaje atë, o Zot, nga shputat e hekurta të luftës; hiqe atë nga e tillë vdekje e pamëshirshme, se ai është i dobët, i qeverisur nga i forti. Oh Zot, ruama të dashurin tim, që është vetë biri yt, nga armiku, që është armiku yt. Mbaje atë larg nga rruga e detyruar për në dyert e vdekjes; lëre t’më shikojë, ose eja e më shpjer mua tek ai.
Qetësisht, një djalë i ri hyri. Kokën e kish ...të mbështjellë me fasho qull me jetën që i ikte.
Ai iu afrua asaj me një përshëndetje lotësh e të qeshurash, dhe ja mori dorën dhe ia vuri tek buzët e tij që i digjeshin. Dhe me një zë si me porosi e kaloi pikëllimin, gëzimn e bashkimit dhe pasigurinë e reagimit të saj, tha «Mos ki frikë nga unë, se unë jam idhulli i përgjërimit tënd. Gëzohu, se paqja më ka sjellë prapë shëndoshë e mirë tek ty, dhe njerëzorja ka rivendosur atë çka babëzia u përpoq të rrëmbejë prej nesh. Mos u trishto, por buzëqesh, e dashura ime. Mos u shushat, se dashuria ka fuqi ta dëbojë vdekjen; magji që e pushton armikun. Unë jam ai, i vetmi yt. Mos më merr për lugat që ka dalë nga shtëpia e vdekjes që të vizitojë shtëpinë tënde të bukurisë.
Mos u tremb, sepse unë tani jam e vërteta, e shpëtuar nga shpatat dhe zjarri që t’i kumtoj njerëzve ngadhnjimin e dashurisë mbi luftën. Unë jam fjala hyrëse e dramës së gëzimit dhe paqes.
Atëherë vajza mbeti pa fjalë dhe lotët e tij folën me gjuhën e dashurisë; dhe engjujt e haresë mbetën pezull mbi atë banesë, dhe dy zemrat rikthyen besimin e hequr prej tyre.
Në agim ata dy qëndronin në mes të fushës duke soditur bukurinë e natyrës së lënduar nga shtrëngata. Pas një heshtje të thellë e ngushëlluese, ushtari i tha të dashurës së tij, « Shiko errësirën, që po lind djellin»
Shqipëroi Halit Beka (Methasani)
Nga origjinali: Peace, e Khalil Gibran.
Durrës, 26 Tetor, 2013
Jeratisja
Zoti e ndau një shpirt nga Vetvetja dhe e shndërroi në bukuri. Mbi të derdhi tërë bekimet, hijeshitë e mirësitë. Ai i dha asaj kupën e lumturisë dhe i tha:
«Mos pi nga kjo gotë, vetëm nëse harron të shkuarën dhe të ardhmen, sespe lumturia s’është hiçgjë veçse një çast». Ai, gjithashtu i dha asaj edhe një gotë me pikëllim dhe i tha: «Pi nga kjo gotë dhe do të kuptosh domethënien e çasteve të rrufeshme të gëzimit të jetës, sepse pikëllimi veç gëlon.»
Dhe Zoti derdhi mbi të një dashuri që do ta braktisë atë përgjithmonë me ofshamën e parë të kënaqësisë tokësore, dhe një ëmbëlsi që do të zhduket me njohjen e parë të lajkave.
Dhe ai i dha asaj mençurinë e qiejve që të çon në rrugën më të drejtë, e vendosi në thellësi të zemrës së saj një sy që shikon të padukshmen, e krijoji në të një dhembshuri e mirësi ndaj të gjitha gjërave. Ai e veshi atë me vellon e shpresës që doli nga engjujt e qiejve, prej penjve të ylberit. Dhe ai e fshehu atë nën hijen e hutisë, që gjendet në agimin e jetës dhe dritës.
Atëherë Zoti e mori zjarrin përvlues nga stufa e zemërimit, erën tharëse nga shkretëtira e padijes, rërat therëse nga brigjet e egozmit, tokën e ashpër prej nën këmbëve të kohërave, i përzjeu bashkë dhe me to jeratisi Njerinë. Ai i dha njeriut një fuqi qorre që e xhindos e shtyn atë në zemërim që shuhet vetëm para plotësimit të dëshirës, dhe i dha atij jetë, që është lugati i vdekjes.
Dhe Zoti qeshi e qau. Ai ndjeu një dashuri të madhe dhe dhembshuri për njeriun, dhe e futi atë nën udhëzimin e Vet.
Halit Methasani
Përktheu nga anglishtja e Khalil Gibran The Creation
Durrës, 30 qershor, 2013
Krimineli
Një djalë i ri me trup të fortë, i lodhur nga uria, u ul në pjesën e këmbësorëve në rrugë, duke u shtrirë dorën të gjithë kalimtarëve, lypte e përsëriste shtrirjen e dorës tek të gjithë, lypte e përsëriste këngën e trishtueshme të dështimit tij në jetë, ndërsa vuante nga uria dhe poshtërimi.
Kur erdhi nata, buzët e gjuha e tij ishin tharë nga etja, ndërsa duart bosh, si stomaku.
Ai e mblodhi veten dhe doli jashtë qytetit, ku u ul nën një pemë e filloi të qajë me hidhërim. Dikur i ngriti sytë në mëdyshje drejt qiellit, ndërsa uria po e gërryente përbrenda, e tha:
«O Zot, shkova tek pasaniku e kërkova punë por më përzuri ngaqë dukesha leckaman. Trokita në derë të shkollës, por s’më dhanë ngushëllim ngaqë isha duarbosh; kërkova çdo punë që të më jepte bukë, pos asgjë nuk vlejti. Në dëshpërim kërkova lëmoshë, por ata, besimtarët, më panë e thanë: «Ai është i fortë dhe përtac, e s’duhet të lypë»
O Zot! Është vullneti yt që nëna më lindi dhe tani toka më kthen prapë tek Ti, para kiametit.
Pamja e tij ndryshoi. U ngrit dhe sytë i vezulluan me vendosmëri. Bëri një shkop të trashë nga një degë e pemës dhe e drejtoi për nga qyteti, duke thirrur: « Kërkova bukë me gjithë fuqinë e zërit, e s’më dhanë. Nuk e fitoj me fuqinë e muskujve! Kërkova bukë në emër të mëshirës, por njerëzia nuk m’u përgjigj. Do ta marr tani në emër të së ligës»
Vitet që kaluan djalin e bënë grabitës, vrasës e shkatërruaes shpirtrash, i mposhti të gjithë kundërshtarët, grumbulloi mjaft pasuri, që ia kaloi atyre në pushtet. Admirohej nga kolegët, zili e kishin hajdutët, i tutej vegjëlia.
Pasuria e tij dhe pozita e rreme ngadhnjyen gjer tek Emiri që e caktoi mëkëmbës të tij në atë qytet, - procesi i trishtë pasoi me governatorë të pamatur. Vjedhjet u përligjën, shtypja u mbështet nga qeveria, ndrydhja e të dobëtit u bë normë; mizëria krehur e lëvduar.
Kështu i bën prekja e parë e egoizmit njerëzor kriminelët prej të përkulurve, bën vrasësit prej djemve të paqës, kështu rritet lakmia e njerëzisë e godet prapë njerëzimin me njëmijëfish.
Khalil Gibran: The Criminal
Përktheu nga Anglishtja HALIT METHASANI
29 qeshor, 2013, Durrës - Shqipëri
