Agim Shehu

Agim Shehu

Agim Hidajet Shehu ka lindur më 10 janar 1934 në fshatin malor Progonat të Kurveleshit (Tepelenë) nga familje e njohur për atdhetarizëm. Nisi shkollën fillore në fshat, iu ndërprenë nga luftrat e kohës. Pas fitores mbi pushtuesit vazhdon në Gjinokastër 7-vjeçaren dhe gjimnazin ku del me nota të shkëlqyera. Në Tiranë mbaron Universitetin për gjuhë-letërsi dhe emërohet mësues në gjimnazin e Gjinokastër ku vazhdon për 13 vjet.
Agim Shehu shquhet si poet me botimin e vëllimit të parë poetik si dhe për publicistikë, dhe e marrin redaktor për kulturën në gazetën Zëri i Popullit. Te një koleg flet keq për Udhëheqësin e vëndit. Ai si spiun i fshehur e raporton, dhe dënohet me punë kazme internimi në Metalurgji, ku vuajti 10 vjet larg familjes dhe me heqjen e të drejtës së botimit ca kohë. I përmëndet si 'shqiptaro-madh' dhe poezia për Kosovën kur qe në Gjakovë për Ditët e Poezisë më 1971, sidomos vargjet që bënin thirrje tërthoraz për bashkimin e Shqipërisë me Kosovën, kundër ideologjisë komuniste në fuqi: "Kosovë e bukur, gjak i fryrë/, çdo hap i hedhur-drithërime!/ Erdha dhe mbeta: kisha hyrë/ në vëndin bosh të zemrës sime" (botuar më 1973 në Drita). Kthehet nga dënimi e vazhdon mësues.
Me ardhjen e demokracisë, bëhet nisiator i Shoqatës së Shkrimtarëve të Pavarur kryesisht me të persekutuar. Po ashtu, kryeson Shoqatën Atdhetare e Kulturore "Labëria" duke nxjerrë dhe shtypin e tyre. Shkruan me energji të pashterur kryesisht për çështjen kombëtare dhe dermokracinë e pastër që po mbante ende gjallë komunizmin e fshehur e sigurimin, godet me vendosmëri e në vazhdimësi shovenizmin grek e sllav. Ngre vazhdimisht fatin e Kosovës e Çamërisë... Kërcënohet hapur e fshehur me vdekje. I bëhen 4 atentate, gjer me plumb, të cilave u shpëton rastësisht. Tek i pesti, janar 2000, goditet për vdekje mes Tiranës me motor mafjozësh. Operohet në spitalë, megjithatë i afrohej vdekja përditë. Shteti heshti dhe e la pa asnjë ndihmë. Miqtë e marrin në Zvicër ku i koregjohet operimi i gabuar. Aty merr 'Azil Politik'. familjarisht.
Krijimtaria e Agim Shehut është e gjerë, mbi 25 libra me poezi, tregime e novela, drama, kujtime, studime, përkthime, humor e tjera...


Poezi nga Agim Shehu

BALADË LIRIE E KOSOVËS

Posi nga zër’ i perëndive

u zgjua kontinenti plak.
Nga cili akt i tragjedive
sot mbi Kosovë kulloi kaq gjak?!
Në ç’kontinent jeton kështu
një popull si mbi rjedhë ujvare?!
Foshnjat, kaq breza, qiellin blu
e shohin mbi helmetat sllave.
Dhe sot i vranë në prag shtëpie, -
nga tym i predhës u thinj Zoti.
Te syr’ i nxjerrë i një fëmije
përmbys po rrotullohet globi.
Prindi puth baltën e varrezës;
qirinjtë luten në pak dritë.
Nëpër çdo rudhë të Nënë Terezës
rjedh lot i nënave për bijtë.
Të vrarë, burrat heshtur flënë
me qiellin e vet mbuluar.
Kapaku i syve u ka rënë
si perde drame e pambaruar.
Te trolli i vet ku shtrijnë shtatin
dëgjojnë…poshtë thellësive
mermerët pelazgjikë u flasin
me emrat e të gjithë ilirëve.
«Dhija» mbi kokën e Lahutës
thërret nga larg mitologjinë :
«Homer, ç’Iliadë me gjëmë të luftës
ke lënë bosh për Dardaninë»?
Nipat e Mujit vrarë mbrëmë
po pëshpërijnë me buzë të ngrirë
(nuk i dëgjuan sa qenë më këmbë,
le t’i dëgjojnë sot të shtrirë) !
Pa frymë hapësirat ngelin.
Gjaku i foshnjës sipër bore
te gjum’ i bardhë i Azem Shkrelit
ka ngrirë rubin prej metafore.
Jehoi bubullimat mali,
pylli kurorën butë e uli :
Azem Galica ka nxjerrë ballin,
thërret nga larg me zë Herkuli.
Lëviz një breg, drithmon një fushë
e mërmërin një këngë të lashtë :
«Drenicë, e bukura drenushë,
kush po guxon të vret kaq gjatë»!?
Shota vështron si dritë nga retë
motrën e saj mbi gjak lirie,
këput ylberin nga një bjeshkë
t’ia vërë kurorë nusërie.
Varr i Gjolekës rënë mes trimave
u kumbon pranë-polifoni :
«Kosovë, Labëria ime
udhën një hap e ka tek ti»!
Fishta me dhëmbjen e pafjetur
për shkjaun-shkja e fisin-fis,
me rapsoditë e tij nën sqetull
del nga një mriz, hyn te një plis.
Këndon lahutë vdekjet e bardha
me ligjërimet e mëdha.
Varur te lisi Sefë Kosharja
tundet pendyl: “Ora ka ra”!..
Ajkuna po ia vazhdon gjëmës
me flokë shkulur pranë të vrarëve:
Fëmia prerë në bark të nënës
bën gjumë nën dhè brënda dy varreve.
Hasan Prishtina zgjoi Veriun.
Vdekjen e tij e lë në hije:
s’sheh më pas vetes kush i shtiu,
vështron Drenicën – kush i shtie!
Kosova, muhaxhire e shekullit,
sheh qiellin e saj të prerë:
te reja e zezë që i derdh breshërin
nxin fraku i zi i zotit Grej.
Rizgjohen fjalët e mëdha
të Abdyl Frashërit profet:
Me gjak shqiptarësh në çdo krah,
Ballkani rri përmbi tërmet !
Gjer kur, Kosovë e Çamëri,
ngarkuar në sup pragun e portës,
do lidhni djepet n’arrati
me meridianët e gjithë botës!?
Në ballë të kombit bërë theror
iu kthye bubullimë heshtja:
gjersa po vdesim orë për orë,
pas vdekjes s’gjëndet vetëm vdekja!
Në shkumën e ujvarës sate
që tundi kombin sot nga rrënja
partitë e shkrehura po zgjaten
të mbushin “bateritë” e rëna.
Mbi plagë të tua tejendanë,
zinxhir i zgjatur – thikë në shpinë,
nxin kontrabandë e shtetit amë
që lidhi Beograd – Athinë.
Tërë hijeshi mban zi për vdekjet,
për vajzat që t’i veshi zia…
(Atdheu – amë, nën këngët greke
feston aheng “Miss Albania”)!
Ti gjak virgjin i racës sonë,
në duel me çdo mbretëri:
sa vriteshe në Fushë-Kosovë
ringjalleshe në Çamëri.
Ti, më e denja e të parëve,
ti – më e hijëshmja në rritje,
me „Shqipëri“ në frymëmarje,
me bukuri në kryengritje.
Djepet – dafina mbi alarme,
dasmat – ylberë mes rrebeshit;
mbi kodrat, lulet e bajames
çelin pranë kokrave të breshërit.
Dardane mbirë prej legjendës,
rilind te shtat’ i lartë i bijve;
nga kumbonarja e xhubletës
të kumbon bronzi i lirive.
Sa ke ushqyer zogjtë e pulës,
mendon një këngë për shqiponjat.
Zhurmat e tankeve pranë udhës
shpejtojnë lindjet te lehonat.
Me besën në pëllëmbë të dorës,
dafinë e parë e Lirisë,
Flamuri në ballkon të Vlorës
armët e tua pati shtizë.
Ti i dhe botës Kostandinin,
Ti që ke nxjerrë Niketë Dardanin,
në ballë – me Hymn të Krishterimit,
nën këmbë, prangat e tiranit.

**Prill, 1998


Naganti i Isa Buletinit

Bene udhe te gjate 

te inglizi vinin
Ismail Qemali
Isa Boletini
.
Hynin dy shqiptare
brenda ne pallat
njeri luftetar
tjetri diplomat.

Shqiperi e tyre
kish halle e mjera
armet zoterinj
regull,rine te dera.

U ngrys luftetari
syte i shkrepen cike
lere diplomati
i tha me qerpike.

Dhe ua la tek dera
Isa Boletini
poshte nen brez,te vogles
syte i shkrepetinin.

Faqen vene te trupi
veshin vene te gjaku
je edhe per mua
thosh ajo se largu.

Hapat qete e qete
binin ne pallat
njeri luftetar
tjetri diplomat.

Here-here qerpiket
si gershere perplasnin
thua drite te huaj
syte nuk u qasnin.

Dhe tha lordi i madh
gjuhen duke zgjidhur
me humor te huaj
me nje gaz te hidhur.

Ja dhe carmatosur
zoterinj shqiptare
si kallkan i ngrire
ngriu fjal e pare.

Pa nagantit siper
brezit me si pritej
por nen brez e vogla
zu te hasharitej.

Mblidhte xixa zjarri
permbi trup te bukur
priste luftetarin
qe ti thoshte "duku".

Syte e diplomatit
zjarr te hidhur shkrepen
Isa Boletini
brrom nga brezi tjetren.

Brrom aty perpara
mu te lordi prane
"Madheri Shqiptarin
kurre s'e gjen pa arme".

Zbardhelloi sermaja
shkreptiu fildishi
...ndriten malet tona
andej larg,tek ishin.

Qelqe e shandane
dhane drite te lige
Ismail Qemali
qeshi nen qerpike.

Dhe naganti ulur
rrinte sic i duhej
dora nga i zoti
tyta nga ti duhej.

Nxinte tyte e vogel
brenda nxinin halle...
Shqiperi e vogel
ne tryeze te madhe.

Kosove Pranvere 1998

Porsi nga zeri i Perendive
u zgjua kontinenti plak
nga cili ankth i tragjedive
sot mbi Kosove kulloi kaq gjak.

Ne cilen kohe jeton keshtu
ky popull si mbi rrjedhe ujvare
femijte kaq shekuj qiellin blu
e shohin mbi helmetat sllave

Dhe digjen strehet e shtepive
nga tym i tyre u thinj Zoti
tek syr'i nxjere i nje femije
permbys po rokulliset globi

Bota u ngjeth nga ai gjak krimi
lideret tane pelegrine
lotet per ty nga mallengjimi
nxituan ti fshijne ne Athine

E tera zi mban zi per vdekjen
per foshnjat qe ti veshi zija
atdheu ame nen kenget greke
feston aheng...Miss Shqiperia.

Por mbi fantazmen e percarjes
fisnike dhe ne dite te zeze
ti perterin zene e te pareve

Para bustit te Selam Musait

Koha hedh paprere 
permbi festen tende
dimri- floke bore
vera -drite hene

Dhe te vijme te veshim
rreth duke t'u mbledhur
ndersa ti ne heshtje
ri ne bronx i derdhur

Eh gjithe kete bronx
valle ku ta gjeje
vete do ta shkrije
plumba do ta beje.

Ri... po nuk te rihet
ndaj te vijne mornica
...vrapi yt po endet
poshte nga Babica

Lugjesh ne ato nete
zbrite si veri
projektoret ndiqnin
sharkun tend te zi.

Flaka neper duar
me rembim te futej
gjalmi mbi dyfek
dridhej mos keputej.

Plumbat neper xhepe
(gjetur breg pas bregu)
me therime misri
hynin tek dyfeku

Dhe kercisnin eger
plumbat tane te ralle
se kish shpirto mosri
se desh gjak ne balle.

Malet neper mjegull
sa i zgjoi pushka
kafshateb e gojes
varen poshte mbi mushka.

Buke per lirine
moj kasolle te erta
dhe dridhen kapisrat
nga muskat e serta

"Biruni o burrani
hop...ti zeme se gjalli
dhembet nga urrejtja
krisnin posi atralli

Deti sa te pa
kur ne qafe dole
te thiri si nena
ti si djale i fole.

Dhe vertiti valet
sa te pa tek shtegu
te te mir tek gjiri
te te sill te bregu.

Vlora krahelidhur
c'vrull te dha te gjuri
Malua nga ballkoni
te tundte flamurin.

Ndaj ti si i dehur
rrugen poshte e more
po c'kish aq shume tela
c'kish aq shume llogore.

Plage me plage si lule
sec te doli gjaku
me te kuq flamuri
t'u qendis shajaku.

"Keshtu rencim,-fole
e c'vlen sa liria
lule Labi yne
Selam Salaria.

Plumbat bresherime
t'u permlodhen brenda
Leberit koke me koke
u ulen te kenga.

Si prush kenga jote
u digjte ne balle
ndersa ti mes kenges
erdhe prap i gjalle.

Prape ti i pari
zgjuar nga liria
o ti lule stralli
Selam Salaria.

Zilet e kemboret
heshten permbi pllaja
lugjet prape gjemimet
gatuanin ne maja.

Dhe sot rete nga mali
qe gjemimet sjellin
posi iso labe
vijne e te peshtjellin.

Ti ngul syte mes tyre
si mes luftetaresh
sikur ri mendohesh
c'kenge do tja maresh.

Buzet ti te kenga
ballin te liria
lule,Selam Labi
Selam Salaria.

Cdo tufan zberthyer
gjoksin ty ta gjeti
sharku si legjende
telave te mbeti.

E te vijme te busti
si ne prag te deres
po ti as duhanin
s'ke kohe te na dredhesh.

Duart i ke zene
-Cke ashtu ne duar?
gryke e nxehte e topit
ti ka perveluar.

Krahet me shajak
dredhur neper tyte
ahen neper hekur
sa te shkrepin syte.

...Ja keshtu ne bronx
ty te ka liria
Lule Selam Labi
Selam Salaria.

Permbi festen tende
qekur ti ke rene
Mali po derdh bore
fusha po derdh hene.

Dhe rri,gjoksin hapur
balle c'do furtune
Sharku si legjende
telave lekundet

Jemi te gjithe nje komb vellezer

Tek arkivoli yt vigan
qe drodhi kombin sot nga rrenja
partite e shkrehura po zgjaten
te mbushin baterite e rena.

Mbi arkivolin tend te madh
zinxhir i zgjatur-thike pas shpine
nxin kontabande e shtetit ame
qe lidhte Beograd-Athine.

Heronjte e rene ne vite thelle
kjo ore fati prane ti pruri
Azem Galica ka nxjere ballin
theret diku me ze Herkuli.

Leviz nje dege,zhurmon nje flete
e psheretin me ze te thate
Drenice,e bukura drenushe
tyj kush guxon te vret kaq gjate.

Zenel Gjoleka armet mori
theret tek ecen me furi
Kosove Laberia ime
udhen nje hap e kam tek ti.

Dhe At Gjergj Fishta tek kendon
per shkjaun shkja e fisin fis
me rapsodite e tij nen sqetull
del nga nje mriz hyn tek nje plis.

* * * * * * * * *
Ti qe ke lind Shen Kostandinin
Ti qe ke rrit Niket Dardanin
Ne balle me himn te Krishterimit
Nen kembe plaget e Tiranit.

Salih Zogiani - Anekdota 5

Anekdota te zgjedhura nga pesë librat e botuara nga autori Salih Zogiani

1. KEQAN SADIKI TE RAMADAN SHABANI

Keqan Sadiki i Dashinocit niset për të shkuar te Ramadan Shabani në Kijevë. E luti vëllai i vet Keqanin që ta merrte me vete. Donte të shihte se a po e presin Keqanin qysh po e pret ai Ramadanin, a po presin ndonjë delme për Keqanin, siç po e pret ky kur po i vjen Ramadani. - Po të marr, - i thotë Keqani, në qoftë se ma jep fjalën se nuk flet kurrgjë, se e dinte që flet pa lidhje. - Besa të qoftë, nuk flas kurrgjë, - i tha vëllai. Shkojnë bashkë te Ramadan Shabani, e vëllai i Keqanit e mbajti fjalën dhe nuk foli kurrgjë. Të nesërmen, kur Keqani kish dalë për nevojë, e Ramadani po e ndizte zjarrin, po e pyet vëllanë e Keqanit: - A u çove, bre mik, si ke fjetur? - Valla, shumë mirë kam fjetur, po e kam parë një ëndërr, e kam qejf të ma shpjegosh. - Po çfarë ëndrre ke parë, bre mik? - i thotë Ramadani. - Kam parë ëndërr që i kam hëngër dy bajga. - Unë nuk di t’i shpjegoj ëndrrat, - i thotë Ramadani. - Jo, të pyeta ty, se nuk është të shpjegohet kjo ëndërr. - Po çka thonë të hash në ëndërr bajga? - Po, sigurisht sivjet do të bëhen shumë gruri e misri, se bajgat janë pleh. - Eu, bre, bile t’i kishe hëngër tri bajga e ndoshta do të bëhej edhe elbi, se unë tokën e kam mbjellë elb, - i thotë Ramadani.


2. GURIT I NXIRRET FYTYRA ME DY TË RËNA, PO BURRIT ËSHTË VËSHTIRË

I kishte goditur njëri do mjeshtër për t’ia ndërtuar shtëpinë me gur të gdhendur. Mjeshtrit punonin shumë mirë, po ky nuk u bënte muhabet. Nuk u qiste të hanin mirë, se kishte qenë shumë tahmaqar. Një ditë, tek po gdhendte mjeshtri një gur, po i thotë i zoti i shtëpisë: - Mjeshtër, allahile, sa të mundesh, ua nxjerr gurëve fytyrën përpara. - More burrë, gurit i nxirret fytyra me dy të rëna të çekiçit, - i thotë mjeshtri, - po burrit është vështirë t’i nxirret fytyra!


3. SI TËRSHËRA, EDHE KËNGA

Shaban Manxholli, bashkëluftëtar i Azem Bejtës, kishte marrë vesh se rapsodi, Dervish Goxhuli, po e qet një këngë për Azem Bejtën. E merr një gjysmë thesi drithë e shkon te Dervishi. Si hyn brenda, e lëshon thesin mbas derës e po i thotë Dervishit: - Mora vesh se je tuj ia qit nji kangë Azem Bejtës. Ti e din se unë jam bashkëluftar i tij e mos e le pa më shti edhe mue në kangë. Dervishi ishte i vobektë, e kur e pa se Shabani kishte sjellë gjysmë thesi drithë, edhe pse nuk e dinte se çka kishte pru, i premtoi se do ta shtinte në këngë. Kur shkoi Shabani, Dervishi e pa se ai i kishte pru tërshërë, nuk i pëlqeu hiç, po mbasi i kishte premtuar, iu desh ta përfshinte në këngë diqysh dhe e shtini: Fort bërtiti Shaban Manxholli, Kuku nanë m’pshtoi majori; N’ta i shkrepa tri paqeta, Asnja n’trup, po tana n’tesha. Kur e dëgjoi këngën Shabani, nuk i pëlqeu fare, e shkoi dhe i tha Dervishit: - Qysh, bre Dervish, gjithë ata plumba e asnja nuk ia kishe lanë n’trup, po të tanë nëpër tesha! - Nuk e rrokshin kurrqysh, se plumbat kishin qenë të lehtë, si tërshana, e i bajke era, - i tha Dervish Goxhuli Shaban Manxhollit.


4. AJO NËNË LE TË THOTË SE KA DJALË

Njëri ia nis t’i qethë dhentë, po nuk mundte pa ia mbajtur dikush. E thirri djali nënën për t’i ndihmuar. Sa ia nisi të qethte delen e parë, përmbi katund ra një aeroplan. Nëna, tek po ia mbante delen, po i thotë djalit: Ajo nënë e atij që po i grah ballanës, le të thotë se ka djalë e jo unë, se ti nuk po je i zoti as një dele ta qethësh pa ta mbajtur dikush.


5. MIKO, A PO M’NIMON ME E MAJTË MIQASINË

Aziz Veliqi i Shkarashnikut ishte bërë mik me Haxhi Hasin e Gllogofcit. Kur shkonte Haxhiu mysafir te Azizi, kur çohej për t’u kthyer, ai e përcillte deri te autobusi, gati gjysmë ore rrugë. Mirëpo, kur shkonte Azizi te Haxhiu, ky i thoshte “udha e marë” te dyert e oborrit. Një ditë, duke e përcjellë Haxhiu Azizin, e duke i thënë ‘udha e marë’ te dyert e oborrit, Azizi i tha: - Miko, a po m’nimon ta majmë miqasinë, se veç unë nuk muj me e majtë. - Po pse po thue k’shtu, çfarë gabimi kam ba? - e pyet Haxhiu. - Kurgja nuk m’ke ba, po unë po t’percjelli gjysë ore rrugë, e ti kqyre ku po m’thu udha marë, te dyert e oborrit, - i tha Azizi.


6. BUDALLAKIA ASHT ME GRUMULL

Në një muhabet, në një odë, e pyeti një mik njërin: - qysh je me idare, a po t’del buka sivjet, deri t’korret elbi, a jo? - Jo, nuk ma mrrin për pak, për nja shtatë-tetë buçukë, - i tha ky. Një kojshi, që kish qejf të lëvdohej para burrave, i thotë: - Mos u anko, se për shtatë buçukë t’i jepi unë, se e kam plot hamarin drithë. Çohet ky të nesërmen e shkon me qerre te dyert e atij që u lëvdua. Kur thirri te dyert, doli djali e ky i tregoi se ka ardhur për ta marrë drithin që ia ka folur baba i tij. Shkoi djali në odë, i tregoi babës edhe e pyeti: - Çka me i thanë? - Jepja drithin, se ja kam folë, - i tha ai. - A me ja mushë buçukët rrafsh a me grumull? - i tha djali. - Jo rrafsh, po mushja me grumull, se budllakia gjithmonë asht me grumull, - i tha baba djalit.


7. A JE TI I LOPËS?

Kadri Ivaja i Sllatinës së Madhe e kishte blerë një lopë veresi prej njërit të Bardhit të Madh. Ai i Bardhit i kish treguar gruas se e ka shitur lopën veresi dhe i kishte thënë që kur t’i bjerë paret, mos qëllofsha në shtëpi, dil e merri ti. Mbas do dite Kadriu shkon për t’ia çuar paret. Thërret te dyert, po burri nuk kish qenë në shtëpi, e del gruaja e pyet: - Kush asht? - Jam Kadria prej Sllatinës, - i thotë ky. - A je ti ai i lopes, a? - e vetë ajo. - Jo, s’jam i lopës, po jam Kadria i Rexhë Ivajës, po dil e merri paret për lopë, - i thotë Kadriu.


8. A KA KUSH QË IA SHAN NANËN, SE MU NUK M’BJEN

Dy vëllezër, Qallapek të Tërstenikut, kur shkonin bashkë mysafirë, njëri folke hashamet, e ai tjetri e kishte shumë mërzi. Duke shkuar për një të pame, po i thotë vëllai atij që folke hashamet: - N’koftë se flet pa lidhje edhe n’t’pame, unë s’po vij me ty, po po pres derisa t’dalsh ti e tani po shkoj unë. - Nuk flas pa lidhje, - i thotë ky vllai edhe shkojnë bashkë. Po, kur hynë brenda, ai nuk mundi të durohej pa folur, e foli prapë hashamet. Atëherë, ky vëllai, prej inati, që ai nuk e mbajti fjalën, u çua në dy gjunjët e po u thotë burrave në odë: - O burra, a ka kush që ia shan nanën qëti vllaut tem, se po e lyp, po mu nuk po m’bjen me e sha, masi e kam vlla.


9. E KA VIZEN “Ce”

Njëri i Veleshtës së Strugës e kishte pas qitur një dhi në pazar, për ta shitur. E kishte pas stolisur dhinë me rruaza, e kishte bërë sikur nuse. Ia kishte ngjitur dy letra, njërën në ballë, e tjetrën në bisht. Afroheshin për ta parë, për seri, si e ka rregulluar edhe e pyesnin: - Sa kushton kjo dhi? - Çmimin e ka n’ballë, - u thoshte ai. Kur e këqyrshin, aty shkruante: “Çmimi pesë mijë marka”. - Qysh ban kaq shtrejt, nji dhi pesë mijë marka? - i thoshin njerëzit. - Këqyre se çka i shkrun n’bisht! - u thoshte ai. Kur e lexonin, aty shkruante: - E ka vizen “C-e”!!!

Irena Gjoni - Perënditë kanë etje

ATDHEU IM

Atdheu im,
Ti ke erën e lisit...
Ku mbi ty një zog me zë njeriu,
Kumtoi kumtin profetik
se aty i duhej ngritur një orakull Zeusit.

Ti jeton në shpirtin e lisit
qyshkur bota vuri gurin e parë.
Unë ha prej teje Zoti im pellazg
vallanidhe e lënde ëndrrash të tua.
I përtyp e bluaj me mokrat e shpirtit
për të rrojtur prej miellit tënd
e gatitur bukën e Diellit.

Zhurmërima e vijës së ujit,
janë lotët e frymëmarrjes
dhe fëshfërima e gjetheve të tua,
që mendon edhe në gjuhët e vdekura
përqafime degësh e rrënjësh në largësi.

E fatthëna përmes frushullimës së tyre,
Më thotë se edhe kur mos të jem,
sërish do bulosh vallanidhe ëndrrash për mua
e do të vish me erën e lisit...



SKENË E LUAJTUR NË PAFUNDËSINË
E HORIZONTIT TË PËRFLAKUR

(Në këtë ditë të ankthshme)
...
Pas krahëve të imazhit njerëzor,
Toka ime lëngon
nga gërvishtjet e thella në shpirtin e saj,
prej putrash kacavjerrëse egërsirash.

Në kujtesën e saj udhëton si era
që ulërin përmes qetësisë,
përgjunjet poshtë vetvetes
dhe derdh lotë që ngrijnë
në dashurinë e njerëzve.

Derdhet nga sytë e thyer e të bërë lila,
pamëshirshëm kthehet në urrejtje
për të çarë damarët e brishtë
të mbretëreshës së jetës.

Madhështia e dëshpërimit
vret dashurinë e porsalindur.
Nga truri i tij,
burojnë lumenj helmi,
që djegin blerimin.

Koha e humbur
përmes zhgënjimit të dhunshëm e të pakufi,
lundron në tymin
e zemrës së djegur të natyrës e times,
të Atdheut e Ardhmërisë,
në përpëlitjen e fundit të rikrijimit.

Në pafundësinë e horizontit të përflakur,
ndiej hingëllima kuajsh lufte
në spazma për të ngjitur piramidat e jetës...



NËSE UNË DHE TI

Armiq nuk jemi dreqi ta hajë!
Nëse unë dhe ti thyejmë Rubikonin
e gjejmë njëri - tjetrin,
bota nuk përmbyset...
As mallkim më shumë
s’do mbushet jeta jonë…

Nga ëndrra për lirinë kërkova ty...
Apostulli i saj në kokën time,
që në fetus fytyrën tënde ka pasur.

Kaq shumë ke munguar në jetën time!
Në një ëndërr të këputur gjithmonë vije.
Shfaqeshe dhe fikeshe
në një zgjim absurd,
si pasthënie e një libri të pashkruar.

Tani që rastësisht të gjeta,
në udhëkryqin e kohës së gabuar,
në hartën time shenjohet veç një rrugë
që shuhet në kthim…

Liria e shpirtit
strehën e vet të fundit ka aty,
Statujë prej mermeri që tretet në largësi…



KËTU TË KAM

Në natën laboratorike,
kipsi fanatik...
i zë fronin unikut të papërmirësueshëm.
Zë fronin e etjes.

Dënimin me vdekje i jep
shpirtit të qytetit me valë,
më të shenjtës së jetë-ditë-natës.

Ia jep, duke vrapuar pas çdo çasti.

Endet përbaltjeve të varreve në agoni.
Pagëzuar
“Këtu Të Kam,
frymëmarrje e frymëmarrjes së fundit”.

Askund nuk duket.

Rrugëtimeve baladave
zëri është tretur…
e për kë tjetër s’ka jehonë ...

Rënkimeve baladave
në kërkim të frymës së fundit.
Çastin e jetën e mat me një dashuri,
në rendje të verbër vetëm pas tij.

Unik në ekzistencë të pashkëputshme
në trininë e verbër
shpirt – mendje - trup.

Fryma e fundit që pret,
vetëm ajo ka fuqinë hyjnore
të anulimit të dënimit me vdekje.

... ankthshëm po e pret ...



PERËNDITË KANË ETJE 

Tani, Perënditë kanë etje
Në këtë natë furtunash mbi dete,
Ku me blic vetëtimash,
Zoti fotografon mungesën.

Larg prej të përjetshmit shtrat shpirtëror,
Zjarret e vetmisë në këtë natë,
lartësojnë hijen e mallit,
ngjizur ëndrrash endur në eter.

Lutje qerpikësh të puqura në një lot,
për të të pasur syrin, dritën, ajrin tim,
misterin, ëndërritjen e një dashurie të pafundme
Me kokën mbështetur në gjoksin tënd,
tek ngarend makinën e kohës horizonteve.

Ende perënditë kanë etje
Në këtë natë furtunash mbi dete...



NATË MUZASH

Edhe errësira ka shpejtësinë e dritës,
por me sens të kundërt...
kur nata është magji muzash.

Në vorbullat e saj
u konturua nga Djalli a nga Zoti,
një krijesë prej ajri, prej bryme,
prej vese, poleni, prej ëndrre…

Frymon nga dy shpirtra
skajshmërisht në një
njohur qysh prej legjendash…

Me një dëshirë të ethshme
për t’u ushqyer me zjarr buzësh,
Për të gjarpëruar
në çdo pore lëkure të dritës…

Nën ritmin e tingullit
të verës së gjakimtë të muzave,
derdhur qelqesh hyjnish.

Por… përbindshëm drithërohemi
nga frika e ikjes, e humbjes

Ndaj, afrohemi ngadalë, pa zhurmë
Me kokën në prehërin tënd
Duke përkëdhelur rrezet e lagura
prej një loti blu

E paqtë në dëshpërim
E egër në çmendurinë e lumturisë

Eh, gjithçka kaq unike,
kaq e pabesueshme,
saqë asnjeri nga ne
nuk mund t’i vendosë një emër…

NË MARROSJE UJËRASH

Nën shtatë palë lëkure tramundanash shpirti,
ka hedhë rrënjë guri i themelit të mungesës, ...
në një frymëmarrje që thur e shthur perandori,
Teksa copëza vetmie,
arratisen verbërive të qiejve, varur në degëza ankthi.

E thua se vetmia shtohet pambarimish,
në një fill pa formë, tjerrur prej shtëllunga lëngimi
dhe qielli humb në eklips rënkimi…

Kanë ngelë në imazh rrugët që kanë marrë flakë,
Ndërsa ne devijojmë duke u marrosur ujërash,
Përmes valësh të kaltërta që u mungon kripësia,
Përmes shiut të dritës në avuj përqafimesh,
që ndjell e shprish çaste të pa jetuara.

Ne po zhdukemi labirinthesh dilemash distancash.
Si një vaj pa zë,
ndjehemi sikur njëri ka humbur agun
që tjetri verbtazi e kërkon...

Nuk jemi të mbledhim valët mbi lëkurë
e t’i bëjmë kujtesë të prekshme...
Pa ne, kujtesa s’ka tokë e qiell të vetin,
është merimangë e ngatërruar...

Pritja,
rrëketë e ujërave mbi lëkurë po i than
duke lënë shikime që lëvizin si gjuhë gjarpëri
e vijnë rrotull të marrin ç’mundin.
Po ma përmbys botën
e gjithçka po ma bën tokë të shkrrumbuar
Kjo mungesë marrosje ujërash…

JO importimit të armëve kimike në Shqipëri

A l a r m i
JO
IMPORTIMIT TË ARMËVE
KIMIKE NË SHQIPËRI

• Një JO e sotme për armët kimike, do të thotë një PO e madhe për jetën...

Bashkohuni të gjithe për ti thënë JO importimit të armeve kimike në Shqiperi. Kësaj radhe duhet të flasim të gjithë njëzëri për ta parandaluar këtë të keqe të madhe që po i kanoset Shqiperisë. Ndaj, protestat duhet të jenë sa më masovike. Duhet protestuar bashkarisht të gjithë qytetaret shqiptar, shoqeria civile, intelektualet, mjeket, artistet, studentet, punëtoret,...

 
Armet kimike duhet të shkatërrohen në vendin e origjines dhe jo në Shqipëri. Ato janë shumë të rrezikshme dhe mund te sjellin pasoja fatale për shqiptaret. Nga shkatërrimi i tyre mund të kontaminohet toka dhe uji. Kësisoj, shqiptaret mund të perballen me pasoja të paimagjinueshme. Mund të perhapen sëmundje nga me të rrezikshmet. Mund të lindin fëmijët me të meta. Mund të rritet në menyre drastike mortaliteti. Madje-madje, mund të ndryshoj kodi gjenetik…

Nga kontaminimi i tokës dhe ujit do të vijnë mëpastaj edhe shumë pasoja tjera të paparashikueshme. Të gjitha prodhimet vendore do të jenë të kontaminuara dhe do të ndalohet eksportimi i tyre. Turizmi do të ketë rënje. Investitoret e huaj do të ikin. Ekonomia do të dobësohet tejmase dhe jeta e shqiptarëve do të jetë shumë më e varfër.

 
Amerika na është gjetur në ditet më të vështira dhe është dëshmuar se amerikanet janë miqte më të sinqertë të popullit shqiptar, por edhe ne kemi dëshmuar se jemi populli më proamerikan në botë. I duam dhe i respektojmë miqtë e mirë, por më shumë e duam jetën tonë, atdheun tonë dhe të ardhmen e fëmijeve tonë.

Sekëndejmi shtrohet pyetja, pse armet kimike nuk shkatrrohen në Amerike, kur dihet se Amerika i ka të gjitha potencialet e mundshme për ta bërë një gje të till?! Amerika i ka mjetet me bashkekohore per shkaterrimin e ketyre armeve. Pse vendet tjera shumë me të përparuar për nga teknologjia nuk pranuan ta bëjnë këtë punë? Pse u dasht të gjendej Shqipëria, kur dihet se nuk i plotëson as pӕr se afërmi kushtet për shkaterrimin e ketyre armeve shumë të rrezikshme? Apo ndofta pse është më lehtë të luhet me fatin dhe jetën e shqiptarëve të varfër dhe me shtetin që udhehiqet nga plitikanë të korruptuar, që për interesa personale janë në gjendje të rrezikojnë edhe jetën e bashkëkombësve të tyre…

Prandaj duhet thënë JO importimit të armeve kimike në Shqipëri. Prandaj duhet ngritur zërin e protestes të gjithë qytetaret shqiptar. Prandaj, o sot o kurr, duhet ta thone fjalen e vet edhe intelektualet dhe akadamiket shqiptar. Prandaj, kudër kësaj të keqeje duhet protestuar edhe artistet; shkrimtaret, piktoret, aktoret, solistet, rapsodet…

Ti thuash JO kësaj të keqeje, do të thotë ti thuash PO jetës së shëndetshme të shqiptarëve dhe të ardhmës së sigurtë të fëmijëve tuaj. Ti thuash JO armeve kimike në shqiperi, do te thote të dëshmosh përkushtimin tënd qytetar për të mirën e atdheut. Të thuash JO kësaj radhe, do të thotë ti thuash PO të ardhmës, ti thuash PO zhvillimit dhe prosperitetit të sigurt te vendit , ti thuash PO qëllimeve për një Shqipërie të pastër në bazë të standarteve Europiane.

Thjesht, një JO e sotme për armet kimike, do të thotë një PO e madhe për jetën...

 
Haxhi Muhaxheri

14.11.2013

Fakete Rexha dhe "Bota e vogël e Beri Lu"

Shkruan: Haxhi Muhaxheri

Që nga vitet e 80-ta, Fakete Rexha, krijoj një stil të vetin, me të gjitha veçoritë e shprehjes, duke i hapur njëkohësisht poezisë shqipe një perspektivë bashkëkohore, të padyshimtë si një dritare që shihet, e përmes së cilës jo vetëm poeteshat e kohës e kanë parë dhe vazhdojnë ta shohin botën. Mënyra e të shkruarit - gjithmonë në veten e parë, stilin shumë të avansuar, timbrin lirik si dhe frazat e saj, i njohim që në shikim të parë. Kjo gjeturi e guximshme krijuese dëshmon karakteristikat e një aparati gjuhësor që i ngjanë vetëm asaj, dhe që i përshtatet shumë bukur stilit të shkrimit, dhe individualitetit të veqantë.

Para disa kohe doli nga shtypi përmbledhja më e re e prozave poetike "Bota e vogël e Beri Lu" të Fakete Rexhës. Kjo përmbledhje ndryshon diametralisht kur e krahasojmë me librat e botuar më herët. Ngaqë kësaj radhe letërsia e F. Rexhës përcillet me nota të dhembjes, frikës, trishtimit, mossigurisë jetësore dhe fizike në rrethana të shtetrrethimit, vuajtjes, luftës, shkuljes, kampeve, ekzilit, instalimit dhe kushteve të reja që i imponohen pas vendosjes në Francë. E që megjithatë ia del në krye fal kurajës që ka, dhe fal fëmijës së saj, Beri Lu, tek e cila autorja ruan ehon e zërit të besimit, shpresës dhe ditëve të bukura që edhe për to një ditë do t'vijnë. Zë që del me afsh nga brendia, e thërret i vetmuar plot trishtim e dhembje duke kërkuar me çdo kusht rrugëdalje nga kjo gjendje jo vetëm për veten e saj, por edhe për popullin shqiptar në pëgjithësi, e veqanarisht për atdheun e saj Kosovën. Që në fillim të librit na shfaqet si " Kosova e gjallë në trena".

Libri konsiston në tri linja imagjinare. Linja e parë. Autorja flet me gjuhën e femrës, motrës, gruas, nënës, krijueses. Flet me instiktin njerëzor që femrën e bënë të lumtur, më të guximshme, më të fortë e plot kurajë që nga çasti kur i jep jetë fëmijës së saj.

"Qëkur erdhe në jetë, gjithëçka në jetën time, rreth meje, në mua mori kuptimin e vërtetë. U mahnita e me vete thashë: Oh, ç'mrekulli! Ç'mister! Kjo fëmijë kaq e bukur! Ti, bija ime. Ishe aty pranë meje në shtrat. Spitali në Gjakovë. Shtetrrethimi kërcënonte portat e kryeqytetit. Kur unë bëra të pasur Kosovën me një ëngjëll si ti. Në bark nënash gjeneratën ta vranin, eme bijë. Atëherë kur mua më pushtoi krenaria. Ndërsa të kundroja ty. Kryevepra ime. Oh, po ç'fat i bukur, të kesh një vajzë si ti. Beri Lu".

Prej këtu e tutje, na shfaqen të pandara, nënë e bijë; në teatër, në promovime, protesta, manifestime, në ëndrra, në jetën me të gjitha frikërat e mbledhura sëbashku. Në vuajtje, dëshpërim e shpresë. Të dyja bashkë si dy shoqe, si dy mikesha duke ndarë të mirën e të keqen. Prandaj, e gjithë kjo frikë, vuajtje e dëshpërim i thellë i tyre, na shpërfaqet si dhimbje kolektive që "ngarkohet në trena":

"Ka ditë që të gjitha lidhjet e lagjes me lagje janë ndërprerë. Duke u mbyllur kështu secila brenda qorrsokakut të vetë, të izoluar kryeqytetit ku sillen vërdallë natën, fantazmat e zeza duke mbjellur farën e vdekjes, gjakut e tmerrit. Kryeqyteti si përherë është i braktisur dhe ngjanë në gjahun e premtuar për gjuetarë. Kurse, gjithëkah rreth stacionit të trenit në Fushë të Kosovës pamja gri e turbullt. Ka më shumë se tri orë që na kanë ngujuar vetëm në tren, mua, tim shoq, dhe time bijë. E, nuk dijmë përse na mbajnë këtu vetëm të izoluar të presim... Më në fund me zhaurimë u nis treni. Pata ndjenjën se krejtë Kosova ndodhet e trusur brenda kësaj kutie të zezë, të metaltë që do të na dërgoi ku tjetër përveq se në vdekje të sigurtë. Kosovën e gjallë".

Në kampin e Bllaces arrinë në mbrëmje. Prej këtu nis me të njëjtën frikë, dhembje, trishtim e lodhje linja e dytë e librit. Është rrugëtimi i frikshëm nga njëri kamp në tjetrin deri te ekzili i fundit. Herë-herë autoren e gjejmë të thyer shpirtërisht, të brishtë nga mbyllja, ngarendja e pritja e gjatë pranë telave me gjemba për të siguruar një biskotë, ose një shishe qumështi për Beri Lu, nga streset, traumat e shpenzimi i jetës gjatë luftës. Por, sa më shumë që shfletojmë librin shohim autoren në krejtë atë gjendje të thyer si gotë kristali, duke besuar. Ajo beson, megjithatë beson në heshtje, pa bërë zë, pa u ndier. Beson në vetvetën e saj: " Sepse, s'është fatkeq në çdo gjë njeriu"! Herë-herë duke e zëvëndësuar ndjenjën e frikës e dëshpërimit me ngrohtësinë e besimin, se një ditë gjërat dhe gjendja patjetër do t'ndryshoj: "S'paska gjë në botë më të fuqishme, as më të pafuqishme se fjala"!

Kurse, linja e tretë paraqet pjesën e mbetur të rrugëtimit të tmerrshëm të autores nga kampet e Maqedonisë dhe Shqipërisë deri tek arritja dhe vendosja e saj në Francë. Sikur një ëndërr e keqe i duken ngjarjet, përjetimet gjatë luftës në Kosovë si dhe rrethanat që e sollën deri këtu. Për më tepër është ëndrra që dogji, e vrau ëndrrën reale të familjes së saj. Pra, autores i kishin vrarë të vëllain dhe djegë të gjallë krejtë familjen e motrës. Ëndrrën që e kishte parë muaj më parë, i kishte ndodhur me të vërtetë. Ky pra, është udhëtimi i trishtë, i tmerrshëm e plot vuajtje. Por, në të njëjtën kohë plot besim e kurajë, guxim e shpresë se ditët e bukura, megjithatë, patjetër do të vijnë. Sa më shumë rrëshqasim nëpër fletë, libri josh lexuesin, e kapërdinë dhe sakaq na mbështjellë në guacën ku ishte e mbyllur autorja, e fillojmë rrugëtimin e saj, bashkë me të, që nga faqja e parë deri tek ajo e fundit: "Kurrë mos ia shkyej letrat e Nënës":

"Zemra e Nënës dhuratë prej floriri. Dashuri e saj me asnjë krahasohet. Këshillat e saj si të mikes, mësueses. Ndaj gjithmonë ruaj letrat e Nënës. Poezi e gjallë margaritarë të jetës. Këto letra dashurie ia fshehin lotët. Kurrë s'plagosin veç i shërojnë plagët. Dridhin zemrën që i derdhë kujtimet. Nënë zemërgjera kurrë s'mplaket. Megjithë telashet, brengat e gropat. Çdo lumturi tëndën falja edhe Nënës. E kurrë mos ia shkyeni zemrën në copa".

Bedri Myftari

Bedri Myftari

Bedri Myftari u lind në Filat të Çamërisë më 21 dhjetor 1938. Në moshën 5-6 vjeçare, me gjithë familjen, u detyrua ta lerë vendlindjen e vet, Çamërinë, i detyruar nga holokausi i monarko-fashistëve grekë dhe erdhën e u vendosën në Shqipëri. Shkollën shtatëvjeçare e kreu në Fier, të mesmen, një teknikum financiar, në Tiranë, po ashtu edhe gjimnazin në Tiranë.
Në fillim të viteve ’60 ka punuar si gazetar në gazetën “Zëri i Rinisë”. Ka filluar të shkruajë që në moshë fare të re. Është pranuar anëtar i Lidhjes së Shkrimtarëve dhe Artistëve të Shqipërisë (LSHA) në vitin 1966. Në këtë kohë kishte botuar vëllimin me tregime “Fluturzat e borës” dhe “Mbrëmjet e qytetit tim”, me të cilat ka marrë çmim të dytë dhe të tretë në konkurset kombëtare.
Gjatë kësaj kohe një grup të rinjsh: Bedri Myftari, Suzana Selenica, Bilal Xhaferri, Namik Mane, Zyhdi Morava, Faik Ballanca, Roland Gjoza, Kostandin Dhamo, Sadri Ahmeti, etj, nisën të shkruajnë me dorë të lirë kundër realizmit socialist. Ky grup u zbulua nga organet e sigurimit të shtetit dhe u quajt “grupi i të rinjve kundër vijës së partisë në art dhe letërsi” dhe shumica e anëtarëve, me kryetar grupi Bedri Myftarin, u dënuan për agjitacion e propagandë kundër vijës së partisë në art dhe letërsi. Të gjithëve iu hoq e drejta e botimit për 20 vjet.
Pas lirimit nga burgu Bedri Myftari punoi si punëtor në disa ndërmarrje në Tiranë.
Pas shembjes së diktaturës komuniste Bedriu punoi si gazetar në gazetën “Kosova”, kryeredaktor i gazetës “Tribuna Demokratike”, përgjegjës redaktor në gazetën “Emigranti shqiptar” që dilte në Europë, kryredaktor i gazetës “Bota shqiptare” dhe “Çamëria”. Bashkëpunon me gazetën “Drita” dhe revistën "Krahu i shqiponjës”, organ i OJQ Shoqata Kulturore "Bilal Xhaferri", ku vazhdon të botojë publicistikë dhe krijimet e veta letrare.
Bedri Myftari u nda nga jeta këto ditë në moshën 75-vjeçare.

Tituj të veprave

“Fluturzat e borës”, tregime, 1967

“Mbrëmjet e qytetit tim”, tregime, 1969

“Kronikat e vdekjes”, roman, 1994

“Rojtari i varrezës”, roman, 1995

“Ti je Eva”, poezi, 1996

“Dashuria e parë”, tregime, 1997

“Pranverë që s’kthehet më”, poezi, 1999

“Bardh e zi”, publicistikë, 2000

“Dashuri fatale”, roman, 2000

“Përralla”, Tiranë, 2001

“Vajza e rojtarit të pyllit”, përralla, 2003

“Zonja e Ambasadorit”, novela, 2006

“Simfoni e erërave”, poezi, 2006

“Pas Kastadivës”, roman, 2007

Poezi nga Bedri Myftari

SONTE

Sonte doja të isha lot malli
Në sytë e çamëve,
Të rridhja
Në mjekrrat e ashpra të burrave,
Në faqet e kuqe të nuseve,
Në gushat e bardha të vajzave,
Dhe pastaj të avulloja,
Të ngrihesha si re hapsirave,...
Erërat e veriut të më shtynin drejt jugut,
Të ndalesha mbi Çamëri,
Toka dhe qielli të elektrizoheshin nga malli.
Të kulloja nga lart si shi,
Lotët e nënave,
Lotët e motrave,
Lotët e nuseve.
Të shuaja mallin e zhuritur,
Të trojeve tona të lashta.
Të laja eshtrat e të rënëve,
Që i shkel këmba e zervistave,
Të qëndroja mbi qiellin e Çamërisë,
Yll shprese…

1963

 

FRYN NJË ERË

Këndoi vajza çame këngën e nerënxës,
Ra mbi Jon nata e jugut,
Mbi nerënxën u varën yjet.
Fryn një erëz e vakët,
Çeli lule qitrua,
Zemrën time e dogji malli.
Eh, se ç’më ka marrë malli,
Të shoh ullinjtë kur lulëzojnë,
Netët me yje përmbi fushat pa mbarim!
Këndoi nusja çame këngën e sirenave,
Rrahën flatrat pulëbardhat
Mbi pullaz të shtëpisë sime.
Fryn një erëz ledhatore,
Fryn nga Çamëria
Dhe më përqafon me afsh dashurie.
Eh, se ç’më zuri malli
Të shoh hënën e re,
Varur luginave si floriri i gushës!
Të shoh vajzat çame duke qëndisur
Lulet e limonit,
Me gërshetat e shpleksura
Përmbi gjinjtë e virgjër…

PSE QESHE E QAVE NË GJUMË

(Vajzës sime, Etlevës)

Ç’ëndërr të bukur pe,
Që qeshe në gjumë,
Etlevë?
Bota jote e madhe ,
E mbushur me përralla ,
Gjyshja jote, Tatu, me flokë të bardha hëne,
Është më e bukura,
Ajo është nëna e nimfave,
Nëna e përrallave.

Ç’ëndërr të bukur pe,
Që qeshe në gjumë,
Etlevë?
Gjyshja Tatu me flokë të bardha hëne,
Të tregoi përrallën
E vendit të artë,
Ku nimfa e vogël del çdo natë
Brigjeve të Jonit,
E këndon këngën e portokalleve
Dhe me krehërat e fildishtë të hënës,
Kreh flokët e gjatë.
Të dhuruan nimfat peshkun e artë,
Fustanin e bardhë qëndisur me lule limoni,
Brigjeve të Jonit gjete margaritarin
Më të madh në botë.

Pe yjet kur zbritën nga qielli
Dhe u puthën me lulëzimin e ullinjve?

Ç’ëndërr të frikshme pe,
Që qave në gjumë,
Etlevë?

Gjyshen Tatu ta morën erërat…
Mbi vendin e artë ra nata e zezë,
Nimfën e vogël e rrëmbyen
Ca burra mjekërrgjatë
Dhe ajo me zërin e erërave
Thërret netëve,
Etlevë! Etlevë!

Mbi lulëzimin e ullinjve,
Vunë kryqin e zi,
I plagosën yjet,
Ta grisën fustanin e bardhë,
Qëndisur me lule limoni,
Ta grabitën peshkun e artë,
Margaritarin më të madh në botë.
Ti, Etleva, je e vogël,
Rritu dhe ca dhe do të mësosh
Kush është ai vend i artë,
Që gjyshja Tatu ta tregon
Ç’do natë…

1972



ELENA GJIKËS

Në netët e bardha
Ti u lave me nimfat e yjet.
Nimfat të falën bukurinë,
Yjet shkëlqimin e tyre.
Tani atje në vendlindjen tënde,
Mbi brigjet e Pargës,
Netët nuk janë të bardha,
Yjet dridhen si në ethe,
Nimfat i kanë prerë flokët e gjata,
Sirenat nuk i këndojnë më
Këngët e portokalleve.
Ato thërresin netëve me zërin e erërave,
“Kthehuni në trojet e të parëve!
Kthehuni në trojet e të parëve”!
Ti, Elena Gjika del si një këngë e butë
Nga “Milosao” e De Radës,
Del amazonë nga poema e Longfellout
Dhe rend përjetësisht drejt Pargës tënde,
Pa e arritur kurrë.

Mihane Hoxha

Mihane Rrustem Hoxha (HANA), u lind më 25.06.1991, në Marali, Komuna e Malishevës. Shkollën fillore mbaroi në Dragobil, kurse gjimnazin në Malishevë. Mëpastaj ka mbaruar Shkenca Politike, në Fakultetin Filozofik, në Universitetin e Prishtinës, dhe njëher është studente ne Fakultetin Ekonomik. Hana është e njohur si moderatore (në Radio Malisheva). Me shkrime ajo ka filluar të merret që në moshën fëmijërore. Njëherit, merret edhe me veprimtari të ndryeshme kulturore.
Aktivitetet i shtriu edhe më gjërë, duke u marr me kompozimin e këngëve. Ajo kompozoi këngët: “ Vallëzoj si flutur”, “ Ora e muzikës”, “Vjen prapë”.
Hana ka botuar këto libra: “Ëndërroj e Jetoj”(2006), “Durimi mbi të gjitha”(2011), “Më fajsojnë pa të drejtë”(2012), “Dashuria që nuk mundet t’i takoi brigjet”(2013). Jeton dhe vepron në Prishtinë.


CIKEL ME POEZI NGA HANA HOXHA

Lotët e mijë, shokë të Oqeanit

Ti vetmi që më përkdhel
Dhe ti errësire zonjë e heshtjes
Lutjet jo mos m'i ndalni
Se lotët e mijë, janë shokët e Oqeanit
Hej ti Hëna e fshehur në re
Shkëlqe për yjet që shkëputa matan globit
Dhe ti mall një ditë do të shuhesh
E fryma ime gjurmët ka për t'i humbur
Por ti shikim mos u step
E ti ëndërra ime bëhu lindje pa perëndim
Se premtimet morën rrugët e nemura
Dhe zhgënjimet takuan sharjet
Ndrico hëne
Te lutem, ndrico!
Se ata sy që më shikuan
Vdekjes nuk i rezistuan!



Robëreshë e fjalëve tua

Ti që më premton dashurinë
U bëra robëreshë e fjalëve tua
Ato kujtimet që lidhin skajet e globit
Ringjallin nostalgjin, sikur Krishti

Ti u bëre dhe rrëmbyes i kohës sime
Të cilën nuk kam për t'a rikthyer
Ata yje që na bënin roje
Shikimin tonë, braktisën si jetimin
Pranvera iku e turpëruar
Se s'kishte lule të mjaftueshme, për t'na bekuar!



Në botën time

Shihemi shumë herë në fshatin e bleruar
Atje do të ndërtoj një kasolle të vetmuar
Ta bëj jetën qejf të pambaruar
Të ndjej gëzimin e ëmbëltuar.

Do shkoj larg nga qyteti i shtrenjtë
Kur takohemi rrallë e më rrallë
E do ndërtoj një kullë kështjella
Për të sjellë nder dhe moral.

E brenda shtetit tim të dashur
Ku çiftëzohem me urtësi
Do të ndërtoj një pallat madhështor
Ku të ketë ujë, bukë, drejtësi.

Aty e gëzuar do takoj globin e madh
Aty kemi për t’u njoftuar
Do të gjejmë një ombrellë për paqë
Për të sjellë darkën e ëndërruar.



Armiqësi e vetshpallur

Kur dëgjon andej këndej
Se dhe unë kam armiq
Mos, o zot, dhe më keq
Armiq të gjakut tim.

Po ju pyes si është e mundur?
Që më quajtët tradhëtare
Më gjykuat pa më pyetur
Më akuzuat pa bërë faje.

Më thoni, ju lutem, më thoni
Vallë cili është mëkati im
Për realitetin që jetoj?
Po ju të vërtetën e çoni në burg të zi.

Jo or miq, për mua është e kotë.
Ju u vetëshpallët armiq
Ju sërish ju dua, besomëni
Jemi shqiptarë, vëllezër të gjakut tim.



Larg mikut tim

Unë po nisem larg po shkoj
Pas krahëve të të hedh, të harroj
Miku im, ma fal këtë fjalë me trishtim
Kur të të them lamtumirë pa kthim.

Rrugëve hapat të sigurtë i lëshoj
Një agim të ri e pres me padurim
Të mos kthehem dua e shpresoj
Larg mikut tim kërkoj qetësi.

Më shiko, unë po shkoj e vrerosur
Të kam dashë sa s’kam dashur më parë
Bindem që koha është e marrosur
Me lojë tënden të egër më ke veç pas.

Jo më, jo jo jo…..



Identifikim fytyrash

Unë gjithë jetën do të buzëqesh
Edhe kur vetmia të më kapë rob
Do të më mbajë si ushtar në rresht.

Dua të gëzohem përherë
Dhe kur më ofendojnë
E shpinën dikush ma kthen.

Do të jem te dhoma, te dera
Dhe kur keq të më bëni
Nuk m’i mohoni të drejtat.

Do të jem më e fortë se guri
Edhe sikur të më nëpërkëmbni
E një ditë të më përbuzni.

Do t’ju dhuroj dashuri
Edhe nëse më urreni
E më urdhëroni me poshtërsi.

Do jem më e lumtur se vetë bota
Që ju identifikoi fytyrën
E turpësit e të pashlyerat njolla.

E do të jem krenare
Që veten vartësisht e sakrifikova
Jetën e mbrojta, e çmova.



Në një natë pa Hënë

Sonte ndihem shumë e vetmuar
Kështu më duket çdo gjë që më rrethon
Që në pamjet e dukshme jam e trishtuar
Me shikimin drejtuar kah qielli.

Për çudi asgjë nuk shoh nga kjo errësirë
Kërkoj hapat e Hënës në udhët që bën
Përse u rrëmben shkëlqimin qiellit pa dritë
Përse fsheh bukurinë si të ishte mister me plumb.

Shshsht, nga larg yjet pëshpërisin
Hëna sonte nuk do dalë në takim
Atë e pikëlluan e i dhanë marrinë
I ndalën rrezet në rrezatim.

Dhe mua m’u thye buzëqeshja papritur
O s’jam e lodhur nga zhgënjimet
Vazhdoj në një rrugë të boshatisur
Me protestë për errësirën e trishtimit.

Nga çasti në çast unë mbetem e revoltuar
Pse e kanë mëkatuar Hënën, pse e kanë trazuar?



Kujtimet më sjellin tek ti

Kudo jam e kudo shkel
Mendja më vjen vetëm tek ti
I hedh hapa shteg më shteg
Tek ti, o e shtrenjta Marali.

Veç tek ti më vjen kujtesa
Çdo çast që prek më vjen ditë e natë
Më godet si një purtekë
Si shigjetë më hapka plagë.

E nuk mundem që të haroj
E nuk fshij asnjë kujtim
Më mban leng e më grackon
E kudo nuk kam qetësi.

Kam një dashuri sa një kala
Me Hiçkokun të prek trishtimin tim
Të më marrë zog në krahë
Të më japë veç gëzim.