Gjin Gjonpali

Gjin Gjonpali

Gjin Gjonpali  u lind më 08.07.1959 në Nikaj, të trevës Nikaj-Mërtur, të Malsisë së Gjakovës. Për shkak rrethanash politike në sistemin diktatorial mbaroi studimet e larta 15 vjet me vonesë. U diplomua për Shkencat Humane; dega Gjuhë - Letërsi. 
Gjini shkruan kryesisht poezi e prozë dhe  jeton në Tiranë.
Deri më tash ka botuar tre vëllime me poezi: 

1. “Plaga e Qiellit” 
2. “Heshtje e Bardhë” 
3. “Drita e Ekzistencës” 

Poezi nga Gjin Gjonpali


KOKAT E PRERA

Po, a mund të mendojë
E të ëndërrojë
A mundet
Një kokë e prerë
Koka, që mbart' mbi supe
Nuk është e imja
Nuk është ashtu, si Zoti e krijoi
Ajo e prera, Përtej
Ajo, që nuk i duhej
Kësaj Kohe t'pakohë
Është Koka ime
Eh!
Sa e madhe ushtria
E kokave të prera
Dhe fantazmat e mëkatit

Kohë pas kohe
Tehut të shpatave të përgjakura
Që kanë sunduar
Duke u ndërruar me krim e ligësi
Në valle makabre shkundur mandej
Festave të "triumfit"
N' ekstaza harbimesh, kokteilesh me orgji

Kokat e prera 
Në çengelat e Indiferencës 
Varur rrinë
Rrinë e kundrojnë
Kundrojnë e heshtin
Në njërin prej atyre çengelëve
Edhe Koka ime mediton ashtu e pavarur
Po, kujt i duhet ky meditim 
Kujt ?
Veç kur pellgut të mëkatit
Nuk i durohet më kundërmimi i Ligësisë
Veç kur kutërbimi shpërndahet ndër dhera
Ateherë Koha sërish
Në skenë thërret Kokat e prera...

* * *
Po, a mund të mendojë
E të ëndërrojë
A mundet
Një kokë e prerë
Shihni atë, atje n'çengel
Si pikon pikë-pikë
Akoma gjak tē ngrohtë
- Është Koka ime...
Edhe kur Ndryshimi i kohërave
Kokat e prera
I thërret në Ringjallje
E Imja, sa vonë
Sa vonë e ka radhën....



ËSHTË DIELLI IM ZOT

Është dielli im Zot, është dielli im
Qiellit t’kulluem si sy vashe
Dielli fëminor si askund tjetër
Që zgjimin ma bënte me fllad parajse
Nën fluturimin ëngjëllor të pëllumbave të egër

Është dielli im Zot, është dielli im
Diell i luleve n’plasë gurësh të mbime
Ar e argjend, hire me shkëlqim
Dashuri e pasosun mbi borën e pashkrime
N’këtë lumni krijimi pa krahasim

Është dielli im Zot, është dielli im
Me penel të florinjtë, me atelie plot ngjyra
Që në telajo hedh ylberet mbi ujëvara
Troftat pikaloshe hyjnisht n’vallëzim
Kur zgjohen mëngjeseve nën rrezet e para

Është dielli im Zot, është dielli im
Diell i ketrave të lajthive, gështenjave e arrave
I bjeshkëve gri, i luleve e lisave fillakë
I shqipeve, skifterëve e thëllëzave të egra 
I ujqve të vetmuar e malësorëve fjalëpakë

Është dielli im Zot, është dielli im
Diell i dallëndysheve, gushëkuqëve e tenorëve 
bilbila
I gojfilit të bjeshkës e vesës ndër trëndafila
I dhelprave bishttufalake e lepujve ndër gëmusha
I burimeve ndër male ku pi ujë drenusha

Është dielli im Zot, është dielli im
Medaljon florini varun përmbi male
Kujtim fëminie, ëndërr, shkëlqim
Mall i gjallë, thesarmbithesare
Mall i përtejmë shpirtërash ndër varre

Është dielli im Zot, është dielli im…



LIRIA E PADËRIT

E morën në mes të meshës
Kur po predikonte

Këmbë e duar lidhur
E torturuan çnjerëzisht
Derisa humbi ndjenjat
Pastaj i hodhën ujë të ftohtë

Kur u përmend
E pyetën :
- Padër, ç’ kërkon me predikim ?
- “Lirinë e Zotit për të gjithë !”

“ Kërkoka Liri “ - nënqeshi hetuesi
Ha,ha,hah, mandej u shqye n’ gaz: 
“Kërkon jetën e kafshëve të egra
- Futeni n’ kafaz !”

Sërish e torturuan
Derisa humbi ndjenjat
Sërish i hodhën ujë të ftohtë
Pritën të përmendet
Ta pyesnin prapë, ç’ kërkonte

Kishte heshtur
Kishte fituar lirinë e përbotshme…



NË FUND NJË STREHË…

T’i biesh përqark botës
Ndër varre 
Të shkosh e të rrëmosh
Për sapak të vërtetë
E të jesh mundimkotë

Pas provës, tmerreve e anktheve
Ta vësh qenien 
Në përgjumjen e maces
Por në agoni mbijetese 
Të vetkafshohesh si ujk i uritur

Të kesh pushuar garën
Si të pa rëndësishme
Se ke kuptuar më në fund
Se edhe Fitorja 
Nuk të çon askund

Të vetmosh mospërfillës
Për turmat 
E zemruara, a të qeta
S’ të lipset mendje turme
Me vegime të zbehta

* * * 
T’i biesh përqark botës
Dhe ndër varre
Të shkosh e të rrëmosh
Një strehë ku të vdesin ëndërrat
Sa dallëndyshja, t’arrish të ndërtosh…
_____
Përgatiti për "Ora shqiptare", Adem Zaplluzha