Kaltrinë Uka

Kaltrinë Uka ka lindur më 08.03.1996, në Mitrovicë. Aty kreu shkollën fillore dhe gjimnazin, për të vazhduar mëpastaj studimet në Fakultetin e Edukimit, në Universitetin "Isa Boletini" të Mitrovicës. 
Poezia e saj është vlerësuar shpesh me çmime letrare. Përmbledhjen e parë e ka botuar në vitin 2019, me titull: “Ju bâj sogje”. 


Poezi nga Kaltrinë Uka


Dallëndyshe

Dallëndyshe. Thurr fole për andrrën teme 
qi mrena vetes man’ veç dëshirime e shpresë
n’qiparisin ma t’gjatë qi me u degdisë n’hyjzi
kur don me u la dëshirash
me çelë dashni e paqtë mbi eter
tue u dashtë n’idhnime e n’gzime
me përkundë, me majtë n’gji
me e pa tue çelë pranvera n’ftyrë
n’agime t’bardha me pa tue ec’
tue shndritë buzëqeshja
me puthë n’përqafime me afsh 
tue u epë lumtunisë 
me pa tue u rritë, 
tue mos pasë drojë 
qi merr krahë e ikë.



A m’kujton? 

E kujton takimin e parë kur n’sytë e njani-tjetrit humbëm? 
Kur e njëjta fortunë ndjenjash u shfaq te të dy?
Une po. Edhe sot.
E njëjta fortunë vjen veç një herë, 
s’harrohet edhe pse mundohesh.
T‘kujtoj edhe pse lëndohena.
Sa fort m’përplas jeta me tanë fuqinë e saj
tue m’kthye te sytë e tu.
Sa fort dhemb ajo ditë kur kujtohet e vetme.
Sa lëndojnë ernat e saj t‘fuqishme
tuj thye degët e secilës fjalë t‘ambël,
e n‘vikamën ma t’madhe je dhimta qi përtrihesh.
Emnit tand due me i nejt larg, po për dreq  m’rri shumë afër.
Nuk i lutem Perëndisë sot qi t‘kthehesh e t’jem bashkë, e di? 
Për be, janë tret tana shpresat dhe shpresa ma e vogël asht vyshk,
veç i lutena t‘jesh i lumtun.
Sot s’kam as prej atyne andrrave ku bashkë i presim n‘përqafim stinët;
as prej atyne me fillue jetën diku n’skaj t‘botës,
e as netëve bashkë me i numrue yjet..
Për be, sot s’kam as andrrat, as shpresën.
Sot kam veç kujtimet dhe nji pyetje qi m’tundon: 
A m’kujton?



Nuk asht lehtë

Nuk asht lehtë me vue kryet
mi nënkresën e dëshirimeve t’eremitit
as me u mblue me andrrat e grisuna
nën notat shurdhuese t‘vikamës
as me pa si sëmbimet ua ndërrojnë ftyrën
me pezmin qi në grykë ngjitet
as vetminë tue e tremb me pamjen e saj
gostive kur qielli veshet me t’zeza

Nuk asht lehtë me pa 
timbrin e vajit tue u derdh’
mbi horizontin e jetës qi numëron mekjet,
diej qi perëndojnë n’përrenjtë e ikjeve
qi kundërmojnë ekzekutim shpresash
motet tu ngjyrue thinja mbi pritjet 
qi lëshojnë rigë katikulash 
tue përplas furishëm kafkën allçi

Nuk asht lehtë m’i pa
grimcat e lumtunisë tue heshtë 
ndër torturime varun mbi britmë kryqi
sikur qi nuk asht lehtë me u ba prijës n’rrugën 
e klithmave e drithërimave eremit
 papritë mund t’shndërrohesh
në nji trishtim t’fuqishëm ernash
nji prijës i pashpresë n’amazonat e frikës...



Hijeshisë tande  

Jam dorëzue si kam pa bukurinë e shpirtit tand.
Jam dorëzue si pa kuptue n’xhanin tand t’paqtë eter
tue mos mujt shpirtit me i vù fre n’kyt horizont.

I jam dorëzue hijeshisë tande.
Bukurinë e kam pa tue marrë ngulm me t’përshkrue 
pa ngurrue me dëshmue qi n’radhën e mrekullive je mrekullia e parë
magjeps qi ndez shkëndiat e dëshirimit e lakmisë 
për nji kumtim intim me u marrosë mas krejt çka mbart me veti.

Hijeshia jote asht si poezi e shkrueme për dashni
qi t’zgjon tallazet për përjetim t’epshëm
tue e gjetë t’kacafytun veten me vete 
tue u drojtë babëzisë se mos po çmendesh qysh në vargun e parë
t’gërmëzuem n’delikatesë e n’joshje

andaj i jam dorëzue hijeshisë tande
tue u kredhun thellë n’vezullimin tand qi man ndër duer
tue pasë frigë qi m’len me u mbyt n’det mungimi
njaty ku suvala m’çon dhimbjen mi kreshtë rrëmbimi.

I jam dorëzue hijeshisë tande 
nurit qi ta len n’harrim frymëmarrjen
tue t’rrëzue n’lakmi kur sheh farfurinë qi ruen te sytë
qi t’ban me thurë ândrra pasionesh t’rrufeshme
njatje ku t’zen duhia e s’munesh me u ngi frymë.
_____
Çmimi i parë në manifestimin “Sofra poetike e mërgimtarëve”. Vushtrri - 2019



Qytetit t'kurrun

Më djeg’ gjëmimi yt i dhimbës qi ndin’
e jehonat e zashme më sëmbojnë 
po ti më merr në krah pranvershëm
dallëndyshet e tua më gazmojnë.

Ti ndrinë ma fort se njajo hanë e tanë
qi mbramjeve nxanë vend n’kolltuk t’qiellit
qytet i shenjtë, i hijshëm, i gjallë
qi mue m’ngrohë si rreze e diellit.

Kur të duen, n’mue mugullon lumni
i bukuri jem i dashtun sa mot
nën zâ më flasin t‘vërtetat e tua
bashkë me valët e Ibrit qaj e qeshi fort.



Mos i le
(Ujmanit)

Ujman, liqeni jem i vujtun
A po ki frigë i vogli jem jetim?!

Mue m’kanë lidhë kambë e duer
S’po mundena lirshëm
me ardhë me t’pa
me t‘përqafue
me shue kyt dhimbje
qi mezi shpirti po e mân

Si mi ki valët? 
A t’asht turbullue uji?
A kanë ra gjethe mi tye?
Andrrat çfare i sheh?
Se ditët e netët i di

Mos u dorëzo Ujman!
Mos u shterr, qëndro!
Qesh i bukuri jem 
dhe përmbi ty mos e le kand,
përbij’ n’dhimbt’ tua,
s’je urë 
ti je nji plagë 
i vujtuni jem i pafaj

... dhe kush don me t’rrëmbye
rrëmbeje Ujman!