 |
| Ahmet Selmani |
Ahmet Selmani është lindur më 1965 në Shkup. Shkollën fillore dhe të mesme i kreu në vendlindje, ndërsa studimet e larta për letërsi - në Universitetin e Prishtinës. Ka botuar këta libra: “Mur i gjallë” (poezi), “Abeja e akullt” (poezi), “Hija e kalit” (roman), “Bërja e shkretëtirës” (roman), “Tregu i djallëzisë” (tregime), “Mëkatarët e lumtur” (tregime), “Poezia dhe individualiteti” (studim letrar), “Diskurs kritik” (studim letrar), “Poezia e shprishur” (studim monografik), “Profili krijues dhe moderniteti i Moikom Zeqos” (shkrime eseistike), “Përkapja e nënpoetikës” (studim letrar), “Mëvetësia e nëntekstit” (studim letrar), “Bashkëbiseduesit e mi” (biseda me shkrimtarë). Po ashtu merret edhe me publicistikë, ese dhe përkthime letrare. Jeton dhe punon në Shkup.
Poezi nga Ahmet Selmani
SI TA MUNDIM ARMIKUN
(ose dollia epike për thikën)
Si ta mundim
armikun tonë - pyet Abeli
por Kaini
seç ia ngul thikën Abelit
dhe pastaj
e hedh vrik matanë lumit
të harresës
që të mos zbulohet asnjë
gjurmë
por thika prapë bie në duar
të armikut
si një trofe tepër i shtrenjtë
të cilin
e shpie në muzeun e djallit
të lumtur
duke ngritur me zë një dolli
epike.
JETA E DORUNTINËS BRENDA GOJËDHËNËS
(ose hiri nën këmbët e kalit në formën e burrit)
Doruntina
jeton e mbyllur vetëm brenda
gojëdhënës
nëse do t’i thyente dyert e saj
dhe do të vinte
me hapa të shpejtë drejt nesh
do të bëhej hi
nën këmbët e kalit në formën
e burrit.
IKJA NGA JUTBINA
(ose hejbet me plagë)
Në Jutbinë
e rrëmbyen edhe diellin
dhe tani
të mërdhin edhe shpirti
po ikin
të gjithë si zogj të hutuar
madje
po ik edhe Gjeto Basha
me hejbet
e mbushura plot me plagë
për t’i ngrohur
në ndonjë vend të largët
me diell
që s’i ngjan Jutbinës së tij
as në ëndërr.
PARADOKSI I SË DIELËS
(ose mallkimii dashurisë)
Dita e diel
zyrtarisht është ditë pushimi
por të gjitha punët bëhen këtë ditë
veç pushimi vdes në zgavrën e gojës
dhe dashuria dënes mbi trupin e tij
duke mallkuar ditën e përfolur
nga njerëzit.
SHPËRTHIMI I MLLEFIT
(ose engjëlli i butë)
Edhe
kur shpërthej si vullkan
prej mllefi
unë prapë jam engjëll
i butë
që hap krahët e zemrës
dhe fal
dashuri për njerëzit e mirë
që ngjajnë
si lule të heshtura në rrezgun
e ditës
dhe që më shohin me sytë
e dhembjes
duke pritur gjersa të fashitet
mllefi im
si hiri që bie pak nga pak
në tokë
për ta shkelur me këmbë
duke lënë
gjurmë në formë kujtimesh
të liga.
KUR NISI TË QANTE VASHA
(ose shiu që u ndje i mposhtur)
Kur nisi
të qante vasha me lot
një qyqe
seç iku me vrapin e kalit
nëpër qiell
kurse shiu ngaqë u ndje
i mposhtur
u ndal si burrë i turpëruar
e me faj.
EDHE NËSE M’I NXJERRIN SYTË
(ose sërish mund ta gjej një diell)
Edhe
nëse më dalin përpara mijëra
male
si përbindsha gjigantë me hije
të rënda
unë prapë mund ta shoh diellin
madje
nëse m’i nxjerrin sytë me thonj
prej bishe
e ma shndërrojnë jetën në natë
të zezë
unë sërish mund ta gjej një diell
në ëndërr
dhe të fle me të si me perëndinë
e qeshur
paçka se është diell prej ëndrrash
njëlloj
më mba gjallë dhe më jep jetë
njeriu.
QENI QË E HËNGRI KUFOMËN E PJETËR BOGDANIT
(ose të gjallët që flasin për diellin e shpirtit të arbnit)
Në Prishtinë
për dreq e shoh një qen me mjekër
njeriu
që përjarget gjersa e krijon një lumë
të frikshëm
s’di pse më shëmbëllen krejt si ai
që dikur
e hëngri kufomën e Pjetër Bogdanit
dhe sërish
po rishfaqet pas qindra vjetësh me turinj
të njëjtë
betohem në tokë e qiell se nuk është qen
i zakonshëm
që leh e nuk kafshon as edhe një mizë
ky është qen
me uri të moçme aq sa urrejtja e armikut
porse tani
s’ka më kush t’i hedhë ndonjë kufomë
për të ngrënë
prandaj ëndërron si t’i hajë të gjallët
që këndojnë
për klerikun e zhdukur me varr e asht
dhe që flasin
për “Çetën e profetëve” si diell të shpirtit
të arbnit.
PËR KOKËN E BRISKUN
(ose trofeu i vetmuar)
Urtaku
na thoshte
si koka
ashtu edhe brisku
e ne
rruaj e rruaj
gjersa
na doli gjak
e rrjepëm
lëkurën me duart tona
dhe koka
vajti për lesh
mbeti
veç brisku si trofe
i vetmuar.
GURI S’PESHON NË VEND TË VET
(ose fluturimi i zogut të dëshpëruar)
Guri
nuk peshon në vendin
e vet
çdo ditë po bëhet zog
i dëshpëruar
e futuron në dhé të huaj
me ëndrrën
që kullon lot prej vreri
si liria.
ZBULIMI I UDHËS SË IKJES
(ose shikimi i babëzisë epike)
Zot
këta i kanë mbyllur
të gjitha
udhët e atdheut
s’mund
të kalosh asnjë shteg
për të dalë
nga hija në dritë
me duar
prej përbindshash
kanë
rrëmbyer çdo gjë
po e shqyejnë
e po e hanë si hienat
neve
s’na e lënë as edhe një
copë ashti
fëmijët e shohin këtë
babëzi epike
dhe pyesin me gjuhë
prej vreri
vallë si do t’ia bëjmë ne
të gjorët
a do ta prekim bukën
me gishtërinj
por askush s’u përgjigjet
ndaj
shpejt e zbulojnë udhën
e ikjes
duke lënë pas vetes
vetëm
vargmale me zhgënjim
si kujtim
për pleqtë që dergjen para
vdekjes.
FITORET QË NA PËSHTYJNË NË SHPIRT
(ose çështja si ta bëjmë njeriun adamik)
Fitoret tona
u bënë kufoma të gjalla
me veshje moderne
që zgërdhihen
të kapura dorë për dore
duke na pështyrë
në shpirtin e zbrazur
s’na mbeti asgjë për t’u mburrur
tani çështja është
si ta bëjmë njeriun adamik
që nuk do ta vrasë Evën
por ta dashurojë
gjersa të krijojet një lumë i madh
e ta shpërlajë botën
nga mëkatet.
KËNGA E TURPIT
(ose lahuta e mykur)
Fati jonë
mbeti si hark i ngrirë nëpër kohë
e shigjetën
e mbajnë në duar për t’u ngushëluar
para dështimeve
që na ndjekin si stinë grindavece
gjithë kohën
përgjigjemi pa na pyetur askush
vetëm
për t’i mbuluar gënjeshtrat epike
që i mbjellim
si tëmotjet nëpër fushat e nderit
e duke kënduar
me lahutë të mykur nga kalbësirat
e burrnisë
e cila nngjan si një asht për qenin
e shtëpisë.
ZHVESHJA E NJË GRUAJE
(ose tharja e lumit të ndotur)
Një grua
u zhvesh në mes të shkretëtirës
dhe gjithë
burrat u shndërrua në një lumë
të ndotur
që derdhet para këmbëve të saj
diellore
gjersa thahet pak nga pak si qenie
prej zalli.
____
Pulikimi është plotesuar me 26 nëntor 2019
