Rrahim Sadiku - Ora

Ora

O romakët romakët romakët
Po na marrin me tradhëti…
Kisha ndalur fluturimin në kohë
Ata erdhën e trandën malet
Shpatë e tyre nuk fali gjë
Zjarr i tyre nuk la dru në këmbë
Nuk kisha më as log pushimi
Më ishin tharë edhe shikimet
E nisa një këngë vajtimi
E thirra hyjnitë të kishin mëshirë
E qiellit iu luta të lëshonte rrufetë
O doja të ndalej ajo mizori
Ishte vonë e trazimi shpërtheu
Nga anë e anës erdhën hordhi
U ndal mbarësia në atëbotë akulii
Botës u shtri gjysmëjeta mesjeta
O bullgarët sllavët vrasësit
Na erdhën me egërsi
U shtruan tokave tona
Na lane edhe pa shtëpi
E unë edhe një këngë vajtimi shtova
Hyjnitë nuk i pashë të kishin mëshirë
Qielli kaltrohej e kund s’ishin rrufetë
E zgjati e zgjati e zgjati ajo mesjetë
E populli im në vujatje në vuajtje në vuajtje
Populli im jeton o mbeti në jetë…


Besa shqiptare
 
Besa shqiptare lindi me dhembjen e madhe
fluturimit në kohë kur ngulmonte pashpresa
Kreshnikëria kur ngrihej mbi rrënojat e Atdheut
Mijëvjeҫarët kur priste si me shpatë historia
Midis kohës së vjetër e të re mbetur vazhdimësia
Parapellazgët e pellazgët e ilirët e albanët
Luftrave ngushtuar mësymjeve përgjakur
Për të mos kaluar përjetësisht në harrim
O sa dhembja sa dhembja sa dhembja
O sa qëndresa sa qëndresa sa qëndresa
Sa lumenj gjaku sa bjeshkë me kufoma o Zot
Ante ngjitur për tokën Diell në rrugën e dritës
Fenik për t’u ngjallur nga hiri i vetes
Perandoritë njëra pas tjetrës donin të mos ishim
Të vinin veten në themelet e lashtësisë
Pa të ardhme të na linin pa gjurmë mbi dhe
Po ne e donim o sa e donim atë që e kishim
Nga kohë të panjohura te kohë e shkrimit
Rrugëtim me shenjtërit Golgotës së betimit
Dritë bërë për botën në të gjitha kohët
ndjekjeve te mesjeta kur jeta na bëhej terr
Ferrin pamë në atë kohë egërsie
Që erdhi nga spepat e tundra me hordhi
E mësoi nga ne a rëndoi mbi ne
Po Ora shqiptare me fuqi perëndie
Na dha forcë e shpirt për arritje në amshim
Deri te fitorja e madhe deri te festimi
Ky dhe është ne e ne jemi ky dhe
As shkojmë kund as na hesht dot kush
Ora shqiptare na ngrafis e na jep fuqi
Deri tashti e tutje deri në përjetësi

 
Ora e malit

Ka shekuj e nuk ka gjumë
Ngrafisur janë Muji e Halili
Në duar robërie Kotorret e Reja
Lugjet e Verdha ndarë nga trungu
Mbetur larg ajo Judbina e famës
Kreshnikët dalë tej përrallës
Tuna mbytur rrugëtimit të gjatë
Shpatë Dardane s’ka as në muze

Ka shekuj e djegur nga etja
Për t’ҫetuar deri në Feniki
Namin arbëror duke bartur
Peshë e rëndë krenarie e gjaku
Ajkuna mbetur me lotë në sy
Omeri humbur që në lule të rinisë
E ajo Tanusha përjetësisht e bukur
E bukur po sa pavdekësia

Përjetësisht e trazuar ajo Iliri
Zilindjellëse mbetur për habi
Trazuar historisë në hapësirë
Gjithnjë me mallin me shpresën
Deri te bashkimi duke ecur
Zgjuar e somnambul duke kërkuar
Vallen e shtojzovalleve livadhe të blerta
Pasha tokë e qiell pasha tokë e qiell

 
Ajo bukuri

O etje për zgjimin
mirëserdhe në mallin im
ngushëllim mos më ofro
më ndjell ajo bukuri
veshur me petk drite
bërë pranverë
ardhur si agimi
shndërruar në lule
e paprekshme si kaltri
e plotë si ëndrra
e përhershme si shpresa
joshëse si dashuria

po prek të paprekshmen
brenda meje botë e botëve
jashtë meje këngë e këngëve
o më ndjell ajo bukuri

 
Urim

Në botën e etjeve ne,
mbushur edhe më shumë etje,
në rrugë kërkimi të jemi,
në realitet jete!